زبان و ادبیات فارسی ( آریا ادیب )

 

رویدادهای اجتماعی، سیاسی و فرهنگی جامعه ی ایران، در طی نزدیک به دو سالی که از  آغاز کار تارنمای زبان و ادبیات فارسی (آریا ادیب) گذشت، بیش از پیش این نکته را بر ما آشکار ساخت که در محافل ادبی و فرهنگی اینترنتی ایرانیان، به جز گروه اندکی که به راستی خواهان آشنا ساختن خوانندگان خود با ادب فارسی و فرهنگ ایرانی هستند و خود نیز از مایه ی لازم و کافی برای دست یابی به این هدف برخوردار هستند، انبوهی از تارنماهای بی هوده نویس نیز دست اندر کارند که با شیوه های نادرست و انگیزه های بیمار، مطالبی را سر هم کرده یا به راحتی از دیگران ربوده و به نام خود در تارنمای خود جای می دهند. گویی چیزی آنان را به انجام این کار ناگزیر ساخته است.

سخن گفتن پیرامون تارنماهای پر مایه ی ادب فارسی و فرهنگ ایرانی که هدفی جز خدمت ِ بی چشمداشت به نسل جوان و مشتاق و تجهیز آنان با قطب نمای دانش و تجربه ی گذشتگان و معاصران و تاکید بر دقت علمی و رعایت عدالت در نوشته ها و گفتارهای ادبی ندارند، ضرورتی ندارد. خوانندگان این تارنماها با نگاهی به شیوه ی کار آن ها و دقت و مسئولیت و کار و کوششی که در آن ها آشکار است، خود از عهده ی این تشخیص برمی آیند و هر بار در پایان بازدید از این تارنماها، این حس مطبوع که با چیزی سودمند و تازه آشنا شده اند، آنان را همراهی می کند.

تارنماهای نوع دیگر که خود طیفی از بی سوادان و باسوادان است و در داشتن انگیزه ی غیرمردمی وجه مشترک دارند، از امکانات بی کرانی که جهان اینترنت و نرم افزارها و سخت افزارهای کامپیوتری در اختیار آن ها نهاده است، بهره می گیرند و صفحات خود را تنها به قصد سرگرم ساختن بی اثر و بی دوام خوانندگان خود یا با انگیزه های ناسالم دیگر، با گفته های بی مایه، احساسات آبکی، داستان های ناهمساز با واقعیات زندگی، شعرهای نشان دهنده ی آسیب های روانی شاعر و مصاحبه های پر اخ و تف بر دیگران پر می کنند و در حالی که هزاران هزار مردم رنج کشیده، در جست و جوی لقمه ی نانی جان می کنند، از سر بی غمی و برای فضل فروشی و یافتن حس تعلق به محافل روشنفکری و با شیوه های ژورنالیستی صرف، به پر کردن صفحات خود مشغولند. گویی چیزی آنان را به انجام این کار ناگزیر ساخته است.

اکنون گردانندگان بسیاری از تارنماهای مدعی ترویج ادب فارسی و فرهنگ ایرانی، با نهادن نوشته های سرشار از نادرستی های املایی و انشایی و مقالات بی بها و ربوده شده و مصاحبه با دن کیشوت های ادبی نشسته در جای امن، عیار خود، یعنی بی مایگی، بی دقتی و غیر مردمی بودن خود را در آن چه که ترویجش را ادعا می کنند به نمایش می گذارند و افزون بر آن ها، برخی از بنگاه های اینترنتی "اطلاع رسانی" ادبی و فرهنگی جامعه ی اینترنتی نیز که متاسفانه گاه رسالت خود را از نظر دور می دارند و  ژورنالیسم بورژوایی را با خبر دهی مردمی اشتباه می گیرند، به دیگی هفت جوش برای معرفی انواع و اقسام مطالب فقط سرگرم کننده یا جنجالی ِ آمده در دنیای هنرهای هفت گانه نیز مبدل شده و "اطلاع رسانی" از مشکلات و مشغولیات مشتی روشنفکر بی غم و اخته را نیز به ناصواب در قلمرو کار خود قرار می دهند.

مشکل میلیون ها جوانان مردم که از کتاب و مدرسه محروم مانده و ناگزیر به کار کردن و درآوردن نان برای خانواده های تهیدست خود هستند، نه آشنا شدن با  "آخرین عشق کافکا" یا  "جای خالی بحر طویل در موسیقی امروز" ایران، بلکه جای خالی آن کسانی است که به جای نگارش مقالات روشنفکرانه و انتزاعی و یا "اطلاع رسانی" این گونه نوشته ها، به تاثیر نوشته های کافکا بر ادبیات معاصر ایران و به نقش موسیقی در ایران امروز، بندهای افتاده بر پای آن و راه های برون رفت از بن بست آن بپردازند و همچنین روشن سازند که تا آن زمان که صدها هزار نوجوان و جوان ایرانی به جای سواد آموختن به بیل زدن و دست فروشی مشغولند، وقت و حوصله و درکی برای کافکا و برای موسیقی امروز ایران ندارند و آنانی نیز که در بسیاری از مدارس و دانشگاه های ایران وقت و عمر خود را با یادگیری مشتی حفظیات تلف می کنند و از فراگیری شیوه های مستقل و اصولی تفکر ادبی و نقد و بررسی های تطبیقی و علمی امروز محرومند، هرگز نمی توانند نقشی در رشد و اعتلای زبان و ادبیات خود و همپا سازی آن با کاروان جهانی علم و ادب بر عهده بگیرند و در درماندگی خود ناگزیرند برای سیراب کردن حس روشنفکری خود، به اطلاعاتی که دانستن آن ها تنها در محافل روشنفکری کاربرد دارد و برای خودنمایی از نان شب واجب ترند، مجهز شوند و به آن ها بسنده کنند.

هدف تارنماها و بنگاه های "اطلاع رسانی" ادبی و فرهنگی ایرانی،  نه نبرد حریصانه و ژورنالیستی بر سر افزودن هر چه بیش تر شمار بازدیدکنندگان خود به هر قیمتی، بلکه ترمیم آن آسیب ها و خسارت ها که در عرصه های علمی، ادبی و فرهنگی بر پیکر علم و ادب و فرهنگ ایران وارد شده و همچنین جبران آن کمبودهایی است که در دبیرستان ها و دانشگاه های ایران در مطالب علمی و ادبی و در آموزش عدالت خواهانه و انسانی شیوه های تفکر و تعقل علمی و ادبی پدید آمده است.

جوانان امروز ما از بس عبارت ها و مفاهیم جعلی و خلاف احساس و عاطفه ی طبیعی انسان ها و آرمان های والای یشری را مثل دانه ی تسبیح و دنبال هم دیده یا شنیده اند، دل از حلقشان بالا آمده است. آنان امروز چشم امید به کسانی دوخته اند که ارزش هایی را که گذشتگان در ابهام احساسی گفتند، به زبان علمی روشن و با هنر امروزی بیان کنند، چیزی سودمند بر آن ها بیافزایند و راهگشا و مهندس آینده باشند. آرزو پرستانی که در بی خبری یا غرور خود، مجذوب هوس های تنگ خویشند، نصیبی جز آن نخواهند داشت که نسل امروز، آنان و گفته ها و نوشته های آنان را به ریشخند گرفته و به باد فراموشی بسپارند.

زبان درست و مدرن و ادبیات مترقی و پیشرو،  ابزار و قطب نما برای حرکت در جاده های رشد و اعتلای هر کشور است و میدان آن ها، میدان بازی و سرگرمی های خودسرانه و سودجویانه نیست.

ما تردیدی نداریم که بسیاری از تارنماها و احیانن برخی از بنگاه های "اطلاع رسانی"، به جای تصحیح مواضع خود و روی آوردن به تامین نیارهای واقعی نسل تشنه ی آشنایی و فراگیری اصولی و مترقیانه ی زبان و ادبیات و علم و هنر در ایران و به جای تجدید نظر درجنبه های روشنفکرمآبانه ی "اطلاع رسانی" خود، متناسب با درد وجدان یا خشم خود، با شنیدن این سخنان، نابخردانه در مفام پاسخ گویی به ما بر حواهند خاست (و نشان خواهند داد که چه کسانی خود را مخاطب گفته های ما دانسته اند) و برای تبرئه ی خود و تخطئه ی ما از هیچ چیز فروگذار نخواهند کرد.

لیکن ما برای آنان وقتی نداریم. پاسخ ما به آنان، عمل ما است و داوری آن نیز بر عهده ی نسل مشتاق به فراگیری درست زبان و ادبیات فارسی و آشنایی با اصلی ترین مشکلات و مسایل ادبی و فرهنگی این سرزمین است که هر چه بیش تر و درست تر باید روشن شده و همه در سامان دادن به آن ها یاری برسانند. ایدون باد،  آریا ادیب

 

خوانندگان ارجمند ما می توانند مقاله های این تارنما را یا در "آرشیو موضوعی" در موضوع مربوط به خود بیابند یا در فهرست همه ی نوشته های تارنما  که آن نیز در ستون " آرشیو موضوعی" نهاده شده است، هر مقاله را به طور مستقیم فراخوانده و بخوانند. با سپاس، آریا ادیب

 

* * مقاله های جدید نوشته شده در این ماه،  با این رنگ در فهرست پایین نمایش داده شده است.

 

مقاله های آمده در تارنمای آریا ادیب در یک نگاه :

 

١–  سرگذشت زبان فارسی

 سرگذشت زبان فارسی                                 جلال خالقی مطلق

درباره ی فقر فرهنگی مهاجمان به زبان فارسی    دکتر جلال متینی

دوره های تاریخی واژه پذیری در زبان فارسی       دکتر علی اشرف صادقی

نگاهی به تاریخچه ی خط و زبان در ایران             نورا نیک سرشت

بخش نخست : دوران پیش از اسلام

● بخش دوم :      دوران پس از اسلام               (خواهد آمد)

شکل گیری زبان فارسی                                 پروفسور دکتر ژیلبر لازار

                                                                   Prof. Dr. Gilbert Lazard

 

 ۲ –  دگرگونی های تاریخی در زبان فارسی  (Semantics)

 زبان  و جامعه                                                  دکتر پرویز ناتل خانلری

 تاثیرات زبان عربی در پیدایش زبان دری و شعر عروضی فارسی

    ( تکامل ادب فارسی در دوران پس از اسلام )          احسان طبری

دامنه ی نفوذ و تاثیر زبان فارسی بر زبان های جهان   گل احمد شیفته

      (نگاهی به واژه های فارسی در زبان عربی)          آریا ادیب

 

٣ –  مسایل امروز زبان فارسی

جایگاه سیاسی زبان فارسی                                 آریا ادیب

مشکلات کنونی زبان فارسی و راه های حل آن ها      احسان طبری

 آسیب دیدگی های زبان فارسی                            دکتر پرویز ناتل خانلری

 رفتارهای ناهنجار فارسی زبانان با زبان فارسی          دکتر حلیل دوستخواه

         (زبان فارسی از آشوب تا سامان)                         

وضعیت امروز آموزش زبان و ادبیات فارسی             حسین ذوالفقاری  استاد دانشگاه تربیت مدرس

             در دانشگاه های ایران                             عباس علی وفایی استاد دانشگاه علامه طباطبایی

                                                                      عنایت سمیعی    منتقد و شاعر 

                                                                      سعید حمیدیان     استاد دانشگاه و پژوهشگر    

                                                                      شاپور جور کش     شاعر، منقد و مترجم

فارسی شناسی                                             دکتر علی اشزف صادقی

فارسی زبانی عقیم در ساخت دانشواژه ها           دکتر محمد رضا باطنی

مقوله هایی از  زبان شناسی در زبان فارسی        دکتر محمد رضا باطنی

 

٤–  ادبیات  فارسی  (گفتارهای عمومی)

  ادبیات فارسی                                                        ملک الشعرای بهار

   نخستین نسل ادبیات داستانی ایران                           محمد بهارلو

  شعر شناسی                                                        ملک الشعرای بهار

درباره ی شعر و شاعر                                               احسان طبری

سخنی درباره ی شعر (فارسی)                                  احسان طبری

درباره ی نقد شعر  (چه گونگی نقد شعر نو )                  احسان طبری

تحولات ادبیات فارسی از انقلاب مشروطه تا انقلاب بهمن  دکتر محمد رضا شفیعی کد کنی

ویژگی های سبک شاعران و فالب های شعر کلاسیک     شامل سالار

                                                                               آریا ادیب

 

۵ –  دستور زبان و آیین درست نویسی فارسی

  درباره ی فارسی نویسی                                      ناصر پور پیرار

  بزرگ سازی و کوچک سازی ِ واژه ها در زبان فارسی    احسان طیری

 نکته هایی از درست نویسی  زبان فارسی                آریا ادیب

       (درباره ی : فعل «بایستن» / «است» و «هست» / «گفتی» و «گویی» /  صفت ساده و صفت مفعولی /

       دراز نویسی / «بر علیه» /  نشانه های نگارشی /  گرایش به حذف حرف اضافه /  اضافه کردن «ی» در حالت

       اضافه / گذاشتن و گزاردن / دسته ها و انواع به کارگیری های نادرست واژه ها و عبارات در زبان فارسی /  به

       گردن یا در گردن / اشتباه گرفتن ترکیب اضافی با ترکیب وصفی /  کاربرد نادرست صفت و اسم مونث در زبان

       فارسی، "ط" بنویسیم یا "ت" ؟،  . . .  )

  غلط های مشهور املایی و دستوری زبان فارسی    دکتر سعید نفیسی

                                                                        مهدی پرتوی آملی

                                                                        محمد نبی عظیمی

  پاک سازی زبان فارسی از قاعده های دستوری       محمد پروین گنابادی

                              زبان عربی    

          در جست و جوی قاعده های ساختن           ع. ح. پارسا / آریا ادیب

              ماده ی مضارع فعل های فارسی                                             

 

٦–  خط فارسی

درباره ی تغییر خط فارسی                دکتر پرویز ناتل خانلری

شیوه ی خط فارسی                       دکتر پرویز ناتل خانلری

مساله ی اصلاح خط فارسی             دکتر پرویز ناتل خانلری

درباره ی اصلاح خط فارسی               دکتر پرویز ناتل خانلری

مساله ی خط                                 احسان طبری

سرگذشت فکر تغییر خط فارسی        یحیی آرین پور

 

 ۷ –  زبان عامیانه ، اصطلاحات و ضرب المثل های فارسی          آریا ادیب

حرف های آ و الف  حرف ب   حرف پ   حرف ت

حرف ج                 حرف چ   حرف ح  حرف خ

حرف های د و ذ    حرف ر

 

۸ –  کالبد شکافی واژه های زبان فارسی (Etimology)

بحثی درباره ی « موشک » و « رزمایش »                                    رستم جمشیدی

« آیین » و « دین »                                                                  مجتبا  آقایی

دگرگردی واژه ها در سیر زمان                                                    دکتر فریدون جنیدی

       (درباره ی واژه های « باد »، « کمر »، « کمربند »، « افسوس »،

       « پرستیدن » (و مشتقات آن)، واژه های «زن»، «بانو» و «دوشیزه»، « آریا»، «ایران» و «اوستا»)

در جست و جوی حل معمای واژه های «تات»، «تاجیک» و «تازی»     دکتر یحیا ذکا

درباره ی واژه ی «کردن»، پسوندهای مکان ِ ساخته شده  از آن         دکتر فریدون جنیدی

        و نام شهر «کرمان»                                                            

درباره ی ریشه ی فارسی واژه ی " عشق "                                  محمد حیدری ملایری

ریشه ی ایرانی نام "دریای سیاه " و رودخانه های " دانوب " و " دُ ن " دکتر بهرام فره وشی       

سرگذشت واژه ی " گل "                                                          دکتر بهرام فره وشی

ریشه ی نام شهرهای: اردبیل، اردکان، اهواز، دلیجان،                      دکتر فریدون جنیدی

   سمرقند، شیراز، قتدهار و مریوان و بسیاری از روستاهای ایران

کند و کاوی در معنی و ریشه ی واژه ی "عجم"                                محمد عجم

ریشه ی واژه های بهشت، برزخ، دوزخ و مغ، مجیک (magic) و مجوس  کورش جوشن لو

 

     

۹–  ریشه های تاریخی اصطلاحات و ضرب المثل های فارسی     آریا ادیب

                                                                                              مهدی پرتوی آملی

بخش نخست:  

آب از سرچشمه گل آلود است، آب پاکی روی دست کسی ریختن، آب زیر کاه، آبشان از یک جوی نمی گذرد، آتش بیار معرکه، آفتابی شدن، از بیخ عرب شدن، انگار از دماغ فیل افتاده، از کوره در رفتن، از کیسه ی خلیفه بخشیدن، الکی، با آب حمام دوست گرفتن، باج ندادن به شغال، باج سبیل، باد آورده را باد می برد، بادنجان دور قاب چیدن، برو آن جا که عرب نی انداخت، بز بیاری، بل گرفتن، به مشروطه اش رسید، بند را آب دادن، به رخ کشیدن، پارتی بازی، پته اش روی آب افتاد، پدرت را در می آورم، پدر سوخته، پهلوان پنبه، پنبه ی کسی را زدن، تعارف شاه عبدالعظیمی، جنگ زرگری، جور کسی  را کشیدن، جیم شدن، چشم روشنی، چوب توی آستین کسی کردن، حاجی حاجی مکه، حاشیه رفتن، به کرسی نشاندن حرف، حرف مفت، حقه بازی، حمام زنانه، حیدری و نعمتی، خاک بر سر، خر کریم را نعل کرده است، خط و نشان کشیدن برای کسی.

 

بخش دوم:

دری وری، دست شستن از کاری، دست کسی را توی حنا گذاشتن، دست کسی را توی پوست گردو گذاشتن، دنبال نخود سیاه فرستادن، دو قورت و نیمش هم باقی است، ریش و قیچی را به دست کسی دادن، زندگی سگی، زیر پای کسی را جارو کردن، زیر کاسه نیم کاسه ای است، سایه تان از سر ما کم نشود، سبزی پاک کردن، سبیلش آویزان شد، ستون پنجم، سر و کیسه کردن، سر و گوش آب دادن، سگ نازی آباد، سنگ دیگری را به سینه زدن، سوراخ دعا را گم کردن، . . .

 

 ١۰–  واژه نامه ی بیگانه – فارسی     آریا ادیب

 از حرف آ تا ش

 از حرف ص تا ی

 

١١–  هنر ترجمه و مسایل آن

چه گونگی واگویی و نوشتن نام های بیگانه در فارسی   دکتر پرویز ناتل خانلری

مسایل واژه سازی                                                  دکتر داریوش آشوری

 توانایی زبان فارسی در واژه سازی                             دکتر محمود حسابی

نگاهی به برخی از مسایل ترجمه در ایران                    علیزضا سمیعی

واژه و واژه سازی، شیوه های برابر سازی و برابر یابی،    دکتر کوروش صفوی

  خط فارسی و درست نویسی، فارسی سره

  و پسرفت آموزش زبان و ادبیات فارسی در دانشگاه های ایران

   

١۲–  گفتارها و دیدگاه ها

حتا مثلن خاهر : سه پیشنهاد نگارشی                   افشین دشتی

سنت دیرینه ی واژه پردازی پارسی                         رستم جمشیدی

در آشپزخانه ی زبان فارسی                                  از ۴ دیواری

   (در باره ی کاربرد فعل «خوردن» در زبان فارسی)

نیما یوشیج از نگاه دیگران                                    دیدگاه های منتقدان و شاعران امروز

گفتاری پیرامون "زبان"، "گویش" و "لهجه" در فارسی  دکتر ایران کلباسی

 

١٣–  آیا می دانستید که . . .  ؟

  دانستنی های گوناگون از زبان و ادبیات فارسی                  آریا ادیب

فهرست کامل پرسش های " آیا می دانستید که . . . ؟ "

 بخش نخست  از شماره ی ١ تا ٣۸

  بخش دوم       از شماره ی ٣۹ تا ۵٦

 بخش سوم     از شماره ی ۵٧ تا ۷٦

 بخش چهارم    از شماره ی ۷٧ به بعد

 

١۴-  ابزار کار ادبی                                               آریا ادیب

  ابزار کار ادبی (تعریف های کلی)           

  آشنایی با اصطلاحات ادبی                  

 بخش نخست از حرف آ تا ش

  بخش دوم      از حرف ص تا ی                   

 علم بدیع  ( آرایه های ادبی )                

  علم بیان                                          

مکتب های ادبی و هنری                     

جایزه های ادبی و به ترین آثار ادبی جایزه گرفته در ایران و جهان

علم عروض

 وزن شعر فارسی                                            دکتر پرویز ناتل خانلری             

 علم عروض و وزن شعر فارسی                          آریا ادیب

 

١۵- بررسی ها و پژوهش های ادبی

  ادب شناسی (سبک شناسی) " علویه خانم "            ناصر موذن

در حست و جوی " سر ّ " حافظ                                 احسان طبری

  نگاهی به کتاب شعر متعهد ایران                              سعید سلطانی

فردوسی در هاله ای از افسانه ها                             دکتر جلال متینی

واژه های فارسی به کار رفته در قرآن                          پروفسور دکتر آرتور جفری

                                                                            Prof. Dr. Arthur Jeffery

 تاثیر اروپا در زبان و ادبیات فارسی :

نقش اروپا در ادبیات امروز ایران                               پروفسور دکتر الساندرو باوسانی

                                                                            Alessandro Bausani Prof. Dr.

 تحولاتی در نثر امروز فارسی                                 پروفسور دکتر پیتر ایوری

                                                                            Peter Avery Prof. Dr.

نمودهای پویایی و ایستایی زبان در آثار جمال زاده         جواد اسحاقیان

نخستین زن شاعر پارسی گوی                                 پوریا گل محمدی

مقوله های اقتصادی در ادبیات کلاسیک ایران                احسان طبری

آموزش و پرورش در دوران های باستانی ایران               سورنا گیلانی

             (دوران های پیش از اسلام)    

 

١٦ –  تاریخ ادبیات کلاسیک     

 دوره های تاریخی نثر فارسی                                 ملک الشعرای بهار

 دوره ی نخست: دوره ی سامانی ( از ۳٠٠ تا ٤۵٠ ه ق)

 دوره ی دوم: دوره ی غزنوی و سلجوقی اول (٤۵٠ تا ۵۵٠ ه ق) (خواهد آمد)

 

١۷--  تاریخ ادبیات معاصر

بخش نخست: از دوران مشروطیت تا سال ١٣۰۰ ش  (دوره ی انقلابی)

ویژگی های نوژایی ادبی در دوران مشروطه               دکتر یعقوب آژند

سرگذشت نثر معاصر، خودشناسی                          محمد علی سپانلو

 

بخش دوم: از سال ١٣۰۰ تا ١٣۲۰ ش               (دوره ی تجربه و آزمایش)         

حیات ادبی ایران در دوران رضا شاه                           دکتر یعقوب آژند

سرگذشت نثر معاصر، دوره ی فترت                          محمد علی سپانلو 

 

بخش سوم : از سال ١٣٢٠ تا ١۳٤٠ش          (افول "کهنه" و شکوفایی "تازه")

جریان های ادبی پس از سقوط رضا شاه تا دهه ی چهل     دکتر یعقوب آژند

سرگذشت نثر معاصر، برگشت موج                                 محمد علی سپانلو  

 

بخش چهارم: از سال ١۳٤٠ تا ١۳۵٠ش          (به کرسی نشستن "تازه" ها)   

سرگذشت نثر معاصر، خانه روشنی                           (خواهد آمد)

 

نخستین گام های زنان در ادبیات داستانی معاصر             حسن میر عابدینی

 

١٨- فولکلور ایران، توده شناسی

ادبیات عامیانه ی ایران                                                مهران افشاری

فولکلور ایران :                                                           یحیی آرین پور

ضرب المثل های فارسی                        

 قصه ها و افسانه های فارسی   

 ترانه های ملی ایران

  چهره های فولکلوریک در قصه ها و مثل های ایرانی          احسان طبری

ترانه های عامیانه و برخی مختصات فنی و هنری آن ها      احسان طبری  

لالایی ها نخستین شعرهای نانوشته ی زنان ایرانی          پیرایه یغمایی              

 

١٩- ادبیات کودکان و نوجوانان

نخستین مطبوعات کودکان و نوجوانان در ایران                        علی کاشفی خوانساری

 نقش انقلاب مشروطه در پیدایش ادبیات نو کودکان و نوجوانان   محمد هادی محمدی

آسیب شناسی کتاب های کودکان و نوجوانان                        استاد هارون شفیعی

در کلاس "ساده نویسی" برای کودکان و نوجوانان                   ایرج جهانشاهی قاجار

بررسی حایگاه و نقش پیشگامان ادبیات نو کودکان و نوجوانان :       (خواهد آمد)

  -  عباس یمینی شریف

  -  محمود کیانوش

  -  صمد بهرنگی

  -  پروین دولت آبادی

  -  و دیگران . . .

 

   

 

  زبان فارسی، تاریخ، نوزایی و فراگیری آن

 

بر پایه ی آزموده ها می توان گفت که فراگیری زبان فارسی برای بسیاری از ایرانیان، پس از بیرون آمدن از دامان مادر، در روند آموزش های نا بسامان ِ پس از آن، به بیراهه می افتد و مگر برای برخی از آنان، که به نسبت اندک هستند، برای بسیاری دیگر ( اگر چه حتا از آموزش ها و آگاهی های ویژه ی دیگری برای کسب و کار خود برخوردار می گردند) به روی کاغذ آوردن اندیشه چندان دشوار می گردد که از نوشتن حتا یک موضوع ساده به فارسی، که به آسانی دریافت شدنی باشد، باز می مانند.

نمی توان ادعا کرد که این وضعیت ویژه ی ایران و ایرانیان است و در زبان دیگری نمونه ندارد، لیکن با پردلی می توان گفت که این دشواری اکنون در زبان فارسی و نزد ایرانیان برجستگی ویژه ای یافته است.

دلایل پدید آمدن این وضعیتِ ناخوشایند البته گوناگون است و بستگی به زبان فارسی ندارد که زبانی بسیار پرمایه و توانا است. به گفته ی دکتر پرویز ناتل خانلری « ناتوانی زبان، ناتوانی کسانی است که به آن سخن می گویند». این وضعیت در واقع دستپخت آنانی است که در حق این زبان کوتاهی های فراوان می کنند و حساسیتی نسبت به نابسامانی های تحمیل شده به آن از خود نشان نمی دهند.

به بیان دقیق تر، مسئول اصلی چنین وضعیتی،  نه تنها  آن قلم به دستانی هستند که نا مسئولانه و به شیوه ی سنتی، برای فضل فروشی، از به کارگیری واژه ها و عبارت های بیگانه ای که برابرهای آن ها در زبان فارسی رایج و یا ساختنی است، پرهیز نمی کنند، بلکه آنانی نیز هستند که توانایی انجام اصلاحات لازم در پهنه ی آموزش زبان فارسی، تشویق برای به کارگیری و نیرومندسازی آن، و نیز ایجاد حساسیت در برابر کژروی های املایی و انشایی دراین زبان را دارند، اما به دلایلی که در نوشته های بعدی روشن می گردد، از انجام آن سرباز می زنند.

فراگیری درست و بسامان زبان فارسی روندی زمان گیر و دیرانجام دارد و به دگرگون سازی بنیادی آموزش زبان،  از همان آعاز کودکی و نوجوانی و پشتیبانی و تشویق جدی مسئولان در سراسر رده های آموزشی و قلمرو های نگارشی، نیازمند است.

افزون بر این ها،  هیچ فراگشت و رشد فرهنگی نیز پیش از فراهم آمدن زمینه های لازم عینی و ذهنی آن رخ نخواهد داد. نگاهی به روند آخرین دوره ی نوزایی در زبان و ادبیات فارسی که از دست کم ١۰۰- ۹۰ سال پیش تا کنون،  بر پایه ی رشد ناگزیر مناسبات اقتصادی، اجتماعی و سیاسی جامعه ی ایران، به ویژه پس از انقلاب مشروطه،  ادامه دارد، نمایانگر آن است که امروز کشور ایران در ادامه ی ناگزیر دگرگونی های عینی و فراگشت جامعه ی خود ، به همخوانی و همپایی ِ  به تر  زمینه های ذهنی  جامعه و  زبان خود نیازمند است.

جوانان ما امروز تشنگی کنجکاوی خود را، نه با ادبیات ناب گذشتگان، و نه با یاوه گویی های برخی متجددنما، می توانند آرام نمایند. وظیفه ی تاریخی ما و هم اندیشان ما به سهم خود، نمایاندن توانایی های گذشتگان، توشه ی راه ساختن ِ تجربه های آنان و راهنمایی و یاری به نسل مشتاق در کوشش او برای یافتن راه حقیقی تکامل آینده ی انسان هاست و یکی از افزارهای ما در این کار،  زبان مادری ماست که همچون هر زبان دیگری اگر توانا و نیرومند باشد و بتواند هر آن چه را که این تکامل بدان نیازمند است، به خوبی و به درستی بنمایاند،  توشه ی راه و از پیش شرط های ضرور برای  حرکت در جاده های رشد و پیشرفت است.

در تارنمای ما،  مقالات بلند بالا درباره ی فتح جوشقان، عشق ورزی یوسف و زلیخا، پژوهش های تازه در باره ی خانه ی ابوالمظفر عبدالجبار، ناله ها و گدابازی های شاعران بی ذوق و بی هوده نویسی نویسندگان نام جو،  به هیچ روی دیده نخواهد شد. صفحات تارنمای ما میدان جنگ های قلمی دسته های حیدری و نعمتی که با یکدیگر خرده حساب دارند، نیست و سرانجام،  تارنمای ما برای یک مشت بیکاره ی شکم سیر نیست  که درآن حال که هزاران هزار تن از مردم ستم دیده ی ما به نان شب نیارمندند، در پناه حامیان خود در امن و امان نشسته و دو غزل از حافظ را از بر کرده و آن را به نام معلومات، گنجینه ی ناندانی خود کرده اند. اگر کسی بپرسد،  اگر تارنمای آریا ادیب این مطالب را ندارد پس چه دارد ؟ ما با او کاری نداریم. ما تارنمای زبان و ادبیات فارسی را برای دیگران، یعنی آنانی که می دانند تمدن بشر امروزی بسیار فراتر از این فلاکت هاست، می نویسیم.

ما در این تارنما ، از یک سو کوشش خواهیم کرد تا سهمی به اندازه ی توانانی خود در طرح مساله ی ضرورت همخوانی ِ شرایط ذهنی  جامعه  و از جمله زبان فارسی،  با دگرگونی های ناگزیر عینی در جامعه ی ایران،  بر عهده بگیریم و از سوی دیگر خواهیم کوشید تا با آموزش درست و آسان ِ زبان فارسی و آشنایی دادن بیش تر با امکانات بی کران این زبان، به آسان سازی و سامانمندی کاربرد آن یاری برسانیم.

تارنمای زبان و ادبیات فارسی (آریا ادیب) در کاربرد زبان و شیوه ی نگارش خود و درست نویسی، پای بند به آیین های محافظه کارانه نیست و با پرهیز از فرنگی مآبی و عربی مآبی از یک سو،  و دوری از فرنگی ستیزی و عربی ستیزی از سوی دیگر، به جای خود و در آن جا که به توانمندی و غنای زبان فارسی ( که مراد ماست) یاری می رسد، از واژه های هنوز دقیق تر و رساتر فرنگی و عربی نیز بهره خواهد گرفت.  مراد ما رعایت دقت، درست نویسی و  ساده نویسی است تا توده های هر چه بیش تری بتوانند از مطالب آن بهره بگیرند.

ما با بهره گرفتن از اندیشه و آگاهی دانشمندان و صاحب نظران بنام و با برقراری پیوند با دوست داران زبان فارسی و بازتاب نظرات آنان، و با دادن آگاهی های همه سویه پیرامون زبان و ادب فارسی و نمایش جوانب گوناگون  نوزایی و نوسازی در آن، در کنار بازگفت ظرایف و توانایی های این زبان و نیز نشان دادن ایرادها و نارسایی های پدید آمده در آن،  خواهیم کوشید تا ضرورت رشد و هرچه نیرومند تر ساختن زبان فارسی را از دیدگاه های فرهنگی، اجتماعی و سیاسی نیز مستدل نماییم.  

خواست ما  از گشودن این صفحه، نه پدیدآوردن جایی برای دادن تنها حکم ها و آگاهی های روشنفکرانه و آکادمیک درباره ی زبان فارسی، بلکه از جمله فراهم آوردن میدانی برای طرح آن مسایل گرهی در زبان فارسی است که بررسی و روشن نمودن آن ها به نیرومند تر گردیدن و همپا شدن هرچه بیش تر زبان فارسی با کاروان دانش و فرهنگ و تمدن جهانی یاری می رساند.

مراد ما، انجام گفت و گوهای جان دار، پرشور و پرمایه در میان آن کسانی است که پیرامون بخش های گوناگون قلمرو  زبان فارسی آگاهی های ارزشمند دارند و برای از میان برداشتن سدهایی که بر سر راه رشد طبیعی این زبان قرار گرفته است، چاره و تدبیری می شناسند.

این عزیزان، اگر همت کرده و با طرح نظرات خود پیرامون هر کدام از موضوعات دسته بندی شده در این تارنما، یا پیرامون هر موضوعی که خود پیشنهاد می کنند،  به رشد آن شرط ذهنی ضرور که در بالاتر از آن یاد کردیم، یاری برسانند، در حقیقت وظیفه ی میهنی خویش را  انجام داده  و دِین خود را به مردم اشان پرداخته اند.      ایدون باد        آریا ادیب

 

یادداشتی پیرامون نوشته های بهره گرفته در این تارنما:

 شماری از مقاله های ارزشمندی که ما را در کار آشنا ساختن دوست داران زبان و ادب فارسی با گوشه و کنار شگفت آور این زبان و ادبیات یاری می رساند، و از این رو برای نوشته شدن در این تارنما برگزیده می شود، در بخش هایی از خود، یا یه موضوع مورد نظر ما مربوط نمی گردد و یا با آیین دستوری و درست نویسی فارسی همساز نیست.

برخی از این مقاله ها، مگر از نظر موضوع و محتوا ، از نظر آیین املایی یا دستوری و درست نویسی فارسی و گاه از نطر تنظیم و ترتیب مطالب، به اندازه ای دارای عیب و ایراد است که اگر به شکل اصلی اشان به کار گرفته شوند، خوانندگان ما پس از خواندن بند هایی ار آن ها شوق و ذوق خواندن را از دست داده و از خواندن دنباله ی آن ها چشم پوشی می نمایند و بدین ترتیب از آشنایی با نکات ارزشمند آن ها محروم می شوند.

از این رو و از آن جا که ما در برابر خوانندگان خود برای آسان فهمی، درست خوانی و درست نویسی فارسی ( که مراد ما در این تارنما است)  اندریافت مسئولیت داریم، برخود روا می داریم که این گونه مقاله ها را به اندازه ی مورد نیاز کوتاه نموده و با ویرایش های دوباره و لازم، همچنین  آن ها را ار نادرستی های املایی، اگر هست، پاک سازیم،  با آیین دستوری و درست نویسی فارسی، اگر نیست، همساز نماییم و واژه ها و عبارت های بسیار پیچیده یا کنارنهاده ی بیگانه را نیز  از آن ها دور ساخته و برابرهای جاری و جاافتاده ی فارسی ِ آن ها را به کار بگیریم.

و  چون به شرف ادبی و اصل فرهنگی در نامیدن نویسنده و منابع بهره گرفته نیز پای بند هستیم، البته بر خود فرض و واجب می دانیم که نام و نشانی این مقاله ها و منابع آن ها را نیز ذکر نماییم. خوانندگان ارجمند ما اگر خواستار خواندن این مقاله ها در اندازه یا شکل نخستین اشان باشند ، با داشتن نام و نشانی آن ها، به آسانی می توانند به این نوشته ها دست یافته و آن ها را بخوانند.

 

نوشته های تارنمای آریا ادیب را نیز که اکنون برخی از تارنماهای آماده خوار با چشم فرو بستن بر نخستین اصل فرهنگی ِ پذیرفته شده در سراسر جهان،  بدون نامیدن  تارنمای ما،  زینت صفحات خود نموده و با این کار عیار خود را به نمایش گذاشته اند، خوانندگان ما خود بی گمان از شیوه ی بخش بندی و نمایش مطالب و آیین نگارشی ما به آسانی تمیز داده و باز می شناسند.  با سپاس،   آریا ادیب.

 

 

 

شکل گیری زبان فارسی

 

شماره ی نوشته: ٦ / ١

ژیلبر لازار  Gilbert Lazard (ایران شناس و زبان شناس فرانسوی)

شکل گیری زبان فارسی

١- بیست سال پیش در مجموعه ی مقالاتی که به کوشش گروهی از پژوهشگران در یک جلد به خاطره ی و. مینورسکی اهدا شد، مقاله‌ای به چاپ رساندم که در آن ضمن تجزیه و تحلیل مقدمه ی ابن مقفع درباره ی زبان‌های ایرانی، بر معانی گوناگون نام‌های پهلوی، پارسی و دری تاکید کردم (لازار، ١٩۷١). من موضوع یاد شده را بدین مناسبت برگزیده بودم که در میان مباحث فراوان مورد علاقه مینورسکی، تاریخ زبان‌ها همواره یکی از موضوع‌هایی بود که توجه او را به خود جلب می‌کرد. اکنون که داده‌های تازه امکان تکمیل این مقاله را به من می‌دهد، خوشوقتم که آن را به نشانه ی احترام، همراه با درودهای دوستانه به تاریخدان دیگری که او هم علاقه ی ویژه ای به تاریخ زبان‌ها ابراز می‌دارد، پیشکش کنم.
٢-  مقدمه ی ابن مقفع با بیانی کم و بیش مشابه از طریق الفهرست ابن ندیم، مفاتیح العلوم خوارزمی و معجم البلدان یاقوت به دست ما رسیده است. لفظ "پهلوی" در این نوشته بی تردید بر زبان پارتی دلالت می‌کند، بنابراین بدان نمی‌پردازیم. درباره "پارسی" گفته شده است که زبان موبدان، دانشمندان و امثال آنان و همچنین زبان فارس است و اما "دری" (منسوب به «در»)، زبان دربار و «شهرهای مداین» است. اما این نوشته ضمن بحث درباره دری می‌افزاید که «در میان زبان‌های گفتاری مردم خراسان و مشرق، زبان گفتاری مردم بلخ است که بر دیگر زبان‌ها غلبه دارد».
اما این توصیف‌ها خالی از ابهام نیست. "پارسی" به طور قطع نام فارس میانه ی ادبی است که ما آن را به طور سنتی، بر اثر یک خطای شگفت اما بسیار دیرسال، "پهلوی" می‌نامیم. "دری" همان فارسی است یا به عبارت به تر، بنا به نوشته ی ابن مقفع «زبان گفتاری مشترک حوزه‌ای است که از آن ناشی شده». این زبان از پایان دوره ی ساسانیان در پایتخت و بسیار فراتر از آن، در بخش وسیعی از کشور شاهنشاهی گسترش یافته بود. این زبان که کاربرد آن به زبان گفتاری محدود می‌شد، صورت تحول یافته ی خودمانی‌تر از فارسی میانه بود.  من در مجموعه ی سال ١٩۷١ نوشتم:
"دری"، زبان پایتخت و دربار پادشاهی، زبان گفتاری مشترکی است که از دیدگاه گویش‌شناسی از "پهلوی" [پارتی] و بیش تر به دلایل سبک‌شناسی از "پارسی" متمایز می‌شد (برگ ١١٤).
تصویری که طرح نخستین آن بدین صورت ریخته شد، در مجموع رضایت بخش بود. با این همه، رابطه ی میان فارسی میانه ی ادبی و گونه زبانی کاربردی مردم فارس مبهم بود و اشاره به گونه‌‌های زبانی کاربردی مردم مشرق در مورد دری، از همه مبهم تر. بنابراین، آن مقاله با پرسش‌هایی درباره ی دو نکته ی زیر پایان می‌گرفت:
چه گونه می‌توان گفت که "پارسی" زبان مردم فارس بوده است؟ این مساله که "پهلوی"، زبان آثار مکتوب، بتواند زبان گفتاری معمول این ایالت باشد منتفی است. در فارس، مانند هر جای دیگر، به زبان کتابت سخت نمی‌گفتند (برگ ١١٤ ) اما اشاره به بلخ و خراسان در مورد زبان "دری"، به احتمال می‌بایست با اظهار نظر مقدسی جغرافی نویس مرتبط باشد. وی درباره ی گونه های محلی فارسی متداول در شرق ایران می‌گوید که گونه بلخی از همه شیواتر است. اما اگر "دری" زبان گفتار مشترکی بوده که در شاهنشاهی ساسانی گسترشی عظیم داشته است، چه نیازی ابن مقفع را بر آن می‌دارد که به تصریح از خراسان نام ببرد؟ «عبارت روشن نیست و غیر عادی به نظر می‌رسد: انتظار خواننده بیشتر آن است که به اطلاعات کلی‌تری دست یابد» (برگ  ١١۵).
۳-  اکنون با کشف های اخیر، امکان ارایه ی فرض‌های محتملی درباره این دو نکته فراهم آمده است که پاسخ گوی این پرسش‌ها خواهد بود.
از دیرباز می‌دانم یا حدس می‌زنم که فارسی گفتاری در سده‌های نخستین دوره ی اسلامی به هیچ روی زبانی یکپارچه نبوده است، بلکه وجود شمار فراوانی از گونه‌های محلی در این زبان که برخی از آن ها کم و بیش به نحوی مبهم از خلال متن‌های کهن رخ می‌نمایند، نمودار تفاوت‌های موجود در آن است. امروزه می‌توان ثابت کرد که این گونه‌های محلی در دو گروه عمده یا به عبارت دیگر، دو "گویش" گرد آمده بودند که یکی در شمال شرقی، خراسان، ماوراءالنهر و شمال سرزمین کنونی افغانستان رواج داشت و دیگری جنوب ایران، از خوزستان تا سیستان را  در بر می‌گرفت (لازار، ١٩٨۷).
متن‌های کهن نوشته شده به خط عربی نمودار گویش شمال شرقی است. ادبیات فارسی، نخستین بار در قلمروی سامانیان، ماوراءالنهر و خراسان بود که رشد و شکوفایی خود را آغاز کرد. شاعران و نویسندگان بعدی که در نواحی دیگر ایران به کار شعر و ادب پرداختند، از پیشگامان خود در سده ‌های چهارم و پنجم ه.ق. در شرق ایران الهام گرفتند. آنان به احتمال زبان را از برخی ویژگی‌های محلی پالودند. اما در مجموع همان ابزار زبانی را به کار گرفتند، چنان که می‌توان گفت فارسی کلاسیک ریشه در گویش شمال شرقی فارس دارد.
گویش جنوب در متن‌هایی به دست ما رسیده است که با برخی از آن ها از بیش از یک  سده ی پیش به خوبی آشناییم، اما دلالت گویشی این متون دیرزمانی ناشناخته مانده است. مراد متن‌های کهن فارسی – یهودی است که بیش تر آن ها را ترجمه‌ها و تفسیرهای کتاب مقدس تشکیل می‌دهد. به مرور زمان به این دسته از متون اسناد دیگری افزوده شده است، به ویژه در این میان باید از دو سند حقوقی یاد کرد که متعلق به قرن سده ی چهارم و پنجم ه.ق. و محل انشای هر دوی آن ها خوزستان است، و نیز یک واقعه ی مهم تازه که به روشن ساختن همه ی این مسایل پرداخته و آن برای نخستین بار، پیدایش متنی به خط عربی است. این سند که از نظر زبان‌شناسی اهمیتی بی مانند دارد، ترجمه‌ای از قرآن است که علی رواقی نسخه خطی منحصر به‌فرد و ناقص آن را در کتاب خانه ی آستان قدس رضوی کشف کرده و سپس در دو جلد نفیس با عنوان قرآن قدس به چاپ رسانده است. این متن که ویژگی‌های گویشی فراوانی دارد به احتمال قوی در سیستان یا در ناحیه‌ای نزدیک به آن نوشته شده است و امکان دارد متعلق به قرن پنجم و ششم ه.ق. باشد (لازار،  ١٩٩٠).
متن‌های گوناگون فارسی - یهودی یا گروه‌های متشکل از این متن ها، از دیدگاه گویشی با قرآن قدس همگن نیستند. آن ها نمودار گونه‌های محلی مختلف‌اند، اما همه ی این تفاوت های ظریف گویشی با یکدیگر خویشاوندی نزدیک دارند و یک جا در تقابل با فارسی شمال شرقی قرار می‌گیرند. از مشخص‌ترین ویژگی‌های گویش جنوبی آن است که واژه‌های متداول فارسی میانه (پهلوی) و ناشناخته در فارسی کلاسیک (و پیش از دوره کلاسیک) در آن فراوان به چشم می‌خورد. این ویژگی صد سال پیش هم دانشمندانی چون نولدکه و هرن را که به نوشته‌های توراتی فارسی - یهودی منتشر شده به کوشش لاگارد (١٨٨٤) علاقه نشان می‌دادند، شگفت زده کرده بود. این ویژگی در زبان قرآن قدس به همان اندازه رواقی را به شگفت آورده است. با افزوده شدن یک سلسله خصوصیات صرفی و آواشناختی بدین ویژگی، این فارسی جنوبی به فارسی میانه نزدیک می‌شود و مجموع آن ها در تقابل با فارسی کلاسیک قرار می‌گیرد.
روشن است که گونه‌های زبان جنوبی مشابهت بسیار خود را با فارسی میانه حفظ کرده بودند، در حالی که گونه‌های زبانی متداول در شمال شرق به طور محسوس دستخوش تحولی سریع تر گردیده و ازدیدگاه صرفی و از نظر واژگان از فارسی میانه به مراتب فاصله ی بیش تری گرفته بودند. از آن جا که فارسی کلاسیک بر مبنای گویش شمال شرقی پایه ریزی شده است، رابطه‌اش با فارسی میانه باید از این دیدگاه نگریسته شود:
در این که تفاوت میان پهلوی و فارسی ادبی تفاوتی تقویمی و تاریخی است تردیدی وجود ندارد، اما این تفاوت همچنین تفاوتی گویشی به شمار می‌آید (لازار، ١٩٨۷، برگ ٢٠۷)
٤-  به نوشته ابن مقفع بر می‌گردیم. اوضاع و احوالی که او توصیف می‌کند، احتمالن مربوط به پایان دوره ی ساسانی است. این وضع در آن هنگام نمی‌بایست چندان تفاوتی با آن چه که در نخستین سده‌های اسلامی مشاهده می‌شود، داشته باشد. گویش‌های کهن به طور قطع هنوز در نواحی مختلف ایران وجود داشت اما پیش از آن، پارسی، یعنی زبان رسمی، مذهبی، اداری و ادبی نیز به عنوان زبان گفتاری جاری، کم و بیش در سراسر کشور شاهنشاهی پراکنده شده بود.
مسلم است که این زبان گفتاری، انعطاف‌پذیرتر از زبان نوشتاری (پهلوی) بود و بسته به مناطقی که در آن رواج داشت، شکل‌های گوناگون به خود گرفته بود. در قلمروی اصلی خود (فارس یا  به احتمال قوی تر، خوزستان) و در دیگر نواحی جنوبی نزدیک بدان هم، تحول کم تری یافته بود. همچنین در دیگر جاها، به ویژه در مناطقی که در کنار زبان‌ها و گویش های محلی کمابیش متفاوت با زبان پارسی قرار گرفته یا جانشین آن ها شده بود، شکل‌های متفاوت‌تر به خود گرفته بود. این امر به ویژه در خراسان صدق می‌کرد. با استفاده از یک متن مانوی می‌دانیم که در سده ی سوم هنوز در خراسان تنها با زبان پارتی آشنایی داشتند و زبان پارسی که مبدل به زبان مشترک گردید، تنها از دوره ی ساسانیان در آن ناحیه جایگیر شده بود. بنابراین جای شگفتی نیست که گونه های محلی این زبان مشترک با زبان رسمی و زبانی که در جنوب بدان سخن می‌گفتند، به نسبت، تفاوت بسیار داشته باشد. این گونه‌های محلی بی‌تردید از زبان پارتی تاثیر پذیرفته‌اند و فراوانی واژه‌هایی با ریشه شمالی یعنی پارتی یا مادی - پارتی در فارسی کلاسیک که پیش از  این لنتز فهرستی از آن ها فراهم آورده است (١٩٢٦)، به خوبی نمودار این امر است.
در پرتو اطلاعاتی که امروزه به دست می‌آید، می‌توان به تر به مفهوم گفته ابن مقفع پی برد. او هنگامی که از «زبان فارس» سخت می‌گوید صرفن زبان مشترکی که در فارس بدان تکلم می‌کردند در نظر دارد. اکنون می‌دانیم که در آغاز دوره ی اسلامی این زبان هنوز با زبان پهلوی نزدیکی بسیار داشته است.
میزان این نزدیکی در پایان دوره ی ساسانی به احتمال از این هم اندکی بیش تر بوده است. بر روی هم، تفاوت "زبان فارس" با "پهلوی" تنها بایستی مانند تمایزی بوده باشد که میان یک زبان گفتاری عامیانه با زبانی رسمی و اداری وجود دارد. آن ها تنها دو گونه کاربردی از زبانی واحد بودند. این زبان "پارسی" نامیده می‌شد (در فارسی میانه «پارسیگ» و در عربی ابن مقفع «الفارسیه»). این زبان به شکلی که ما آن را "پهلوی" می‌نامیم، «زبان موبدان و دانشمندان» و در شکل دیگرش، یعنی زبان گفتاری، «زبان فارس» بود.
۵-  اما زبان "دری" کدام است؟ پس از آن چه که گذشت، اکنون که می‌دانیم زبان گفتاری مشترک به دو گویش بسیار متمایز تقسیم می‌شد و می‌دانیم که نام گویش جنوبی به احتمال "پارسی" بوده و می‌دانیم که فارسی کلاسیک از آغاز پیدایش بر اساس گویش شمال شرقی پایه ریزی شده و نام "دری" برای مشخص کردن فارسی به کار رفته است، به دشواری می‌توان در برابر وسوسه این اندیشه پایداری کرد که آن چه ابن مقفع "دری" می‌نامد، در واقع همان گویش شمالی است. ظواهر امر نیز خلاف این را نشان نمی‌دهد. "پهلوی" و زبان گفتاری جنوبی به اندازه‌ای به هم نزدیک بودند که می‌توانست نامی متفاوت به خود گیرد.
از سوی دیگر، از مقدمه ی ابن مقفع چنین بر می‌آید که "دری" در میان «مردم خراسان و مشرق» متداول بوده است. شاید اشاره ی او به برتری زبان مردم بلخ اندکی غیر عادی باشد. در توصیف کلی او از زبان‌های ایران، این تذکر تا اندازه‌ای نابجا به نظر می‌رسد، اما سرانجام چیزی جز تایید این مطلب نیست که "دری" به نحوی پا برجا در مناطقی جاگیر شده بود که به ویژه در آغاز دوره ی اسلامی، شاهد استقرار گویش فارسی شمال شرقی و شکل‌گیری فارسی ادبی در آن ها هستیم.
این واقعیت نیز وجود دارد که "دری" زبان پایتخت، یعنی تیسفون و دربار بود که نام خود را وام دار آن است. چنان چه "دری" زبان میانجی سراسر قلمروی شاهنشاهی نبوده، بلکه تنها یکی از گویش‌های آن به شمار می‌آمده است، چه گونه می‌توان توزیع جغرافیایی این زبان را که در عین حال هم در پایتخت، در بین النهرین، و هم در خراسان دورر دست شایع بود توجیه کرد؟
یافتن پاسخی برای این پرسش چندان دشوار نیست. در واقع، چنان چه بپذیریم "دری" آن شکلی است که زبان پارسی ِ مبدل شده به زبان مشترک، در قلمروی پارت به خود گرفت، این اشکال برطرف می‌شود.
در مورد خراسان نیازی به توضیح نیست. در این ایالت که قلمروی ویژه ی زبان پارتی به شمار می‌آمد به احتمال، این زبان از همان پایان دوره ی ساسانی از میان رفته بود و می‌دانیم که در آن جا هیچ گویش کهنی باقی نمانده است. امروزه تنها گونه‌های محلی زبان فارسی در خراسان متداول است. زبان مشترک از آن جا تا باختر (باکتریا) گسترش یافته و شاید از آغاز دوره ی ساسانی، جایگزین زبان باختری شده بود. سپس با غلبه ی اسلام، زبان "سغدی" را به سویی زد و ماوراءالنهر را فرا گرفت. بدین ترتیب، "دری" در کشورهایی جایگیر شد که بعدها می‌بایست ادبیات شکوفای خود را در آن جا پدید آورد.
اما "پارتی" در سراسر مغرب حکمفرمایی کرده بود. ابن مقفع خود به ما می‌گوید که نام "پهلوی" (پارتی) منسوب به "فهله" است و فهله به پنج ناحیه «اصفهان، ری، همدان، ماه‌نهاوند و آذربایجان» اطلاق می‌شود. تیسفون، پایتخت ساسانیان، پیش از آن پایتخت پارتیان بود، پس در آن جا هم می بایست طی سده ها چه در دربار و چه در شهر به زبان "پارتی" سخن گفته باشند.
دو زبان مشترک ایران کهن، "پارتی" و "پارسی"، مدتی پیش از یده ی سوم میلادی پدید آمده بودند. این دو، به عنوان زبان گفتار جاری، کشور را در میان خود تقسیم کرده بودند. "پارسی" که ریشه در جنوب غربی داشت، شاید از مدت ها پیش به سوی جنوب شرقی گسترش یافته و تا سیستان فرا رفته بود.
"پارتی" در سراسر خطه ی شمالی جایگیر شده بود. هنگامی که پارسیان به جای پارتیان قدرت را به دست گرفتند، زبانشان یعنی "پارسی"، در شمال ایران نیز شایع شد و شاید این امر در آغاز، در پایتخت، که ساسانیان سازمان اداری خود را در آن جا مستقر کرده بودند، صورت گرفت. زبان "پارسی" به سوی شرق، به ویژه خراسان، گسترش یافت که در آن جا شاید بر اثر مقتضیاتی خاص، همه ی گویش‌های دیگر را حذف کرد. درباره ی ماد هیچ اطلاعی از منابع و مآخذ به دست نمی‌آید. امروزه هنوز هم گویش‌های مادی - پارتی بسیاری در آن جا باقی است، اما به دشواری می‌توان تصور کرد که زبان مشترک برآمده از "پارسی" نیز در آن جا در کنار گویش‌های محلی متداول نبوده باشد و کمابیش همان ساختاری را نداشته باشد که در تیسفون و در دیگر مناطق پارتی پیش از آن داشت.
بدین ترتیب، در سراسر نیمه ی شمالی ایران گونه ی مشخصی از زبان مشترک گفتاری پدید آمد. معاصران به اختلافاتی که میان این زبان شمالی و زبان جنوب ایران وجود داشت بی اعتنا نبودند. در تقابل با زبان پاک تر و خالص تر جنوب، که نام اصلی «پارسی» را برایش نگاه داشتند، زبان شمالی را «زبان دربار» یا «زبان پایتخت»، "دری"، نامیدند.
اما از بازی سرنوشت، آن که بعدها به مقام زبان ادبی ارتقا یافت، "دری" بود که از شمال شرقی برآمده و در سراسر ایران پراکنده شد. از جنوب به شمال و مشرق، سپس از شمال شرقی به جنوب. تاریخ تمدن ایرانی ساخته و پرداخته این نوسان‌هاست.

*  *  *

از: "شکل گیری زبان فارسی"  ژیلبر لازار، چاپ سوم، ٢٠٠۵، تهران، هرمس

ترجمه ی مهستی بحرینی

 

اصطلاحات حرف ر

 

شماره ی نوشته :  ۱۰ / ۷ 

 

تدوین : آریا ادیب

 

زبان عامیانه، اصطلاحات و ضرب المثل های فارسی

 

                                   ( دنباله )

 

نگا. = نگاه کنید به

 

 ر 

 

راپرت گزارش، خبر

راپرتچی گزارش دهنده

راپرت کردن گزارش دادن، خبر دادن

راحت باش خطابی به سربازان به هنگام آموزش نظامی برای اندکی استراحت

راحت کردن کشتن

راحت کردن خیال کسی به کسی اطمینان خاطر دادن

راحتی دمپایی

راست آمدن درست درآمدن حدس و پیش بینی

راست راست آشکار و علنی، بی پروا

راست راستی حقیقتن، واقعن

راست رفتن مستقیم رفتن، بدون دردسر رفتن

راست رو رو به رو، مقابل

راست روده شدن اسهال گرفتن

راست شدن رو به راه شدن

راست شدن مو بر تن سخت ترسیدن، وحشت کردن

راست کردن بلند شدن آلت تناسلی مرد، ایستادگی و پافشاری کردن، پیچیدن به پر و پا

راستکی واقعی

راست و حسینی رو راست، بی شیله پیله

راست و ریس موانع و معایب

راست و ریس کردن آماده کردن، به ظاهر درست کردن

راسته گوشت دو طرف ستون فقرات حیوان

راسته بازار بازار راست و مستقیم

راسته چینی چیدن ساده و آسان (دیوار یا حروف چاپ)

راسته کردن حساب گِرد کردن اعداد

راستی؟ واقعن؟ آیا درست است؟

راستی راستی حقیقتن، واقعن

رانده و مانده بدبخت و وامانده

رانندگی فن راندن وسایط نقلیه، اصول و قواعد راندن

راه افتادن آغاز راه رفتن کودک، آغاز به کار کردن، روشن شدن دستگاه، رونق یافتن کسب و کار

راه آمدن سازش کردن، همراهی کردن

راه انداختن به حرکت انداختن، به کار کردن واداشتن

راه انداختن کار کسی وسیله ی تسهیل انجام شدن کار کسی را فراهم کردن، رو به راه کردن کار کسی

راه اندازی نگا. راه انداختن

راه آهن دو خط آهن موازی که قطار بر آن حرکت می کند

راه باز است و جاده دراز اگر می توانی به قصد خود عمل کن

راه بردن بلد بودن، دانستن، اداره کردن، سامان دادن

راه بلد راهنما، آن که راه را خوب می شناسد

راه بندان حالت بسته بودن راه، قطع رفت و آمد

راه به جایی نبردن نتیجه ندادن، به جایی نرسیدن

راه به ده بردن حاصلی داشتن، موفق شدن

راه پله آن بخش از ساختمان که در آن پله ها طبقات را به یکدیگر می پیوندد

راه پیدا کردن جستن راه حل برای مشکل، به نحوی در جایی وارد شدن

راه حل آسپرینی راه حل موقت و غیر اصولی

راه خود را کشیدن و رفتن بی هیچ مقاومت و اعتراضی جایی را ترک کردن

راه دادن باز کردن راه عبور، کنار رفتن از سر راه، اجازه ی ورود دادن، رضایت دادن به عمل جنسی

راه داشتن چاره ای داشتن، داشتن ارتباط پنهانی، وجود داشتن راه مخفی با جایی

راه راه دارای خطوط موازی

زاهرو دالان، سرسرا

راه کج کردن مسیر خود را تغییر دادن، منصرف شدن

راه کشیدن چشم خیره شدن بی اراده به جایی بدون پلک زدن

راه گم کردن نه از روی میل و اراده بلکه اتفاقی به جایی آمدن

راه مکه کهکشان

راه نزدیک کردن میان بر زدن، مهمان شدن بر کسی که خانه اش نزدیک است

راه و چاه را شناختن دشواری های کار و زندگی را شناختن

راهی کردن روانه کردن، فرستادن

رایانه کامپیوتر

رای اعتماد رایی که نمایندگان مجلس در تایید به دولتی بدهند

رای دادن نظر دادن به انتخاب چیزی یا کسی

رای دیدن در داوری بی طرف نبودن و ملاحظه ی یکی از طرفین را کردن

رای کسی را زدن کسی را از تصمیمی منصرف کردن

رُب کسی را کشیدن کسی را به کار سخت واداشتن

رَب و رُب ندانستن ساده دل بودن، چیزی نفهمیدن

رب و رسول را یاد کردن به حد مرگ رسیدن

رتوش دستکاری و آرایش عکس

رجاله اراذل و اوباش

رج ردیف

رج بستن به ردیف کردن، دسته کردن

رجز خوانی لاف زنی، دعوی

رج زدن ردیف ایستادن، صف بستن، نوشتن مشق به ترتیب عمودی

رج کردن نگا. رج بستن

رحمت به . . .  صد رحمت به، هنگام برتری دادن چیزی به کار می رود: رحمت به آب حمام

رخت آویز جا رختی، چوب لباسی

رخت کسی کوک بودن رفاه داشتن

رخت و پَخت لباس ها، پوشاک

رخصت خواستن اجازه خواستن

رد پا جای پا، اثر

رد پای کسی را گرفتن رد کسی را برداشتن

رد خور رد شدنی، سزاوار ترک کردن

رد خور نداشتن قطعی بودن، حتمی بودن، قابل رد نبودن

رد دادن به غفلت کسی یا چیزی را از زیر دست رد کردن، صرف نظر کردن

رد زدن رد پای کسی را گرفتن، نشان به جایی بردن

رد شدن مردود شدن، پذیرفته نشدن

رد کردن برگردانیدن، پس دادن، رفوزه کردن، از سر باز کردن، پنهانی دادن، پنهانی عبور دادن

رد کسی را گرفتن از روی جای پا یا آثار دیگر کسی را دنبال کردن

رد گم کردن اثر چیزی یا کاری را از میان بردن، گمراه ساختن، نظر کسی را از چیزی منحرف کردن

رده حرف زشت یا نامربوط

ردیف کردن جور کردن، آماده کردن

رژیم داشتن برابر دستور پزشک غذا خوردن، برخی غذاها را نخوردن

رژیم غذایی دستور خوراک بیمار

رژیم گرفتن نگا. رژیم داشتن

رساندن خبر یا اطلاعاتی را محرمانه به کسی دادن

رسانه وسیله ی ارتباطی

رستم در حمام درشت اندام و پهلوان نما (ولی بی زور و جرات)

رستم صولت نگا. رستم در حمام

رُس کسی را بالا آوردن (کشیدن) کسی را اذیت و آزار کردن، لاغر و ضعیف کردن

رسوایی بالا آوردن کاری مایه ی رسوایی و شرمساری کردن

رسوخ کردن در دل اثر کردن، رخنه و نفوذ کردن

رسیدگی کردن سرکشی و وارسی کردن

رسیدن مواظبت کردن، مورد لطف قرار دادن

رسیدن به عرصه بزرگ شدن، به سن پختگی رسیدن

رشته موضوع و زمینه ی چیزی یا کاری: رشته تحصیلی، رشته ی افکار

رشته برشته حرف های بی هوده و بی معنی

رشته ی سر در گم وضع بغرنج، کار دشوار

رشته فرنگی ماکارونی

رشته ی کلام به دست گرفتن آغاز به سخن کردن، سخن را دنبال کردن

رشته ها را پنبه کردن کارهای انجام شده را به باد دادن

رشوه خوار کسی که برای انجام کاری ناروا دستمزد دریافت می کند

رشوه خواری دریافت دستمزد برای انجام کاری ناروا و غیرقانونی

رشوه گرفتن نگا. رشوه خواری

رشوه گیر نگا. رشوه خوار

رضا ترکی پارچه ی ابریشمی یزدی که در مشهد به آن علی شیر خدا می گویند.

رضا شدن راضی شدن

رضا قورتکی بی حساب و کتاب، بی اساس

رضایت دادن در گذشتن از شکایت و دنبال کردن قضیه، قبول کردن

رضایت نامه نوشته ی حاکی از رضایت

رَطب و یا بس گفتن سخنان درست و نادرست گفتن، آسمان و ریسمان به هم بافتن

رعایت کردن نگاه داشتن حق کسی

رعیت داری کردن حراست کردن از زیردستان، مورد نوازش و محبت قرار دادن زیردستان

رفتگار رفتنی، مردنی

رفتگر سپور، آشغالی

رفتن از رو خجالت کشیدن، شرم کردن، از میدان به در رفتن، مجاب شدن

رفتن از کیسه ضرر کردن، از سرمایه خرج کردن

رفتن آن جا که عرب نی انداخت به جای دور و بی بازگشت رفتن، به وضع ناجوری گرفتار شدن

رفتن بالای منبر برای کسی پشت سر کسی بد و بیراه گفتن، غیبت کردن

رفتن به کسی شبیه بودن به کسی (در ظاهز یا رفتار)

رفتن توی بحر چیزی یا کسی در چیزی یا رفتار کسی دقیق شدن

رفتن تو هم به فکر فرو رفتن، غمگین شدن، پریشان خاطر شدن

رفتن توی نخ چیزی یا کسی چیزی یا کسی را زیر نظر داشتن و پاییدن

رفتن با سر نهایت شوق و اشتیاق برای انجام کاری

رفتن ِ سر کسی از پرحرفی کسی خسته شدن، از صدای بلند کسی یا چیزی ناراحت شدن

رفتن گوش ناراحت شدن گوش از سر و صدا

رفتن و کشک خود را ساییدن پی کار خود رفتن و فکری به حال خود کردن

رفت و روب جارو و پارو، خانه تکانی، تمیز کردن منزل

رفته رفته کم کم، خرد خرد، یواش یواش

رفع و رجوع کردن  حل کردن، فیصله دادن

رفوزه رد شده در امتحان، مردود

رفیق باز دوست باز، کسی که به دوستان محبت بسیار می کند

رفیق بازی زیاده روی در دوستی کردن

رفیق گرمابه و گلستان دوست یکدل و صمیمی و وفادار، یار غار

رقاص خانه دشنام گونه ای برای برخی جاها، جاهای بی حساب و کتاب و شلوغ و پلوغ

رقاصی کارهای بی هوده و سبک

رقاصی کردن کارهای ناشایست و سبک کردن

رقصاندن بز هر دم بهانه گرفتن

رقص شتری رقصی که از روی قاعده نباشد، حرکات نابهنجار

رقصیدن به ساز کسی تابع سلیقه و خواست کسی بودن، از خود اراده ای نداشتن و از دیگری تبعیت کردن

رقصیدن توی تاریکی بی موقع یا بدون اطلاع کاری را انجام دادن

رقصیدن کلاه کسی در هوا بسیار شادی کردن، کلاه خود را به آسمان انداختن

رکاب دادن راهی جایی شدن

رکاب کش به تاخت، با سرعت

رکابی دارای رکاب، پیاده ای که به دنبال سواری بدود

رَکَبی گفتن به کسی متلک و حرف درشت گفتن

رک حرف زدن بدون پروا و ملاحظه حرف زدن، صریح و روشن سخن گفتن

رک رک نگاه کردن چپ چپ نگاه کردن، بر بر نگاه کردن

رُک زده زل زده، خیره شده

رک گو کسی که صریح و بی پروا حرف می زند

رک گویی صاف و پوست کنده حرف زدن

رک نگاه کردن نگا. رک رک نگاه کردن

رک و راست صاف و پوست کنده، صریح

رگ بسمل کسی خاریدن در معرض خطر و مرگ قرار گرفتن

رگ به رگ شدن ضرب خوردن و پیچیدن مفصل

رگ ترکی تعصب نژادی

رگ خواب نقطه ی ضعف، راه تسلط بر کسی

رگ خواب کسی را به دست آوردن نقطه ضعف کسی را پیدا کردن، کسی را تابع خود کردن

رگ خود را زدن به حق خود قانع بودن، ادعای زیاد نداشتن

رگ زدن بریدن شریان برای کشتن کسی

رگ کردن پستان سفت شدن پستان و جمع شدن شیر در آن

رگ و ریشه خویشاوندان و بستگان

رگه طبقه ای از مواد معدنی در درون خاک

رمباندن خراب کردن

رمبیدن خراب شدن، فرو ریختن

رمبیده خراب شده، فرو ریخته

رم دادن رماندن، فراری دادن

رم کردن رمیدن، گریختن

رمل انداختن پیش گویی کردن، فال برآوردن

رنجیده شدن آزرده خاطر شدن، آزرده دل شدن

رنجیده کردن آزرده ساختن، رنجانیدن

رنگ حیله، نقشه، تدبیر

رنگ آمیزی آمیختن رنگ های گوناگون به هم

رنگ انداختن رنگ دلخواه را پیدا کردن

رنگ به رنگ شدن از خجالت یا خشم سرخ و زرد و سفید شدن

رنگ پریدگی بی رنگ شدن چهره از ترس یا خشم یا بیماری، رنگ باختگی

رنگ دادن و رنگ گرفتن نگا. رنگ به رنگ شدن

رنگ شدن گول خوردن

رنگ کردن کسی گول زدن، فریب دادن کسی

رنگ گذاشتن و رنگ برداشتن نگا. رنگ به رنگ شدن

ر ِِنگ گرفتن ضرب گرفتن، آهنگ رقص نواختن

رنگ نداشتن حنای کسی اعتباری نداشتن حرف یا عمل کسی

رنگ و رو آب و رنگ، جلا و درخشندگی

رنگ و رو رفته کهنه، فرسوده، کارکرده

رنگ و وارنگ رنگارنگ، به رنگ های گوناگون، از همه نوع

رنگی دارای رنگ، آلوده بودن به رنگ

رو وقاحت، دل و جرات، پوشش

رو آب انداختن فاش کردن، آشکار کردن

روی آب نشستن سوار قایق یا کشتی شدن

روادید اجازه ی ورود به یک کشور، ویزا

رو افتادن علنی شدن، آشکار شدن

رو آمدن به جایی رسیدن، ترقی کردن، ثروتمند شدن

روان بودن از حفظ بودن، از بر بودن

رو انداختن تقاضا و خواهش کردن

رو انداز لحاف

روان کردن از بر کردن

روانه کردن فرستادن اعزام کردن، گسیل داشتن

رو آوردن مراجعه کردن، دست به دامن شدن، پناه جستن

رو به راه آماده، مهیا، منظم

رو به راه شدن آماده و مهیا شدن

رو به راه کردن آماده و مهیا کردن

رو به رو شدن برخورد کردن، ملاقات کردن، مواجهه شدن

رو به رو کردن در برابر هم وادار به اظهار عقیده کردن

روبند شدن با رودربایستی ناگزیر به انجام کاری شدن

روبند کردن کسی را به رودربایستی به کاری واداشتن

روبنده نقابی سیاه رنگ برای پوشاندن چهره

روبوسی به مناسبتی روی یکدیگر را بوسیدن

رو به قبله بودن در خال مرگ بودن

رو به قبله کردن کسی را که درحال مرگ است رو به قبله خواباندن

رو پنهان کردن خود را مخفی کردن

روی تاب گذاشتن سپردن شرط بازی به نفر سوم برای جر نزدن حریفان

روی چوب کردن کسی کسی را برای کاری تحریک کردن

روی حرف کسی حرف نزدن با حرف کسی مخالفت نکردن

روخوانی از روی کتاب و نوشته خواندن

رو دادن گستاخ کردن، جسارت دادن

رو داشتن گستاخ و وقیح بودن

رودربایستی ملاحظه، مراعات، شرم و حیا

رودربایستی داشتن ملاحظه کردن، پروا داشتن

رودرواسی نگا. رودربایستی

رو دست بالا آمدن رقابت کردن، پیشی گرفتن

رو دست خوردن فریب خوردن، خام شدن

رو دست زدن فریب دادن، خام کردن

رو دست کسی بلند شدن از کسی پیشی گرفتن، با کسی رقابت کردن

رو دست کسی گذاشتن خرج کسی را در خرج انداختن

رو دستی نوعی دستکش، ضربه ی روی دست، حقه، کلک

رودل سنگینی معده

رودل کردن به سنگینی معده دچار شدن

روده بر شدن سخت خندیدن، از شدت خنده بی حال شدن

روده دراز پر حرف، وراج

روده درازی پرحرفی، وراجی

روده درازی کردن پر حرفی کردن، وراجی کردن

روده کوچکه ی کسی روده بزرگش را خوردن کنایه از شدت گرسنگی

روده گشاد کردن سکسکه کردن

رو راست پوست کنده، آشکارا، صریح، بدون ابهام

رو رفتن بر زمین افتادن اسب از جلو و بر زانو ها

روز بد نبینی امیدوارم به سرت نیاید

روز پنجاه هزار سال روز قیامت

روز مبادا روز سختی و پریشانی

روزه ی کله گنجشکی روزه ای که بچه ها تا نیمه های روز می گیرند

روز هفتاد هزار سال روز قیامت

روزه ی گنجشک نگا. روزه ی کله گنجشکی

رو زیاد کردن پر رو شدن، توقع زیادی داشتن

رو شدن آشکار شدن، فاش شدن

رو شدن دست کسی مچ کسی باز شدن، حیله ی کسی آشکار شدن

روشن شدن نشئه شدن، مست شدن، سرحال آمدن

روشن کردن چراغ اول نخستین پولی که معرکه گیران از تماشاچیان می گیرند

رو شور سفیداب

رو شویی ظرف یا دستگاهی که برای شستن دست و صورت نصب می کنند

روضه خواندن سخنان بی فایده گفتن، آه و ناله کردن

روغن از ریگ کشیدن کاری محال انجام دادن

روغن حیوانی روغنی که از جوشاندن و تصفیه ی کره به دست می آورند، روغن زرد

روغن داغ روغن گداخته

روغن ریختن و عسل جمع کردن نهایت پاکیزگی و نظافت

روغن زرد نگا. روغن حیوانی

روغن کاری روغن زدن به هر نوع دستگاه

روغن کرمانشاهی روغنی که در کرمانشاه از شیر گاو و گوسفند به دست می آورند و به ترین روغن زرد است

روغن گرفتن از آب از هر اتفاق خوب یا بدی به سود خود بهره گرفتن

روغن مالی روغن زدن به دستگاه

روغنی آلوده به روغن

رو قوز آمدن سر لج افتادن

روکار روی بنا، نمای عمارت، آن چه که در بیرون چیزی کار شده است

روکاری کار روی بنا یا چیزی

رو کردن روی آوردن، آشکار کردن، به رخ کشیدن

روکش پوشش یا ورقه ای که روی چیزی می کشند

روکش درکش کردن ساخت و پاخت کردن

رو کشیدن به کسی برای نزدیکی کردن تکلیف کردن

رو گرفتن چهره ی خود را پوشاندن

روگیر کردن در رودربایستی ناگزیر به انجام کاری کردن، نگا. روبند کردن

روگیری چهره پوشاندن از نامحرم، شرم و حیا

رومیزی منسوب به میز (ساعت رومیزی)، پارچه یا نایلونی که روی میز می گسترانند

رو نشان دادن چهره نمایاندن

رونما هدیه ای که داماد یا پدر داماد به عروس می دهد، دیدن روی عروس در نخستین بار

روی باد هوا بودن سست و بی پایه بودن

روی پا بند نبودن آرام و قرار نداشتن

روی پای خود ایستادن به خود متکی بودن، به دیگران نیاز نداشتن

روی چشم اطاعت می شود !

روی خود کشیدن نگا. رو کشیدن

روی خون افتادن زن آبستن بچه انداختن

رویخی فرنی، نوعی دسر که از نشاسته و شکر درست می کنند

روی داریه ریختن رسوا و بی آبرو کردن، برملا کردن، آشکار کردن

روی دایره ریختن نگا. روی داریه ریختن

روی دست کسی بلند شدن کاری را به تر از کسی انجام دادن

روی دست کسی گذاشتن به کسی تحمیل کردن

روی دست کسی ماندن به فروش نرفتن، باد کردن

روی دوش کسی سوار شدن بر کسی مسلط شدن

روی زمین سفت نشاشیدن به مقاومتی بر نخوردن

روی سر گذاشتن و حلوا حلوا کردن نهایت احترام و حق شناسی را در حق کسی نشان دادن

روی سگ کسی بالا آمدن تندخویی کردن، ناسازگاری کردن

روی شاخ بودن مسلم بودن، قطعی بودن

روی شکم سیری بدون تعهد، از سر بی خیالی

روی علت افتادن (در مورد زنان) بر اثر ترس یا هیجان به خونریزی دچار شدن

روی غلتک افتادن جریان دلخواه و طبیعی را به دست آوردن، دور برداشتن و سرعت گرفتن

روی کسی به زمین افتادن شرمسار شدن به علت رد شدن تقاضا

روی چیزی (کسی) حساب کردن به چیزی ( کسی ) امیدوار بودن، اعتماد داشتن

روی کسی را به زمین انداختن درخواست کسی را رد کردن

روی کسی نشدن خجالت کشیدن

رویم به دیوار هنگام گفتن مطلب ناخوشایندی می گویند

روی هم رفته جمعن، بر روی هم

روی هم ریختن توطئه کردن برای پیش بردن کاری، توافق در امری، رابطه ی عاشقانه و جنسی با هم پیدا کردن

روی هم گذاشتن چشم بستن چشم، خوابیدن، گذشت کردن، صرف نظر کردن

رها کردن به امید خدا دست کشیدن و به جریان روزگار واگذار کردن

ریپال کسی را در آوردن پدر کسی را در آوردن

ریپ آمدن فخر فروختن، به دروغ بر خود بالیدن

ریپ زدن نامیزان کارکردن موتور

ریخت شکل و قیافه، سر و وضع

ریختگی ریزش

زیختن آب پاک روی دست کسی یکسره نومید کردن کسی

ریختن پشم و پیله ی کسی از میان رفتن قدرت کسی، ضعیف شدن کسی

ریختن توی دست و پا فراوان یودن، همه جا پیدا شدن

ریختن روی دایره نگا. روی داریه ریختن

ریختن مو سخت وحشت کردن

ریخت و پاش اسراف، گشاده دستی، افراط در مصرف

ریخت و روز سر و وضع، شکل و حالت

ریخته پاشیده درهم برهم، شلوغ پلوغ

ریز خرد، کوچک

ریز حساب جزییات صورت حساب، اقلام جزء سیاهه

ریز بار باران ریز، ابری که باران ریز دارد

ریز بافت پارچه یا فرش طریف

ریز بین نکته سنج، بسیار دقیق، باریک بین

ریز بینی نکته سنجی، دقت

ریز ریز خرد شده، کاملن خرد

ریز ریز کردن کاملن خرد و کوچک کردن

ریز نقش دارای اندام کوچک و ظریف

ریزه پیزه کوچک اندام، ریز نقش

ریزه خوانی کردن غرغر کردن، نق زدن، ایراد گرفتن

ریزه خورده خرده ریزه، وسایل کم بهای خانه

ریزه کار باریک بین، دقیق، زیرک

ریزه کردن خرد خرد کردن، قطعه قطعه کردن

ریزه میزه نگا. ریزه پیزه

ریسک کردن به کاری خطرناک دست زدن

ریسمان را طناب کردن یک کلاغ چهل کلاغ کردن، اغراق کردن

ریسه رفتن احتیار از دست دادن و پیچیدن نفس در گلو بر اثر خنده یا تاثر

ریسه شدن پشت سر هم قرار گرفتن، به دنبال هم به جایی رفتن

ریسه کردن ردیف کردن، قطار کردن، پشت سر هم قرار دادن

ریش از دست کسی خلاص کردن خود را رها کردن، در رفتن

ریش بابا نوعی انگور درشت دانه

ریش بز گیاهی همیشه سبز و پرشاخه

ریش پروفسوری ریشی که فقط روی چانه یلند شده است

ریش تپه پر ریش، دارای ریش انبوه

ریش تراش دستگاهی دارای تیغ برای تراشیدن ریش

ریش توپی نگا. ریش تپه

ریش چیزی درآمدن کهنه و منسوخ شدن

ریش خود را در آسیا سفید نکردن تجربه داشتن

ریش دادن و ریش گرفتن ضمانت کردن، متعهد شدن

ریش در دست کسی دادن اختیار خود را به دیگری سپردن، کار خود را به دیگری واگذار کردن

زیش ریش تار تار، از هم جدا شده

زیش ریش شدن دل سخت ناراحت شدن، به گریه افتادن و از حال رفتن

ریش سفید مرد سالخورده و محترم

ریش شدن نگا. ریش ریش شدن

ریش کسی را چسبیدن یقه ی کسی را چسبیدن

ریش کسی را در دست داشتن از کسی نقطه ی ضعف در دست داشتن، از کسی گروی در دست داشتن

ریش کسی سر بالا رفتن به مرگ نزدیک بودن کسی

ریش گذاشتن نتراشیدن ریش، ریش بلند کردن

ریش گرفتن دست به ریش کشیدن، پادر میانی کردن، تقاضا و خواهش کردن

ریش گرو گذاشتن ار احترام و اعتبار خود برای وساطت در کاری بهره گرفتن، ضمانت کردن

ریشو دارای ریش بلند

ریش و پشم موهای صورت، ریش و سبیل

ریش و قیچی را دست کسی دادن اختیار کاری را به دست کسی دادن

ریش و گیس بافتن با هم مشورت کردن، عقل ها را روی هم ریختن

ریشه دار با سابقه، قابل اطمینان، محکم

ریشه داشتن سابقه ی خوب داشتن، محکم بودن

ریشه کردن قوام یافتن، جایگیر شدن، مستحکم شدن وضع

ریش و پشمی به هم زدن بالغ شدن، صاحب ریش و پشم شدن

ریغ مواد درون امعا و احشا

ریغ افتادن اسهال گرفتن، به تر و ور افتادن

ربغ رحمت را سر کشیدن مردن

ریغ زدن خراب کردن، کثافت کاری کردن

ریغماسی ضعیف و مردنی، مریض و کم مقاومت

ریغو مردنی، ضعیف مزاج، کم مقاومت

ریق افتادن نگا. ریغ افتادن

ریق رحمت را سر کشیدن نگا. ریغ رحمت را سر کشیدن

ریق زدن نگا. ریغ زدن

ریقش درآمدن بیرون زدن مواد درون امعا و احشا

ریقش را در آوردن بیرون آوردن مواد درون امعا و احشا

ری کردن زیاد شدن و برکت کردن برنج و آرد و مانند آن ها پس از ریختن آب بر آن ها

ریگ تو کفش داشتن خرده شیشه داشتن، رو راست نبودن، با شیله پیله بودن

ریگ دندان کسی شدن مزاحم کسی شدن

ریم رام رام رام، اسم صوت برای بیان آوای ساز و نوای موسیقی

 

 

 

آموزش و پرورش در دوران های باستانی ایران

 

شماره ی نوشته: ١١ / ١۵

سورنا گیلانی

آموزش و پرورش در دوران های باستانی ایران

(دوران های پیش از اسلام)

در بحث و بررسی درباره‌ی آموزش و پرورش عصرهای باستانی ایران، کمبود شدید مدارک و اسناد وجود دارد و هر اندازه به تاریخ ورود اسلام به ایران نزدیک می گردیم اسناد این چنینی افزایش می یابد. با این حال افزایش چنین اسنادی هرگز بدان حد نیست که بتوان مستقیمن به آموزش و کیفیت آن در عصرهای باستانی دست یافت.
لیکن با توجه به نوشته‌های مورخان غربی دوران باستان و همچنین اسناد و کتیبه‌های بر جای مانده از آن دوران و با اندکی تعمق و تحلیل تا حدی می­توان از آموزش و پرورش عصرهای باستانی ایران و ویژگی‌های آن ها آگاه گردید.

با نگاهی به شواهد بر جای مانده از دوران های باستان می­توان گفت که در ایران باستان عوامل اولیه­ی آموزش و پرورش به قرار زیر بوده اند:

١- طبیعت و وضع جغرافیایی کشور.
٢
- آرا و عقایدی که آریایی‌ها با خود آورده بودند و زرتشت آن‌ها را پیراسته و اصلاح کرده بود، به عبارتی نقش دین در روند آموزش.
٣- دولت و نقش ویژه­ی آن در پرورش دادن دانش آموزان (صدیق، برگ ۵٢).

- طبیعت و وضع جغرافیایی: به سبب این که ایران سرزمینی است تقریبن خشک و بیابانی و کوه‌های آن عمدتن برهنه از رستنی‌ها است، لذا ضرورت حیات آنان در چنین سرزمینی با توجه به کمبود منابع آب و غذا، سخت‌کوشی و مدارا است. بنابراین مردمان ایران باستان مردمانی نیرومند، زحمت‌کش، قانع و سازگار بار آمدند. به واقع، طبیعت آنان را به آموختن چنین خصایصی وادار می­ساخت. از سوی دیگر ایران در همسایگی آسیای مرکزی که محل اسکان طوایف و ایلات و عشایر چادرنشین و بیابان‌گردی که دارای توالد و تناسل زیاد و وسایل معیشتی اندک بودند قرار داشت و ایرانیان پیوسته در حال مبارزه و مقاومت در برابر تهاجمات پیاپی اینان که برای تحصیل قوت و غذا به ایران هجوم می­آوردند بودند و لذا ناگزیر به آموختن چه گونگی مقاومت و فنون جنگی و دلیری گشتند. همچنین در نزدیکی ایران‌زمین در سمت مشرق دو کشور چین و هند و در سوی مغرب آسیای صغیر و یونان بودند و راه عمده ارتباطی شرق و غرب از ایران می‌گذشت. لذا ایرانیان آن زمان در طی قرون و اعصار از این موقعیت سود برده و از علم و ادب و تمدن و هنر خاور و باختر استفاده می­کردند و ملل شرق و غرب را نیز از تمدن خویش بهره‌مند می‌ساختند.

- اما در باب نقش دین به عنوان عامل مهم و مؤثر دیگر در روند آموزش و پرورش باید گفت که دین زرتشت، که با وجود حضور ادیان دیگر در محدوده ی این مرز و بوم فراگیرترین ادیان بوده است، نقشی پر رنگ را در این زمینه ایفا نموده است. دین زرتشت برای دانش و خرد اهمیت بسیار قایل شده و مزداپرستان را به تعلیم و تربیت فراخوانده است و حتا فرشته‌ای به نام «چیستا» را بر امر آموزش تعیین نموده بود ( وکیلیان، برگ ٢١). نمونه‌هایی از اهمیت آموزش و تعلیم در دین زرتشت چنین است :

در وندیداد آمده است که : «اگر شخص بیگانه یا هم‌کیش یا برادر یا دوست برای تحصیل هنر نزد شما آمد او را بپذیرید و آن چه خواهد بدو بیاموزید» (صدیق، برگ ۵٦؛ کشاورزی، برگ٢١).

و در دینکرد کتاب دیگر زرتشتیان آمده است : «تربیت را باید مانند زندگانی مهم برشمرد و هرکس باید به وسیله ی پرورش و فراگرفتن و خواندن و نوشتن خود را به پایگاه ارجمند رساند» (کشاورزی، برگ ٨١).

و همچنین در پندنامه­ی زرتشت آمده است : «به فرهنگ خواستاری کوشا باشید، چه فرهنگ تخم دانش و بَرَش خرد، و خرد رهبر هر دو جهان است» (صدیق، برگ ۵۷).

در وندیداد باز هم در این باب آمده است : «از سه راه به بهشت برین می‌توان رسید، اول دست گیری نیازمندان و بی نوایان، دوم یاری کردن در ازدواج بین دو نفر بی نوا و سوم کوشش و کمک به آموزش و پرورش نوع بشر که به نیروی دانش، شر و ستم این دو آثار جهل از جهان رخت بربندد» (حکمت، برگ ٩۵).

با توجه به نمونه‌های بالا و ده‌ها نمونه‌ی دیگر، می‌توان گفت که دین زرتشت مشوق و ترغیب کننده یادگیری و آموختن بوده است.

- و در مورد نقش دولت به عنوان سومین عامل مؤثر در امر آموزش، از زمانی که حکومت مادها در ایران تأسیس گردید و سپس شاهنشاهی ایران بنیاد گرفت و قدرت در یک جا تمرکز یافت، اداره کردن این کشور پهناور نیازمند افرادی گردید که مورد اعتماد بوده و تکالیف خود را نیکو بشناسند و بدان عمل کنند. از این رو دولت به حکم ضرورت از اطفال شاه زادگان و بزرگان و نجبا و طبقات برجسته­ی کشور، عده‌ای را برای رتق و فتق امور تربیت می­نمود، به گونه‌ای که حتا بنا به گفته­ی نگارنده­ی کتاب «تاریخ آموزش و پرورش ایران قبل و بعد از اسلام»، دولت افراد جامعه را به طور مستمر در کنترل داشت و آموزش و پرورش به منزله ی ضرورتی اجتماعی در اختیار صاحبان قدرت بود (درانی، برگ ٢۵).

اهداف آموزش و پرورش در ایران باستان :

با توجه به مدارک و اسناد بر جای مانده از دوران باستان می‌توان هدف کلی آموزش و پرورش در ایران باستان را این دانست که کودک عضو مفیدی برای جامعه گردد ( الماسی، برگ ۷١؛ صدیق، برگ۷۵).
در تایید این نکته به جملاتی از یسنا اشاره می‌گردد که در آن آمده است :
«... ای اهوره‌مزدا به من فرزندی عطا فرما که از عهده­ی انجام وظیفه نسبت به خانه­ی من و شهر من و مملکت من برآمده و پادشاه دادگر مرا یاری کند» (حکمت، برگ ۷٨؛ صدیق، برگ ۷۵).

اهداف مهم آموزش و پرورش ایران پیش از اسلام را می‌توان به صورت زیر فهرست نمود:

١- هدف دینی و اخلاقی که تحت تعالیم زرتشت به اندیشه­ی نیک، گفتار نیک و کردار نیک جامه­ی عمل پوشاند.
٢- هدف نیرومندی و بهداشتی برای تندرستی و پاک تنی و راستی و جوانمردی، چنان که در دین زرتشت پاکیزگی تن برای هر زرتشتی از وظایف دینی است و ناپاکی تن و بیماری به اهریمن منسوب است.
٣
- هدف جنگی و نظامی­ برای نگهداری حدود مرز و بوم و حفظ آرامش و دفاع در برابر دشمنان.
٤- هدف اقتصادی برای تهیه­ی نان و قوت مردم و رفاه و آسایش آنان و حفظ خانواده و توسعه­ی صنعت و هنرها.
۵- هدف سیاسی برای روابط عمومی­ و امنیت و کشورداری و روابط خارجی (الماسی، برگ ۷٢؛ حکمت، برگ ٦٣).

سازمان آموزشی ایران باستان :

سازمان آموزش و پرورش در ایران باستان در طی قرون و اعصار متمادی یکسان نبوده است و محل های آموزشی نیز به فراخور زمان متفاوت بوده‌اند. لیکن در بخش بزرگ تر این دوران، خانواده، آتشکده و آموزشگاه درباری به پرورش کودکان و نوجوانان می‌پرداختند که البته در برخی قرون دبستان و دانشگاه نیز بدان افزوده شده است (صدیق، برگ ۵٩؛ الماسی، برگ ٦۵).
در ادامه، در مورد این محل های آموزشی و به هنگام بحث در مورد دوره‌های گوناگون حکومتی ایران باستان و روند آموزش و پرورش این دوره‌ها بیش‌تر سخن خواهیم گفت.

برنامه ها‌ی آموزشی در ایران باستان :

برنامه ها‌ی آموزش و پرورش در ایران باستان را می‌توان شامل سه بخش عمده دانست:

١- پرورش دینی و اخلاقی.
٢- تربیت بدنی و آموزش نظامی.
٣- آموزش خواندن و نوشتن و حساب برای طبقات ویژه. (ضمیری، ص20؛ صدیق، ص62).

پرورش دینی و اخلاقی : از آن­جا که آموزش‌های اولیه بیش تر جنبه ی دینی داشته است، ادیان را می‌توان نخستین پایگاه آموزش انسانی دانست که در زندگی روزمره آموزش دینی را با قدرت با زندگی فرهنگی مردم می­آمیخته است (کشاورزی، برگ ١٠) و از آن­جا که در اوستا فصل مخصوصی به تربیت کودک ومعلم و روحانی اختصاص یافته بود و در پندنامه­ی بزرگمهر نیز از اهمیت آموزش دینی سخن رفته است و هرکسی را موظف می‌داند که یک سوم از شبانه روز را صرف تربیت دینی نماید، می­توان گفت که در واقع مهم‌ترین و یا یکی از مهم‌ترین بخش ‌های برنامه ی آموزشی ایران باستان، پرورش دینی و اخلاقی بوده است (صدیق، برگ ٦٤؛ وکیلیان، برگ ٢٤) و این نوع آموزش در واقع رایج‌ترین و همگانی‌ترین نوع آموزش به شمار می‌رفت که معمولن در خانه و آتشکده انجام می‌پذیرفت (وکیلیان، برگ ٢٤).

تربیت بدنی و آموزش نظامی : یکی از مهم‌ترین نوع آموزش های نوجوانان و جوانان را تشکیل می‌داده است و هدف آن دفاع از سرحدات و لشکرکشی، پرورش روحیه‌ی سلحشوری و جنگاوری و حفظ وحدت کشور ­بود. برای تربیت بدنی سوارکاری، تیراندازی، شکار، چوگان، ژوبین اندازی و شنا را می‌آموختند ( برای آگاهی بیش تر در این باب به صدیق، برگ های ۷٢ – ٦٦ نگاه کنید).

خواندن و نوشتن و حساب کردن : که معمولن فقط به عده­ی معدودی مانند فرزندان بزرگان و نجبا و موبدان که برای فرمان‌دهی سپاه وحکم‌رانی و دادرسی و نگاه‌داری دفاتر دیوان و حساب و مالیات تربیت می‌شدند، آموخته می‌شد. در واقع می‌توان گفت که این مرحله از آموزش فقط ویژه­ی اشراف بوده است. از سوی دیگر در این مرحله به تربیت ترجمه کنندگان زبان‌های ملل مختلف نیز اقدام می‌شده است. همچنین مطابق نظر فردوسی، که با منابع تاریخ ایران باستان آشنا بوده است، سخنوری آموختن نیز در این مرحله همواره  از تربیت شاهزادگان بوده است.( بیژن، برگ های ١٩۵ -١٩٤) 

                        ز بیداد و از داد و تخت و کلاه      سخن گفتن و رزم و راندن سپاه

محدودیت‌های آموزش و پرورش در ایران باستان:

با وجود ویژگی‌های مثبتی که در  آموزش و پرورش ایران باستان وجود داشته است این نظام آموزشی دارای  محدودیت‌ها و معایبی بوده است. بزرگ‌ترین محدودیت‌ها و معایب سازمان آموزش در ایران باستان را می‌توان به شکل زیر دسته بندی نمود :

١-  آموزش و پرورش در انحصار طبقه­ی اعیان و اشراف و شاهزادگان بود.
٢-  آموزش یافتگان می کوشیدند دانش و معلومات خویش را از مردم عادی پنهان کنند.
٣
- در آموزش و پرورش القا عقیده و اندیشه­ حاکم بود که نتیجه‌اش فرمان‌برداری مطلق و اطاعت کورکورانه در برابر افراد صاحب قدرت و منصب بود (وکیلیان، برگ ٤٠).

برای آشنایی با جزییات بیش تر از آموزش و پرورش ایران در عهد باستان، اکنون ضروری است تا به آموزش و پرورش در دوران حکومت های گوناگون ایرانی پیش از اسلام نگاهی بیاندازیم:

آموزش و پرورش در دوران حکومت مادها:

مدارک موجود درباره­ی تمدن و فرهنگ مادها آن چنان اندک است که امکان اظهار نظر قطعی را درباره­ی اوضاع فرهنگی مادها دشوار می‌سازد. در واقع درباره ی "معارف مادها" اطلاعاتی در دست نیست زیرا که نه سنگ نبشته‌ای از آنان تاکنون کشف شده است تا مدرک قرار داده شود و نه از یونانی‌ها و یا ملل دگر در زمینه ی اوضاع فرهنگی آنان اطلاعات جامعی به دست آمده است (بیژن، برگ١٢٠). حتا تاکنون هیچ مدرک مستقیمی ­که بر آشنایی مادها با خط و کتابت دلالت کند به دست نیامده است (دیاکونوف، برگ ٣٣٩). لیکن تا حدی آموزش و پرورش اجتماعی مادها را می‌توان از کیفیت آموزش و پرورش عصر هخامنشی حدس زد، زیرا که پارس‌ها در بادی امر از نظر  تمدن و معارف در رتبه‌ای پایین­تر از مادها قرار داشتند، لیکن هم‌نژاد و هم‌کیش و هم‌زبان آنان بودند و وقتی که پارسیان بر آنان سلطه یافتند تمدن آنان را نیز گرفتند (با توجه به این نکته که تمدن هخامنشی از تمامی تمدن‌های تابع خود از جمله تمدن ایلامی ­برای رشد خویش استفاده نموده است).

به هر تقدیر مادها مطمئنن دارای خط و کتابت بوده اند و این خط احتمالن مشابه همانی بوده است که امروزه خط باستانی پارسی خوانده می‌شود. زیرا این نکته غیر محتمل است که پادشاهی بزرگ ماد فاقد خط و کتابت بوده باشد و پارسیان دارای خط باشند (دیاکونوف، برگ ٣٤٠).
البته شواهدی نیز بر اثبات این امر دلالت دارد زیرا با توجه به مطالب کتاب دانیال در این که مادها صاحب خط بوده‌اند و نوشته‌هایی به زبان مادی وجود داشته است جای تردید باقی نمی‌ماند (بیژن، برگ ١٢٤). حتا ظاهرن خواندن و نوشتن تا حدی در میان مردمان معمولی نیز مرسوم بوده است و فقط منحصر به مغ‌ها و روحانیان و اشراف نبوده است. زیرا بر طبق آن­چه که از تواریخ بر می‌آید مردم عرایض خود را به شاه می‌نگاشته­اند و شاه عرایض را می‌خواند و هر حکم را نوشته و به آنان باز پس می‌فرستاد. (هرودوت، برگ ٦٠). گذشته از این، نگارنده­ی تاریخ ماد نظریه­ی دیگری نیز ابراز می­دارد :
« ... خط میخی پارسی باستانی با خط میخی بابلی و ایلامی ­تفاوت بسیار دارد و با این که احتمالن با دیگر خطوط میخی آسیای مقدم خاستگاه مشترکی دارد، ولی آن را نمی­توان مستقیمن گرفته شده از آن‌ها شمرد. تعبیر کلام آن است که چند حلقه ی فاصل بر ما مجهول است و بیش‌تر گمان می‌رود که خط میخی ماد جزء این حلقه‌های فاصل و مجهول بوده است، به عبارتی پارسیان خط میخی را از مادها گرفتند... »(دیاکونوف، برگ  ٣٤٠).

جالب است که استرابون جغرافیادان دنیای باستان نیز می گوید که روش آموزش و پرورش معروف پارس‌ها از مادها اقتباس گشته بود (بیژن، برگ  ١٢۷). از سوی دگر ذکر وجود کتاب « تاریخ شاهان ماد و پارس» در کتاب های کوناگون مانند کتاب استر، احتمال وجود ادبیات را در میان مادها نشان می­دهد (بیژن، برگ  ١٢۵).
مادها برای امور اداری و لشکری خویش دفاتری مانند پارسیان داشته‌اند لیکن واضح است که تشکیلات آنان بدان اندازه پیشرفته و پیچیده نبود که نیاز به گروهی انبوه از دبیران احساس گردد. بنابراین به احتمال زیاد آموزش این فنون در انحصار مغان بوده است (سلطانزاده، برگ  ١٢) که البته شواهدی نیز مبنی بر وجود سازمان‌ها و دفاتری برای اداره­ی امور مالی و حساب داری با توجه به پیشرفت و رونق اقتصاد مادها به ویژه در زمینه­ی زراعت و دام داری وجود دارد (حکمت، برگ ١٤٩).

افزون بر این، بنا به نظر دیاکونوف آموزش های زرتشتی به وسیله­ی کاهنان و مبلغان قبیله­ی ماد که به "مغان" موسوم بودند گسترش یافت و به عبارتی آموزش های مغان مورد پشتیبانی جدی شاهان ماد قرار داشته است و حتا تعالیم مزبور تا حدی به مردم تحمیل می­شده است. (دیاکونوف، برگ  ٣۷٠). دیاکونوف را حتا اعتقاد بر این است که سرزمین ماد در سده های هفت و هشت پیش از میلاد از کانون‌هایی بوده است که از آن­جا مفهوم های دینی و فلسفی انتشار یافته است (دیاکونوف، برگ  ٣٤۵).
به هرحال آن چه که از کیفیات زندگی مادها و با توجه به کمبود مدارک [ می‌توان ] استنباط نمود این است که آنان مطمئنن دارای ساختار و سازمان‌هایی برای آموزش و پرورش بوده­اند. هرچند مشخص نیست که چنین سازمان‌هایی دارای چه درجه‌ای از پیشرفت و توسعه­ی تمدنی بوده‌اند. لیکن به احتمال قریب به یقین می توان گفت که  نسبت به همسایگان خویش در بین النهرین از نظر دانش و فرهنگ در مرحله­ی پایین ‌تری قرار داشتند.

آموزش و پرورش در عصر هخامنشیان :

در زمینه ی آموزش و پرورش در عصر هخامنشیان نیز پژوهشگزان با کمبود منابع رو به رو هستند، لیکن مدارک موجود مربوط به این دوران در مقایسه با عصر حکومت مادها بسیار بیش تر است که دست پژوهشگر را در رسیدن به هدف خویش اندکی باز تر می‌ کند. اسناد و مدارکی مانند نوشته‌های مورخان اروپایی آن روزگاران، کتیبه‌ها و الواح بر جای مانده از آن دوران و غیره. همچنین، نگاهی به فهرست تشکیلات و سازمان‌ها در این عصر نشان می دهد که آموزش کشوری مورد توجه و عنایت هخامنشیان بوده است و بی شک اداره‌ی تشکیلاتی بدین عظمت بدون آموزش و پرورش امکان پذیر نبوده است.

آن گونه که برمی‌آید در عصر هخامنشی مکان‌هایی برای آموزش کودکان و نوجوانان دایر بوده است. به عنوان نمونه‌ گزنوفون یونانی در «کوروش‌نامه»ی خویش دراین باب می‌گوید :
«... اطفال به مکتب می‌رفتند تا ادب بیاموزند و رؤسا و مراقبان‌شان اکثر اوقات روز مراقب حال آنان بودند و قضاوت و عدالت را میان آن‌ها مجری می‌داشتند ...» (گزنوفون، برگ ٦).
جالب آن است که بنا به ادعای گزنوفون، کودکان تا حدود شانزده یا هفده سالگی در این مکان آموزش‌های گوناگون مانند اعتدال مزاج، اطاعت، وظیفه شناسی، تیراندازی و پرتاب نیزه می‌آموختند (گزنوفون، برگ ۷). هردوت نیز می گوید که دوره­ی تربیت کودکان در ایران بین پنج تا بیست وپنج سالگی است و سه کار مهم بدانان آموخته می‌شود : اسب سواری، تیراندازی و راستگویی (هردوت، برگ ۷۵).
گزونوفون همچنین مدعی است که در ایران محلی به نام الوترا (
Eleuthera) وجود داشته که در آن کودکان بزرگان تربیت می‌یافتند (گزنوفون، برگ ۵). گزنوفون در ضمن می گوید که اطفال ایرانی پس از این که به سن بلوغ می‌رسیدند، ده سال در اطراف بناهای دولتی به سر می‌بردند تا هم از بناهای دولتی حراست نمایند و هم به اعتدال مزاج عادت یابند (گزنوفون، برگ ۵).

افلاطون نیز درباره­ی آموزش شاه‌زادگان هخامنشی می گوید که شاه‌زادگان به محض تولد به خواجگان و پرورشگران سپرده می‌شدند تا به به ترین شکل پرورده شوند و زمانی که کودک به هفت سالگی پای می‌نهاد سوارکاری و شکار به او آموخته می‌شد و در چهارده سالگی چهار نفر که به مربیان شاهانه موسوم بودند برای تعلیم و تربیت شاه‌زاده انتخاب می‌گشتند که یکی از آنان در دانایی برتر از دیگران بود و مسؤولیت آموزش حکمت زرتشت و آیین کشورداری را عهده‌دار می­شد و دومی­ که در دادورزی و عدالت شهره بود، آیین راست‌گویی و درست کاری را به شاه‌زاده آموزش می‌داد و نفر سوم که پرهیزکارترین بود به کودک آزادگی و پرهیزکاری می‌آموخت و نمی‌گذاشت که وی مغلوب و دستخوش شهوات گردد و بدو می‌آموخت که به راستی آزاده باشد و آموزگار چهارم نیز دلاوری و بی‌باکی را به شاه‌زاده می­آموخت. (سلطان‌زاده، برگ ١۷؛ وکیلیان، برگ ٨٣).

جاب است که گزنوفون مدعی است که تمام افراد ایرانی مجاز به فرستادن فرزندان خویش به مدارس بودند، لیکن شرطی را برای این امر قایل می‌گردد و فرستادن کودکان به مدارس را فقط مختص کسانی می‌داند که محتاج یاری کودکان خویش در امر معیشت نبودند (گزنوفون، برگ١٠).

آموزش عالی و تحصیلات عالی را نیز در ایران باستان و با توجه به کمبود اسناد و مدارک عمدتن با تأسیس دانشگاه گندی شاپور به عهد ساسانیان مرتبط می­پندارند، لیکن با توجه به شواهد بر جای مانده از آن دوران ها می‌توان گفت که تحصیلات عالی در عصر هخامنشی نیز وجود داشته است. به عنوان نمونه، داریوش بزرگ در مصر، که ایالتی از ایالات ایران عهد زمام داری هخامنشیان به شمار می آمد، دستور احیای دانشکده­ی پزشکی شهر ساییس را صادر نمود و طبق فرمان او جوان‌های خانواده‌های برجسته ایرانی برای فراگرفتن فنون پزشکی به ساییس گسیل گشتند (بیژن، برگ ٣٢٦؛ سلطان‌زاده،  برگ ١٩؛ ضمیری، برگ ٦۷).
از سوی دگر، در عصر هخامنشی دانشکده‌های عالی و مهم در شهرهای بورسیپه، میلت، ارخویی، ری، و بلخ برای آموزش دانش پزشکی وجود داشت (حکمت، برگ ٣٨٣؛ ضمیری، برگ ٦١).
همچنین وجود کتاب خانه‌های بزرگ در عصر هخامنشیان در نقاط مختلف قلمرو هخامنشیان نشان دهنده­ی آموزش و پرورش سازمان یافته است. از جمله کتاب خانه‌های این عصر کتاب خانه‌های استخر، کهندژ، شاه اردشیر، و شپیگان را می‌توان نام برد (حکمت، برگ ٦٤).

حمایت شاهان هخامنشی از تحقیقات نجومی ­و علم هیأت نیز جالب توجه است و اهمیت امر دانش آموزی در ایران عصر هخامنشی را نشان می دهد. داریوش منجم معروف کلدانی آن روزگاران «نبوری مننو» را تحت حمایت خویش قرار داد و او در سایه­ی چنین حمایتی به کنجکاوی‌ها و مطالعات نجومی­خویش پرداخت. «کیدین نو» دگر منجم نامدار دیگر کلدانی معاصر هخامنشیان نیز در سایه­ی حمایت دولت شاهنشاهی ایران همان سلسله مطالعات را پی گرفت و ادامه داد (بیژن، برگ های ٣٣٣ - ٣٣٢).
گزارش‌های مورخان یونانی آن دوران مانند «کتزیاس» از وجود روزنامه‌ی رسمی­ در دربار هخامنشی حکایت می‌کند که نشانی دیگر از پیشرفت دانش و اهمیت آموزش و پرورش آن روزگار است. (ضمیری، برگ ٢١).

از سوی دیگر، اشاره های هرودوت در جریان گردآوری تاریخ معروف خویش مبنی بر استفاده از آثار تاریخ نویسان ایرانی و نیز اشاره های کتاب‌های عزرا و استر به کتاب «تاریخ شاهان ماد و پارس» را می‌توان دلیل دیگری بر رواج آموزش و پرورش عصر هخامنشی برشمرد (بیژن، برگ ٣٣٣).
فرستادن هیأت‌های اکتشافی و علمی­ جهت اکتشافات دریایی و جغرافیایی از سوی داریوش بزرگ و خشایارشا را نیز می­توان از نشانه‌های دیگر وجود آموزش و پرورش سازمان یافته در ایران هخامنشی دانست.(هردوت، برگ های ٢٢٢ -٢١٨). شواهد بسیار دیگری نیز به طور غیر مستقیم بر پیشرفته بودن علم و روند آموزش و پرورش در عصر هخامنشیان دلالت دارد. از جمله می‌توان به موردهای زیر اشاره نمود:

-  کندن ترعه‌ی سوئز بین رود نیل و دریای سرخ در روزگار حکومت داریوش (حکمت، برگ ٤٤٣) و کندن کانال توسط دو سرمهندس ایرانی به نام‌های «بوباروش» و «ارتاکائوش» به امر خشایارشا بر دماغه­ی کوه اتوس در لشکرکشی به یونان برای عبور رزم ناوهای ایران (هردوت ، برگ٣٦٣) نشان دهنده وجود مهندسانی کارآزموده و کاربلد است که مطمئنن مهندسان کار آزموده تنها از طریق آموختن و تعلیم به وجود می­آمدند.
-  تاسیس دانشکده‌ای در سائیس مصر به فرمان داریوش برای آموزش فنون کشورداری (بیژن ، برگ ٣٣٨).
-  ایجاد جاده­ی "شاهی" مشهور که از شوش تا سواحل دریای اژه امتداد داشت (هردوت، برگ  ٣١٢).
-  بحث و بررسی‌های هفت سردار بزرگ پارسی پس از بازپس گیری تاج و تخت از مغ غاصب (سمردیس) در باب انواع حکومت و حتا گفت و گوی آنان در باره ی حکومت دموکراسی یا الیگارشی (هردوت، برگ های ٢٢٢ - ٢١٨) یکی دیگر از دلایل آگاهی ایرانیان از علوم سیاسی و فلسفه و طیعن  آموختن و آموزاندن آن است.
-  نحوه­ی انتخاب و انتصاب قضات از میان افراد آموزش دیده ( سلطان‌زاده، برگ ١٨) را نیز می‌توان نشانی از توجه و آشنایی ایرانیان آن روزگاران با علم حقوق و آموزش آن دانست.
-  لوح های گلی کشف شده در خزانه­ی تخت جمشید نیز ثابت کننده­ی آشنایی ایرانیان با فرآیند آموزش و تعلیم است. به عنوان نمونه در میان لوح های گلی تخت جمشید سندی مالیاتی وجود دارد که دارای بقایای مالیاتی بانویی است که بخشی از مالیات خود را پرداخت نموده و به موجب این سند تتمه آن­را داده و تسویه حساب گرفته است (حکمت، برگ ١۵٢). با توجه به این لوح ها به آسانی می‌توان دریافت که هخامنشیان در زمینه ی امور مالی و حساب‌داری، مراکز بایگانی داشته و کسانی که مامور نگهداری و بایگانی این اسناد بوده‌اند در این زمینه آموزش‌های لازم را کسب کرده بودند.
-  وجود صنعت فرش و بافندگی را می‌توان دلیل قاطع دیگری بر وجود دانش‌های گیاه شناسی، رنگ شناسی، نقاشی و حتا کیمیا و دام پروری و دام پزشکی دانست. از نمونه‌های بارز این صنعت می‌توان به قطعه­ی فرش کشف شده در پازیریک که مشتمل بر تصویر ملکه‌ها و بانوان ایران عهد هخامنشی است و هم اکنون در موزه ی ارمیتاژ لنینگراد روسیه نگه‌داری می‌شود اشاره داشت (حکمت، برگ های ٢٦٤ - ٢٦١).
-  وجود آثاری مانند تخت جمشید و مکان‌های باستانی دیگر با آن همه محاسبات دقیق ریاضی و فنی و مهندسی دلیلی بر وجود دانش ‏و آموزش معماری و هنر در عهد هخامنشیان است. با توجه به مطالب ذکر شده و با وجود آن که کیفیت و روند آموزش و پرورش عصر هخامنشی کاملن مشخص نیست، می‌توان به آسانی دریافت که علم و دانش و آموزش و آموزاندن آن از ارزش و اعتبار بالایی در این عصر برخوردار بوده است.

آموزش و پرورش در عصر سلوکیان و اشکانیان :

با انقراض سلسله­ی هخامنشی توسط اسکندر مقدونی و سپس تاسیس سلسله­ی سلوکی توسط یونانیان (مقدونیان) در ایران، شکوفایی فرهنگی ایران در مقایسه با دوران گذشته در واقع از میان رفت. به عبارتی در این دوره آموزش و پرورش به شیوه­ی سنتی دچار رکود گردید. بنا به مدارک و مستندات تاریخی از سوی سلوکیان بسیاری از آتشکده‌ها و دیگر محل های آموزشی ویران گردید و در یونانی کردن آداب و رسوم اجتماعی و تربیتی کوشش و تلاش شد (درانی، برگ ٢۷). در واقع سلوکی‌ها عامل بزرگی در جهت یونانی کردن مشرق زمین بودند و در شهر سلوکیه علوم  و صنایع یونانی ترویج و تبلیغ می‌گردید. به عنوان مثال «دیوژن بابلی» و جانشین او «اپلدور» به آموزش فلسفه ی رواقی در سلوکیه می‌پرداختند (پیرنیا، برگ ١٨٦٦).
به طور کلی در دوره­ی سلوکیان علم و دانش در ایران رو به ضعف و فتور نهاد و نهادهای آموزشی و مقررات حاکم بر آن تقریبن مختل گردید، اما با روی کار آمدن خاندان پارتی و آغاز زمام داری شاهان اشکانی دگر بار فرهنگ ایرانی زنده شد و با گذشت زمان روز به روز بر غنای فرهنگی ایران آن عصر افزوده گشت. البته از آموزش و تربیت دوران پارت‌ها نیز اطلاعات چندانی در دست نیست. لیکن آن چه مسلم است زبان پارتیان زبانی بوده که پهلوی خوانده می­شد و البته اندک تفاوتی با پهلوی ساسانی نیز داشته است (پیرنیا، برگ  ٢٣۵۵؛ الماسی، برگ ٩٣).  در اوایل عصر اشکانی زبان و خط یونانی رواج بسیار داشته است (الماسی، برگ ٩٣).
خط اشکانیان خط آرامی­بوده است و البته خط یونانی و پهلوی نیز کاربرد داشته است و همچنین نباید تصور کرد که خط میخی به طور کلی متروک شده بود، زیرا در بابل لوحه­هایی که متعلق به اشکانیان است و به خط میخی نگاشته شده، یافته­اند (پیرنیا، برگ  ٢٣۵۵). به طور کلی در این باب می­توان گفت که پارتیان در اوایل زمام داری خویش از زبان یونانی در نگارش کتیبه‌ها و روی سکه‌ها استفاده می­کردند و به تدریج از اواخر سده ی اول میلادی استفاده از زبان یونانی کنار نهاده شد و زبان پارتی جایگزین آن گردید (سلطان‌زاده، برگ ٢٢).
اشکانیان بر روی پوست آهو می­نگاشتند. ازجمله سه نوشته­ی مربوط به دوران زمام داری پارتیان در اورامان کردستان کشف شده است که هرسه بر پوست آهو نگارش یافته است و دو برگ آن به خط یونانی و سومی ­به زبان پهلوی و خط آرامی­ است ، البته اشکانیان از کتان و پاپیروس نیز برای نگارش استفاده می­کردند (سلطان‌زاده، برگ های ٢٢ - ٢١).
پارتیان به دلیل ایرانی بودن و گرایش به سنت‌های کهن، کوشش داشتند تا نهادهای آموزش و پرورش را به سبک پیشین زنده نمایند. به گونه‌ای که در نیمه­ی دوم حکومت اشکانی آتشکده‌ها رونق بسیار یافتند و آموزش و پرورش  توسط مغان استحکام نسبی یافت و حتا برای گروه‌های اشراف و خاندان برگزیده آموزشگاه‌هایی دایر گردید (درانی، برگ  ٢۷).
اشکانیان به جوانان خود، سواری و تیراندازی و شیوه‌های مختلف جنگ را می­آموختند و به طور کلی می­توان گفت تربیت آنان  متناسب با احتیاجات ملی بوده است. اشکانیان خواندن و نوشتن نیز می­آموختند، لیکن این امر مختص طبقات اشراف و ممتاز جامعه بود (وکیلیان، برگ ٩٤).

آن گونه که از تاریخ ها بر می­آید، برنامه­ی سواد آموزی و درسی کودکان طبقات ممتاز اشکانیان، شامل این موارد بوده است : علوم دینی، خواندن و نوشتن، حساب، علم الاشیا و دروس علمی­ مانند کشاورزی، و البته لازم به گفتن است که اشکانیان نیز مانند هخامنشیان در روش تدریس به جنبه‌های عملی آموزش توجه ویژه داشته و آموزگار به هنگام ضرورت شاگرد را تنبیه می­نموده است. (وکیلیان، برگ ٩٤).

نکته بسیار جالب پیرامون دانش عصر اشکانی پیدایش و اختراع نوعی شبه پیل الکتریکی است که در حفاری‌های قریه‌ای در اطراف بغداد، نمونه‌های بسیاری از آن یافته‌اند، اشکانیان از این پیل‌ها به مقدار قابل توجهی نیروی برق به دست می­آوردند و از آن برای آب­کاری مصنوعات خویش توسط طلا و نقره استفاده می­نمودند. به عبارت دیگر همان عملی را انجام می‌دادند که امروزه آب­کاری الکتریکی نامیده می­شود (حکمت، برگ ٢٣٨).

آموزش و پرورش در عصر ساسانیان :

با شکست اردوان پنجم و مرگ او در نبرد روی داده در سده ی سوم میلادی در جلگه­ی هرمزدگان میان او و اردشیر بابکان، سلسله­ی اشکانی انقراض یافت (پیرنیا، برگ ٢٢١٨) و آفتاب دولت ساسانی پدیدار گردید. آفتاب دولتی که بنا به گفته‌ی کریستنسن مؤلف کتاب «ایران در زمان ساسانیان» عهد بزرگ تمدن ادبی و فلسفی ایران باستان در دوران حکومت پادشاهان این سلسله و به ویژه خسرو اول آغاز می­گردد ( کریستنسن، برگ ٢٩۷).
در آن زمان نیز با توجه به اوضاع طبقاتی مانند دوران های پیشین، آموزش و پرورش عالی ویژه­ی خانواده‌های نجبا و اشراف بوده است و مردم عادی بهره‌ای از آن نداشتند، لیکن به دلایل متعدد نیاز بیش تری به دبیران و کارگزاران دولتی و ماموران مالیاتی احساس می­گردد و از این رو آموزش و پرورش نسبت به گذشته تا حدی گسترده‌تر می­گردد و حتا ظاهرن تعداد بسیار معدودی از طبقات غیر اشرافی و متوسط نیز از سواد و آموزش و پرورش اندکی برخوردار بوده‌اند (الماسی، برگ  ٩۵).
در عصر ساسانی به سبب پیدایش مذاهبی نوین نظیر مانوی و مزدکی و همچنین ظهور و گسترش دین مسیح و بودا و مسایل جدید اقتصادی و سیاسی، بحث درباره­ی علوم اجتماعی و حکومتی و غیره بیش از پیش معمول گردید و حتا در تاریخ ها آمده است که پادشاهانی مانند انوشیروان بدین گونه مسایل اظهار علاقه داشته و در مباحث این چنینی شخصن شرکت می­جستند (کشاورزی، برگ ٨٦).
حکومت ساسانی همچنین با توجه به رسمیت دادن به دین زرتشت و تکیه بر آن برای تمرکز قدرت، ضرورت وجود دستگاه‌های آموزشی دینی را احساس نمود و بدین ترتیب آموزشگاه‌های دینی که معمولن در آتشکده ‌ها بودند، افزایش یافت و زیاد شدن این محل ها افزایش موبدان را نیز سبب گردید.

آن گونه که از تاریخ ها بر می­آید، در زمان ساسانیان سازمان‌های تربیتی عبارت بودند از خانواده، مدرسه، و مدارس ویژه‌ی بزرگ‌زادگان که معمولن در نزدیکی قصر شاهی ساخته می­شدند (الماسی، برگ ٩۵). مطابق نظر کریستنسن، جوان پس از گذراندن مراحل مختلف آموزشی ­و تربیتی در سن بیست سالگی مورد آزمون دانشمندان و هیربدان قرار می­گرفت (کریستنسن، برگ ٢٩٨).

غلامی­ از خدمت گزاران دربار خسرو اول، تفصیل تعلیماتی را که خسرو  آموخته است بدین صورت شرح می­دهد:
«... در سن مقرر او را به مدرسه گذاشته‌اند و قسمت‌های مهم اوستا و زند را مانند یک هیربد در آن­جا از بر کرده، سپس در تعلیمات متوسطه‌ی ادبیات، تاریخ، فن بیان، هنر اسب سواری، تیراندازی، نیزه بازی و به کار بردن تبرزین را آموخته و موسیقی و سرود و ستاره شناسی را فرا گرفته و در شطرنج و سایر بازی‌ها به حد کمال رسیده است و ...» (کریستنسن، برگ ٢٩٩).

همان گونه که پیش از این گفته شد، عصر ساسانی هم زمان است با شیوع و گسترش دین مسیح و همچنین ظهور مکتب‌های مانوی و مزدکی و از سوی دگر توسعه و پیشرفت باورهای بودایی و عقاید و افکار چینی، که نقشی اساسی در ایجاد سازمان‌های نوین آموزش در ایران ساسانی ایفا نمودند و لذا آموزشگاه‌ها هم از نظر کمیت و هم از نظر کیفیت گسترش یافتند. بارزترین نمونه­ی آن دو مدرسه­ی مشهور ایرانی یکی در «رها» و دیگری در «نصیبین» بود که هریک حدود هشت‌صد دانش جو را در خود جای داده بودند (الماسی، برگ  ٩٨).
بنا به سندهای باقی مانده از آن دوران، مدت تحصیل در مدرسه­ ی نصیبین سه سال بود و کلاس های درسی در آن در طی دو دوره­ی تابستانی و زمستانی برگزار می­شد و برای اقامت شاگردان در آن، مجموعه‌ای متشکل از خانه‌های کوچک اختصاص یافته بود که در هر کدام هشت تا ده نفر می­زیستند و بدون اجازه­ی مسؤولان مدرسه حق خروج از محوطه­ی مدرسه را نداشتند و تنها به هنگام تعطیلی کلاس درس، اجازه­ی بیرون رفتن می­یافتند و این کلاس ها معمولن از صبح تا شام برقرار بود (سلطان‌زاده، برگ ٣٣).

با گسترش دین مسیح و زبان سریانی، مسیحیان حوزه‌های علمی­ بسیاری را در شهرهای ایران بنا نهادند که از این مدارس عالمان بزرگی مانند نرسی، فرهاد، رییس دیر مامتی موصل، پولس ایرانی که کتابی مشتمل بر بحث منطق برای انوشیروان نوشته و هم اکنون نیز در دست است، برخاستند (حکمت، برگ  ٣٨٨).

از دیگر مراکز آموزشی عهد ساسانی که می­توان بدان اشاره کرد حوزه­ی علمی­ «ریو اردشیر» به ریاست معانا بیت اردشیری معروف به معانا ایرانی است که در آن به آموزش پزشکی و نجوم و فلسفه پرداخته می‌شد، کلیسای نستوری واقع در حوالی مداین نیز از مهم‌ترین مراکز تدریس منطق و فلسفه و نجوم در عصر ساسانی به شکار می رفت. (ضمیری، برگ ٦١؛ کریستنسن، برگ ٩٩ [٢٩٩]).

اما معتبرترین و مشهورترین مرکز آموزش عالی ایران باستان «دانشگاه گندی شاپور» است که تا اواخر سده ی سوم هجری نیز فعال بوده است (کشاورزی، برگ ٨٦) و معروف است که بر سر در آن نگاشته بودند: «دانش و فضیلت برتر از بازو و شمشیر است» (وکیلیان، برگ ١٠٢).
بنای گندی شاپور را به شاپور اول ساسانی و به سده ی سوم میلادی نسبت می­دهند، لیکن برخی احتمال می‌دهند که اردشیر بابکان سنگ بنای آن را به نام پسر خویش شاپور نهاده باشد و فرزندش شاپور آن را تکمیل کرده و به پایان رسانده باشد (حکمت، برگ ٣٨۵).

در دانشگاه گندی شاپور با وجود آن که فلسفه، ریاضیات، ادبیات و الاهیات تدریس می شد و حتا دانشکده‌ای برای نجوم و رصدخانه‌ای نیز برای رصد ستارگان در آن ساخته شده بود (درانی، برگ  ٤٦)، پزشکی بیش از سایر علوم رونق داشت و برخی از نام‌دارترین استادان پزشکی و داروسازی که از گندی شاپور فارغ التحصیل گشتند نظیر بخت‌یشوع و ماسویه و یوحنا بن ماسویه، تألیفات‌شان پایه‌گذار علم پزشکی در تمدن اسلام شدند (وکیلیان، برگ  ٩٩).

روی هم رفته استادان دانشگاه گندی شاپور از سه دسته تشکیل می­شدند :
-  مسیحیان سریانی که ساکن و تبعه­ی ایران و در حقیقت ایرانی بودند.
-  ایرانیانی که زبان پهلوی و دین زرتشتی داشتند.
-  دانشمندان هندی که نسبت به دو گروه دیگر در اقلیت بودند (درانی، برگ٤٦).

اهمیت و اعتبار دانشگاه گندی شاپور که دارای بیمارستان و همچنین کتاب خانه بزرگی با هزاران جلد کتاب بود (سلطان‌زاده، برگ ٣١) از عهد زمام داری خسرو اول فزونی یافت، زیرا در سال ۵٢٩ میلادی «ژوستینین» امپراتور روم مدارس آتنی را تعطیل ساخت و در نتیجه جمعیت فلاسفه در آن جا پراکنده شد. هفت تن از فیلسوفان تحت تعقیب و فراری عصر تعصبات مذهبی کلیسایی بیزانس به ایران مهاجرت نمودند و در دربار انوشیروان مورد استقبال و احترام قرار گرفتند (گیرشمن، برگ٣٣٢). این هفت دانشمند که به سه گروه استادان گندی شاپور که در بالا معرفی شدند، اضافه گشتند و به تدریس و آموزش پرداختند عبارت بودند از : دمسقیوس سوریایی، سیمبلیتیوس کلیکیایی، یولامیوس فروگی، پریسیکیانوس لودیه‌ای، هرمیاس فینیقی، اپیدوروس غزی، و دیوجانوس فینیقی (کریستنسن، برگ ٣٠٦؛ ضمیری، برگ ٦٢).

البته اقدامات پادشاهان ساسانی در حمایت از دانش، محدود به این اقدامات نبود بلکه در این راه به فعالیت‌های دیگری نیز دست یازیدند. از جمله اردشیر بابکان، موسس این سلسله، متخصصان ویژه‌ای را به هند و بین النهرین و شهرهای بیزانسی نزدیک فرستاد تا آثار مهم را گردآوری نمایند. شاپور فرزند و جانشین او نیز چنین کوششی به خرج داد و پزشکان یونانی را به ایران فراخواند تا به مطالعه­ی پزشکی بپردازند (درانی، برگ ۵٠). از سوی دیگر، خسرو انوشیروان نیز پزشک مخصوص خویش «برزویه» را برای به دست آوردن کتاب های ارزشمند به هندوستان گسیل داشت که او نیز کتاب های بسیاری را از هند به ایران منتقل و به زبان پهلوی ترجمه نمود که از جمله مشهورترین آن‌ها می­توان به کلیله و دمنه اشاره داشت (گیرشمن، برگ ٣٣٢؛ کریستنسن، برگ ٣٠۷).
همان گونه که پیش‌تر آمد، در عهد ساسانی دو مکتب نوین مزدکی و مانوی صفحات نوینی را در تاریخ فلسفه ی ایران گشودند که در جای خود قابل توجه است. مزدکیان و مانویان نیز به تبلیغ و آموزش اصول خویش پرداختند و به خصوص حکمت مانوی از مرزهای ایران خارج گردید و در گستره­ی وسیعی از دنیای آن روز یعنی از چین تا سرزمین گل (فرانسه امروزی) هوادارانی یافت (حکمت، برگ ٤٠٩).

مانی همچنین کتاب های بسیاری را برای ترویج آیین خویش نگاشت. از آن جمله اند کتاب‌های «کفالایا» ( که در واقع مجموعه­ی سخنان مانی است که شاگردان‌اش پس از مرگ وی گردآوری و ترجمه کرده‌اند ) و «شاپورگان».
جالب است که مانی برای آسانی آموزش اصول آیین خویش به مردم عامی­ و بی‌سواد، در کتاب های خود از تصاویر زیبا سود می­جست و به همین سبب او را مانی نقاش نیز لقب داده بودند. یکی از معروف‌ترین کتاب‌های او که تصاویر زیبا در آن جلوه گر بود کتاب «ارژنگ» است (هوار، برگ ١۷۵؛ برای آگاهی بیش‌تر نگاه کنید به کریستنسن، برگ های ١۵٠-١٣١).
مزدک نیز با نشر افکار خویش که به مرام اشتراکی اشتهار دارد و بسیار به فلسفه کمونیستی امروزین شباهت داشت در واقع از نیروهای موثر در فرآیند آموزش و پرورش عصر ساسانی بوده است، او نیز کتابی را برای آکوزش و تبلیغ آیین خود نگاشت که اکنون از میان رفته است، لیکن در منابع عربی سده های اولیه اسلامی­ به دو ترجمه­ی ابن مقفع و ابان لاحقی از آن اشاره شده است (برای آگاهی بیش‌تر نگاه کنید به هوار، برگ های ١۷۷ - ١۷٩ و کریستنسن، برگ های   ٢٦١ -٢٢٨).

در روزگار ساسانیان تحولات اجتماعی، سیاسی و پیشرفت دانش و هنرهای گوناگون و همچنین ارتباط های بین المللی و گسترش اندیشه‌ها و نیز پیوند دیانت با حکومت سبب آن گردید تا آموزش و پرورش و به ویژه آموزش عالی با وجود محدودیت‌های برآمده از تمایزات طبقاتی، در مرتبه­ والایی قرار گیرد و اهمیت فراوان یابد.

۩  ۩  ۩

منابع:

١- تاریخ آموزش و پرورش اسلام و ایران، دانش امروز، ١٣۷٠ - علی محمد الماسی
٢- تاریخ ایران باستان، افسون، جلد سوم، ١٣٨٠ - حسن پیرنیا
٣- آموزش و پرورش در ایران باستان، موسسه تحقیقات و برنامه ریزی علمی­و آموزشی، ١٣۵٠ -  علیرضا حکمت
٤- تاریخ آموزش و پرورش ایران قبل و بعد از اسلام، سمت، ١٣۷٦ - کمال درانی
۵- تاریخ مدارس ایران از عهد باستان تا تاسیس دارالفنون، آگاه، ١٣٦٤ - حسین سلطان‌زاده
٦- تاریخ آموزش و پرورش ایران و اسلام، راهگشا، ١٣۷٣ - محمد علی ضمیری
۷- ایران در زمان ساسانیان، ترجمه رشید یاسمی، صدای معاصر، ١٣۷٨ - آرتور کریستنسن
٨- تاریخ ایران از آغاز تا اسلام، ترجمه­ی محمود بهفروزی، نیل، ١٣٨٢ - رومان گیرشمن
٩- تاریخ آموزش و پرورش در اسلام و ایران، دانشگاه پیام نور، ١٣۷٨ - منوچهر وکیلیان
١٠- ایران و تمدن ایرانی، ترجمه­ی حسن انوشه، امیرکبیر، ١٣٦٣ - کلمان هوار
١١- سیر تمدن و تربیت در ایران باستان؛ ابن سینا، ١٣۵٠ - اسدالله بیژن
١٢- تاریخ ماد؛ ترجمه­ی کریم کشاورز، انتشارات علمی ­و فرهنگی، ١٣۷٩ - ا.م دیاکونوف
١٣- تواریخ؛ ترجمه‌ی ع. وحید مازندرانی، فرهنگستان ادب و هنر ایران، بی‌تا - هرودوت
١٤- کوروش نامه؛ ترجمه­ی رضا مشایخی، بنگاه ترجمه و نشر کتاب ، ١٣٤٢ - گزنوفون
١۵- تاریخ فرهنگ ایران؛ زیبا، چاپ هفتم، ١٣۵٤- عیسی صدیق
١٦- تاریخ آموزش و پرورش در ایران و اسلام؛ روزبهان، ١٣٨٢ - محمدعلی کشاورزی

 

از : حق و صبر

 

زبان و ادبیات فارسی ( آریا ادیب )

 

 رویدادهای اجتماعی، سیاسی و فرهنگی جامعه ی ایران، در طی نزدیک به دو سالی که از  آغاز کار تارنمای زبان و ادبیات فارسی (آریا ادیب) گذشت، بیش از پیش این نکته را بر ما آشکار ساخت که در محافل ادبی و فرهنگی اینترنتی ایرانیان، به جز گروه اندکی که به راستی خواهان آشنا ساختن خوانندگان خود با ادب فارسی و فرهنگ ایرانی هستند و خود نیز از مایه ی لازم و کافی برای دست یابی به این هدف برخوردار هستند، انبوهی از تارنماهای بی هوده نویس نیز دست اندر کارند که با شیوه های نادرست و انگیزه های بیمار، مطالبی را سر هم کرده یا به راحتی از دیگران ربوده و به نام خود در تارنمای خود جای می دهند. گویی چیزی آنان را به انجام این کار ناگزیر ساخته است.

سخن گفتن پیرامون تارنماهای پر مایه ی ادب فارسی و فرهنگ ایرانی که هدفی جز خدمت ِ بی چشمداشت به نسل جوان و مشتاق و تجهیز آنان با قطب نمای دانش و تجربه ی گذشتگان و معاصران و تاکید بر دقت علمی و رعایت عدالت در نوشته ها و گفتارهای ادبی ندارند، ضرورتی ندارد. خوانندگان این تارنماها با نگاهی به کار آن ها و دقت و مسئولیت و کار و کوششی که در آن ها آشکار است، خود از عهده ی این تشخیص برمی آیند و هر بار در پایان بازدید از این تارنماها، این حس مطبوع که با چیزی سودمند و تازه آشنا شده اند، آنان را همراهی می کند.

تارنماهای نوع دیگر که خود طیفی از بی سوادان و باسوادان است و در داشتن انگیزه ی غیرمردمی وجه مشترک دارند، از امکانات بی کرانی که جهان اینترنت و نرم افزارها و سخت افزارهای کامپیوتری در اختیار آنان نهاده است، بهره می گیرند و صفحات خود را تنها به قصد سرگرم ساختن بی اثر و بی دوام خوانندگان خود یا با انگیزه های ناسالم دیگر، با گفته های بی مایه، احساسات آبکی، داستان های ناهمساز با واقعیات زندگی، شعرهای نشان دهنده ی آسیب های روانی شاعر و مصاحبه های پر اخ و تف بر دیگران پر می کنند و در حالی که هزاران هزار مردم رنج کشیده، در جست و جوی لقمه ی نانی جان می کنند، از سر بی غمی و برای فضل فروشی و یافتن حس تعلق به محافل روشنفکری و با شیوه های ژورنالیستی صرف، به پر کردن صفحات خود مشغولند. گویی چیزی آنان را به انجام این کار ناگزیر ساخته است.

اکنون گردانندگان بسیاری از تارنماهای مدعی ترویج ادب فارسی و فرهنگ ایرانی، با نهادن نوشته های سرشار از نادرستی های املایی و انشایی و مقالات بی بها و ربوده شده و مصاحبه با دن کیشوت های ادبی نشسته در جای امن، عیار خود، یعنی بی مایگی، بی دقتی و غیر مردمی بودن خود را در آن چه که ترویجش را ادعا می کنند به نمایش می گذارند و افزون بر آن ها، برخی از بنگاه های اینترنتی "اطلاع رسانی" ادبی و فرهنگی جامعه ی اینترنتی نیز که متاسفانه گاه رسالت خود را از نظر دور می دارند و  ژورنالیسم بورژوایی را با خبر دهی مردمی اشتباه می گیرند، به دیگی هفت جوش برای معرفی انواع و اقسام مطالب فقط سرگرم کننده یا جنجالی ِ آمده در دنیای هنرهای هفت گانه نیز مبدل شده و "اطلاع رسانی" از مشکلات و مشغولیات مشتی روشنفکر بی غم و اخته را نیز به ناصواب در قلمرو کار خود قرار می دهند.

مشکل میلیون ها جوانان مردم که از کتاب و مدرسه محروم مانده و ناگزیر به کار کردن و درآوردن نان برای خانواده های تهیدست خود هستند، نه آشنا شدن با  "آخرین عشق کافکا" یا  "جای خالی بحر طویل در موسیقی امروز" ایران، بلکه جای خالی آن کسانی است که به جای نگارش مقالات روشنفکرانه و بی بها و یا "اطلاع رسانی" این گونه نوشته ها، به تاثیر نوشته های کافکا بر ادبیات معاصر ایران و به نقش موسیقی در ایران امروز، بندهای افتاده بر پای آن و راه های برون رفت از بن بست آن بپردازند و همچنین روشن سازند که تا آن زمان که صدها هزار نوجوان و جوان ایرانی به جای سواد آموختن به بیل زدن و دست فروشی مشغولند، وقت و حوصله و درکی برای کافکا و برای موسیقی امروز ایران ندارند و آنانی نیز که در بسیاری از مدارس و دانشگاه های ایران وقت و عمر خود را با یادگیری مشتی حفظیات تلف می کنند و از فراگیری شیوه های مستقل و اصولی تفکر ادبی و نقد و بررسی های تطبیقی و علمی امروز محرومند، هرگز نمی توانند نقشی در رشد و اعتلای زبان و ادبیات خود و همپا سازی آن با کاروان جهانی علم و ادب بر عهده بگیرند و در درماندگی خود ناگزیرند برای سیراب کردن حس روشنفکری خود، به اطلاعاتی که دانستن آن ها تنها در محافل روشنفکری کاربرد دارد و برای خودنمایی از نان شب واجب ترند، مجهز شوند و به آن ها بسنده کنند.

هدف تارنماها و بنگاه های "اطلاع رسانی" ادبی و فرهنگی ایرانی،  نه نبرد حریصانه و ژورنالیستی بر سر افزودن هر چه بیش تر شمار بازدیدکنندگان خود به هر قیمتی، بلکه ترمیم آن آسیب ها و خسارت ها که در عرصه های علمی، ادبی و فرهنگی بر پیکر علم و ادب و فرهنگ ایران وارد شده و همچنین جبران آن کمبودهایی است که در دبیرستان ها و دانشگاه های ایران در مطالب علمی و ادبی و در آموزش عدالت خواهانه و انسانی شیوه های تفکر و تعقل علمی و ادبی پدید آمده است.

جوانان امروز ما از بس عبارت ها و مفاهیم جعلی و خلاف احساس و عاطفه ی طبیعی انسان ها و آرمان های والای یشری را مثل دانه ی تسبیح و دنبال هم دیده یا شنیده اند، دل از حلقشان بالا آمده است. آنان امروز با دلی پر امید به کسانی چشم دوخته اند که ارزش هایی را که گذشتگان در ابهام احساسی گفتند، به زبان علمی و با هنر امروزی بیان کنند، چیزی سودمند بر آن ها بیافزایند و راهگشا و مهندس آینده باشند. آرزو پرستانی که در بی خبری یا غرور خود، مجذوب هوس های تنگ خویشند، نصیبی جز آن نخواهند داشت که نسل امروز، آنان و گفته ها و نوشته های آنان را به ریشخند گرفته و به باد فراموشی بسپارند.

زبان درست و مدرن و ادبیات مترقی و پیشرو،  ابزار و قطب نما برای حرکت در جاده های رشد و اعتلای هر کشور است و میدان آن ها، میدان بازی و سرگرمی های خودسرانه و سودجویانه نیست.

ما تردیدی نداریم که بسیاری از تارنماها و احیانن برخی از بنگاه های "اطلاع رسانی"، به جای تصحیح مواضع خود و روی آوردن به تامین نیارهای واقعی نسل تشنه ی آشنایی و فراگیری اصولی و مترقیانه ی زبان و ادبیات و علم و هنر در ایران و به جای تجدید نظر درجنبه های روشنفکرمآبانه ی "اطلاع رسانی" خود، متناسب با درد وجدان یا خشم خود، با شنیدن این سخنان، نابخردانه در مفام پاسخ گویی به ما بر حواهند خاست (و نشان خواهند داد که چه کسانی خود را مخاطب گفته های ما دانسته اند) و برای تبرئه ی خود و تخطئه ی ما از هیچ چیز فروگذار نخواهند کرد.

لیکن ما برای آنان وقتی نداریم. پاسخ ما به آنان، عمل ما است و داوری آن نیز بر عهده ی نسل مشتاق به فراگیری درست زبان و ادبیات فارسی و آشنایی با اصلی ترین مشکلات و مسایل ادبی و فرهنگی این سرزمین است که هر چه بیش تر و درست تر باید روشن شده و همه در سامان دادن به آن ها یاری برسانند. ایدون باد،  آریا ادیب

 

 خوانندگان ارجمند ما می توانند مقاله های این تارنما را یا در "آرشیو موضوعی" در موضوع مربوط به خود بیابند یا در فهرست همه ی نوشته های تارنما  که آن نیز در ستون " آرشیو موضوعی" نهاده شده است، هر مقاله را به طور مستقیم فراخوانده و بخوانند. با سپاس، آریا ادیب

 

* * مقاله های نوشته شده در این ماه،  با این رنگ در فهرست پایین نمایش داده شده است.  

 

مقاله های آمده در تارنمای آریا ادیب در یک نگاه :

 

١–  سرگذشت زبان فارسی

 سرگذشت زبان فارسی                                 جلال خالقی مطلق

درباره ی فقر فرهنگی مهاجمان به زبان فارسی    دکتر جلال متینی

دوره های تاریخی واژه پذیری در زبان فارسی       دکتر علی اشرف صادقی

نگاهی به تاریخچه ی خط و زبان در ایران             نورا نیک سرشت

بخش نخست : دوران پیش از اسلام

● بخش دوم :      دوران پس از اسلام               (خواهد آمد)

 

 ۲ –  دگرگونی های تاریخی در زبان فارسی  (Semantics)

 زبان  و جامعه                                                  دکتر پرویز ناتل خانلری

 تاثیرات زبان عربی در پیدایش زبان دری و شعر عروضی فارسی

    ( تکامل ادب فارسی در دوران پس از اسلام )          احسان طبری

دامنه ی نفوذ و تاثیر زبان فارسی بر زبان های جهان   گل احمد شیفته

      (نگاهی به واژه های فارسی در زبان عربی)          آریا ادیب

 

٣ –  مسایل امروز زبان فارسی

جایگاه سیاسی زبان فارسی                                 آریا ادیب

مشکلات کنونی زبان فارسی و راه های حل آن ها      احسان طبری

 آسیب دیدگی های زبان فارسی                            دکتر پرویز ناتل خانلری

 رفتارهای ناهنجار فارسی زبانان با زبان فارسی          دکتر حلیل دوستخواه

         (زبان فارسی از آشوب تا سامان)                         

وضعیت امروز آموزش زبان و ادبیات فارسی             حسین ذوالفقاری  استاد دانشگاه تربیت مدرس

             در دانشگاه های ایران                             عباس علی وفایی استاد دانشگاه علامه طباطبایی

                                                                      عنایت سمیعی    منتقد و شاعر 

                                                                      سعید حمیدیان     استاد دانشگاه و پژوهشگر    

                                                                      شاپور جور کش     شاعر، منقد و مترجم

فارسی شناسی                                             دکتر علی اشزف صادقی

فارسی زبانی عقیم در ساخت دانشواژه ها           دکتر محمد رضا باطنی

مقوله هایی از  زبان شناسی در زبان فارسی        دکتر محمد رضا باطنی

 

٤–  ادبیات  فارسی  (گفتارهای عمومی)

  ادبیات فارسی                                                        ملک الشعرای بهار

   نخستین نسل ادبیات داستانی ایران                           محمد بهارلو

  شعر شناسی                                                        ملک الشعرای بهار

درباره ی شعر و شاعر                                               احسان طبری

سخنی درباره ی شعر (فارسی)                                  احسان طبری

درباره ی نقد شعر  (چه گونگی نقد شعر نو )                  احسان طبری

تحولات ادبیات فارسی از انقلاب مشروطه تا انقلاب بهمن  دکتر محمد رضا شفیعی کد کنی

ویژگی های سبک شاعران و فالب های شعر کلاسیک     شامل سالار

                                                                               آریا ادیب

 

۵ –  دستور زبان و آیین درست نویسی فارسی

  درباره ی فارسی نویسی                                      ناصر پور پیرار

  بزرگ سازی و کوچک سازی ِ واژه ها در زبان فارسی    احسان طیری

 نکته هایی از درست نویسی  زبان فارسی                آریا ادیب

    (درباره ی : فعل «بایستن» / «است» و «هست» / «گفتی» و «گویی» /  صفت ساده و صفت مفعولی /  دراز نویسی / «بر علیه» /  نشانه های نگارشی /  گرایش به حذف حرف اضافه /  اضافه کردن «ی» در حالت اضافه / گذاشتن و گزاردن / دسته ها و انواع به کارگیری های نادرست واژه ها و عبارات در زبان فارسی /  به گردن یا در گردن / اشتباه گرفتن ترکیب اضافی با ترکیب وصفی /  کاربرد نادرست صفت و اسم مونث در زبان فارسی، "ط" بنویسیم یا "ت" ؟،  . . .  )

  غلط های مشهور املایی و دستوری زبان فارسی    دکتر سعید نفیسی

                                                                        مهدی پرتوی آملی

                                                                        محمد نبی عظیمی

  پاک سازی زبان فارسی از قاعده های دستوری       محمد پروین گنابادی

                              زبان عربی    

          در جست و جوی قاعده های ساختن           ع. ح. پارسا / آریا ادیب

              ماده ی مضارع فعل های فارسی                                             

 

٦–  خط فارسی

درباره ی تغییر خط فارسی                دکتر پرویز ناتل خانلری

شیوه ی خط فارسی                       دکتر پرویز ناتل خانلری

مساله ی اصلاح خط فارسی             دکتر پرویز ناتل خانلری

درباره ی اصلاح خط فارسی               دکتر پرویز ناتل خانلری

مساله ی خط                                 احسان طبری

سرگذشت فکر تغییر خط فارسی        یحیی آرین پور

 

 ۷ –  زبان عامیانه ، اصطلاحات و ضرب المثل های فارسی          آریا ادیب

حرف های آ و الف  حرف ب   حرف پ   حرف ت

حرف ج                 حرف چ   حرف ح  حرف خ

حرف های د و ذ

 

۸ –  کالبد شکافی واژه های زبان فارسی (Etimology)

بحثی درباره ی « موشک » و « رزمایش »                                    رستم جمشیدی

« آیین » و « دین »                                                                  مجتبا  آقایی

دگرگردی واژه ها در سیر زمان                                                    دکتر فریدون جنیدی

       (درباره ی واژه های « باد »، « کمر »، « کمربند »، « افسوس »،

       « پرستیدن » (و مشتقات آن)، واژه های «زن»، «بانو» و «دوشیزه»، « آریا»، «ایران» و «اوستا»)

در جست و جوی حل معمای واژه های «تات»، «تاجیک» و «تازی»     دکتر یحیا ذکا

درباره ی واژه ی «کردن»، پسوندهای مکان ِ ساخته شده  از آن         دکتر فریدون جنیدی

        و نام شهر «کرمان»                                                            

درباره ی ریشه ی فارسی واژه ی " عشق "                                  محمد حیدری ملایری

ریشه ی ایرانی نام "دریای سیاه " و رودخانه های " دانوب " و " دُ ن " دکتر بهرام فره وشی       

سرگذشت واژه ی " گل "                                                          دکتر بهرام فره وشی

ریشه ی نام شهرهای: اردبیل، اردکان، اهواز، دلیجان،                      دکتر فریدون جنیدی

   سمرقند، شیراز، قتدهار و مریوان و بسیاری از روستاهای ایران

کند و کاوی در معنی و ریشه ی واژه ی "عجم"                                محمد عجم

ریشه ی واژه های بهشت، برزخ، دوزخ و مغ، مجیک (magic) و مجوس  کورش جوشن لو

 

     

۹–  ریشه های تاریخی اصطلاحات و ضرب المثل های فارسی     آریا ادیب

                                                                                              مهدی پرتوی آملی

بخش نخست:  

آب از سرچشمه گل آلود است، آب پاکی روی دست کسی ریختن، آب زیر کاه، آبشان از یک جوی نمی گذرد، آتش بیار معرکه، آفتابی شدن، از بیخ عرب شدن، انگار از دماغ فیل افتاده، از کوره در رفتن، از کیسه ی خلیفه بخشیدن، الکی، با آب حمام دوست گرفتن، باج ندادن به شغال، باج سبیل، باد آورده را باد می برد، بادنجان دور قاب چیدن، برو آن جا که عرب نی انداخت، بز بیاری، بل گرفتن، به مشروطه اش رسید، بند را آب دادن، به رخ کشیدن، پارتی بازی، پته اش روی آب افتاد، پدرت را در می آورم، پدر سوخته، پهلوان پنبه، پنبه ی کسی را زدن، تعارف شاه عبدالعظیمی، جنگ زرگری، جور کسی  را کشیدن، جیم شدن، چشم روشنی، چوب توی آستین کسی کردن، حاجی حاجی مکه، حاشیه رفتن، به کرسی نشاندن حرف، حرف مفت، حقه بازی، حمام زنانه، حیدری و نعمتی، خاک بر سر، خر کریم را نعل کرده است، خط و نشان کشیدن برای کسی.

 

بخش دوم:

دری وری، دست شستن از کاری، دست کسی را توی حنا گذاشتن، دست کسی را توی پوست گردو گذاشتن، دنبال نخود سیاه فرستادن، دو قورت و نیمش هم باقی است، ریش و قیچی را به دست کسی دادن، زندگی سگی، زیر پای کسی را جارو کردن، زیر کاسه نیم کاسه ای است، سایه تان از سر ما کم نشود، سبزی پاک کردن، سبیلش آویزان شد، ستون پنجم، سر و کیسه کردن، سر و گوش آب دادن، سگ نازی آباد، سنگ دیگری را به سینه زدن، سوراخ دعا را گم کردن، . . .

 

 ١۰–  واژه نامه ی بیگانه – فارسی     آریا ادیب

 از حرف آ تا ش

 از حرف ص تا ی

 

١١–  هنر ترجمه و مسایل آن

چه گونگی واگویی و نوشتن نام های بیگانه در فارسی   دکتر پرویز ناتل خانلری

مسایل واژه سازی                                                  دکتر داریوش آشوری

 توانایی زبان فارسی در واژه سازی                             دکتر محمود حسابی

نگاهی به برخی از مسایل ترجمه در ایران                    علیزضا سمیعی

واژه و واژه سازی، شیوه های برابر سازی و برابر یابی،    دکتر کوروش صفوی

  خط فارسی و درست نویسی، فارسی سره

  و پسرفت آموزش زبان و ادبیات فارسی در دانشگاه های ایران

   

١۲–  گفتارها و دیدگاه ها

حتا مثلن خاهر : سه پیشنهاد نگارشی                   افشین دشتی

سنت دیرینه ی واژه پردازی پارسی                         رستم جمشیدی

در آشپزخانه ی زبان فارسی                                  از ۴ دیواری

   (در باره ی کاربرد فعل «خوردن» در زبان فارسی)

نیما یوشیج از نگاه دیگران                                    دیدگاه های منتقدان و شاعران امروز

گفتاری پیرامون "زبان"، "گویش" و "لهجه" در فارسی  دکتر ایران کلباسی

 

١٣–  آیا می دانستید که . . .  ؟

  دانستنی های گوناگون از زبان و ادبیات فارسی                  آریا ادیب

فهرست کامل پرسش های " آیا می دانستید که . . . ؟ "

 بخش نخست  از شماره ی ١ تا ٣۸

  بخش دوم       از شماره ی ٣۹ تا ۵٦

 بخش سوم     از شماره ی ۵٧ تا ۷٦

 بخش چهارم    از شماره ی ۷٧ به بعد

 

١۴-  ابزار کار ادبی                                                       آریا ادیب

  ابزار کار ادبی (تعریف های کلی)           

  آشنایی با اصطلاحات ادبی                  

 بخش نخست از حرف آ تا ش

  بخش دوم      از حرف ص تا ی                   

 علم بدیع  ( آرایه های ادبی )                

  علم بیان                                          

مکتب های ادبی و هنری                     

جایزه های ادبی و به ترین آثار ادبی جایزه گرفته در ایران و جهان

علم عروض

 وزن شعر فارسی                                            دکتر پرویز ناتل خانلری             

 علم عروض و وزن شعر فارسی                          آریا ادیب

 

١۵- بررسی ها و پژوهش های ادبی

  ادب شناسی (سبک شناسی) " علویه خانم "         ناصر موذن

در حست و جوی " سر ّ " حافظ                              احسان طبری

  نگاهی به کتاب شعر متعهد ایران                           سعید سلطانی

فردوسی در هاله ای از افسانه ها                          دکتر جلال متینی

واژه های فارسی به کار رفته در قرآن                       پروفسور دکتر آرتور جفری

                                                                         Prof. Dr. Arthur Jeffery

 تاثیر اروپا در زبان و ادبیات فارسی :

نقش اروپا در ادبیات امروز ایران                            پروفسور دکتر الساندرو باوسانی

                                                                         Alessandro Bausani Prof. Dr.

 تحولاتی در نثر امروز فارسی                              پروفسور دکتر پیتر ایوری

                                                                         Peter Avery Prof. Dr.

نمودهای پویایی و ایستایی زبان در آثار جمال زاده      جواد اسحاقیان

نخستین زن شاعر پارسی گوی                              پوریا گل محمدی

مقوله های اقتصادی در ادبیات کلاسیک ایران             احسان طبری

 

١٦ –  تاریخ ادبیات کلاسیک     

 دوره های تاریخی نثر فارسی                                 ملک الشعرای بهار

 دوره ی نخست: دوره ی سامانی ( از ۳٠٠ تا ٤۵٠ ه ق)

 

١۷--  تاریخ ادبیات معاصر

بخش نخست: از دوران مشروطیت تا سال ١٣۰۰ ش  (دوره ی انقلابی)

ویژگی های نوژایی ادبی در دوران مشروطه               دکتر یعقوب آژند

سرگذشت نثر معاصر، خودشناسی                          محمد علی سپانلو

 

بخش دوم: از سال ١٣۰۰ تا ١٣۲۰ ش               (دوره ی تجربه و آزمایش)         

حیات ادبی ایران در دوران رضا شاه                           دکتر یعقوب آژند

سرگذشت نثر معاصر، دوره ی فترت                          محمد علی سپانلو 

 

بخش سوم : از سال ١٣٢٠ تا ١۳٤٠ش          (افول "کهنه" و شکوفایی "تازه")

جریان های ادبی پس از سقوط رضا شاه تا دهه ی چهل     دکتر یعقوب آژند

سرگذشت نثر معاصر، برگشت موج                                 محمد علی سپانلو  

 

بخش چهارم: از سال ١۳٤٠ تا ١۳۵٠ش          (به کرسی نشستن "تازه" ها)   

سرگذشت نثر معاصر، خانه روشنی                           (خواهد آمد)

 

نخستین گام های زنان در ادبیات داستانی معاصر             حسن میر عابدینی

 

١٨- فولکلور ایران، توده شناسی

ادبیات عامیانه ی ایران                                                مهران افشاری

فولکلور ایران :                                                           یحیی آرین پور

ضرب المثل های فارسی                        

 قصه ها و افسانه های فارسی   

 ترانه های ملی ایران

  چهره های فولکلوریک در قصه ها و مثل های ایرانی          احسان طبری

ترانه های عامیانه و برخی مختصات فنی و هنری آن ها      احسان طبری  

لالایی ها نخستین شعرهای نانوشته ی زنان ایرانی          پیرایه یغمایی              

 

١٩- ادبیات کودکان و نوجوانان

نخستین مطبوعات کودکان و نوجوانان در ایران                        علی کاشفی خوانساری

 نقش انقلاب مشروطه در پیدایش ادبیات نو کودکان و نوجوانان   محمد هادی محمدی

آسیب شناسی کتاب های کودکان و نوجوانان                        استاد هارون شفیعی

در کلاس "ساده نویسی" برای کودکان و نوجوانان                   ایرج جهانشاهی قاجار

بررسی حایگاه و نقش پیشگامان ادبیات نو کودکان و نوجوانان :       (خواهد آمد)

  -  عباس یمینی شریف

  -  محمود کیانوش

  -  صمد بهرنگی

  -  پروین دولت آبادی

  -  و دیگران . . .

 

   

 

  زبان فارسی، تاریخ، نوزایی و فراگیری آن

 

بر پایه ی آزموده ها می توان گفت که فراگیری زبان فارسی برای بسیاری از ایرانیان، پس از بیرون آمدن از دامان مادر، در روند آموزش های نا بسامان ِ پس از آن، به بیراهه می افتد و مگر برای برخی از آنان، که به نسبت اندک هستند، برای بسیاری دیگر ( اگر چه حتا از آموزش ها و آگاهی های ویژه ی دیگری برای کسب و کار خود برخوردار می گردند) به روی کاغذ آوردن اندیشه چندان دشوار می گردد که از نوشتن حتا یک موضوع ساده به فارسی، که به آسانی دریافت شدنی باشد، باز می مانند.

نمی توان ادعا کرد که این وضعیت ویژه ی ایران و ایرانیان است و در زبان دیگری نمونه ندارد، لیکن با پردلی می توان گفت که این دشواری اکنون در زبان فارسی و نزد ایرانیان برجستگی ویژه ای یافته است.

دلایل پدید آمدن این وضعیتِ ناخوشایند البته گوناگون است و بستگی به زبان فارسی ندارد که زبانی بسیار پرمایه و توانا است. به گفته ی دکتر پرویز ناتل خانلری « ناتوانی زبان، ناتوانی کسانی است که به آن سخن می گویند». این وضعیت در واقع دستپخت آنانی است که در حق این زبان کوتاهی های فراوان می کنند و حساسیتی نسبت به نابسامانی های تحمیل شده به آن از خود نشان نمی دهند.

به بیان دقیق تر، مسئول اصلی چنین وضعیتی،  نه تنها  آن قلم به دستانی هستند که نا مسئولانه و به شیوه ی سنتی، برای فضل فروشی، از به کارگیری واژه ها و عبارت های بیگانه ای که برابرهای آن ها در زبان فارسی رایج و یا ساختنی است، پرهیز نمی کنند، بلکه آنانی نیز هستند که توانایی انجام اصلاحات لازم در پهنه ی آموزش زبان فارسی، تشویق برای به کارگیری و نیرومندسازی آن، و نیز ایجاد حساسیت در برابر کژروی های املایی و انشایی دراین زبان را دارند، اما به دلایلی که در نوشته های بعدی روشن می گردد، از انجام آن سرباز می زنند.

فراگیری درست و بسامان زبان فارسی روندی زمان گیر و دیرانجام دارد و به دگرگون سازی بنیادی آموزش زبان،  از همان آعاز کودکی و نوجوانی و پشتیبانی و تشویق جدی مسئولان در سراسر رده های آموزشی و قلمرو های نگارشی، نیازمند است.

افزون بر این ها،  هیچ فراگشت و رشد فرهنگی نیز پیش از فراهم آمدن زمینه های لازم عینی و ذهنی آن رخ نخواهد داد. نگاهی به روند آخرین دوره ی نوزایی در زبان و ادبیات فارسی که از دست کم ١۰۰- ۹۰ سال پیش تا کنون،  بر پایه ی رشد ناگزیر مناسبات اقتصادی، اجتماعی و سیاسی جامعه ی ایران، به ویژه پس از انقلاب مشروطه،  ادامه دارد، نمایانگر آن است که امروز کشور ایران در ادامه ی ناگزیر دگرگونی های عینی و فراگشت جامعه ی خود ، به همخوانی و همپایی ِ  به تر  زمینه های ذهنی  جامعه و  زبان خود نیازمند است.

جوانان ما امروز تشنگی کنجکاوی خود را، نه با ادبیات ناب گذشتگان، و نه با یاوه گویی های برخی متجددنما، می توانند آرام نمایند. وظیفه ی تاریخی ما و هم اندیشان ما به سهم خود، نمایاندن توانایی های گذشتگان، توشه ی راه ساختن ِ تجربه های آنان و راهنمایی و یاری به نسل مشتاق در کوشش او برای یافتن راه حقیقی تکامل آینده ی انسان هاست و یکی از افزارهای ما در این کار،  زبان مادری ماست که همچون هر زبان دیگری اگر توانا و نیرومند باشد و بتواند هر آن چه را که این تکامل بدان نیازمند است، به خوبی و به درستی بنمایاند،  توشه ی راه و از پیش شرط های ضرور برای  حرکت در جاده های رشد و پیشرفت است.

در تارنمای ما،  مقالات بلند بالا درباره ی فتح جوشقان، عشق ورزی یوسف و زلیخا، پژوهش های تازه در باره ی خانه ی ابوالمظفر عبدالجبار، ناله ها و گدابازی های شاعران بی ذوق و بی هوده نویسی نویسندگان نام جو،  به هیچ روی دیده نخواهد شد. صفحات تارنمای ما میدان جنگ های قلمی دسته های حیدری و نعمتی که با یکدیگر خرده حساب دارند، نیست و سرانجام،  تارنمای ما برای یک مشت بیکاره ی شکم سیر نیست  که درآن حال که هزاران هزار تن از مردم ستم دیده ی ما به نان شب نیارمندند، در پناه حامیان خود در امن و امان نشسته و دو غزل از حافظ را از بر کرده و آن را به نام معلومات، گنجینه ی ناندانی خود کرده اند. اگر کسی بپرسد،  اگر تارنمای آریا ادیب این مطالب را ندارد پس چه دارد ؟ ما با او کاری نداریم. ما تارنمای زبان و ادبیات فارسی را برای دیگران، یعنی آنانی که می دانند تمدن بشر امروزی بسیار فراتر از این فلاکت هاست، می نویسیم.

ما در این تارنما ، از یک سو کوشش خواهیم کرد تا سهمی به اندازه ی توانانی خود در طرح مساله ی ضرورت همخوانی ِ شرایط ذهنی  جامعه  و از جمله زبان فارسی،  با دگرگونی های ناگزیر عینی در جامعه ی ایران،  بر عهده بگیریم و از سوی دیگر خواهیم کوشید تا با آموزش درست و آسان ِ زبان فارسی و آشنایی دادن بیش تر با امکانات بی کران این زبان، به آسان سازی و سامانمندی کاربرد آن یاری برسانیم.

تارنمای زبان و ادبیات فارسی (آریا ادیب) در کاربرد زبان و شیوه ی نگارش خود و درست نویسی، پای بند به آیین های محافظه کارانه نیست و با پرهیز از فرنگی مآبی و عربی مآبی از یک سو،  و دوری از فرنگی ستیزی و عربی ستیزی از سوی دیگر، به جای خود و در آن جا که به توانمندی و غنای زبان فارسی ( که مراد ماست) یاری می رسد، از واژه های هنوز دقیق تر و رساتر فرنگی و عربی نیز بهره خواهد گرفت.  مراد ما رعایت دقت، درست نویسی و  ساده نویسی است تا توده های هر چه بیش تری بتوانند از مطالب آن بهره بگیرند.

ما با بهره گرفتن از اندیشه و آگاهی دانشمندان و صاحب نظران بنام و با برقراری پیوند با دوست داران زبان فارسی و بازتاب نظرات آنان، و با دادن آگاهی های همه سویه پیرامون زبان و ادب فارسی و نمایش جوانب گوناگون  نوزایی و نوسازی در آن، در کنار بازگفت ظرایف و توانایی های این زبان و نیز نشان دادن ایرادها و نارسایی های پدید آمده در آن،  خواهیم کوشید تا ضرورت رشد و هرچه نیرومند تر ساختن زبان فارسی را از دیدگاه های فرهنگی، اجتماعی و سیاسی نیز مستدل نماییم.  

خواست ما  از گشودن این صفحه، نه پدیدآوردن جایی برای دادن تنها حکم ها و آگاهی های روشنفکرانه و آکادمیک درباره ی زبان فارسی، بلکه از جمله فراهم آوردن میدانی برای طرح آن مسایل گرهی در زبان فارسی است که بررسی و روشن نمودن آن ها به نیرومند تر گردیدن و همپا شدن هرچه بیش تر زبان فارسی با کاروان دانش و فرهنگ و تمدن جهانی یاری می رساند.

مراد ما، انجام گفت و گوهای جان دار، پرشور و پرمایه در میان آن کسانی است که پیرامون بخش های گوناگون قلمرو  زبان فارسی آگاهی های ارزشمند دارند و برای از میان برداشتن سدهایی که بر سر راه رشد طبیعی این زبان قرار گرفته است، چاره و تدبیری می شناسند.

این عزیزان، اگر همت کرده و با طرح نظرات خود پیرامون هر کدام از موضوعات دسته بندی شده در این تارنما، یا پیرامون هر موضوعی که خود پیشنهاد می کنند،  به رشد آن شرط ذهنی ضرور که در بالاتر از آن یاد کردیم، یاری برسانند، در حقیقت وظیفه ی میهنی خویش را  انجام داده  و دِین خود را به مردم اشان پرداخته اند.      ایدون باد        آریا ادیب

 

یادداشتی پیرامون نوشته های بهره گرفته در این تارنما:

 شماری از مقاله های ارزشمندی که ما را در کار آشنا ساختن دوست داران زبان و ادب فارسی با گوشه و کنار شگفت آور این زبان و ادبیات یاری می رساند، و از این رو برای نوشته شدن در این تارنما برگزیده می شود، در بخش هایی از خود، یا یه موضوع مورد نظر ما مربوط نمی گردد و یا با آیین دستوری و درست نویسی فارسی همساز نیست.

برخی از این مقاله ها، مگر از نظر موضوع و محتوا ، از نظر آیین املایی یا دستوری و درست نویسی فارسی و گاه از نطر تنظیم و ترتیب مطالب، به اندازه ای دارای عیب و ایراد است که اگر به شکل اصلی اشان به کار گرفته شوند، خوانندگان ما پس از خواندن بند هایی ار آن ها شوق و ذوق خواندن را از دست داده و از خواندن دنباله ی آن ها چشم پوشی می نمایند و بدین ترتیب از آشنایی با نکات ارزشمند آن ها محروم می شوند.

از این رو و از آن جا که ما در برابر خوانندگان خود برای آسان فهمی، درست خوانی و درست نویسی فارسی ( که مراد ما در این تارنما است)  اندریافت مسئولیت داریم، برخود روا می داریم که این گونه مقاله ها را به اندازه ی مورد نیاز کوتاه نموده و با ویرایش های دوباره و لازم، همچنین  آن ها را ار نادرستی های املایی، اگر هست، پاک سازیم،  با آیین دستوری و درست نویسی فارسی، اگر نیست، همساز نماییم و واژه ها و عبارت های بسیار پیچیده یا کنارنهاده ی بیگانه را نیز  از آن ها دور ساخته و برابرهای جاری و جاافتاده ی فارسی ِ آن ها را به کار بگیریم.

و  چون به شرف ادبی و اصل فرهنگی در نامیدن نویسنده و منابع بهره گرفته نیز پای بند هستیم، البته بر خود فرض و واجب می دانیم که نام و نشانی این مقاله ها و منابع آن ها را نیز ذکر نماییم. خوانندگان ارجمند ما اگر خواستار خواندن این مقاله ها در اندازه یا شکل نخستین اشان باشند ، با داشتن نام و نشانی آن ها، به آسانی می توانند به این نوشته ها دست یافته و آن ها را بخوانند.

 

نوشته های تارنمای آریا ادیب را نیز که اکنون برخی از تارنماهای آماده خوار با چشم فرو بستن بر نخستین اصل فرهنگی ِ پذیرفته شده در سراسر جهان،  بدون نامیدن  تارنمای ما،  زینت صفحات خود نموده و با این کار عیار خود را به نمایش گذاشته اند، خوانندگان ما خود بی گمان از شیوه ی بخش بندی و نمایش مطالب و آیین نگارشی ما به آسانی تمیز داده و باز می شناسند.  با سپاس،   آریا ادیب.

 

 

 

در جست و جوی قاعده های ساحتن ماده ی مضارع فعل های فارسی

 

شماره ی نوشته: ٦ / ۵

ع. ح پارسا    

ویراستار: آریا ادیب          

در جست و جوی قاعده های ساختن

ماده ی مضارع فعل های فارسی

 

در زبان فارسی هر فعلی دو ماده (بن) دارد که برای صرف صیغه های فعل در زمان های گذشته، حال و آینده یکسان می ماند و تغییر نمی پذیرد: یکی ماده ی ماضی که برای ساختن همه ی صیغه هایی که بر زمان گذشته دلالت می کند به کار می رود و دیگری ماده ی مضارع که همه ی صیغه هایی که معنی حال و آینده دارد از آن مشتق است.

برای تشکیل صیغه های گوناگون فعل در زمان های گوناگون، یعنی صرف فعل در گذشته، خال و آینده جزیی تغییر پذیر که شناسه نام دارد به ماده ی فعل افزوده می شود که از روی آن شخص و عدد (یعنی مفرد یا جمع) نیز دریافته می شود.

برای مثال مصدر فعل "نوشتن" را در نظر می گیریم. برخی از صیغه هایی که از این فعل ساخته می شود از این قرار است: نوشتم، می نوشتم، نوشته ای، نوشته بودند، نوشته باشند /  می نویسم (مضارع اخباری)، بنویسیم (مضارع التزامی)، بنویس.

همان گونه که می بینیم این صیغه ها به دو دسته تقسیم شده اند. در دسته ی نخست (که بر زمان کذشته دلالت می کند) جریی که ثابت است و تغییر نمی کند نوشت است و در دسته ی دوم (که به زمان های خال و آینده دلالت دارد) نویس است. یعنی در دسته ی نخست، نوشت ماده ی ماضی و در دسته ی دوم نویس ماده ی مضارع است.

در صرف صیغه های فعل گاه جریی نیز به آغاز ماده ی فعل های فارسی افزوده می شود که به آن "جرء پیشین " می گویند که دو تا است: یکی "می" و دیگری " ﺑ " که در مثال های بالا نیز دیده می شوند.

ماده ی ماضی افعال با برداشتن "ن" از مصدر آن ها ساخته می شود. مانند رفت از "رفتن" و دید از "دیدن". اکنون می خواهیم ببینیم که آیا ساخته شدن ماده ی مضارع نیز در زبان فارسی تابع قاعده و قانونی است یا نه.

در نگاه نخست به نظر می آید که ماده ی مضارع در زبان فارسی تابع قاعده ای نیست، لیکن اگر نیک بنگریم قاعده ی آن نیز به دست می آید. تا کنون ساخت ماده های مضارع را به دو دسته ی باقاعده و بی قاعده تقسیم می نموده اند.

١- فعل های باقاعده

مصدر فعل

ماده ی ماضی

ماده ی مضارع

دوشیدن

دوشید

دوش

رسیدن

رسید

رس

پریدن

پرید

پر

پیچیدن

پیچید

پیچ

رنجیدن

رنجید

رنج

دمیدن

دمید

دم

 

٢- فعل های بی قاعده

مصدر فعل

ماده ی ماضی

ماده ی مضارع

پختن

پخت

پز

خواستن

خواست

خواه

خوابیدن

خوابید

خواب

شستن

شست

شوی

دانستن

دانست

دان

 

اکنون اگر بخواهیم این نمونه‌ها را بیش تر واکاوی کنیم، به تر است نمونه‌های بیش تری را به آن ها بیافزاییم و مورد بررسی قرار دهیم. در گروه های ششگانه ی زیر نمونه‌های همانند در یک جدول نهاده شده‌اند تا بتوان آن ها را با هم سنجید.

-  گروه یک

 مصدر فعل

ماده ی مضارع

پختن

پز

ساختن

ساز

گداختن

گداز

سوختن

سوز

بیختن

بیز

انداختن

انداز


همان گونه که دیده می شود، در همه‌ی این نمونه‌های همانند، "خ" تبدیل به "ز" شده است. یعنی آن که افعالی که تاکنون بی‌قاعده نامیده می‌شده‌اند، چندان هم بی‌قاعده نیستند و شاید اصلن بی‌قاعده نباشند.  برای بررسی بیش تر این فرضیه، نمونه‌های دیگری را نیز می‌آزماییم.

-  گروه دو

مصدر فعل

ماده ی مضارع

خفتن

خواب

رفتن

روب

کوفتن

کوب

یافتن

یاب

تافتن

تاب


همانگونه که می‌بینید، در همه‌ی  این افعل ها، "ف" به "ب" تبدیل شده است و این فرضیه را به واقعیت بیش تر نزدیک می‌کند. اکنون نمونه‌های دیگری را می آزماییم و قانون تبدیل را نیز در خود جدول می نویسیم.

-  گروه سه

مصدر فعل

ماده ی مضارع

قانون تبدیل

شستن

شوی

تبدیل "س" به "ی"

رستن

روی

تبدیل "س" به "ی"

جستن

جوی

تبدیل "س" به "ی"

گریستن

گری

تبدیل "س" به "ی"

آراستن، پیراستن، ویراستن

آرای، پیرای، ویرای

تبدیل "س" به "ی"


-  گروه چهار

مصدر فعل

ماده ی مضارع

قانون تبدیل

دانستن

دان

حذف "س"

مانستن

مان

حذف "س"

یارستن

یار

حذف "س"

شایستن

شای

حذف "س"

بایستن

بای

حذف "س"


-  گروه پنج

مصدر فعل

ماده ی مضارع

قانون تبدیل

داشتن

دار

تبدیل "ش" به "ر"

کاشتن

کار

تبدیل "ش" به "ر"

پنداشتن

پندار

تبدیل "ش" به "ر"

انگاشتن

انگار

تبدیل "ش" به "ر"

انباشتن

انبار

تبدیل "ش" به "ر"

گماشتن

گمار

تبدیل "ش" به "ر"

 

-  گروه شش

مصدر فعل

ماده ی مضارع

قانون تبدیل

رستن

ره

تبدیل "س" به "ه"

جستن

جه

تبدیل "س" به "ه"


در زبان‌های هند و اروپایی دیگر نیز چنین ویژگی‌ای وجود دارد. به یک نمونه از زبان انگلیسی نگاه می کنیم:

-  یک نمونه از زبان انگلیسی

Past tense

verb

crept

creep

slept

sleep

kept

keep


نکته‌ای که در بررسی فعل ها و جای دادن آن ها در گرو‌های بالا باید در نظر گرفته شود این است که ریخت کهن فعل ها را نیز باید در نظر گرفت (شکستن و اشکستن). نکته‌ی دیگر این که استثنا و بی‌قاعد‌گی نیز ، در فرآیند تکمیل زبان، امری طبیعی است، به ویژه در زبان‌هایی مانند پارسی که قدمت نوشتاری آن ها زیاد است.

با بررسی این شش گروه فعلی می‌توان به این نتیجه رسید که فعل های به ظاهر بی‌قاعده در زبان پارسی نه تنها بی‌قاعده نیستند که قاعده های زیبا و در خور توجهی دارند ‌و به نظر می‌رسد که این قاعده های تبدیل، دلایل آوا‌شناختی دارد که خود می‌تواند انگیزه‌ای برای پژوهش های دیگری باشد و به تر است آن ها را بی‌قاعده ننامیده و نام دیگری برای آن ها برگزینیم.

 

 از : زبان فارسی

 

ریشه ی واژه های بهشت، برزخ، دوزخ و مغ و مجوس

 

شماره ی نوشته: ١١ /  ٨

 

کورش جوشن‌لو

ریشه‌شناسی واژه های:

بهشت، برزخ، دوزخ

و

 مَغ، مجیک (magic) و مجوس

بهشت، برزخ، دوزخ  

اصل واژه‌ی "بهشت" در دوران میانه ی زبان فارسی "وَهیشت اَخْو" (vahišt axw) بوده است. "وَهیشت" ترکیب شده است از "وه" و "ایشت". "وه" همان "بــه" (beh) فارسی امروز به معنی خوب است. و "ایشت" پسوند صفت برترین (عالی) است. "ایشت" و بیش تر "ایست" گونه‌ی فرسوده‌ی išta  ی فارسی باستان است که پسوند سازنده‌ی صفت برترین بوده است و کاربرد خود را در انتقال به دوران فارسی میانه کم‌کم از دست داده و در فارسی جدید نیز کاربردی ندارد. اما نیک می دانیم که در زبان انگلیسی که زبانی هم‌خانواده‌ی فارسی است این پساوند امروزه به صورتest  همچنان سازنده‌ی صفت برترین است. مثلن در largest  و hardest . (هند و اروپایی = isto)

پس "وَهیشت" به معنی "به ترین"  و برترین  است. اینک به سراغ بخش دوم واژه که در این ترکیب حذف شده است می رویم، یعنی  اَخو (axw). اَخو به معنای "جهان " و یا "هستی" است و بنابر این "وَهیشت اَخو" به معنی "به ترین جهان" یا "به ترین هستی" است.

و اما دوزخ. اصل واژه "دُش اَخو" (doš axw) بوده است. "دُش" به معنای بد و ضد است و کاربست آن را هنوز در واژه‌هایی چون دشمن  (ضد من) ‌و دژخیم (بد‌خصلت) مشاهده می‌کنیم. "اَخو" نیز همان گونه که گفته شد به معنای جهان است و بر روی هم "دُش اخو " به معنای "جهان بد" است.

برزخ نیز تشکیل شده است از "برز" و "اخو". "برز" به معنای "بلند" است و "برزخ" روی هم‌رفته معنای جهان بلندمرتبه را می دهد. این نام‌گذاری نیز به این دلیل است که برزخ یک مرتبه از دوزخ بالاتر است، هر چند در مقامی پست‌تر از بهشت‌اخو قرار دارد.

در پایان بد نیست یادآور شوم جناب دکتر جنیدی در کتاب "نامه‌ی پهلوانی" (برگ۵٢) بر این رای پای فشرده است که best  انگلیسی که جزء صفت‌های بی‌قاعده‌ی این زبان برشمرده شده است، همان "وهیشت" یا "بهشت" فارسی است و همان گونه که مشاهده می‌کنید معنای هردوی آن ها نیز یکی است: به ترین.  

 

مَغ، مجیک (magic) و مجوس

 

در فارسی

در فارسی باستان، "مگو" magu که خود از ریشه‌ی هند و اروپایی magh (قدرت داشتن) گرفته شده‌ است، به معنی "یکی از اعضای طبقه‌ی روحانیون" است. "مگوشmaguš نیز حالت فاعلی مفرد مذکر آن است. این واژه در فارسی میانه (پهلوی) فرسایش می یابد و تبدیل به "مَغ" می شود که به معنای "روحانی زرتشتی" به‌ کار می‌رفته است. البته در زبان پهلوی به "مغ"ها، "مگوگ" هم گفته می‌شده است (دکتر فره وشی) که بی‌گمان این واژه گونه‌ی دیگر همان واژه‌ی فارسی باستان یعنی مگوش است. صورت دیگر این واژه در پهلوی "مو" mow است که در ترکیب هایی چون "موبد" (رییس مغان) دیده می شود. در زبان فارسی دری نیز این واژه به صورت "مغ" تاکنون به حیات خویش ادامه داده است.

            

 در زبان‌های اروپایی

گونه‌ی باستانی این واژه، یعنی مگوش maguš  از فارسی به صورت magos  وارد زبان یونانی شده و سپس در لاتین magus شده است (که جمع آن magi است) به معنای " جادوگر". گویا مغان ایران باستان توانایی انجام کارهایی سحرآمیز داشته‌اند که موجب آن شده است که غربی‌ها چنین برداشتی از این واژه کنند.

این واژه از لاتین وارد زبان انگلیسی شده و سیر تکاملی خود را پیموده است و امروزه در این زبان چندین واژه یافت می شود که در پیوند با همین معنا به حیات خود ادامه می‌دهند.  magic به معنای جادو زبانزد‌ترین بازمانده ی این روند تکاملی است. همچنین magical (جادویی)، magician (جادوگر)، mage (دانشمند، جادوگر) و ...

در فرانسه نیز به همین ترتیب است. mage در فرانسه به معنی "مغ" و "جادوگر" است. magie به معنای جادو و magique نیز به معنای "جادویی" به کار می رود.

در تورات و انجیل نیز به این واژه برمی خوریم که جالب‌ترین آن همان سه "مغ" ستاره‌شناسی هستند که در زمان هیرودیس با هدایت یک ستاره برای ستودن حضرت عیسا به بیت اللحم آمده بودند. (انجیل متی/باب دوم)

 

در زبان‌های سامی و عربی

همان "مگوش" فارسی باستان به صورت "مَجوس" به زبان آرامی راه می‌یابد و سپس به همین ترتیب به زبان عربی می رسد (دهخدا). "المجوس" در عربی اسم جمع است و مفرد آن "المجوسی" است.

این که این واژه در آغاز در زبان عربی چه کاربردی داشته است آوردگاه دیدگاه‌های گوناگون است، اما، کم‌کم کاربردش به معنی "زرتشتیان" و "پرستندگان آفتاب و آتش" گسترش یافته است. در قرآن ( آیه های ١۷/٢٢) نیز این واژه به معنای "زرتشتیان" و یا "یک فرقه‌ از زرتشتیان " به کار رفته است.

از این واژه، درعربی، سه حرف (م‌ ج‌ س) مبنای اشتقاق شده و واژه‌های دیگری نیز از آن ساخته شده‌است. برای نمونه: مَجّسَ ( اورا مجوسی/زرتشتی کرد)، تُمجَّسَ (مجوسی/زرتشتی شد) و المجوسیة (زرتشتی گری/مجوسی‌گری).

 

 

منابع:

- راهنمای زبان فارسی باستان / دکتر چنگیز مولایی

- فرهنگ دهخدا

- المنجد فی اللغة

- فرهنگ فارسی به پهلوی فره وشی

- فرهنگ فرانسه به فارسی لاروس

- American Heritage Dictionary

- Online Etymology Dictionary

- Oxford Dictionary

 

 از: سرای دانای توس

زبان و ادبیات فارسی ( آریا ادیب )

 

رویدادهای اجتماعی، سیاسی و فرهنگی جامعه ی ایران، در طی نزدیک به دو سالی که از  آغاز کار تارنمای زبان و ادبیات فارسی (آریا ادیب) گذشت، بیش از پیش این نکته را بر ما آشکار ساخت که در محافل ادبی و فرهنگی اینترنتی ایرانیان، به جز گروه اندکی که به راستی خواهان آشنا ساختن خوانندگان خود با ادب فارسی و فرهنگ ایرانی هستند و خود نیز از مایه ی لازم و کافی برای دست یابی به این هدف برخوردار هستند، انبوهی از تارنماهای بی هوده نویس نیز دست اندر کارند که با شیوه های نادرست و انگیزه های بیمار، مطالبی را سر هم کرده یا به راحتی از دیگران ربوده و به نام خود در تارنمای خود جای می دهند. گویی چیزی آنان را به انجام این کار ناگزیر ساخته است.

سخن گفتن پیرامون تارنماهای پر مایه ی ادب فارسی و فرهنگ ایرانی که هدفی جز خدمت ِ بی چشمداشت به نسل جوان و مشتاق و تجهیز آنان با قطب نمای دانش و تجربه ی گذشتگان و معاصران و تاکید بر دقت علمی و رعایت عدالت در نوشته ها و گفتارهای ادبی ندارند، ضرورتی ندارد. خوانندگان این تارنماها با نگاهی به کار آن ها و دقت و مسئولیت و کار و کوششی که در آن ها آشکار است، خود از عهده ی این تشخیص برمی آیند و هر بار در پایان بازدید  از این تارنماها، این حس مطبوع که با چیزی سودمند و تازه آشنا شده اند، آنان را همراهی می کند.

تارنماهای نوع دیگر که خود طیفی از بی سوادان و باسوادان است و در داشتن انگیزه ی غیرمردمی وجه مشترک دارند، از امکانات بی کرانی که جهان اینترنت و نرم افزارها و سخت افزارهای کامپیوتری در اختیار آنان نهاده است، بهره می گیرند و صفحات خود را تنها به قصد سرگرم ساختن بی اثر و بی دوام خوانندگان خود یا با انگیزه های ناسالم دیگر، با گفته های بی مایه، احساسات آبکی، داستان های ناهمساز با واقعیات زندگی، شعرهای نشان دهنده ی آسیب های روانی شاعر و مصاحبه های پر اخ و تف بر دیگران پر می کنند و در حالی که هزاران هزار مردم رنج کشیده، در جست و جوی لقمه ی نانی جان می کنند، از سر بی غمی و برای فضل فروشی و یافتن حس تعلق به محافل روشنفکری و با شیوه های ژورنالیستی صرف، به پر کردن صفحات خود مشغولند. گویی چیزی آنان را به انجام این کار ناگزیر ساخته است.

اکنون گردانندگان بسیاری از تارنماهای مدعی ترویج ادب فارسی و فرهنگ ایرانی، با نهادن نوشته های سرشار از نادرستی های املایی و انشایی و مقالات بی بها و ربوده شده و مصاحبه با دن کیشوت های ادبی، بی مایگی، بی دقتی و غیر مردمی بودن خود را در آن چه که ترویجش را ادعا می کنند به نمایش می گذارند و افزون بر آن ها، برخی از بنگاه های اینترنتی "اطلاع رسانی" ادبی و فرهنگی جامعه ی اینترنتی نیز که متاسفانه گاه رسالت خود را از نظر دور می دارند و  ژورنالیسم بورژوایی را با خبر دهی مردمی اشتباه می گیرند، به دیگی هفت جوش برای معرفی انواع و اقسام مطالب فقط سرگرم کننده یا جنجالی ِ آمده در دنیای هنرهای هفت گانه نیز مبدل شده و "اطلاع رسانی" از مشکلات و مشغولیات مشتی روشنفکر بی غم و اخته را نیز به ناصواب در قلمرو کار خود قرار می دهند.

مشکل میلیون ها فرزندان مردم که از کتاب و مدرسه محروم مانده و ناگزیر به کار کردن و درآوردن نان برای خانواده های تهیدست خود هستند، نه آشنا شدن با  "آخرین عشق کافکا" یا  "جای خالی بحر طویل در موسیقی امروز" ایران، بلکه جای خالی آن کسانی است که به جای نگارش مقالات روشنفکرانه و بی بها و یا "اطلاع رسانی" این گونه نوشته ها، به تاثیر نوشته های کافکا بر ادبیات معاصر ایران و به نقش موسیقی در ایران امروز، بندهای افتاده بر پای آن و راه های برون رفت از بن بست آن بپردازند و همچنین روشن سازند که تا آن زمان که صدها هزار کودک و جوان ایرانی به جای سواد آموختن به بیل زدن و دست فروشی مشغولند، وقت و حوصله و درکی برای کافکا و برای موسیقی امروز ایران ندارند و آنانی نیز که در بسیاری از مدارس و دانشگاه های ایران وقت و عمر خود را با یادگیری مشتی حفظیات تلف می کنند و از فراگیری شیوه های مستقل و اصولی تفکر ادبی و نقد و بررسی های تطبیقی و علمی امروز محرومند، هرگز نمی توانند نقشی در رشد و اعتلای زبان و ادبیات خود و همپا سازی آن با کاروان جهانی علم و ادب بر عهده بگیرند و در درماندگی خود ناگزیرند برای سیراب کردن حس روشنفکری خود، به اطلاعاتی که دانستن آن ها تنها در محافل روشنفکری کاربرد دارد و برای خودنمایی از نان شب واجب ترند، مجهز شوند و به آن ها بسنده کنند.

هدف تارنماها و بنگاه های "اطلاع رسانی" ادبی و فرهنگی ایرانی،  نه نبرد حریصانه و ژورنالیستی بر سر افزودن هر چه بیش تر شمار بازدیدکنندگان خود به هر قیمتی، بلکه ترمیم آن آسیب ها و خسارت ها که در مجامع و محافل علمی و ادبی و فرهنگی بر پیکر علم و ادب و فرهنگ ایران وارد شده و همچنین جبران آن کمبودهایی است که در دبیرستان ها و دانشگاه های ایران در مطالب علمی و ادبی و در آموزش عدالت خواهانه و انسانی شیوه های تفکر و تعقل علمی و ادبی پدید آمده است.

زبان درست و مدرن و ادبیات مترقی و پیشرو،  ابزار و قطب نما برای حرکت در جاده های رشد و اعتلای هر کشور است و میدان آن ها، میدان بازی و سرگرمی های خودسرانه و سودجویانه نیست. 

ما تردیدی نداریم که بسیاری از تارنماها و احیانن برخی از بنگاه های اطلاع رسانی، به جای تصحیح و بهبود مواضع خود و روی آوردن به تامین نیارهای واقعی نسل تشنه ی آشنایی و فراگیری اصولی و مترقیانه ی زبان و ادبیات و علم و هنر در ایران و تجدید نظر درجنبه های روشنفکرمآبانه ی "اطلاع رسانی" خود، متناسب با درد وجدان یا خشم خود، از شنیدن این سخنان، نابخردانه در مفام پاسخ گویی به ما بر حواهند خاست (و نشان خواهند داد که چه کسانی خود را مخاطب گفته های ما دانسته اند) و برای تبرئه ی خود و تخطئه ی ما از هیچ چیز فروگذار نخواهند کرد.

لیکن ما برای آنان وقتی نداریم و پاسخ ما به آنان عمل ما است و داوری آن نیز بر عهده ی نسل مشتاق به فراگیری درست زبان و ادبیات فارسی و آشنایی با اصلی ترین مشکلات و مسایل ادبی و فرهنگی این سرزمین است که هر چه بیش تر و درست تر باید روشن شده و همه در سامان دادن به آن ها یاری برسانند. ایدون باد،  آریا ادیب

 

خوانندگان ارجمند من می توانند مقاله های این تارنما را یا در "آرشیو موضوعی" در موضوع مربوط به خود بیابند یا در فهرست همه ی نوشته های تارنما  که در ستون " آرشیو موضوعی" نهاده شده است، هر مقاله را به طور مستقیم فراخوانده و بخوانند. با سپاس، آریا ادیب

 

مقاله های آمده در این تارنما در یک نگاه :

 

١–  سرگذشت زبان فارسی

 سرگذشت زبان فارسی                                 جلال خالقی مطلق

درباره ی فقر فرهنگی مهاجمان به زبان فارسی    دکتر جلال متینی

دوره های تاریخی واژه پذیری در زبان فارسی       دکتر علی اشرف صادقی

نگاهی به تاریخچه ی خط و زبان در ایران             نورا نیک سرشت

بخش نخست : دوران پیش از اسلام

● بخش دوم :      دوران پس از اسلام               (خواهد آمد)

 

 ۲ –  دگرگونی های تاریخی در زبان فارسی  (Semantics)

 زبان  و جامعه                                                  دکتر پرویز ناتل خانلری

 تاثیرات زبان عربی در پیدایش زبان دری و شعر عروضی فارسی

    ( تکامل ادب فارسی در دوران پس از اسلام )          احسان طبری

دامنه ی نفوذ و تاثیر زبان فارسی بر زبان های جهان   گل احمد شیفته

      (نگاهی به واژه های فارسی در زبان عربی)          آریا ادیب

 

٣ –  مسایل امروز زبان فارسی

جایگاه سیاسی زبان فارسی                                  آریا ادیب

مشکلات کنونی زبان فارسی و راه های حل آن ها       احسان طبری

 آسیب دیدگی های زبان فارسی                             دکتر پرویز ناتل خانلری

 رفتارهای ناهنجار فارسی زبانان با زبان فارسی          دکتر حلیل دوستخواه

         (زبان فارسی از آشوب تا سامان)                         

وضعیت امروز آموزش زبان و ادبیات فارسی            حسین ذوالفقاری  استاد دانشگاه تربیت مدرس

             در دانشگاه های ایران                             عباس علی وفایی استاد دانشگاه علامه طباطبایی

                                                                      عنایت سمیعی    منتقد و شاعر 

                                                                      سعید حمیدیان     استاد دانشگاه و پژوهشگر    

                                                                      شاپور جور کش     شاعر، منقد و مترجم

فارسی شناسی                                            دکتر علی اشزف صادقی

فارسی زبانی عقیم در ساخت دانشواژه ها         دکتر محمد رضا باطنی

مقوله هایی از  زبان شناسی در زبان فارسی      دکتر محمد رضا باطنی

 

٤–  ادبیات  فارسی  (گفتارهای عمومی)

  ادبیات فارسی                                                        ملک الشعرای بهار

   نخستین نسل ادبیات داستانی ایران                          محمد بهارلو

  شعر شناسی                                                        ملک الشعرای بهار

درباره ی شعر و شاعر                                                احسان طبری

سخنی درباره ی شعر (فارسی)                                  احسان طبری

درباره ی نقد شعر  (چه گونگی نقد شعر نو )                  احسان طبری

تحولات ادبیات فارسی از انقلاب مشروطه تا انقلاب بهمن  دکتر محمد رضا شفیعی کد کنی

ویژگی های سبک شاعران و فالب های شعر کلاسیک      شامل سالار

                                                                                آریا ادیب

 

۵ –  دستور زبان و آیین درست نویسی فارسی

  درباره ی فارسی نویسی                                      ناصر پور پیرار

  بزرگ سازی و کوچک سازی ِ واژه ها در زبان فارسی    احسان طیری

 نکته هایی از درست نویسی  زبان فارسی                آریا ادیب

       (درباره ی : فعل «بایستن» / «است» و «هست» / «گفتی» و «گویی» /  صفت ساده و صفت مفعولی /

       دراز نویسی / «بر علیه» /  نشانه های نگارشی /  گرایش به حذف حرف اضافه /  اضافه کردن «ی» در حالت

       اضافه / گذاشتن و گزاردن / دسته ها و انواع به کارگیری های نادرست واژه ها و عبارات در زبان فارسی /  به

       گردن یا در گردن / اشتباه گرفتن ترکیب اضافی با ترکیب وصفی /  کاربرد نادرست صفت و اسم مونث در زبان

       فارسی،  . . .  )

  غلط های مشهور املایی و دستوری زبان فارسی    دکتر سعید نفیسی

                                                                         مهدی پرتوی آملی

                                                                         محمد نبی عظیمی

  پاک سازی زبان فارسی از قاعده های دستوری

        زبان عربی                                                  محمد پروین گنابادی

 

٦–  خط فارسی

درباره ی تغییر خط فارسی                دکتر پرویز ناتل خانلری

شیوه ی خط فارسی                       دکتر پرویز ناتل خانلری

مساله ی اصلاح خط فارسی             دکتر پرویز ناتل خانلری

درباره ی اصلاح خط فارسی               دکتر پرویز ناتل خانلری

مساله ی خط                                 احسان طبری

سرگذشت فکر تغییر خط فارسی        یحیی آرین پور

 

 ۷ –  زبان عامیانه ، اصطلاحات و ضرب المثل های فارسی          آریا ادیب

حرف های آ و الف  حرف ب   حرف پ   حرف ت

حرف ج                 حرف چ   حرف ح  حرف خ

حرف های د و ذ

 

۸ –  کالبد شکافی واژه های زبان فارسی (Etimology)

بحثی درباره ی « موشک » و « رزمایش »                                    رستم جمشیدی

« آیین » و « دین »                                                                  مجتبا  آقایی

دگرگردی واژه ها در سیر زمان                                                    دکتر فریدون جنیدی

       (درباره ی واژه های « باد »، « کمر »، « کمربند »، « افسوس »،

       « پرستیدن » (و مشتقات آن)، واژه های «زن»، «بانو» و «دوشیزه»، « آریا»، «ایران» و «اوستا»)

در جست و جوی حل معمای واژه های «تات»، «تاجیک» و «تازی»     دکتر یحیا ذکا

درباره ی واژه ی «کردن»، پسوندهای مکان ِ ساخته شده  از آن         دکتر فریدون جنیدی

        و نام شهر «کرمان»                                                            

درباره ی ریشه ی فارسی واژه ی " عشق "                                  محمد حیدری ملایری

ریشه ی ایرانی نام "دریای سیاه " و رودخانه های " دانوب " و " دُ ن " دکتر بهرام فره وشی       

سرگذشت واژه ی " گل "                                                           دکتر بهرام فره وشی

ریشه ی نام شهرهای: اردبیل، اردکان، اهواز، دلیجان،                    دکتر فریدون جنیدی

   سمرقند، شیراز، قتدهار و مریوان و بسیاری از روستاهای ایران

کند و کاوی در معنی و ریشه ی واژه ی "عجم"                                محمد عجم

     

۹–  ریشه های تاریخی اصطلاحات و ضرب المثل های فارسی     آریا ادیب

                                                                                              مهدی پرتوی آملی

بخش نخست:  

آب از سرچشمه گل آلود است، آب پاکی روی دست کسی ریختن، آب زیر کاه، آبشان از یک جوی نمی گذرد، آتش بیار معرکه، آفتابی شدن، از بیخ عرب شدن، انگار از دماغ فیل افتاده، از کوره در رفتن، از کیسه ی خلیفه بخشیدن، الکی، با آب حمام دوست گرفتن، باج ندادن به شغال، باج سبیل، باد آورده را باد می برد، بادنجان دور قاب چیدن، برو آن جا که عرب نی انداخت، بز بیاری، بل گرفتن، به مشروطه اش رسید، بند را آب دادن، به رخ کشیدن، پارتی بازی، پته اش روی آب افتاد، پدرت را در می آورم، پدر سوخته، پهلوان پنبه، پنبه ی کسی را زدن، تعارف شاه عبدالعظیمی، جنگ زرگری، جور کسی  را کشیدن، جیم شدن، چشم روشنی، چوب توی آستین کسی کردن، حاجی حاجی مکه، حاشیه رفتن، به کرسی نشاندن حرف، حرف مفت، حقه بازی، حمام زنانه، حیدری و نعمتی، خاک بر سر، خر کریم را نعل کرده است، خط و نشان کشیدن برای کسی.

 

بخش دوم:

دری وری، دست شستن از کاری، دست کسی را توی حنا گذاشتن، دست کسی را توی پوست گردو گذاشتن، دنبال نخود سیاه فرستادن، دو قورت و نیمش هم باقی است، ریش و قیچی را به دست کسی دادن، زندگی سگی، زیر پای کسی را جارو کردن، زیر کاسه نیم کاسه ای است، سایه تان از سر ما کم نشود، سبزی پاک کردن، سبیلش آویزان شد، ستون پنجم، سر و کیسه کردن، سر و گوش آب دادن، سگ نازی آباد، سنگ دیگری را به سینه زدن، سوراخ دعا را گم کردن، . . .

 

 ١۰–  واژه نامه ی بیگانه – فارسی     آریا ادیب

 از حرف آ تا ش

 از حرف ص تا ی

 

١١–  هنر ترجمه و مسایل آن

چه گونگی واگویی و نوشتن نام های بیگانه در فارسی   دکتر پرویز ناتل خانلری

مسایل واژه سازی                                                   دکتر داریوش آشوری

 توانایی زبان فارسی در واژه سازی                             دکتر محمود حسابی

نگاهی به برخی از مسایل ترجمه در ایران                    علیزضا سمیعی

واژه و واژه سازی، شیوه های برابر سازی و برابر یابی،    دکتر کوروش صفوی

  خط فارسی و درست نویسی، فارسی سره

  و پسرفت آموزش زبان و ادبیات فارسی در دانشگاه های ایران

   

١۲–  گفتارها و دیدگاه ها

حتا مثلن خاهر : سه پیشنهاد نگارشی                   افشین دشتی

سنت دیرینه ی واژه پردازی پارسی                         رستم جمشیدی

در آشپزخانه ی زبان فارسی                                  از ۴ دیواری

   (در باره ی کاربرد فعل «خوردن» در زبان فارسی)

نیما یوشیج از نگاه دیگران                                     دیدگاه های منتقدان و شاعران امروز

گفتاری پیرامون "زبان"، "گویش" و "لهجه" در فارسی  دکتر ایران کلباسی

 

١٣–  آیا می دانستید که . . .  ؟

  دانستنی های گوناگون از زبان و ادبیات فارسی                  آریا ادیب

فهرست کامل پرسش های " آیا می دانستید که . . . ؟ "

 بخش نخست  از شماره ی ١ تا ٣۸

  بخش دوم       از شماره ی ٣۹ تا ۵٦

 بخش سوم     از شماره ی ۵٧ تا ۷٦

 بخش چهارم    از شماره ی ۷٧ به بعد

 

١۴-  ابزار کار ادبی                                                       آریا ادیب

  ابزار کار ادبی (تعریف های کلی)           

  آشنایی با اصطلاحات ادبی                  

 بخش نخست از حرف آ تا ش

  بخش دوم      از حرف ص تا ی                   

 علم بدیع  ( آرایه های ادبی )                

  علم بیان                                          

مکتب های ادبی و هنری                     

جایزه های ادبی و به ترین آثار ادبی جایزه گرفته در ایران و جهان

علم عروض

 وزن شعر فارسی                                            دکتر پرویز ناتل خانلری             

 علم عروض و وزن شعر فارسی                          آریا ادیب

 

١۵- بررسی ها و پژوهش های ادبی

  ادب شناسی (سبک شناسی) " علویه خانم "         ناصر موذن

در حست و جوی " سر ّ " حافظ                              احسان طبری

  نگاهی به کتاب شعر متعهد ایران                           سعید سلطانی

فردوسی در هاله ای از افسانه ها                          دکتر جلال متینی

واژه های فارسی به کار رفته در قرآن                       پروفسور دکتر آرتور جفری

                                                                         Prof. Dr. Arthur Jeffery

 تاثیر اروپا در زبان و ادبیات فارسی :

نقش اروپا در ادبیات امروز ایران                            پروفسور دکتر الساندرو باوسانی

                                                                         Alessandro Bausani Prof. Dr.

 تحولاتی در نثر امروز فارسی                              پروفسور دکتر پیتر ایوری

                                                                         Peter Avery Prof. Dr.

نمودهای پویایی و ایستایی زبان در آثار جمال زاده      جواد اسحاقیان

نخستین زن شاعر پارسی گوی                              پوریا گل محمدی

مقوله های اقتصادی در ادبیات کلاسیک ایران             احسان طبری

 

١٦ –  تاریخ ادبیات کلاسیک     

 دوره های تاریخی نثر فارسی                                 ملک الشعرای بهار

 دوره ی نخست: دوره ی سامانی ( از ۳٠٠ تا ٤۵٠ ه ق)

 

١۷--  تاریخ ادبیات معاصر

بخش نخست: از دوران مشروطیت تا سال ١٣۰۰ ش  (دوره ی انقلابی)

ویژگی های نوژایی ادبی در دوران مشروطه               دکتر یعقوب آژند

سرگذشت نثر معاصر، خودشناسی                          محمد علی سپانلو

 

بخش دوم: از سال ١٣۰۰ تا ١٣۲۰ ش               (دوره ی تجربه و آزمایش)         

حیات ادبی ایران در دوران رضا شاه                           دکتر یعقوب آژند

سرگذشت نثر معاصر، دوره ی فترت                          محمد علی سپانلو 

 

بخش سوم : از سال ١٣٢٠ تا ١۳٤٠ش          (افول "کهنه" و شکوفایی "تازه")

جریان های ادبی پس از سقوط رضا شاه تا دهه ی چهل     دکتر یعقوب آژند

سرگذشت نثر معاصر، برگشت موج                                 محمد علی سپانلو  

 

بخش چهارم: از سال ١۳٤٠ تا ١۳۵٠ش          (به کرسی نشستن "تازه" ها)   

سرگذشت نثر معاصر، خانه روشنی                           (خواهد آمد)

 

نخستین گام های زنان در ادبیات داستانی معاصر             حسن میر عابدینی

 

١٨- فولکلور ایران، توده شناسی

ادبیات عامیانه ی ایران                                                مهران افشاری

فولکلور ایران :                                                           یحیی آرین پور

ضرب المثل های فارسی                        

 قصه ها و افسانه های فارسی   

 ترانه های ملی ایران

  چهره های فولکلوریک در قصه ها و مثل های ایرانی          احسان طبری

ترانه های عامیانه و برخی مختصات فنی و هنری آن ها      احسان طبری  

لالایی ها نخستین شعرهای نانوشته ی زنان ایرانی          پیرایه یغمایی              

 

١٩- ادبیات کودکان و نوجوانان

نخستین مطبوعات کودکان و نوجوانان در ایران                        علی کاشفی خوانساری

 نقش انقلاب مشروطه در پیدایش ادبیات نو کودکان و نوجوانان   محمد هادی محمدی

آسیب شناسی کتاب های کودکان و نوجوانان                        استاد هارون شفیعی

در کلاس "ساده نویسی" برای کودکان و نوجوانان                   ایرج جهانشاهی قاجار

بررسی حایگاه و نقش پیشگامان ادبیات نو کودکان و نوجوانان :       (خواهد آمد)

  -  عباس یمینی شریف

  -  محمود کیانوش

  -  صمد بهرنگی

  -  پروین دولت آبادی

  -  و دیگران . . .

 

   

 

  زبان فارسی، تاریخ، نوزایی و فراگیری آن

 

بر پایه ی آزموده ها می توان گفت که فراگیری زبان فارسی برای بسیاری از ایرانیان، پس از بیرون آمدن از دامان مادر، در روند آموزش های نا بسامان ِ پس از آن، به بیراهه می افتد و مگر برای برخی از آنان، که به نسبت اندک هستند، برای بسیاری دیگر ( اگر چه حتا از آموزش ها و آگاهی های ویژه ی دیگری برای کسب و کار خود برخوردار می گردند) به روی کاغذ آوردن اندیشه چندان دشوار می گردد که از نوشتن حتا یک موضوع ساده به فارسی، که به آسانی دریافت شدنی باشد، باز می مانند.

نمی توان ادعا کرد که این وضعیت ویژه ی ایران و ایرانیان است و در زبان دیگری نمونه ندارد، لیکن با پردلی می توان گفت که این دشواری اکنون در زبان فارسی و نزد ایرانیان برجستگی ویژه ای یافته است.

دلایل پدید آمدن این وضعیتِ ناخوشایند البته گوناگون است و بستگی به زبان فارسی ندارد که زبانی بسیار پرمایه و توانا است. به گفته ی دکتر پرویز ناتل خانلری « ناتوانی زبان، ناتوانی کسانی است که به آن سخن می گویند». این وضعیت در واقع دستپخت آنانی است که در حق این زبان کوتاهی های فراوان می کنند و حساسیتی نسبت به نابسامانی های تحمیل شده به آن از خود نشان نمی دهند.

به بیان دقیق تر، مسئول اصلی چنین وضعیتی،  نه تنها  آن قلم به دستانی هستند که نا مسئولانه و به شیوه ی سنتی، برای فضل فروشی، از به کارگیری واژه ها و عبارت های بیگانه ای که برابرهای آن ها در زبان فارسی رایج و یا ساختنی است، پرهیز نمی کنند، بلکه آنانی نیز هستند که توانایی انجام اصلاحات لازم در پهنه ی آموزش زبان فارسی، تشویق برای به کارگیری و نیرومندسازی آن، و نیز ایجاد حساسیت در برابر کژروی های املایی و انشایی دراین زبان را دارند، اما به دلایلی که در نوشته های بعدی روشن می گردد، از انجام آن سرباز می زنند.

فراگیری درست و بسامان زبان فارسی روندی زمان گیر و دیرانجام دارد و به دگرگون سازی بنیادی آموزش زبان،  از همان آعاز کودکی و نوجوانی و پشتیبانی و تشویق جدی مسئولان در سراسر رده های آموزشی و قلمرو های نگارشی، نیازمند است.

افزون بر این ها،  هیچ فراگشت و رشد فرهنگی نیز پیش از فراهم آمدن زمینه های لازم عینی و ذهنی آن رخ نخواهد داد. نگاهی به روند آخرین دوره ی نوزایی در زبان و ادبیات فارسی که از دست کم ١۰۰- ۹۰ سال پیش تا کنون،  بر پایه ی رشد ناگزیر مناسبات اقتصادی، اجتماعی و سیاسی جامعه ی ایران، به ویژه پس از انقلاب مشروطه،  ادامه دارد، نمایانگر آن است که امروز کشور ایران در ادامه ی ناگزیر دگرگونی های عینی و فراگشت جامعه ی خود ، به همخوانی و همپایی ِ  به تر  زمینه های ذهنی  جامعه و  زبان خود نیازمند است.

جوانان ما امروز تشنگی کنجکاوی خود را، نه با ادبیات ناب گذشتگان، و نه با یاوه گویی های برخی متجددنما، می توانند آرام نمایند. وظیفه ی تاریخی ما و هم اندیشان ما به سهم خود، نمایاندن توانایی های گذشتگان، توشه ی راه ساختن ِ تجربه های آنان و راهنمایی و یاری به نسل مشتاق در کوشش او برای یافتن راه حقیقی تکامل آینده ی انسان هاست و یکی از افزارهای ما در این کار،  زبان مادری ماست که همچون هر زبان دیگری اگر توانا و نیرومند باشد و بتواند هر آن چه را که این تکامل بدان نیازمند است، به خوبی و به درستی بنمایاند،  توشه ی راه و از پیش شرط های ضرور برای  حرکت در جاده های رشد و پیشرفت است.

در تارنمای ما،  مقالات بلند بالا درباره ی فتح جوشقان، عشق ورزی یوسف و زلیخا، پژوهش های تازه در باره ی خانه ی ابوالمظفر عبدالجبار، ناله ها و گدابازی های شاعران بی ذوق و بی هوده نویسی نویسندگان نام جو،  به هیچ روی دیده نخواهد شد. صفحات تارنمای ما میدان جنگ های قلمی دسته های حیدری و نعمتی که با یکدیگر خرده حساب دارند، نیست و سرانجام،  تارنمای ما برای یک مشت بیکاره ی شکم سیر نیست  که درآن حال که هزاران هزار تن از مردم ستم دیده ی ما به نان شب نیارمندند، در پناه حامیان خود در امن و امان نشسته و دو غزل از حافظ را از بر کرده و آن را به نام معلومات، گنجینه ی ناندانی خود کرده اند. اگر کسی بپرسد،  اگر تارنمای آریا ادیب این مطالب را ندارد پس چه دارد ؟ ما با او کاری نداریم. ما تارنمای زبان و ادبیات فارسی را برای دیگران، یعنی آنانی که می دانند تمدن بشر امروزی بسیار فراتر از این فلاکت هاست، می نویسیم.

ما در این تارنما ، از یک سو کوشش خواهیم کرد تا سهمی به اندازه ی توانانی خود در طرح مساله ی ضرورت همخوانی ِ شرایط ذهنی  جامعه  و از جمله زبان فارسی،  با دگرگونی های ناگزیر عینی در جامعه ی ایران،  بر عهده بگیریم و از سوی دیگر خواهیم کوشید تا با آموزش درست و آسان ِ زبان فارسی و آشنایی دادن بیش تر با امکانات بی کران این زبان، به آسان سازی و سامانمندی کاربرد آن یاری برسانیم.

تارنمای زبان و ادبیات فارسی (آریا ادیب) در کاربرد زبان و شیوه ی نگارش خود و درست نویسی، پای بند به آیین های محافظه کارانه نیست و با پرهیز از فرنگی مآبی و عربی مآبی از یک سو،  و دوری از فرنگی ستیزی و عربی ستیزی از سوی دیگر، به جای خود و در آن جا که به توانمندی و غنای زبان فارسی ( که مراد ماست) یاری می رسد، از واژه های هنوز دقیق تر و رساتر فرنگی و عربی نیز بهره خواهد گرفت.  مراد ما رعایت دقت، درست نویسی و  ساده نویسی است تا توده های هر چه بیش تری بتوانند از مطالب آن بهره بگیرند.

ما با بهره گرفتن از اندیشه و آگاهی دانشمندان و صاحب نظران بنام و با برقراری پیوند با دوست داران زبان فارسی و بازتاب نظرات آنان، و با دادن آگاهی های همه سویه پیرامون زبان و ادب فارسی و نمایش جوانب گوناگون  نوزایی و نوسازی در آن، در کنار بازگفت ظرایف و توانایی های این زبان و نیز نشان دادن ایرادها و نارسایی های پدید آمده در آن،  خواهیم کوشید تا ضرورت رشد و هرچه نیرومند تر ساختن زبان فارسی را از دیدگاه های فرهنگی، اجتماعی و سیاسی نیز مستدل نماییم.  

خواست ما  از گشودن این صفحه، نه پدیدآوردن جایی برای دادن تنها حکم ها و آگاهی های روشنفکرانه و آکادمیک درباره ی زبان فارسی، بلکه از جمله فراهم آوردن میدانی برای طرح آن مسایل گرهی در زبان فارسی است که بررسی و روشن نمودن آن ها به نیرومند تر گردیدن و همپا شدن هرچه بیش تر زبان فارسی با کاروان دانش و فرهنگ و تمدن جهانی یاری می رساند.

مراد ما، انجام گفت و گوهای جان دار، پرشور و پرمایه در میان آن کسانی است که پیرامون بخش های گوناگون قلمرو  زبان فارسی آگاهی های ارزشمند دارند و برای از میان برداشتن سدهایی که بر سر راه رشد طبیعی این زبان قرار گرفته است، چاره و تدبیری می شناسند.

این عزیزان، اگر همت کرده و با طرح نظرات خود پیرامون هر کدام از موضوعات دسته بندی شده در این تارنما، یا پیرامون هر موضوعی که خود پیشنهاد می کنند،  به رشد آن شرط ذهنی ضرور که در بالاتر از آن یاد کردیم، یاری برسانند، در حقیقت وظیفه ی میهنی خویش را  انجام داده  و دِین خود را به مردم اشان پرداخته اند.      ایدون باد        آریا ادیب

 

یادداشتی پیرامون نوشته های بهره گرفته در این تارنما:

 شماری از مقاله های ارزشمندی که ما را در کار آشنا ساختن دوست داران زبان و ادب فارسی با گوشه و کنار شگفت آور این زبان و ادبیات یاری می رساند، و از این رو برای نوشته شدن در این تارنما برگزیده می شود، در بخش هایی از خود، یا یه موضوع مورد نظر ما مربوط نمی گردد و یا با آیین دستوری و درست نویسی فارسی همساز نیست.

برخی از این مقاله ها، مگر از نظر موضوع و محتوا ، از نظر آیین املایی یا دستوری و درست نویسی فارسی و گاه از نطر تنظیم و ترتیب مطالب، به اندازه ای دارای عیب و ایراد است که اگر به شکل اصلی اشان به کار گرفته شوند، خوانندگان ما پس از خواندن بند هایی ار آن ها شوق و ذوق خواندن را از دست داده و از خواندن دنباله ی آن ها چشم پوشی می نمایند و بدین ترتیب از آشنایی با نکات ارزشمند آن ها محروم می شوند.

از این رو و از آن جا که ما در برابر خوانندگان خود برای آسان فهمی، درست خوانی و درست نویسی فارسی ( که مراد ما در این تارنما است)  اندریافت مسئولیت داریم، برخود روا می داریم که این گونه مقاله ها را به اندازه ی مورد نیاز کوتاه نموده و با ویرایش های دوباره و لازم، همچنین  آن ها را ار نادرستی های املایی، اگر هست، پاک سازیم،  با آیین دستوری و درست نویسی فارسی، اگر نیست، همساز نماییم و واژه ها و عبارت های بسیار پیچیده یا کنارنهاده ی بیگانه را نیز  از آن ها دور ساخته و برابرهای جاری و جاافتاده ی فارسی ِ آن ها را به کار بگیریم.

و  چون به شرف ادبی و اصل فرهنگی در نامیدن نویسنده و منابع بهره گرفته نیز پای بند هستیم، البته بر خود فرض و واجب می دانیم که نام و نشانی این مقاله ها و منابع آن ها را نیز ذکر نماییم. خوانندگان ارجمند ما اگر خواستار خواندن این مقاله ها در اندازه یا شکل نخستین اشان باشند ، با داشتن نام و نشانی آن ها، به آسانی می توانند به این نوشته ها دست یافته و آن ها را بخوانند.

 

نوشته های تارنمای آریا ادیب را نیز که اکنون برخی از تارنماهای آماده خوار با چشم فرو بستن بر نخستین اصل فرهنگی ِ پذیرفته شده در سراسر جهان،  بدون نامیدن  تارنمای ما،  زینت صفحات خود نموده و با این کار عیار خود را به نمایش گذاشته اند، خوانندگان ما خود بی گمان از شیوه ی بخش بندی و نمایش مطالب و آیین نگارشی ما به آسانی تمیز داده و باز می شناسند.  با سپاس،   آریا ادیب.

 

 

 

  

 

 

 

لالایی ها نخستین شعرهای نانوشته ی زنان ایرانی

 

شماره ی نوشته: ٨ / ١٨

پيرايه يغمايی

                               لالایی ها نخستین شعرهای نانوشته ی زنان ایرانی

«لالايی» نخستين پيمان آهنگين و شاعرانه ای است که ميان مادر و کودک بسته می شود. رشته ای است، نامريی که از لب های مادر تا گوش های کودک می پويد و تاثير جادويی آن خواب ژرف و آرامی است که کودک را فرا می گيرد. رشته ای که حامل آرمان ها و آرزوهای صادقانه و بی وسواس مادر است و تکان های دمادم گاهواره بر آن رنگی از توازن و تکرار می زند. و اين آرزوها آن چنان بی تشويش و ساده بيان می شوند که ذهن شنونده در اين که آن ها آرزو هستند يا واقعيت، بی تصميم و سرگردان می ماند. انگار که مادر با تمامی قلبش می خواهد که بشود و می شود.

«لالايی» ها از جمله ادبيات شفاهی هر سرزمينی هستند، چرا که هيچ مادری آن ها را از روی نوشته نمی خواند و همه ی مادران بی آن که بدانند از کجا و چه گونه، آن ها را می دانند. انگار دانستن لالايی و لحن ويژه ی آن از روز نخست برای روان زن تدارک ديده شده است.
زن مادر باشد يا نباشد، لالايی و لحن زمزمه ی آن را بلد است و اگر زنی که مادر نيست در خواندن آن ها درنگ می کند، برای اين است که بهانه ی اصلی خواندن را فراهم نمی بيند، اما بی گمان اگر همان زن بر گاهواره ی کودکی بنشيند، بی داشتن تجربه ی قبلی، بدون اين که از زمينه ی شعر و آهنگ خارج شود، آن ها را به کمال زمزمه می کند. گوِيی که روان مادرانه از همان آغاز کودکی به زن حکم می کند که گوشه ای از ذهنش را برای فراگيری اين ترانه های ساده، سفيد بگذارد.
شايد بتوان گفت که لالايی ها طيف های رنگارنگی از آرزوها، گلايه ها و نيايش های معصومانه ی مادرانه هستند که سينه به سينه و دهان به دهان از نسل های پيشين گذشته تا به امروزيان رسيده و هنوز هم که هنوز است، طراوت و تازگی خود را حفظ کرده اند، به گونه ای که تا کنون هيچ ترانه ی ديگری نتوانسته جایشان را بگيرد.
در حقيقت لالايی ها -  اين ديرپاترين ترانه های فولکلوريک -  آغاز گاه ادبيات زنانه در پای گاهواره ها هستند که قدمت شان ديگر تاريخی نيست، بلکه باستان شناختی است.

از دو بخشی که هنگام خواندن يک لالايی به دست می آيد، يعنی آهنگ و شعر،  آهنگ به کودک می رسد و شعر از آن مادر است. زيرا آن چه از نظر شنيداری برای کودک گاهواره ای دارای بيش ترين اعتبار است. ضرب آهنگ لالايی است، وگرنه همه می دانيم که شعر لالايی زبان فاخری ندارد و تازه اگر هم داشته باشد کودک گاهواره ای آن را دريافت نمی کند. تنها زمزمه و لحن گيرای مادر است که به کودک لذت می دهد و او را می خواباند. مادر چه خوش صدا باشد و چه نباشد، کودک با زمزمه ی او الفتی به هم می زند و لحن او چون جويباری در گوش های کوچکش حظ و طراوت می ريزد.
از طرفی ديگر تجربه نشان می دهد که کودکان با اين که با لالايی بزرگ می شوند، هرگز شعر آن را ياد نمی گيرند و ذهن خود را موظف به فراگيری لالايی نمی کنند و زمانی هم که به حرف می آيند، هرگز لالايی را به عنوان ابزار خيال خود به کار نمی گيرند. حتا دختران هم هنگام خواباندن عروسک خود، برايش لالايی نمی خوانند بلکه بيش تر سعی دارند که روی او را بپوشانند و به او امنيت بدهند. زيرا در هنگام بازی بيش تر می خواهند عروسک را دريابند، نه اين که او را بخوابانند. اما اگر همين دخترکان بخواهند خواهر يا برادر کوچک تر خود را بخوابانند، بر اساس داشتن روان مادرانه، حتمن برايش لالايی می خوانند.

آهنگ لالايی ها نيز تناسب مستقيم با نوع گاهواره و وسعت تاب آن دارد و چون نوع گاهواره در شهرهای ايران مختلف است، از اين رو لحن زمزمه ی مادران نيز متناسب با آن متفاوت می شود. مثلن گاهواره هايی که در جنوب و نقاط مرگزی ايران برای خواباندن کودک به کار می رود، «ننو» نام دارد که بی گمان اين واژه از کلمه ی ننه گرفته شده است [*] (چون گاهواره را مادر دوم کودک نيز می گويند.) ننوها را به جایی می بندند. چنان که يک لالايی ملايری می گويد :

لالالالا کنم ايواره وختی         للوته بونم، شاخ درختی

که در مجموع يعنی غروب هنگام، تو را لالايی می گويم و للویت (= نانو = ننو) را بر شاخه ی درختی می بندم. (ترانه و ترانه سرايی در ایران، برگ ١٨٦)
برای بستن ننو در اتاق اغلب دو ميخ بزرگ به دو زاويه ی روبروی هم، به ديوار اتاق می کوبند و گهواره را که معمولن از جنس چرم يا پارچه ی سختی است، با طناب های محکم عَلـَم می کنند. وسعت تاب اين گاهواره بسيار زياد است، يعنی با يک تکان دست، از اين سوی اتاق تا آن سوی ديگر تاب برمی دارد و گاه صدای تاب گهواره و حتا صدای کليک ميخ طويله با زمزمه ی لالايی می آميزد، که حال و هوای خوشی به وجود می آورد.

اما گاهواره های شمالی، که به آن ها گاره (= گهواره) می گويند، از چوب است و زير آن حالت هلالی دارد و تقريبن هم سطح زمين است. تکان های «گاره» کوتاه و پشت سر هم و مقطع است.
اما شعر لالايی ها از آن مادر است، زيرا مادر با خواندن لالايی در حقيقت با کودک گاهواره ای خود گفت و گو می کند و اگرچه می داند که او سخنش را نمی فهمد، اما همين قدر که کودک به او گوش فرا می دهد برايش کافی است. شعر های لالايی ها اگرچه بسيار ساده است و گاهگاهی هم از وزن و قافيه خارج می شود، اما از نظر درون مايه ی احساسی بسيار غنی و همواره حامل آرزوهای دور و نزديک مادر است و از نظر مضمون نيز چندان بی زمينه نيست،

به طور کلی لالايی ها را می توان به شيوه ی زير دسته بندی کرد:

١-  لالايی هايی که مادر آرزو می کند کودکش تندرست بماند و او را به مقدسات می سپارد:

لالالالا که لالات می کنم من      نگا بر قد و بالات می کنم من
لالالالا که لالات بی بلا باد        نگهدار شب و روزت خدا  باد  !

(فرهنگ عاميانه ی مردم ايران، برگ ٢١۷)

لالاييت می کنم خوابت نمياد         بزرگت کردم و يادت نمياد
بزرگت کردم و تا زنده باشی          غلام حضرت معصومه باشی

(ترانه و ترانه سرايی در ایران، برگ ١٩١)

٢-  لالايی هايی که مادر آرزو می کند، کودکش بزرگ شود، به ملا برود  و با سواد شود:

لالالالا عزيز ترمه پوشم            کجا بردی کليد عقل و هوشم
لالالالا که لالات بی بلا باد        خودت ملا، قلمدونت طلا باد !

(ترانه های ملی ايران، برگ ١٤۷)

لالالالا عزيز الله    قلم دس گير، برو ملا     بخوون جزو کلام الله

(ترانه و ترانه سرايی در ایران، برگ ١٨٢)

٣-  لالايی هايی که مادر آرزو می کند کودکش به ثمر برسد:

لای لای دييم ياتونجه           گؤ زلرم آی باتونچه
( لالايی می گويم تا به خواب روی   ادامه می دهم تا ماه فرو رود)
سانه رم الدوز لری             سن حاصله يتوننچه
(و ستاره ها را می شمارم    تا تو بزرگ شوی و به ثمر برسی)

(ترانه و ترانه سرايی در ایران، برگ  ١٨۷)

٤-  لالايی هايی که مادر در آن ها به کودک می گويد که با وجود او ديگر بی کس و تنها نيست:

الا لا لا تو را دارم      چرا از بی کسی نالم ؟
الا لالا زر در گوش     ببر بازار مرا بفروش
به يک من آرد و سی سير گوش
(گوشت)

(تاريخ ادبيات کودکان ايران، برگ ٢٩)

لالالالا گل آلاله رنگُم               لالالالا رفيق روز تنگُم
لالالالا کنم، خووت کنم مو       علی بووم و بيارت کنم مو
(خوابت کنم من)               (علی گويم و بيدارت کنم من)

(ترانه و ترانه سرايی در ایران،  برگ ١٨٦)

۵-  لالايی هايی که مادر آرزو می کند کودکش بزرگ شود و همسر بگيرد و او عروسی اش را ببيند:

لايلاسی درين بالا          يو خو سو شيرين بالا
(کودک نازم که لالايت سنگين است     خوابت شيرين است)
تانريدان عهد يم بودو       تو يو نو گؤ روم بالا
(با خدا عهد کرده ام که      عروسی تو را ببينم)

(ترانه و ترانه سرايی در ایران،  برگ ١٨٦)

قيزيم بويوک اولرسن    بيرگون اره گيدرسن
(دخترم روزی بزرگ خواهی شد     به خانه ی شوهر خواهی رفت)
الله خوشبخت ايله سين    بيرگون ننه ايله سين
(خدا تو را خوشبخت کند !         که روزی مادر خواهی شد)

(ترانه و ترانه سرايی در ایران،  برگ ١٨٨)

گاه در اين دسته از لالايی ها رگه هايی از حسرت و رشک ورزی به چشم می خورد:

گل سرخ منی زنده بمونی           ز عشقت می کنم من باغبونی
تو که تا غنچه ای بويی نداری       همين که گل شدی از ديگرونی

(کتاب کوچه، دفتر اول حرف ب، برگ ۷۷٣)

٦-  لالايی هايی که مادر آرزو می کند هنگامی که کودکش بزرگ شد قدرشناس زحمات او باشد:

لای لای د يم آد يوه      تاری يتسون داد يوه
(لالايی گفتم به نام تو      خداوند ياور و داد رس تو باشد)
بويو ک اولسان بيرگون سن   منی سالگين ياد يوه
(روزی که بزرگ شدی     زحمات مرا به ياد آوری)

(ترانه و ترانه سرايی در ایران،  برگ ١٨۷)

اما خود پيشاپيش می داند که کودک فراموش خواهد کرد:

لالاييت می کنم با دس پيری         که دسّ مادر پيرت بگيری
لالاييت می کنم خوابت نمياد         بزرگت می کنم يادت نمياد

(فرهنگ عاميانه ی مردم ايران (هدایت)، برگ ٢١۷)

۷-  لالايی هايی که مادر در آن ها از نحسی کودک و از اين که چرا نمی خوابد گلايه می کند. اين لالايی ها گاه لحنی ملامت بار، گاه عصبی و گاه طنز آميز دارد:

لالالالا گلم باشی               تو درمون دلم باشی
بمونی مونسم باشی          بخوابی از سرم واشی

(کتاب کوچه، دفتر اول حرف ب، برگ ۷۷۵)

نمونه ی ديگر:

لالالالا گل پسته            شدم از گريه هات خسته ...

(همانجا)

نمونه ی ديگر:

لالالالا گل زيره                 چرا خوابت نمی گيره ؟
به حق سوره ی ياسين     بيا يه خو تو را گيره
                                  (بيايد خواب و تو را فرا گيره)

(تاريخ ادبيات کودکان ايران، برگ  ٢٩)

گاهی در اين دسته از لالايی ها، مادر پای «لولو» را هم به ميان می کشد و از او کمک می گيرد. روانشناسی اين دسته از لالايی ها بسيار جالب است، چون مادر با شگردی که به کار می گيرد، لولو را از بچه می ترساند، نه بچه را از لولو ! و در ضمن يک اعتماد به نفس لفظی هم به کودک می دهد. مثلن می گويد:
« لولو برو ! بچه ی ما خوب است. می خوابد.» يا « تو از جان اين بچه چه می خواهی ؟ اين بچه پدر دارد و دو شمشير بر کمر دارد.» و خلاصه چنين است و چنان:

لالالالا لالالايی               برو لولوی صحرايی
برو لولو، سياهی تو        برو سگ، بی حيايی تو
که رود من پدر داره         دوخنجر بر کمر داره
دو خنجر بر کمر هچّی     دو قرآن در بغل داره

(ترانه و ترانه سرايی در ایران، برگ های ١٩٠-١٩١)

نمونه ی ديگر:

برو لولوی صحرايی            تو از بچه چه می خواهی ؟
که اين بچه پدر داره           که خنجر بر کمر داره

(کتاب کوچه، دفتر اول حرف ب، برگ ۷۷۵)

نمونه ی ديگر:

لالالالا گل چايی             لولو ! از ما چه می خواهی؟
که اين بچه پدر داره        که خنجر بر کار داره

(همانجا)

نمونه ی ديگر:

برو لولوی صحرايی         تو از روُدم چه می خواهی؟
که رود من پدر داره            کلام  الله  به  بر  داره

(گذری و نظری در فرهنگ مردم، برگ٣٣)

٨-  در دسته ی ديگری از لالايی ها مادر افزون بر آن که کودک را با کلام ناز و نوازش می کند، لالايی را به نام او مُهر می زند:

لالالالا گلم باشی          انيس و مونسم باشی
بيارين تشت و آفتابه       بشورين روی شهزاده
که شاهزاده خداداده      همون اسمش خداداده

(کتاب کوچه، دفتر اول حرف ب، برگ ۷۷٣)

نمونه ی ديگر، ترجمه ی يک لالايی ترکمنی:

اسم پسر من آمان است
کوه های بلند را مه فرا می گيرد
انگشتری يارش
هميشه در انگشتش است
بچه ی من داماد می شود
در هر دستش يک انار نگه می دارد
وقتی که در جشن ها می گردد
دختر ها به او چشم می دوزند ...

(تاريخ ادبيات کودکان ايران، برگ  ٣٢)

٩-  دسته ای از لالايی ها واگويه ی داستان کوتاهی است. از اين رو طولانی تر از يک لالايی کوتاه چهار خطی است:

لالالالا گل نسری (= نسرين) / کوچه م (به کوچه ام) کـَردی درو بسّی (= بستی) / منم رفتم به خاک بازی / دو تا هندو مرا ديدن / مرا بردن به هندسون / به سد نازی بزرگم کرد / به سد عشقی عروسم کرد / پسر دارم ملک جمشيد / دختر دارم ملک خورشيد / ملک جمشيد به شکاره / ملک خورشيد به گهواره / به گهواره ش سه مرواری (مرواريد) / کمربندی طلا کاری / بيا دايه، برو دايه / بيار اين تشت و آفتابه / بشور اين روی مهپاره / که مهپاره خداداده

(فرهنگ عاميانه ی مردم ايران (هدایت)، برگ ٢١٨)

اين لالايی توسط شاعر معاصر منصور اوجی به اين صورت هم ضبط شده است:

سر چشمه ز او (= آب) رفتم / سبو دادم به خو (= خواب) رفتم / دو تا ترکی ز ترکسون (= ترکستان) / مرا بردن به هندسون (=هندوستان) / بزرگ کردن به سد نازی / شوور (= شوهر) دادن به سد جازی (= جهازی) / لالالالا بابا منصور /  دعای مادرم راسون (= برسان) / دو تا گرجی خدا داده / ملک منصور به خو رفته / ملک محمود کتو (= کتاب، اشاره به مکتب) رفته / بيارين تشت و آفتابه / بشورين روی مهپاره

(کتاب هفته، شماره ی١٣)

گاهی اين لالايی های داستان گونه، زمينه ی مذهبی دارند:

لالا لالای  لالايی / شبی رفتم به دريايی / درآوردم سه تا ماهی / يکی اکبر، يکی اصغر / يکی داماد پيغمبر / که پيغمبر دعا می کرد / علی ذکر خدا می کرد / علی کنده در خيبر / به حکم خالق اکبر

(ترانه و ترانه سرايی در ايران، برگ ١٩٢)

١٠-  بسياری از لالايی ها از نظر جامعه شناسی ارزشی ويژه دارند. مثلن در بيشتر لالايی ها مادر ضمن نوازش کودک و مانند کردن او به همه ی گل ها - حتا گل قالی ! - به اين اشاره دارد که پدر کودک بيرون از خانه و مادر تنها است:

لالالالا گل قالی         بابات رفته که جاش خالی
لالالالا گل زيره          بابات  رفته  زنی  گيره

(ترانه و ترانه سرايی در ايران، برگ ١٨٣)

نمونه ی دیگر:

لالالالا گل نازی           بابات رفته به سربازی
لالالالا گل نعنا             بابات رفته شدم تنها
لالالالا گل پسته          بابات رفته کمر بسته
لالالالا گل خاشخاش    بابات رفته خدا همراش
لالالالا گل پسته          بابات بار سفر بسته
لالالالا گل کيشميش    بابات رفته مکن تشويش

(کتاب کوچه، دفتر اول حرف ب، برگ۷۷٣)

يا در اين لالايی که مادر شادمانی خود را از آمدن مرد خانه به کودک می گوید:

لالالا گل سوسن   بابات اومد چش ام روشن

(همان جا)

اين لالايی ها افزون بر آن که به پيوندهای عاطفی ميان زن و شوهر اشاره می کنند، نشانگر بافت خانوادگی و چه گونگی وظايف پدر و مادر در آن زمان ها هم هستند.اين که پدر برای فراهم آوردن هزينه ی زندگی بايد بيرون از خانه باشد و مادر مسوول امور داخل خانه و به ثمر رساندن کودکان است.

١١-  برخی از لالايی ها - بی آنکه عمدی به کار رفته باشد - اشاره ی واضح به روابط بازرگانی دوره ی خود دارد:

لالا لالا ملوس ململ        که گهوارت چوب صندل
لحافت چيت هندستون     که بالشتت پَر سيستون
لالا ای باد تابستون         نظر کن سوی هندستون
بگو بابا عزيز من             برای رودم کتون (= کتان) بستون

دکتر باستانی پاريزی در مورد اين لالايی کرمانی می گويد:

«اين ترانه، اشاره ی جالبی دارد به کالايی که از سيستان به کرمان آمده و آن پر قوست. سيستان به علت وجود هيرمند و درياچه ی هامون، مرکز تجمع قو و مرغابی و پرندگان ديگر دريايی بود و سال ها مردم سيستان علاوه بر حصير بافی از جگن، کالای عمده ای را که صادر می کردند پر بود و اين پر از طريق راه ميان بُر ميان سيستان و خبيص (شهداد کنونی) حمل می شد».

(ترانه و ترانه سرايی در ایران، پانويس برگ ١٩١)

١٢-  بعضی از لالايی ها به موقعيت جغرافيايی شهر و خانه ی کودک اشاره می کند.

مانند لالايی زير از اورازان که یک نکته ی فلسفی نيز در خود پنهان دارد و مادر ضمن خواندن آن به کودک هشدار می دهد که عمر به شتاب آب روان می گذرد:

بکن لالا، بکن جون دل مو      شمال باغ ملا، منزل مو
شمال باغ ملا نخلسونه       که عمر آدمی آب روو نه

(ترانه و ترانه سرايی در ایران، برگ ١٨٤)

 ١٣-  در برخی از لالايی ها که از مفاهیم عميق و زيبا سرشارند، مادر آن گونه با کودک گهواره ای خود درد دل می کند و از غم ها و نگرانی های خود به او می گويد که گویی با يک آدم بزرگ سخن می گوید.

مانند لالايی زير که نشانگر آن است که پدر مرده و فرزند روی دست مادر مانده است. در اين لالايی مادر از اندوه اين عشق از دست رفته و از تنهايی ناگزيرش برای کودک شِکوه می کند. اين لالايی با تمامی لطافتی که دارد بيانگر يک زندگی به بن بست رسيده است:

گلم از دس برفت و خار مونده         به من جبر و جفا بسيار مونده
به دستم مونده طفل شيرخواری     مرا اين يادگار از يار مونده ...

(کتاب کوچه، دفتر اول حرف ب، برگ ۷۷٤)

يا اين لالايی ديگر که از بی وفايی ها و تنگناها حکايت دارد:

لالالالا عزيزم ، کبک مستم       ميون هرچه بود دل بر تو بستم
لالالالا که بابات رفته اما           من بيچاره پابند تو هستم ...

(همان جا)

١٤-  بسياری از لالايی های کردی، بلوچی، آذری و ديگر نقاط ايران به سبب گويش محلی خود نگهدارنده ی زبان سرزمين خود هستند و واژگان و اصطلاحاتی که در آن ها به کار رفته قابل درنگ است.

اين لالايی ها اگر با گويش خود خوانده شوند حال و هوای پر شوری به دست می دهند و برگردان آن ها نيز تا حد گيج کننده ای زيباست. از قبيل اين لالايی بلوچی که تکرار ترجيع بند «... در خواب خوش فرو روی» آن را دلنشين تر می کند :

لولی لول ديان لعل ءَ را              من فرزند همانند لعل خود را  لالايی می دهم
لکّ مراد کسان سالءَ را            چون برای او صدها هزار آرزو دارم، و او هنوز کودک است
لولی لول ديان تراوشين واب       تو را لالايی می دهم تا در خواب خوش فرو روی
وشّين واب منی دراهين جان     خواب خوش ببينی و جان سالم من فدای تو باد ! ای همه ی وجودم

لولی لول ديان تراوشين واب      تو را لالايی می دهم تا در خواب خوش فرو روی
لکّ مراد کسان سالءَ را            چون برای او صدها هزار آرزو دارم، و او هنوز کودک است
دردپين شکر گال ءَ را                لعل من دهان دُر گونه دارد و سخنانی شکر وار دارد
لکّ مراد کسان سالءَ را           چون برای او صدها هزار آرزو دارم، و او هنوز کودک است
وش بواين ز باد مالءَ را             لعل من مثل زباد بوی خوش می دهد
بچّ گون خدايی دادان               فرزندم هديه ی خداوند است
من اچ خالقءَ لولو کون             و من از خداوند تنها خواهان او هستم ...


(ترانه و ترانه سرايی در ایران، برگ ١٨۵)

يا ترجمه ی اين لالايی بسيار زيبای ترکی که معنايش درنگ می طلبد:

از سر و صدای لالايی من
مردم از خانه ها گريزانند
هر روز يک آجر می افتد
از سرای عمر من

(تاريخ ادبيات کودکان ايران، برگ٣۵)

در لالايی خصلتی است که آن را تنها روان زنانه دريافت می کند. مادر لالايی را از خود آغاز می کند و در آن لحظه به جز به کودک و گهواره و حال دل خويش به چيز ديگر نمی انديشد. او روايت دل خود را می خواند ممکن است اين روايت قصه ی جامعه باشد، ممکن است نباشد. حتا اگر هم باشد، اين مادر نيست که آن را به جامعه تعميم می دهد، بلکه خود لالايی است که قصه ی ديگران هم می شود. از اين رو بسياری از شاعران مرد که سعی کرده اند، لالايی بسرايند، در اين زمينه موفق نبوده اند، چرا که لالايی را از اجتماع آغاز کرده اند يا به زبان ساده تر لالايی را دستاويز گفته های اجتماعی خود کرده اند که از خصلت اين ترانه های ساده بيرون است.
در ميان لالايی های سروده شده توسط شاعران مرد که حضور اين خصلت را دريافته اند، می توان تنها به لالايی دکتر «قدمعلی سرامی» شاعر معاصر اشاره کرد که از احساسی شگفت انگيز برخوردار است. دريغمان می آيد که از کنار اين لالايی ناخوانده بگذريم. پس نوشتار را با يادآوری بخشی کوتاهی از آن به پايان می بريم:

سوزنم شعاع خورشيد و
نَخَم رشته ی بارون
از حرير صبح روشن
می دوزم پيرهن الوون
واسه تو بچه ی شيطون
لالالالا   لالالالا
پيشونيت آينه ی روشن
دوتا چشمات،دو تا شمعدون
مثه مهتاب توی ايوون
ديگه چشمات و بخوابون
لالالالا  لالالالا

پانوشت:

[*] به نقل از دکتر قدمعلی سرامی، مقاله ی «چگونه با بچه ها ارتباط برقرار کنيد»، روزنامه ی همشهری - شماره ی ٣١٤٠ - دوشنبه ٢۷ مرداد١٣٨٣.

منابع:

 

١-  تاريخ ادبيات کودکان ايران (ادبيات شفاهی و دوران باستان) جلد اول، محمد هادی محمدی و زهره قايينی - نشر چيستا – تهران ١٣٨٠.
٢-  ترانه و ترانه سرايی در ايران - محمد احمد پناهی «پناهی سمنانی» - انتشارات سروش - چاپ اول ١٣۷٦.
٣-  ترانه های ملی ايران - پناهی سمنانی - ناشر مؤلف - چاپ دوم زمستان ١٣٨٦.
٤-  فرهنگ عاميانه ی مردم ايران - صادق هدايت - به کوشش جهانگير هدايت - نشر چشمه تهران - چاپ سوم – پاييز ١٣۷٩.
۵-  کتاب کوچه (جامع لغات، اصطلاحات، تعبيرات، ضرب المثل های فارسی) - حرف ب، دفتر اول - احمد شاملو - انتشارات مازيار – تهران ١٣۷٨.
٦-  گذری و نظری در فرهنگ مردم - سيد ابوالقاسم انجوی شيرازی - انتشارات اسپرک - تهران - چاپ اول – پاييز ١٣۷١.

 

 

از: پایگاه پژوهشی آریا بوم

 

زبان و ادبیات فارسی ( آریا ادیب )

 

 

 

خوانندگان ارجمند من می توانند مقاله های این تارنما را یا در آرشیو موضوعی در موضوع مربوط به خود بیابند یا در فهرست همه ی نوشته های تارنما  که در ستون آرشیو موضوعی نهاده شده است، هر مقاله را به طور مستقیم فراخوانده و بخوانند. با سپاس، آریا ادیب

 

مقالات نهاده شده در این تارنما در یک نگاه :

 

١–  سرگذشت زبان فارسی

 سرگذشت زبان فارسی                                 جلال خالقی مطلق

درباره ی فقر فرهنگی مهاجمان به زبان فارسی    دکتر جلال متینی

دوره های تاریخی واژه پذیری در زبان فارسی       دکتر علی اشرف صادقی

نگاهی به تاریخچه ی خط و زبان در ایران             نورا نیک سرشت

بخش نخست : دوران پیش از اسلام

● بخش دوم :      دوران پس از اسلام               (خواهد آمد)

 

 ۲ –  دگرگونی های تاریخی در زبان فارسی  (Semantics)

 زبان  و جامعه                                                  دکتر پرویز ناتل خانلری

 تاثیرات زبان عربی در پیدایش زبان دری و شعر عروضی فارسی

    ( تکامل ادب فارسی در دوران پس از اسلام )          احسان طبری

دامنه ی نفوذ و تاثیر زبان فارسی بر زبان های جهان   گل احمد شیفته

      (نگاهی به واژه های فارسی در زبان عربی)          آریا ادیب

 

٣ –  مسایل امروز زبان فارسی

جایگاه سیاسی زبان فارسی                                  آریا ادیب

مشکلات کنونی زبان فارسی و راه های حل آن ها       احسان طبری

 آسیب دیدگی های زبان فارسی                             دکتر پرویز ناتل خانلری

 رفتارهای ناهنجار فارسی زبانان با زبان فارسی          دکتر حلیل دوستخواه

         (زبان فارسی از آشوب تا سامان)                         

وضعیت امروز آموزش زبان و ادبیات فارسی            حسین ذوالفقاری  استاد دانشگاه تربیت مدرس

             در دانشگاه های ایران                             عباس علی وفایی استاد دانشگاه علامه طباطبایی

                                                                       عنایت سمیعی    منتقد و شاعر 

                                                                       سعید حمیدیان     استاد دانشگاه و پژوهشگر    

                                                                       شاپور جور کش     شاعر، منقد و مترجم

فارسی شناسی                                             دکتر علی اشزف صادقی

فارسی زبانی عقیم در ساخت دانشواژه ها          دکتر محمد رضا باطنی

مقوله هایی از  زبان شناسی در زبان فارسی       دکتر محمد رضا باطنی

 

٤–  ادبیات  فارسی  (گفتارهای عمومی)

  ادبیات فارسی                                                        ملک الشعرای بهار

   نخستین نسل ادبیات داستانی ایران                           محمد بهارلو

  شعر شناسی                                                        ملک الشعرای بهار

درباره ی شعر و شاعر                                               احسان طبری

سخنی درباره ی شعر (فارسی)                                  احسان طبری

درباره ی نقد شعر  (چه گونگی نقد شعر نو )                  احسان طبری

تحولات ادبیات فارسی از انقلاب مشروطه تا انقلاب بهمن  دکتر محمد رضا شفیعی کد کنی

ویژگی های سبک شاعران و فالب های شعر کلاسیک     شامل سالار

                                                                               آریا ادیب

 

۵ –  دستور زبان و آیین درست نویسی فارسی

  درباره ی فارسی نویسی                                      ناصر پور پیرار

  بزرگ سازی و کوچک سازی ِ واژه ها در زبان فارسی    احسان طیری

 نکته هایی از درست نویسی  زبان فارسی                آریا ادیب

       (درباره ی : فعل «بایستن» / «است» و «هست» / «گفتی» و «گویی» /  صفت ساده و صفت مفعولی /

       دراز نویسی / «بر علیه» /  نشانه های نگارشی /  گرایش به حذف حرف اضافه /  اضافه کردن «ی» در حالت

       اضافه / گذاشتن و گزاردن / دسته ها و انواع به کارگیری های نادرست واژه ها و عبارات در زبان فارسی /  به

       گردن یا در گردن / اشتباه گرفتن ترکیب اضافی با ترکیب وصفی /  کاربرد نادرست صفت و اسم مونث در زبان

       فارسی،  . . .  )

  غلط های مشهور املایی و دستوری زبان فارسی    دکتر سعید نفیسی

                                                                        مهدی پرتوی آملی

                                                                        محمد نبی عظیمی

  پاک سازی زبان فارسی از قاعده های دستوری

        زبان عربی                                                  محمد پروین گنابادی

 

٦–  خط فارسی

درباره ی تغییر خط فارسی                دکتر پرویز ناتل خانلری

شیوه ی خط فارسی                       دکتر پرویز ناتل خانلری

مساله ی اصلاح خط فارسی             دکتر پرویز ناتل خانلری

درباره ی اصلاح خط فارسی               دکتر پرویز ناتل خانلری

مساله ی خط                                 احسان طبری

سرگذشت فکر تغییر خط فارسی        یحیی آرین پور

 

 ۷ –  زبان عامیانه ، اصطلاحات و ضرب المثل های فارسی          آریا ادیب

حرف های آ و الف  حرف ب   حرف پ   حرف ت

حرف ج                 حرف چ   حرف ح  حرف خ

حرف های د و ذ

 

۸ –  کالبد شکافی واژه های زبان فارسی (Etimology)

بحثی درباره ی « موشک » و « رزمایش »                                    رستم جمشیدی

« آیین » و « دین »                                                                  مجتبا  آقایی

دگرگردی واژه ها در سیر زمان                                                    دکتر فریدون جنیدی

       (درباره ی واژه های « باد »، « کمر »، « کمربند »، « افسوس »،

       « پرستیدن » (و مشتقات آن)، واژه های «زن»، «بانو» و «دوشیزه»، « آریا»، «ایران» و «اوستا»)

در جست و جوی حل معمای واژه های «تات»، «تاجیک» و «تازی»     دکتر یحیا ذکا

درباره ی واژه ی «کردن»، پسوندهای مکان ِ ساخته شده  از آن         دکتر فریدون جنیدی

        و نام شهر «کرمان»                                                            

درباره ی ریشه ی فارسی واژه ی " عشق "                                  محمد حیدری ملایری

ریشه ی ایرانی نام "دریای سیاه " و رودخانه های " دانوب " و " دُ ن " دکتر بهرام فره وشی       

سرگذشت واژه ی " گل "                                                          دکتر بهرام فره وشی

ریشه ی نام شهرهای: اردبیل، اردکان، اهواز، دلیجان،                      دکتر فریدون جنیدی

   سمرقند، شیراز، قتدهار و مریوان و بسیاری از روستاهای ایران

کند و کاوی در معنی و ریشه ی واژه ی "عجم"                                محمد عجم

     

۹–  ریشه های تاریخی اصطلاحات و ضرب المثل های فارسی     آریا ادیب

                                                                                              مهدی پرتوی آملی

بخش نخست:  

آب از سرچشمه گل آلود است، آب پاکی روی دست کسی ریختن، آب زیر کاه، آبشان از یک جوی نمی گذرد، آتش بیار معرکه، آفتابی شدن، از بیخ عرب شدن، انگار از دماغ فیل افتاده، از کوره در رفتن، از کیسه ی خلیفه بخشیدن، الکی، با آب حمام دوست گرفتن، باج ندادن به شغال، باج سبیل، باد آورده را باد می برد، بادنجان دور قاب چیدن، برو آن جا که عرب نی انداخت، بز بیاری، بل گرفتن، به مشروطه اش رسید، بند را آب دادن، به رخ کشیدن، پارتی بازی، پته اش روی آب افتاد، پدرت را در می آورم، پدر سوخته، پهلوان پنبه، پنبه ی کسی را زدن، تعارف شاه عبدالعظیمی، جنگ زرگری، جور کسی  را کشیدن، جیم شدن، چشم روشنی، چوب توی آستین کسی کردن، حاجی حاجی مکه، حاشیه رفتن، به کرسی نشاندن حرف، حرف مفت، حقه بازی، حمام زنانه، حیدری و نعمتی، خاک بر سر، خر کریم را نعل کرده است، خط و نشان کشیدن برای کسی.

 

بخش دوم:

دری وری، دست شستن از کاری، دست کسی را توی حنا گذاشتن، دست کسی را توی پوست گردو گذاشتن، دنبال نخود سیاه فرستادن، دو قورت و نیمش هم باقی است، ریش و قیچی را به دست کسی دادن، زندگی سگی، زیر پای کسی را جارو کردن، زیر کاسه نیم کاسه ای است، سایه تان از سر ما کم نشود، سبزی پاک کردن، سبیلش آویزان شد، ستون پنجم، سر و کیسه کردن، سر و گوش آب دادن، سگ نازی آباد، سنگ دیگری را به سینه زدن، سوراخ دعا را گم کردن، . . .

 

 ١۰–  واژه نامه ی بیگانه – فارسی     آریا ادیب

 از حرف آ تا ش

 از حرف ص تا ی

 

١١–  هنر ترجمه و مسایل آن

چه گونگی واگویی و نوشتن نام های بیگانه در فارسی   دکتر پرویز ناتل خانلری

مسایل واژه سازی                                                  دکتر داریوش آشوری

 توانایی زبان فارسی در واژه سازی                             دکتر محمود حسابی

نگاهی به برخی از مسایل ترجمه در ایران                    علیزضا سمیعی

واژه و واژه سازی، شیوه های برابر سازی و برابر یابی،    دکتر کوروش صفوی

  خط فارسی و درست نویسی، فارسی سره

  و پسرفت آموزش زبان و ادبیات فارسی در دانشگاه های ایران

   

١۲–  گفتارها و دیدگاه ها

حتا مثلن خاهر : سه پیشنهاد نگارشی                   افشین دشتی

سنت دیرینه ی واژه پردازی پارسی                         رستم جمشیدی

در آشپزخانه ی زبان فارسی                                  از ۴ دیواری

   (در باره ی کاربرد فعل «خوردن» در زبان فارسی)

نیما یوشیج از نگاه دیگران                                    دیدگاه های منتقدان و شاعران امروز

گفتاری پیرامون "زبان"، "گویش" و "لهجه" در فارسی  دکتر ایران کلباسی

 

١٣–  آیا می دانستید که . . .  ؟

  دانستنی های گوناگون از زبان و ادبیات فارسی                  آریا ادیب

فهرست کامل پرسش های " آیا می دانستید که . . . ؟ "

 بخش نخست  از شماره ی ١ تا ٣۸

  بخش دوم       از شماره ی ٣۹ تا ۵٦

 بخش سوم     از شماره ی ۵٧ تا ۷٦

 بخش چهارم    از شماره ی ۷٧ به بعد

 

١۴-  ابزار کار ادبی                                                       آریا ادیب

  ابزار کار ادبی (تعریف های کلی)           

  آشنایی با اصطلاحات ادبی                  

 بخش نخست از حرف آ تا ش

  بخش دوم      از حرف ص تا ی                   

 علم بدیع  ( آرایه های ادبی )                

  علم بیان                                          

مکتب های ادبی و هنری                     

جایزه های ادبی و به ترین آثار ادبی جایزه گرفته در ایران و جهان

علم عروض

 وزن شعر فارسی                                            دکتر پرویز ناتل خانلری             

 علم عروض و وزن شعر فارسی                          آریا ادیب

 

١۵- بررسی ها و پژوهش های ادبی

  ادب شناسی (سبک شناسی) " علویه خانم "         ناصر موذن

در حست و جوی " سر ّ " حافظ                              احسان طبری

  نگاهی به کتاب شعر متعهد ایران                           سعید سلطانی

فردوسی در هاله ای از افسانه ها                          دکتر جلال متینی

واژه های فارسی به کار رفته در قرآن                       پروفسور دکتر آرتور جفری

                                                                         Prof. Dr. Arthur Jeffery

 تاثیر اروپا در زبان و ادبیات فارسی :

نقش اروپا در ادبیات امروز ایران                            پروفسور دکتر الساندرو باوسانی

                                                                         Alessandro Bausani Prof. Dr.

 تحولاتی در نثر امروز فارسی                              پروفسور دکتر پیتر ایوری

                                                                         Peter Avery Prof. Dr.

نمودهای پویایی و ایستایی زبان در آثار جمال زاده      جواد اسحاقیان

نخستین زن شاعر پارسی گوی                              پوریا گل محمدی

مقوله های اقتصادی در ادبیات کلاسیک ایران             احسان طبری

 

١٦ –  تاریخ ادبیات کلاسیک     

 دوره های تاریخی نثر فارسی                                 ملک الشعرای بهار

 دوره ی نخست: دوره ی سامانی ( از ۳٠٠ تا ٤۵٠ ه ق)

 

١۷--  تاریخ ادبیات معاصر

بخش نخست: از دوران مشروطیت تا سال ١٣۰۰ ش  (دوره ی انقلابی)

ویژگی های نوژایی ادبی در دوران مشروطه               دکتر یعقوب آژند

سرگذشت نثر معاصر، خودشناسی                          محمد علی سپانلو

 

بخش دوم: از سال ١٣۰۰ تا ١٣۲۰ ش               (دوره ی تجربه و آزمایش)         

حیات ادبی ایران در دوران رضا شاه                           دکتر یعقوب آژند

سرگذشت نثر معاصر، دوره ی فترت                          محمد علی سپانلو 

 

بخش سوم : از سال ١٣٢٠ تا ١۳٤٠ش          (افول "کهنه" و شکوفایی "تازه")

جریان های ادبی پس از سقوط رضا شاه تا دهه ی چهل     دکتر یعقوب آژند

سرگذشت نثر معاصر، برگشت موج                                 محمد علی سپانلو  

 

بخش چهارم: از سال ١۳٤٠ تا ١۳۵٠ش          (به کرسی نشستن "تازه" ها)   

سرگذشت نثر معاصر، خانه روشنی                           (خواهد آمد)

 

نخستین گام های زنان در ادبیات داستانی معاصر             حسن میر عابدینی

 

١٨- فولکلور ایران، توده شناسی

ادبیات عامیانه ی ایران                                                مهران افشاری

فولکلور ایران :                                                           یحیی آرین پور

ضرب المثل های فارسی                        

 قصه ها و افسانه های فارسی   

 ترانه های ملی ایران

  چهره های فولکلوریک در قصه ها و مثل های ایرانی          احسان طبری

ترانه های عامیانه و برخی مختصات فنی و هنری آن ها      احسان طبری                 

 

١٩- ادبیات کودکان و نوجوانان

نخستین مطبوعات کودکان و نوجوانان در ایران                        علی کاشفی خوانساری

 نقش انقلاب مشروطه در پیدایش ادبیات نو کودکان و نوجوانان   محمد هادی محمدی

آسیب شناسی کتاب های کودکان و نوجوانان                        استاد هارون شفیعی

در کلاس "ساده نویسی" برای کودکان و نوجوانان                   ایرج جهانشاهی قاجار

بررسی حایگاه و نقش پیشگامان ادبیات نو کودکان و نوجوانان :       (خواهد آمد)

  -  عباس یمینی شریف

  -  محمود کیانوش

  -  صمد بهرنگی

  -  پروین دولت آبادی

  -  و دیگران . . .

 

   

 

  زبان فارسی، تاریخ، نوزایی و فراگیری آن

 

بر پایه ی آزموده ها می توان گفت که فراگیری زبان فارسی برای بسیاری از ایرانیان، پس از بیرون آمدن از دامان مادر، در روند آموزش های نا بسامان ِ پس از آن، به بیراهه می افتد و مگر برای برخی از آنان، که به نسبت اندک هستند، برای بسیاری دیگر ( اگر چه حتا از آموزش ها و آگاهی های ویژه ی دیگری برای کسب و کار خود برخوردار می گردند) به روی کاغذ آوردن اندیشه چندان دشوار می گردد که از نوشتن حتا یک موضوع ساده به فارسی، که به آسانی دریافت شدنی باشد، باز می مانند.

نمی توان ادعا کرد که این وضعیت ویژه ی ایران و ایرانیان است و در زبان دیگری نمونه ندارد، لیکن با پردلی می توان گفت که این دشواری اکنون در زبان فارسی و نزد ایرانیان برجستگی ویژه ای یافته است.

دلایل پدید آمدن این وضعیتِ ناخوشایند البته گوناگون است و بستگی به زبان فارسی ندارد که زبانی بسیار پرمایه و توانا است. به گفته ی دکتر پرویز ناتل خانلری « ناتوانی زبان، ناتوانی کسانی است که به آن سخن می گویند». این وضعیت در واقع دستپخت آنانی است که در حق این زبان کوتاهی های فراوان می کنند و حساسیتی نسبت به نابسامانی های تحمیل شده به آن از خود نشان نمی دهند.

به بیان دقیق تر، مسئول اصلی چون این وضعیتی،  نه تنها  آن قلم به دستانی هستند که نا مسئولانه و به شیوه ی سنتی، برای فضل فروشی، از به کارگیری واژه ها و عبارت های بیگانه ای که برابرهای آن ها در زبان فارسی رایج و یا ساختنی است، پرهیز نمی کنند، بلکه آنانی نیز هستند که توانایی انجام اصلاحات لازم در پهنه ی آموزش زبان فارسی، تشویق برای به کارگیری و نیرومندسازی آن، و نیز ایجاد حساسیت در برابر کژروی های املایی و انشایی دراین زبان را دارند، اما به دلایلی که در نوشته های بعدی روشن می گردد از انجام آن سرباز می زنند.

فراگیری درست و بسامان زبان فارسی روندی زمان گیر و دیرانجام دارد و به دگرگون سازی بنیادی آموزش زبان،  از همان آعاز کودکی و نوجوانی و پشتیبانی و تشویق جدی مسئولان در سراسر رده های آموزشی و قلمرو های نگارشی، نیازمند است.

افزون بر این ها،  هیچ فراگشت و رشد فرهنگی نیز پیش از فراهم شدن زمینه های لازم عینی و ذهنی آن رخ نخواهد داد. نگاهی به روند آخرین دوره ی نوزایی در زبان و ادبیات فارسی که از دست کم ١۰۰- ۹۰ سال پیش تا کنون،  بر پایه ی رشد ناگزیر مناسبات اقتصادی، اجتماعی و سیاسی جامعه ی ایران، به ویژه پس از انقلاب مشروطه،  ادامه دارد، نمایانگر آن است که امروز کشور ایران در ادامه ی ناگزیر دگرگونی های عینی و فراگشت جامعه ی خود ، به همخوانی و همپایی ِ  به تر  زمینه های ذهنی  جامعه و  زبان خود نیازمند است.

جوانان ما امروز تشنگی کنجکاوی خود را، نه با ادبیات ناب گذشتگان، و نه با یاوه گویی های برخی متجددنما، می توانند آرام نمایند. وظیفه ی تاریخی ما و هم اندیشان ما به سهم خود، نمایاندن توانایی های گذشتگان، توشه ی راه ساختن ِ تجربه های آنان و راهنمایی و یاری به نسل مشتاق در کوشش او برای یافتن راه حقیقی تکامل آینده ی انسان هاست و یکی از افزارهای ما در این کار،  زبان مادری ماست که همچون هر زبان دیگری اگر توانا و نیرومند باشد و بتواند هر آن چه را که این تکامل بدان نیازمند است، به خوبی و به درستی بنمایاند،  توشه ی راه و از پیش شرط های ضرور برای  حرکت در جاده های رشد و پیشرفت است.

در تارنمای ما،  مقالات بلند بالا درباره ی فتح جوشقان، عشق ورزی یوسف و زلیخا، پژوهش های تازه در باره ی خانه ی ابوالمظفر عبدالجبار، ناله ها و گدابازی های شاعران بی ذوق و بی هوده نویسی نویسندگان نام جو،  به هیچ روی دیده نخواهد شد. صفحات تارنمای ما میدان جنگ های قلمی دسته های حیدری و نعمتی که با یکدیگر خرده حساب دارند، نیست و سرانجام،  تارنمای ما برای یک مشت بیکاره ی شکم سیر نیست  که درآن حال که هزاران هزار تن از مردم ستم دیده ی ما به نان شب نیارمندند، در پناه حامیان خود در امن و امان نشسته و دو غزل از حافظ را از بر کرده و آن را به نام معلومات، گنجینه ی ناندانی خود کرده اند. اگر کسی بپرسد،  اگر تارنمای آریا ادیب این مطالب را ندارد پس چه دارد ؟ ما با او کاری نداریم. ما تارنمای زبان و ادبیات فارسی را برای دیگران، یعنی آنانی که می دانند تمدن بشر امروزی بسیار فراتر از این فلاکت هاست، می نویسیم.

ما در این تارنما ، از یک سو کوشش خواهیم کرد تا سهمی به اندازه ی توانانی خود در طرح مساله ی ضرورت همخوانی ِ شرایط ذهنی  جامعه  و از جمله زبان فارسی،  با دگرگونی های ناگزیر عینی در جامعه ی ایران،  بر عهده بگیریم و از سوی دیگر خواهیم کوشید تا با آموزش درست و آسان ِ زبان فارسی و آشنایی دادن بیش تر با امکانات بی کران این زبان، به آسان سازی و سامانمندی کاربرد آن یاری برسانیم.

تارنمای زبان و ادبیات فارسی (آریا ادیب) در کاربرد زبان و شیوه ی نگارش خود و درست نویسی، پای بند به آیین های محافظه کارانه نیست و با پرهیز از فرنگی مآبی و عربی مآبی از یک سو،  و دوری از فرنگی ستیزی و عربی ستیزی از سوی دیگر، به جای خود و در آن جا که به توانمندی و غنای زبان فارسی ( که مراد ماست) یاری می رسد، از واژه های هنوز دقیق تر و رساتر فرنگی و عربی نیز بهره خواهد گرفت.  مراد ما رعایت دقت، درست نویسی و  ساده نویسی است تا توده های هر چه بیش تری بتوانند از مطالب آن بهره بگیرند.

ما با بهره گرفتن از اندیشه و آگاهی دانشمندان و صاحب نظران بنام و با برقراری پیوند با دوست داران زبان فارسی و بازتاب نظرات آنان، و با دادن آگاهی های همه سویه پیرامون زبان و ادب فارسی و نمایش جوانب گوناگون  نوزایی و نوسازی در آن، در کنار بازگفت ظرایف و توانایی های این زبان و نیز نشان دادن ایرادها و نارسایی های پدید آمده در آن،  خواهیم کوشید تا ضرورت رشد و هرچه نیرومند تر ساختن زبان فارسی را از دیدگاه های فرهنگی، اجتماعی و سیاسی نیز مستدل نماییم.  

خواست ما  از گشودن این صفحه، نه پدیدآوردن جایی برای دادن تنها  حکم ها و آگاهی های روشنفکرانه و آکادمیک درباره ی زبان فارسی، بلکه از جمله فراهم آوردن میدانی برای طرح آن مسایل گرهی در زبان فارسی است که بررسی و روشن نمودن آن ها به نیرومند تر گردیدن و همپا شدن هرچه بیش تر زبان فارسی با کاروان دانش و فرهنگ و تمدن جهانی یاری می رساند.

مراد ما،  انجام گفت و گوهای جان دار، پرشور و پرمایه در میان آن کسانی است که پیرامون بخش های گوناگون قلمرو  زبان فارسی آگاهی های ارزشمند دارند و برای از میان برداشتن سدهایی که بر سر راه رشد طبیعی این زبان قرار گرفته است،  چاره و تدبیری می شناسند.

این عزیزان، اگر همت کرده و با طرح نظرات خود پیرامون هر کدام از موضوعات دسته بندی شده در این تارنما، یا پیرامون هر موضوعی که خود پیشنهاد می کنند،  به رشد آن شرط ذهنی ضرور که در بالاتر از آن یاد کردیم، یاری برسانند، در حقیقت وظیفه ی میهنی خویش را  انجام داده  و دِین خود را به مردم اشان پرداخته اند.      ایدون باد        آریا ادیب

 

یادداشتی پیرامون نوشته های بهره گرفته در این تارنما:

 شماری از مقاله های ارزشمندی که ما را در کار آشنا ساختن دوست داران زبان و ادب فارسی با گوشه و کنار شگفت آور این زبان و ادبیات یاری می رساند، و از این رو برای نوشته شدن در این تارنما برگزیده  می شود، در بخش هایی از خود، یا یه موضوع مورد نظر ما مربوط نمی گردد و یا با  آیین دستوری و درست نویسی فارسی همساز نیست.

برخی از این مقاله ها، مگر از نظر موضوع و محتوا ، از نظر آیین املایی یا دستوری و درست نویسی فارسی و گاه از نطر تنظیم و ترتیب مطالب، به اندازه ای دارای عیب و ایراد است که اگر به شکل اصلی اشان به کار گرفته شوند، خوانندگان ما پس از خواندن بند هایی ار آن ها شوق و ذوق خواندن را از دست داده و از خواندن دنباله ی آن ها چشم پوشی می نمایند و بدین ترتیب از آشنایی با نکات ارزشمند آن ها محروم می شوند.

از این رو و از آن جا که ما در برابر خوانندگان خود برای آسان فهمی، درست خوانی و درست نویسی فارسی ( که مراد ما در این تارنما است)  اندریافت مسئولیت داریم، برخود روا می داریم که این گونه مقاله ها را به اندازه ی مورد نیاز کوتاه نموده و با ویرایش های دوباره و لازم، همچنین  آن ها را ار نادرستی های املایی، اگر هست، پاک سازیم،  با آیین دستوری و درست نویسی فارسی، اگر نیست، همساز نماییم و واژه ها و عبارت های بسیار پیچیده یا کنارنهاده ی بیگانه را نیز  از آن ها دور ساخته و برابرهای جاری و جاافتاده ی فارسی ِ آن ها را به کار بگیریم.

و  چون به شرف ادبی و اصل فرهنگی در نامیدن نویسنده و منابع بهره گرفته نیز پای بند هستیم، البته بر خود فرض و واجب می دانیم که نام و نشانی این مقاله ها و منابع آن ها را نیز ذکر نماییم. خوانندگان ارجمند ما اگر خواستار خواندن این مقاله ها در اندازه یا شکل نخستین اشان باشند ، با داشتن نام و نشانی آن ها، به آسانی می توانند به این نوشته ها دست یافته و آن ها را بخوانند.

 

نوشته های تارنمای آریا ادیب را نیز که اکنون برخی از تارنماهای آماده خوار با چشم فرو بستن بر نخستین اصل فرهنگی ِ پذیرفته شده در سراسر جهان،  بدون نامیدن  تارنمای ما،  زینت صفحات خود نموده و با این کار عیار خود را به نمایش گذاشته اند، خوانندگان ما خود بی گمان از شیوه ی بخش بندی و نمایش مطالب و آیین نگارشی ما به آسانی تمیز داده و باز می شناسند.  با سپاس،   آریا ادیب.

 

 

 

  

 

 

دامنه ی نفوذ و تاثیر زبان فارسی بر زبان های جهان

 
شماره ی نوشته: ۳ / ٢  

گل احمد شیفته

ویراستار: آریا ادیب

دامنه ی نفوذ و تاثیر زبان فارسی بر زبان های جهان  

زبان های دنیا را ٦ هزار دانسته اند. برخی از این زبان ها بسیار به هم شبیه هستند .از این رو  همه ی زبان ها را می توان در ٢٠ گروه عمده جای داد. یکی از مهم ترین گروه های زبانی، هند و اروپایی است که همه ی زبان های شبه قاره هند -  ایران و نیز اروپایی را در بر می گیرد. در روزگار ابن بطوطه وی در تمام مناطق غیر عربی که سفر نموده با زبان فارسی مشکل گفتاری خود را حل می کرده است. حتا در چین و بلغارستان و ترکستان  کلمه هایی از فارسی وجود دارد و از این نظر با زبان یونانی قابل مقایسه است.

 زبان فارسی از قدیم ترین زبان ها و از گروه زبان های هند و ایرانی است که زبانی پیوندی است. این گروه زبانی مجموعه ای از چندین زبان را شامل می شود که بزرگ ترین جمعیت جهان به این گروه سخن می گویند و صدها واژه ی مشترک میان فارسی و آن ها وجود دارد. ریشه بسیاری از کلمه های اساسی زبان های اروپایی مانند: است، مادر، پدر (فادر، فاتر)، برادر، خواهر، دختر (داتر)، بد، خوب (گود)، به تر (بتر)، تو، من، مردن، ایست و مانند آن ها یکی است.

از زبان فارسی امروزه ده ها کلمه ی بین المللی مانند : بازار، کاروان، کاروانسرا، کیمیا، شیمی، الکل، دیتا، بانک، درویش،  آبکری، بلبل، شال، شکر، جوان، یاسمین، اسفناج، شاه، زیراکس، زنا، لیمو، تایگر، کلید، کماندان، اُرد (امر، فرمان)، استار، سیروس، داریوش، جاسمین ، گاو ( گو = کو Cow)، ناو، ناوی، توفان، گاد God، نام، کام، گام، لنگ = لگ ، لب، ابرو، بدن، روز  و ... به بیش تر زبان های مهم دنیا راه پیدا کرده است. نمونه های دیگر:   bad, best, paradise, star, navy, data, burka, cash, bank.check, roxan, sugar, cow, divan, mummy, penta, me, tab, orange, magic, rose .   و این ها را می‌توان تا بیش از  ۷٠٠ کلمه ادامه داد و دلیل این اتفاق، زبان باستانی سنسکریت است که زبان مادری همه ی زبان های نوین هند و اروپایی است.

زبان فارسی همان گونه که واژگانی را از زبان های همسایه اش وام گرفته، واژگان زیادی نیز به آن ها واگذار کرده است، تاثیر شگرف زبان فارسی بر زبان های شبه قاره ی هند نیازی به توضیح ندارد. زبان فارسی زبان بین المللی عرفان است و بسیاری از عارفان ترک و عرب و هندی کتاب های عرفانی خود را به این زبان نوشته اند. مكتب‌ تصوف‌ هند و ایرانی‌ که از طریق‌ ایران‌ به‌ آسیای‌ غربی‌ و حتا شمال‌ آفریقا گسترش یافت‌، بیش تر كتاب ها و متن های خود را ‌به‌ نثر یا نظم فارسی‌ نوشته‌ است و زبان‌ تصوف‌ در شبه‌ قاره‌ی‌ هند و حتا در میان ترکان همواره‌ فارسی‌ بوده‌ است. در کتاب های مقدس نیز واژگانی از فارسی وجود دارد مانند: پردیس (فردوس) در انجیل، تورات و قرآن. (در پایین تر به واژه های فارسی آمده در قرآن بیش تر خواهیم پرداخت).

بسیاری از نام های جغرافیایی و نام مکان ها در خاورمیانه ، شمال آفریقا و شرق اروپا  از زبان فارسی است مانند: بغداد (خدا داد)، الانبار، عمان ( هومان)، رستاق، جیهان ، بصره (پس راه)، رافدین، هندو کش ، حیدر آباد، شبرقان ( شاپورگان)،  تنگه و نام رودهای دُن در روسیه و دانوب در اروپا، نام دریای سیاه و . . .

روند اثرگذاری زبان فارسی و شمار سخن سرایان فارسی دردوران سلجوقیان و عهد عثمانی در کشور ترکیه گسترده است. پیرامون اثرگذاری زبان فارسی می توان از جمله به شاه طهماسب صفوی  اشاره کرد که به زبان فارسی و به تخلص خطایی شعر می سرود و مجموعه می نگاشت. از عثمانی ها نیز سلطان سلیم و سلطان سلیمان به فارسی شعر سروده اند. بیش از دویست  واژه ی فارسی را در هریک از  زبان های قرقیزی، قزاقی ، ایغوری و ترکمنی می یابیم که به مرور سده ها، از این سوی دریای آمو به آن سوی آن نفوذ کرده است. در مالایا در نزدیکی قریه ی سامودرا، آرامگاه حسام الدین وجود دارد که در سال ٨٢۳ هجری درگذشته است. سنگ گور او در مالایا بی نظیر است. این شعرها از سعدی روی آن نوشته و حکاکی شده است: بسیار سال ها بشر خاک ما رود /  کاین آب چشمه آید و باد صبا رود این پنج روز مهلت ایام آدمی /  بر خاک دیگران به تکبر چـرا رود

بیش از ۳۵٠ کلمه فارسی در زبان اندونزیایی بازشناسی شده است. واژه های: خوش=  خیلی خوب، سودا، بازرگانی، کار، کدو، نان، خرید و فروش، حروف ربط  مانند: از، به، هم و مانند آن ها در زبان اندونزیایی امروزه رایج است. نمونه ای از شعر شاعر آلبانیایی (آبوگویچ) را نیز از سده ی نهم میلادی داریم: رخت ز آه دلم گر نهان کنی چه (نیست) عجب  /  کسی چگونه نهد شمع در دریچه بــــاد شاعران پارسی گفتار و نویسندگان نامدار در قلمرو یوگوسلاوی سابق و سرزمین قفقاز مانند: نرودویچ و بابا سرخیان آثاری از خود بر جای گذاشته اند که نشان دهنده ی نفوذ زبان فارسی در آن نقاط از جهان است.

زبان فارسی همچنین برای هفت صد سال زبان اداری هندوستان بوده است، تا آن که درسال ١٨۳٦ م. چارلز تری ویلیان  زبان انگلیسی را به جای زبان فارسی در هندوستان رسمیت داد. روی مزار جهان آرا (دختر شاه جهان) این بیت حک شده است: بغیر سبزه نپوشد کسی مزار مـرا /  که قبر پوش غریبان همین گیاه بس است همچنین بر لوحه ی سنگ مزار نورجهان و جهانگیر (درتاج محل) این شعر نورجهان حک شده است:      بر مزار ما غریبان نی چراغی نی گلی / نی پر پروانه سوزد نی سراید بلبــلی.

 تاثیر زبان فارسی بر زبان و ادبیات عرب  

هیچ زبانی در دنیا نیست که از دیگر زبان ها واژگانی وام نگرفته باشد، همه ی زبان ها از همدیگر تاثیر و تاثر پذیرفته اند. زبانی که از زبان های دیگر وام نگرفته باشد، زبانی مرده است. هر اندازه زبان ها تاثیر بیش تری گرفته باشند زنده تر شده اند و این عیب و نقصی برای آن ها به شمار نمی رود. مهم ترین زبان کنونی جهان (انگلیسی ) تقریبن ۷۵ درصد کلمه های خود را از دیگر زبان ها به ویژه انگلو، جرمن و لاتین گرفته است. اسپانیولی و پرتغالی ٩۵ درصد زبان و ادبیاتشان یکی است، با این حال خود را دو زبان گوناگون می نامند .

زبان عربی و فارسی نیز از یکدیگر واژگان زیادی وام گرفته اند. در زبان فارسی بیش تر اصطلاحات فقهی، مذهبی و حقوقی از زبان عربی گرفته شده است.  اما زبان عربی نیز به نوبه خود واژگانی به صورت دست نخورده و واژگان زیادی به صورت برهم زده شده (به شکل قالب های معرب) از فارسی وام گرفته است.  جوالیقی ٨۳٨ کلمه و در کتاب المنجد ۳٢١  کلمه و ادی شیر در کتاب خود با نام  "واژه های فارسی عربی شده" ١٠۷٤ واژه را که زبان عربی از زبان فارسی وام گرفته است را توضیح داده اند. برای نمونه از کلمه ی پادشاه در زبان عربی ده ها کلمه ساخته شده است. واژه های  اشتها، شهوت، شهی، شهیوات، شاهین، شیخ، بدشا، پاشا و باشا همگی از کلمه ی فارسی "پادشاه" گرفته شده است. استیناف از کلمه ی "نو"  و کلماتی مانند: جناه، جنایی، جنحه و جنایت، از واژه ی "گناه" آمده است و کسی که با قاعده ها و قالب های زبان عربی آشنا باشد به آسانی می پذیرد که هامش و حاشیه از "گوشه" و شکایه از "گلایه" گرفته شده است .  

شعر حماسی‌ و پهلوان‌ نامه‌های‌ ملّی‌ در ایران‌ پیش‌ از اسلام‌ همواره‌ از محبوبیتی‌ گسترده‌ برخوردار بوده‌ است‌. ادبیات‌ فارسی‌ در این‌ زمینه‌ نیز همچون‌ بسیاری‌ از زمینه‌های‌ دیگر بسیار غنی‌ و بر ادبیات عرب و بر تمام فرهنگ های منطقه و جهان تاثیر گذار بوده است. دست کم ١۵ نویسنده ی بزرگ ایرانی در شکل دهی ادبیات عرب نقش داشته اند که سیبویه از جمله ی آنان است.  معمولن این دانشمندان ایرانی را كه در ادبیات ، پزشکی، كیمیا، تفسیر و معارف دینی، در نجوم، موسیقی، جغرافیا و در زبان شناسی و تاریخ، خدمات بی نظیری نه تنها به جامعه ی عرب و اسلامی، بلكه به جامعه ی بشریت نمودند را در کشورهای عربی به عنوان عرب می شناسند و همین دانشمندان بوده اند كه از مصدرهای فارسی با استفاده از باب ها و قالب های دستور زبان عربی صدها كلمه ی جدید ابداع کرده و به غنای ادبیات عرب افزودند.

آنان همچنین در ادبیات فارسی با استفاده از مصدر ها و قالب های عربی کلماتی ساخته اند  که بعدها بسیاری از آن ها به ادبیات عرب وارد شده اند، مانند: سوء تفاهم، منتظر و. . . ولی در ادبیات فارسی از واژگان پارسی با کمک قالب های عربی نیز واژگانی ساخته شده است که تعدادی از آن ها به زبان عربی نیز راه یافته اند مانند: استیناف (از واژه ی "نو" به معنی درخواست نو و تجدید نظر)، تهویه (از "هوا" به معنی عوض کردن هوا) و ... زبان های گروه سامی و عربی بخش بزرگی از واژگان خود را از فارسی گرفته اند که در مورد عربی به دلیل ماهیت صرفی و قالب های متعدد آن، واژگان فارسی بیش تر در شکل مفرد و ساده ی آن قابل رد یابی است و  به دلیل ذوب شدن مفردات در قالب ها و صیغه ها رد یابی آن ها مشکل می شود. اما خود زبان فارسی از معدود زبان های دنیا است که تقریبن عموم واژگان وام گرفته را بدون دستکاری و بدون حذف آوا و حروف می پذیرد و به این دلیل هم مثلن کلمه های قرآنی مانند: صالح، کاذب، مشرک، کافر و غیره را بدون هیچ تغییری در خود پذیرفته است.

از این رو  هدف از بیگانه زدایی از زبان فارسی، باید نه حب و بغض نسبت به بیگانه، بلکه تلاش برای آسان کردن زبان فارسی و پویا و زنده نگه داشتن آن باشد. به عنوان نمونه کاربرد جمع مکسر عربی فهم فارسی را برای غیر فارسی زبانان مشکل می سازد. مانند: اساتید، بساتین، اساتیر، خوانین، دهاقین، میادین، اکراد، افاغنه، به جای : استادان، بستان ها، استوره ها، خان ها، دهقانان، میدان ها، کرد ها و افغانیان. با این حال به نظر نمی رسد که خارج کردن آن واژگان عربی که در اصل ریشه ی فارسی دارند کمکی به پویایی زبان فارسی کند و بسیاری کسان ما را از به کار بردن برخی کلمات مشترک از این دست که در فارسی و عربی از قدیم وجود داشته و دارند برحذر می دارند.  مثلن می گویند نگویید:  جنایی، استیناف، فن، صبح، نظر، بلکه بگویید:  کیفری، تجدید نظر، پیشه، بامداد، دید و یا نگویید خیمه، بلکه بگویید چادر و  از این قبیل. حال آن که بیش تر این گونه کلمات ریشه ی فارسی دارند. مثلن کلمه های جنایی، جنایت، جناح، جنحه و ...  همگی از ریشه ی "جناه" که معرب شده ی "گناه" فارسی است ساخته شده است. استیناف از بردن واژه ی نو به باب استفعال به دست آمده  و استانف، یستانف و ... از آن به دست آمده  است. فن از واژه ی پَن و پَند ساخته شده و در صیغه های گوناگون عربی فن، یفن، فنان، تفنن، متفنین و ... از آن ساخته شده است. صبح از صباح و صباح از پگاه فارسی ساخته شده و مصباح و ... از آن ساخته شده است. نظر عربی شده ی " نگر"  است و  انظر، ینظر، منظر و  .... از آن ساخته شده است .خیمه از واژه پهلوی گومه و کیمه ( به معنی کلبه) گرفته شده و خیام، مخیم، خیم و یخیم از آن صرف شده است.

در مورد واژه های لاتین نیز گاهی همین طور است. مثلن کلمه های بالکن، بنانا (موز) و بانک هر سه ریشه ی فارسی دارند. بنابراین چه نیازی هست مثلن به جای عبارت " دار آخرت " که در اصل فارسی است، عبارت "سرای دیگر " را به کار بریم  و یا به جای بالکن که لاتین شده ی بالاخانه است و از طریق ترکی به فرانسه راه یافته و یا به جای واژه های بین المللی پارتیزان (پارتی، پارسی) بنانا (بندانه) که از طریق عربی به لاتین راه یافته اند کلمه های دیگری به کار ببریم. حذف و یا جای گزینی واژه های بین المللی مانند رادیو، تلویزیون، کامپیوتر و ... که در همه ی زبان های مردم دنیا جا افتاده است نیز نباید اولویت داشته باشد.

بدین ترتیب بسیاری از کلمات مشترک فارسی و عربی اگر مورد کنکاش قرار گیرند ریشه ی فارسی آن ها معلوم می شود. به طور نمونه تقریبن به ندرت کسی در عربی بودن کلمه های کم (چن، چند)، جص (گچ )، رباط، بیان، نور، دار الاخره، تکدی، رجس، نجس و یا باکره (پاکیزه) تردید کرده است. اما در حقیقت همه ی این کلمات یا به طور کامل فارسی هستند و یا معرب هستند. به طور نمونه برای کلمات بالا در زبان عربی ریشه و مصدر حقیقی وجود ندارد و وزن برخی از آن ها نیز عربی نیست. کلمه ی نور بر وزن کور و دور و خور است. اگر نور با همین شکل فارسی نباشد حتمن معرب شده ی خور ( به معنی روشنایی و خورشید) است، رباط در فارسی به معنی استبل است. "رباط الخیل" به معنی خانه یا پرورشگاه اسب است و  ریشه ی آن به رهپات و یا ره باد برمی گردد. نجس و رجس هر دو از واژه ی زشت و جش گرفته شده اند. دار در زبان فارسی  به معنی های دارنده، پایه، ستون و تنه درخت به کار می رود، مانند دیندار، داربست، دار درخت. اما در عربی آن را در معنی خانه به کار گرفته اند مانند دار الحکمه و  ...

قرآن شناس، زبان شناس و پژوهشگر نامی انگلیسی، آرتور جفری را عقیده بر آن است که بیست و هفت کلمه ی قران ریشه ی فارسی دارد از آن جمله :سجیل: معرب سنگ و گل، اباریق: جمع ابریق، معرب آبریز، تنور، مرجان، مِسک: معرب مِشک، کورت: کور شدن، تاریک شدن، تقالید: جمع تقلید، بیع: خرید و فروش، بیعانه (بیانه) قسمتی از پیش پرداخت. جهنم ، دینار پول رایج ایران قدیم (یک صدم ریال) زنجبیل: معرب زنجفیل، ، سُرادِق: سراپرده، سقر: جهنم، دوزخ، سجین: نام جایی در دوزخ، زندانی ، سلسبیل: سلیس، نرم، روان، گوارا، می خوشگوار و نام چشمه ای در بهشت، ورده: گل سرخ، سندس: دیبای زربفت لطیف و گران بها، قرطاس: کرباس، کاغذ، جمع آن قراطیس، اقفال: جمع قفل، کافور، یاقوت.

برخی پژوهشگران نیز شمار واژگان فارسی قران را تا یک صد برآورد کرده اند مانند: سراج = چراغ، دار، غلمان = گلمان  جوان گل رو، زمهریر، کاس یا کاسه، جُناح = گناه، رجس = زشت، خُنک = سرد، زُور = قوه، نیرو، عقل، شُواظ = زبانه ی آتش، شعله، حرارت، درحال ذوب شدن، اُسوَه =  الگو، فیل = پیل، توره = شغال، حیوان وحشی، عبقری = آبکری (آبکاری)، کنز = گنج، زبانیه = نگهبانان دوزخ، زبانه کشیدن شعله های آتش، ابد = جمع آن آباد، جاودان،  قمطریر = شدید، سخت، دشوار، نجس = ناپاک، پلید،  بررُخ = مانع و حایل بین دو چیز،  تَبَت = نابودشده، قطع شده، تب و تاب یافته، سخط = خشم گرفتن برکسی، غضب،  سُهی = (به گونه ی سُها) ستاره ی کوچک و کم نور در دب اصغر. اریکه = اورنگه = ارائک به معنی بالش و متکا، چندبار در قران تکرار شده است. برهان = دلیل، در قرآن برهان و براهین آمده است، برج = تبرج، زینت، الجزیه = گزیت، الجُند = گُند، جند و جنود. (برای آشنایی بیش تر با واژه های فارسی قرآن به مقاله ای با همین نام در موضوع شماره ی ١۵ در این تارنما نگاه کنید. آریا ادیب).  مشتق های این کلمه ها که ریشه و بنیاد فارسی داشته و وارد زبان عربی شده اند با دلایل کامل از سوی پژوهشگران توضیح شده است.

نفوذ واژگان پارسی به سایر زبان ها نشانه ی اصالت، کهن بودن، گستردگی و اهمیت آن در همه ی دوران ها است.   واژگان فارسی به صورت های زیر به زبان عربی داخل شده است:  

١ - بدون تغییر یا با کم ترین تغییر مانند: بادام، استاد، خبر، درویش، دیوان، سکر = شکر، شیرین، آشوب = اوباش، ابریشم= ابریسم، شادان = شاذان و ... 

٢ -  با تغییر، حذف یا تبدیل حرف های پ، ژ، چ، گ که در زبان عربی وجود ندارد به صداهای دیگر. مانند:  چغندر= شمندر، چنده = شنوه،  پگاه = صباح، پند، پن = فن، گاومیش = جاموس، گلنار = جلنار، چلیپ = صلیب،  چین = صین، چارسو = شارسو، دیباچه = دیباجه، گدا = كدا = تكدی، لگام = لجام، چمران = تشمران، گرنادا = قرناطه، خانه گاه = خانقاه، گزیه = جزیه، کاک = کعک = کیک، گنجینه = خزینه، پرده = برقه و  ...

۳ -  تغییر حروف ک به ق  و  خ.  مانند: کاسپین = قزوین، کله = قله، کوروش = قوروش، کسرا = خسرو تغییر کلی: گاهی در تبدیل واژه ی فارسی به زبان عربی  هیچ اثری به جز در وزن واژه ی فارسی باقی نمانده است مانند:  چند، چن  = کم، گچ = جص، مجصص، زشت = رجس، پسک = برص، گنج = کنز  و  ...

٤ -  کاربرد کلمات در معنی متضاد با معنی فارسی و یا در غیر معنی اصلی  مانند: خوبه = خیبه، زرابی (قالی)

۵ -   به هم ریخته شدن تمام صدا و حروف مانند: باغ = غابه، باغات = غابات.

 ٦ -   یک کلمه از فارسی چند بار به شکل ها و به معنی های گوناگون وارد عربی شده مانند: از کلمه ی باغ = باقه به معنی دسته گل و کلمه غابه به معنی جنگل، ساروج به معنی نوعی ملاط سیمان و آب انبار و سهریج (صهریج) به معنی تانکر آب .

۷ -  حذف سایر آواها  مانند : نارگیل = ارکیل،  آبریز = ابریق

 ٨ -   گاهی در تبدیل واژه ی فارسی به عربی برخی از حرف ها از  واژه ی فارسی تغییر کرده است، مانند: گوشه = حاشیه، هامش = حامش، جشن = دشن = تدشین، سنگ = سنج = صنج، چار راه = شارا = شارع، شاد شید =  شادی اناشید، ببر = بایبر = تایگر و ...

 ٩ -   گاهی از مفردهای فارسی  یا عربی کلمه هایی ساخته شده و سپس به ادبیات عرب نیز راه یافته است، مانند: سوء تفاهم ار "فهم"، تهویه از "هوا"

 ١٠ -  حذف و یا تغییر و تبدیل حروف عله "و . ا. ی" به یکدیگر . مانند: جوراب = جورب، خوب = خید = خیر، 

١١ -  تبدیل  ا  به هـ  و تبدیل ز به س  مانند : اندازه = هندسه، اندام = هندام.

١٢ -  گاهی در  تبدیل واژه ی فارسی به عربی دو حرف از واژه ی فارسی باقی مانده است ، مانند: آیین = دین

١۳ - گاهی در تبدیل واژه ی فارسی به عربی آواهایی به آن افزوده شده است. مانند: ستون = استوانه = اسطوانه، سروج = ساروج = سهریج = صهریج.  

نمونه هایی از واژه های فارسی در زبان عربی امروز:  

نام ستارگان : بروین، بهرام، تیر، كیوان، ماه، مهر، ناهید، هرمس. در موسیقی : بربط، تنبور، سكاح (سگاه)، سورنا، سیكاه، صنج، نای، نی.   نمونه های دیگر:   آب = الآب (لعاب)، آباد، آبخانه، آبدان (حوض)، آبدست (وضو)، آبریز = ابریق، آخور (استبل)، آستانه، آگُر = آجر = جور، آهن، اباش = اوباشه = اوباش، اخش = خوش، ارجوان = ارغوانی، ارزن = ارز، ارگ، اسب سوار = اسوار، استاذ، استبرگ = استبرق در قران آمده است، اسوار، اسوه در قران در چند آیه تکرار شده است، اسوه از کلمه ی پهلوی "سا" به معنی نمونه گرفته شده است، اشتربان = شتربان، انبار = الانبار، انبان = انبان، انجمن =  الهنزمن، اندازه = هندسه، اندام = هندام، اود = عود (چشم زخم)، ایوان، بابا، بابونج = بابونه = پونه، باخ = باختن، باده (می)، باذام، باذنجان = باذمجان، بار چین (قاشق) = بارجه، باران = بوران، بارگاه = بارجاه (کاخ و قصر)، باروت = بارود، باروتچی = باریچی، باز (عقاب)، باز یار (مربی شاهین و عقاب)، بازار ، بازدار = صاحب عقاب، بازرباشی (بزرگ بازار)، بازرگان = بازرکان، بازو بند = باصوبند، بازی، باژ = باج (مالیات و زورگیری)، باشق = باشه (نوعی عقاب)، باشه (نوعی شاهین)، باغ، باغستان = بوستان، باغبان = بغوان، باغه = باقه (دسته گل، باغ گل)، بال، باله (جوراب محکم، از کلمه ی پیله گرفته شده و رقص باله نیز از این کلمه است)، بالگون = بلکون، بانو، بانوان، بانوکه = بانوچه، ببر = نمر، بته = پته = بطاقه (بلیت)، بخشش = بخشیش، برج (زینت و آرایش) = تبرج (در آیه ۳۳ احزاب)، برزکار = برزه، برهوت = بیابان، برو = رو = روح، برید (بردن نامه)، بزرگوار = بزکوار، بس است = بس، بغ داد (خدا داد) = بغداد، بغ، بگ، بیك (برخی به غلط این واژه را ترکی می دانند) به معنی ارباب، امیر، خداوند، رهبر دینی، مرشد و هدایتگر است كه بغ دخت (بیدخت) ایزد بانو نام دیگر آناهیتا فرشته ی آب ها و پاكی، بقچه = بقجه، بقلاوا (نوعی شیرینی)، بلاژ (شیطان) = بلاز، بلبل، بند، بندر، بوته = بوتقه (قالب)، بورگ = برج، بوری (حصیر) = باری، بوسه = بوس = بشارت، بوش (خسارت) = پوچ، به به، بهار (نوعی گل)، بهبود = بهبوذان (شاد)، بهترین زر = بهزر، بهشت، بهلول، بهی (زیبا) = بهرس، پاپوش = بابوش، پاتریک (رهبر، کلمه ی یونانی) = بطریق، پاتیل = بادیه = باطیه، پاچه = باجه، پاداش = باداش، پادزهر = بادزهر، بادهنگ = بادهنج = بادنج (گردوی هندی)، پادشاه = پاشا = باشا، پاره = باره = بهره، پاسبانی (نگهبانی) = باسقانی (بازرس)، پاکیزه = پاک = باك، باكره، بکر، پالوده = پالوته = بالوظه = فالوذج، پت (قوی دریایی، اردک) = بط، پخت مال (نوعی نان خشک) = بقسماط، پرچین = بر چین، پرخاش = برخاش، پردک = پرده = برقع، پردیس = فردوس، پُرذوق (پر نشاط) = بُرزغ، پرژک = برزخ، پرواز = برواز، پروانه = فرنقه، پروانه = فروانه = فرواشه = فراشه، پرهیز = بهریز، پستان = بستان، پشم = بشم،  پگاه = پگاح = صباح، پلاس (زیلو و زیر انداز درویشان) = بلاس، پلشت = بلشت (نجس)، پلنک = بلنگ، پلوس = بلس = ابلیس، پند = پن = فن، پوزه = البوز = لبوز، پوست پهن کردن = بسط = بساط، پولاد = فولاذ، پونه = بونه،  پهلوان = بهلوان، پیام = بیان، پیروز = فیروز، پیژامه (پای جامه) = بیجامه، پیشگیر (پیشبند) = بشکیر، پیك = فیك = فیج، تابوت، تاج، تاس = طاسه، تاووس = طاووس، تب = طب، طبیب، تبر، تخت، تخت دار (پادشاه) = تخدار، تر و  تازه  = طری و  تازج (طازج)، تراج = دراج، ترس و مترس (نوعی چوب حایل)، ترسانه = انبار مهمات (در زبان ترکی و عربی)، ترشی = طرشی، ترنگبین = ترنجبین، تریاك = تریاق، تشت = طشت، تغار = تیغار، تل (تپه)، تنبان = تبان، تند باد، توت = توت (میوه توت و درخت توت)، توتیا (پودر سنگ، اکسید آهن، این کلمه به زبان های اروپایی نیز رفته است)، تور (نوعی سبد و نوعی بافتنی)، تور (نوعی نخ)، تیرک = تیر (ستون چوبی) = التیر، تیمار = بیطار، جاروب = شاروب، جام (کاسه) = الجام، جان = جن، جان باز = جمباز، جایگاه = الجاه، جربزه، جفت (زوج) = جفت، جلد قران (جزوه دان) = جزدان، جم = الجم = عجم ، جوال (توبره)، جوراب، جوش = جاش، جوشن، جهان = كیهان، جهنم، چادر، چارق (نوعی کفش) = الجارق (الساروخ نیز گفته می شود، ساروخ همچنین به موشک نیز گفته می شود)، چسب = جبس، جبص (برخی اشتباهن این کلمه را یونانی دانسته اند)، چغندر = شمندر، چکش = جاکوش، چکین = سکین، چلیپا = صلیب، چمن = شمن، چنار = الجنار، چنگره (چکش چوبی) = جندره، چوگان = صولجان، چهار سو = شارسو، خدنك، خرپا = حربا، خنچه = غنچه، حور = حوریه، حورندگاه = خورنق، خاشاك =  غساق، خان (سفره دار)، خانه، خلیج = الخلیج، خواجه (بزرگ)، خوان (سفره)، خود، خورشید، خوش پوش = خوش بوش، خونگر = خنجر،  خیار، خیزران، دایه، دربار، دستور (قانون اساسی)، دسته، دشمن = دشمان، دشن = جشن، دکان، دکل = دقل، دکمه = تکمه، دلو = دوالی، دلو = دول، دنب بره = طنبوره، دنگ = ضنک، دود، دور، دوران، دوریه، دوغ، دولاب، دولت، دهلیز، دیباج = دیبا، دیباچه = دیباجه، دیدبان، دین، دینار، دیوان، راز، رای = الرای، رمز، رنگ = رنج. رو (برو) = روح، روزنامج، روزیک = رزق، روستا = روستاق (الرزداق)، رونگ = رونق، رهبان = ربان، رهنما = رهنامج، زر، زرابی (قالی)، زرتک = زردج، زریاب، زشت = رجس، زنانی (زننما) = زان، زانیه، زنبق، زنجیر = جنزیر، زندیك = زندیق، زنگول (زنگ دام و گله) = جلجول، زور (تزویر)، زورق، زیور = زینت، سبد = سبط، ستون، استون، استوانه، سر طاق = سرداق، سراب، سرپوش = الطربوش، سرد=  برد، سرداب، سرو، سرور، سفته، سفینه، سمندر، سندان، سندباد، سوگ (تونل) = سوق (بازار)، سوله پای (لاكپشت) = سلحفاه، سیب، سیخ = سخ، شادان = شاذان، الشادی = الجادی (نوعی شراب زعفرانی)، شادی = شاطی، شال، شاهراه = الشهره، شاهی = شهی (لذیذ)، شاهی، شاهین، شترنگ = شطرنج، شراب، شکر= سکر، شلوار = سروال، سراویل، شمع و شمعدان، شنبه = سمبه، شهرازاد، شهرزاد، شهره، شهری، شیرین، شیشه، صابون، صندل (نوعی گیاه دارویی)، صندلی = صیدلی (داروخانه)، عروس، عنبر، غذا، غوغا، فارس، فانوس = الفانوس، فتیله، فلفل، فنجان = فستان، قاب (كاب) = كعب، قاشق = خاشوقه، قند = گند، کاری = الکاری = العقاری (سازنده، بنا)، کفگیر (کفچلیز) = قفشلیل، کلاه خود = خوذه، کنده ریش = خندریس، کوزه = قوزه، کوشک (قصر) = جوسق، کیش (پارچه کتانی) = خیش، كاروان = قیروان، كرباس = قرتاس، كشیش = قسیس، كلات = قلات = قلعه، قلاع، كندك = خندق، كنشت (كنیست) = كنیسه، كیمیا (شیمی)، گاوشیر = الجاوشیر، گاومیش = الجاموس، گچ = الجص، گچ = جص، گدا = كدا، تكدی، گرداب = جرداب، گرده = گردگه (یک دانه نان) = جردقه، گرز = الجرز، گزاف (زیاد، بی اندازه) = الجزف، گل = الجل، گل نسرین = جلنسرین، جم  (جمشید) = الجم (عجم)، گلاب = الجلاب (این کلمه به فرانسه نیز رفته است)، گلابی = کلابی، گلبان = جلبان، گلستان = جلستان، گلشن = الجلسان، گلگون = الجلجلون، گلنار (گل انار) = الجلنار، گمرک = جمرک، گنبد = الجنبذه، گنج =  كنز، گنجینه = خزینه (انبان، انبار)، گُند (سرباز) = جُند، گون = لون، گوهر = جوهر، جواهر، لج، لجاجت، لجوج. لشگر = لسکر = عسکر،  لک لک = لق لق، لگام = لجام، لنگر = لنکر، لوبیا، لیمو  =  للیمون،  الماس، مال، ماما (مادر)، مجانی، مرجان، مرزبان، موج = فوج، مومیایی، مهرگان = مهرجان، میثرا (الهه ی خورشید) = مصر، میدان، میر = المیر = امیر، مینا (ساحل، كناره، بندر) = مینا، نازك، نامه، ناو، ناوخدا = ناخذا، نرد (بازی تخته)، نرگس = نرجس، نسرین، نشان، نعناع، نقش، نور، نهی، نی، نای، ورد (با کسره)، وَرد (برگ، گل)، ورق (برگ = ورد)، ورم، وزیر، وزارت، هاون، هزاره = حضاره (تمدن)، یوگ (خالی) = جوف.  

از: مطالعات افغانستان    

منابع :   - سرگذشت زبان فارسی دری، تالیف پروفسور رسول رهین، شورای فرهنگی افغانستان، ١۳٨۵
- الکلمات الفارسیه فی المعاجم العربیه – جهینه نصر علی – طلاس – برج دمشق ، ٢٠٠۳- معجم المعربات الفارسیه: منذ بواکیر العصر الحاضر ، محمد التونجی‏          

زبان و ادبیات فارسی ( آریا ادیب )

 

 

خوانندگان ارجمند من می توانند مقاله های این تارنما را یا در آرشیو موضوعی در موضوع مربوط به خود بیابند یا در فهرست همه ی نوشته های تارنما  که در ستون آرشیو موضوعی نهاده شده است، هر مقاله را به طور مستقیم فراخوانده و بخوانند. با سپاس، آریا ادیب

 

مقالات نهاده شده در این تارنما در یک نگاه :

 

١–  سرگذشت زبان فارسی

 سرگذشت زبان فارسی                                 جلال خالقی مطلق

درباره ی فقر فرهنگی مهاجمان به زبان فارسی    دکتر جلال متینی

دوره های تاریخی واژه پذیری در زبان فارسی       دکتر علی اشرف صادقی

نگاهی به تاریخچه ی خط و زبان در ایران             نورا نیک سرشت

بخش نخست : دوران پیش از اسلام

● بخش دوم :      دوران پس از اسلام               (خواهد آمد)

 

 ۲ –  دگرگونی های تاریخی در زبان فارسی  (Semantics)

 زبان  و جامعه .                                           دکتر پرویز ناتل خانلری

 تاثیرات زبان عربی در پیدایش زبان دری و شعر عروضی فارسی

    ( تکامل ادب فارسی در دوران پس از اسلام )                             

                                                                   احسان طبری

 

٣ –  مسایل امروز زبان فارسی

جایگاه سیاسی زبان فارسی                                  آریا ادیب

مشکلات کنونی زبان فارسی و راه های حل آن ها       احسان طبری

 آسیب دیدگی های زبان فارسی                             دکتر پرویز ناتل خانلری

 رفتارهای ناهنجار فارسی زبانان با زبان فارسی          دکتر حلیل دوستخواه

         (زبان فارسی از آشوب تا سامان)                         

وضعیت امروز آموزش زبان و ادبیات فارسی            حسین ذوالفقاری  استاد دانشگاه تربیت مدرس

             در دانشگاه های ایران                             عباس علی وفایی استاد دانشگاه علامه طباطبایی

                                                                       عنایت سمیعی    منتقد و شاعر 

                                                                       سعید حمیدیان     استاد دانشگاه و پژوهشگر    

                                                                       شاپور جور کش     شاعر، منقد و مترجم

فارسی شناسی                                             دکتر علی اشزف صادقی

فارسی زبانی عقیم در ساخت دانشواژه ها          دکتر محمد رضا باطنی

مقوله هایی از  زبان شناسی در زبان فارسی       دکتر محمد رضا باطنی

 

٤–  ادبیات  فارسی  ( گفتارهای عمومی )

  ادبیات فارسی                                                        ملک الشعرای بهار

   نخستین نسل ادبیات داستانی ایران                          محمد بهارلو

  شعر شناسی                                                        ملک الشعرای بهار

درباره ی شعر و شاعر                                                احسان طبری

سخنی درباره ی شعر (فارسی)                                  احسان طبری

درباره ی نقد شعر  (چه گونگی نقد شعر نو )                  احسان طبری

تحولات ادبیات فارسی از انقلاب مشروطه تا انقلاب بهمن  دکتر محمد رضا شفیعی کد کنی

ویژگی های سبک شاعران و فالب های شعر کلاسیک      شامل سالار

                                                                                آریا ادیب

 

۵ –  دستور زبان و آیین درست نویسی فارسی

  درباره ی فارسی نویسی                                      ناصر پور پیرار

  بزرگ سازی و کوچک سازی ِ واژه ها در زبان فارسی    احسان طیری

 نکته هایی از درست نویسی  زبان فارسی                آریا ادیب

       (درباره ی : فعل «بایستن» / «است» و «هست» / «گفتی» و «گویی» /  صفت ساده و صفت مفعولی /

       دراز نویسی / «بر علیه» /  نشانه های نگارشی /  گرایش به حذف حرف اضافه /  اضافه کردن «ی» در حالت

       اضافه / گذاشتن و گزاردن / دسته ها و انواع به کارگیری های نادرست واژه ها و عبارات در زبان فارسی /  به

       گردن یا در گردن / اشتباه گرفتن ترکیب اضافی با ترکیب وصفی /  کاربرد نادرست صفت و اسم مونث در زبان

       فارسی،  . . .  )

  غلط های مشهور املایی و دستوری زبان فارسی    دکتر سعید نفیسی

                                                                         مهدی پرتوی آملی

                                                                         محمد نبی عظیمی

  پاک سازی زبان فارسی از قاعده های دستوری

        زبان عربی                                                  محمد پروین گنابادی

 

٦–  خط فارسی

درباره ی تغییر خط فارسی                دکتر پرویز ناتل خانلری

شیوه ی خط فارسی                       دکتر پرویز ناتل خانلری

مساله ی اصلاح خط فارسی             دکتر پرویز ناتل خانلری

درباره ی اصلاح خط فارسی               دکتر پرویز ناتل خانلری

مساله ی خط                                 احسان طبری

سرگذشت فکر تغییر خط فارسی        یحیی آرین پور

 

 ۷ –  زبان عامیانه ، اصطلاحات و ضرب المثل های فارسی                   آریا ادیب

حرف های آ و الف  حرف ب   حرف پ   حرف ت

حرف ج                 حرف چ   حرف ح  حرف خ

حرف های د و ذ

 

۸ –  کالبد شکافی واژه های زبان فارسی (Etimology)

بحثی درباره ی « موشک » و « رزمایش »                                    رستم جمشیدی

« آیین » و « دین »                                                                  مجتبا  آقایی

دگرگردی واژه ها در سیر زمان                                                    دکتر فریدون جنیدی

       (درباره ی واژه های « باد »، « کمر »، « کمربند »، « افسوس »،

       « پرستیدن » (و مشتقات آن)، واژه های «زن»، «بانو» و «دوشیزه»، « آریا»، «ایران» و «اوستا»)

در جست و جوی حل معمای واژه های «تات»، «تاجیک» و «تازی»     دکتر یحیا ذکا

درباره ی واژه ی «کردن»، پسوندهای مکان ِ ساخته شده  از آن         دکتر فریدون جنیدی

        و نام شهر «کرمان»                                                            

درباره ی ریشه ی فارسی واژه ی " عشق "                                  محمد حیدری ملایری

ریشه ی ایرانی نام "دریای سیاه " و رودخانه های " دانوب " و " دُ ن " دکتر بهرام فره وشی       

سرگذشت واژه ی " گل "                                                          دکتر بهرام فره وشی

ریشه ی نام شهرهای: اردبیل، اردکان، اهواز، دلیجان،                    دکتر فریدون جنیدی

   سمرقند، شیراز، قتدهار و مریوان و بسیاری از روستاهای ایران

کند و کاوی در معنی و ریشه ی واژه ی "عجم"                                محمد عجم

     

۹–  ریشه های تاریخی اصطلاحات و ضرب المثل های فارسی               آریا ادیب

                                                                                              مهدی پرتوی آملی

بخش نخست:  

آب از سرچشمه گل آلود است، آب پاکی روی دست کسی ریختن، آب زیر کاه، آبشان از یک جوی نمی گذرد، آتش بیار معرکه، آفتابی شدن، از بیخ عرب شدن، انگار از دماغ فیل افتاده، از کوره در رفتن، از کیسه ی خلیفه بخشیدن، الکی، با آب حمام دوست گرفتن، باج ندادن به شغال، باج سبیل، باد آورده را باد می برد، بادنجان دور قاب چیدن، برو آن جا که عرب نی انداخت، بز بیاری، بل گرفتن، به مشروطه اش رسید، بند را آب دادن، به رخ کشیدن، پارتی بازی، پته اش روی آب افتاد، پدرت را در می آورم، پدر سوخته، پهلوان پنبه، پنبه ی کسی را زدن، تعارف شاه عبدالعظیمی، جنگ زرگری، جور کسی  را کشیدن، جیم شدن، چشم روشنی، چوب توی آستین کسی کردن، حاجی حاجی مکه، حاشیه رفتن، به کرسی نشاندن حرف، حرف مفت، حقه بازی، حمام زنانه، حیدری و نعمتی، خاک بر سر، خر کریم را نعل کرده است، خط و نشان کشیدن برای کسی.

 

بخش دوم:

دری وری، دست شستن از کاری، دست کسی را توی حنا گذاشتن، دست کسی را توی پوست گردو گذاشتن، دنبال نخود سیاه فرستادن، دو قورت و نیمش هم باقی است، ریش و قیچی را به دست کسی دادن، زندگی سگی، زیر پای کسی را جارو کردن، زیر کاسه نیم کاسه ای است، سایه تان از سر ما کم نشود، سبزی پاک کردن، سبیلش آویزان شد، ستون پنجم، سر و کیسه کردن، سر و گوش آب دادن، سگ نازی آباد، سنگ دیگری را به سینه زدن، سوراخ دعا را گم کردن، . . .

 

 ١۰–  واژه نامه ی بیگانه – فارسی     آریا ادیب

 از حرف آ تا ش

 از حرف ص تا ی

 

١١–  هنر ترجمه و مسایل آن

چه گونگی واگویی و نوشتن نام های بیگانه در فارسی   دکتر پرویز ناتل خانلری

مسایل واژه سازی                                                  دکتر داریوش آشوری

 توانایی زبان فارسی در واژه سازی                             دکتر محمود حسابی

نگاهی به برخی از مسایل ترجمه در ایران                    علیزضا سمیعی

واژه و واژه سازی، شیوه های برابر سازی و برابر یابی،    دکتر کوروش صفوی

  خط فارسی و درست نویسی، فارسی سره

  و پسرفت آموزش زبان و ادبیات فارسی در دانشگاه های ایران

   

١۲–  گفتارها و دیدگاه ها

حتا مثلن خاهر : سه پیشنهاد نگارشی                   افشین دشتی

سنت دیرینه ی واژه پردازی پارسی                         رستم جمشیدی

در آشپزخانه ی زبان فارسی                                  از ۴ دیواری

   (در باره ی کاربرد فعل «خوردن» در زبان فارسی)

نیما یوشیج از نگاه دیگران                                    دیدگاه های منتقدان و شاعران امروز

گفتاری پیرامون "زبان"، "گویش" و "لهجه" در فارسی  دکتر ایران کلباسی

 

١٣–  آیا می دانستید که . . .  ؟

  دانستنی های گوناگون از زبان و ادبیات فارسی                  آریا ادیب

فهرست کامل پرسش های " آیا می دانستید که . . . ؟ "

 بخش نخست  از شماره ی ١ تا ٣۸

  بخش دوم       از شماره ی ٣۹ تا ۵٦

 بخش سوم     از شماره ی ۵٧ تا ۷٦

 بخش چهارم    از شماره ی ۷٧ به بعد

 

١۴-  ابزار کار ادبی                                                          آریا ادیب

  ابزار کار ادبی (تعریف های کلی)           

  آشنایی با اصطلاحات ادبی                  

 بخش نخست از حرف آ تا ش

  بخش دوم      از حرف ص تا ی                   

 علم بدیع  ( آرایه های ادبی )                

  علم بیان                                          

مکتب های ادبی و هنری                     

جایزه های ادبی و به ترین آثار ادبی جایزه گرفته در ایران و جهان

علم عروض

 وزن شعر فارسی                                            دکتر پرویز ناتل خانلری             

 علم عروض و وزن شعر فارسی                          آریا ادیب

 

١۵- بررسی ها و پژوهش های ادبی

  ادب شناسی (سبک شناسی) " علویه خانم "         ناصر موذن

در حست و جوی " سر ّ " حافظ                              احسان طبری

  نگاهی به کتاب شعر متعهد ایران                           سعید سلطانی

فردوسی در هاله ای از افسانه ها                          دکتر جلال متینی

واژه های فارسی به کار رفته در قرآن                       پروفسور دکتر آرتور جفری

                                                                         Prof. Dr. Arthur Jeffery

 تاثیر اروپا در زبان و ادبیات فارسی :

نقش اروپا در ادبیات امروز ایران                            پروفسور دکتر الساندرو باوسانی

                                                                         Alessandro Bausani Prof. Dr.

 تحولاتی در نثر امروز فارسی                              پروفسور دکتر پیتر ایوری

                                                                         Peter Avery Prof. Dr.

نمودهای پویایی و ایستایی زبان در آثار جمال زاده      جواد اسحاقیان

نخستین زن شاعر پارسی گوی                              پوریا گل محمدی

مقوله های اقتصادی در ادبیات کلاسیک ایران             احسان طبری

 

١٦ –  تاریخ ادبیات کلاسیک     

 دوره های تاریخی نثر فارسی                                 ملک الشعرای بهار

 دوره ی نخست: دوره ی سامانی ( از ۳٠٠ تا ٤۵٠ ه ق)

 

١۷--  تاریخ ادبیات معاصر

بخش نخست: از دوران مشروطیت تا سال ١٣۰۰ ش  (دوره ی انقلابی)

ویژگی های نوژایی ادبی در دوران مشروطه               دکتر یعقوب آژند

سرگذشت نثر معاصر، خودشناسی                          محمد علی سپانلو

 

بخش دوم: از سال ١٣۰۰ تا ١٣۲۰ ش               (دوره ی تجربه و آزمایش)         

حیات ادبی ایران در دوران رضا شاه                           دکتر یعقوب آژند

سرگذشت نثر معاصر، دوره ی فترت                          محمد علی سپانلو 

 

بخش سوم : از سال ١٣٢٠ تا ١۳٤٠ش          (افول "کهنه" و شکوفایی "تازه")

جریان های ادبی پس از سقوط رضا شاه تا دهه ی چهل     دکتر یعقوب آژند

سرگذشت نثر معاصر، برگشت موج                                 محمد علی سپانلو  

 

بخش چهارم: از سال ١۳٤٠ تا ١۳۵٠ش          (به کرسی نشستن "تازه" ها)   

سرگذشت نثر معاصر، خانه روشنی                           (خواهد آمد)

 

نخستین گام های زنان در ادبیات داستانی معاصر             حسن میر عابدینی

 

١٨- فولکلور ایران، توده شناسی

ادبیات عامیانه ی ایران                                                مهران افشاری

فولکلور ایران :                                                           یحیی آرین پور

ضرب المثل های فارسی                        

 قصه ها و افسانه های فارسی   

 ترانه های ملی ایران

  چهره های فولکلوریک در قصه ها و مثل های ایرانی          احسان طبری

ترانه های عامیانه و برخی مختصات فنی و هنری آن ها      احسان طبری                 

 

١٩- ادبیات کودکان و نوجوانان

نخستین مطبوعات کودکان و نوجوانان در ایران                         علی کاشفی خوانساری

 نقش انقلاب مشروطه در پیدایش ادبیات نو کودکان و نوجوانان   محمد هادی محمدی

آسیب شناسی کتاب های کودکان و نوجوانان                         استاد هارون شفیعی

در کلاس "ساده نویسی" برای کودکان و نوجوانان                    ایرج جهانشاهی قاجار

بررسی حایگاه و نقش پیشگامان ادبیات نو کودکان و نوجوانان :       (خواهد آمد)

  -  عباس یمینی شریف

  -  محمود کیانوش

  -  صمد بهرنگی

  -  پروین دولت آبادی

  -  و دیگران . . .

 

   

 

  زبان فارسی، تاریخ، نوزایی و فراگیری آن

 

بر پایه ی آزموده ها می توان گفت که فراگیری زبان فارسی برای بسیاری از ایرانیان، پس از بیرون آمدن از دامان مادر، در روند آموزش های نا بسامان ِ پس از آن، به بیراهه می افتد و مگر برای برخی از آنان، که به نسبت اندک هستند، برای بسیاری دیگر ( اگر چه حتا از آموزش ها و آگاهی های ویژه ی دیگری برای کسب و کار خود برخوردار می گردند) به روی کاغذ آوردن اندیشه چندان دشوار می گردد که از نوشتن حتا یک موضوع ساده به فارسی، که به آسانی دریافت شدنی باشد، باز می مانند.

نمی توان ادعا کرد که این وضعیت ویژه ی ایران و ایرانیان است و در زبان دیگری نمونه ندارد، لیکن با پردلی می توان گفت که این دشواری اکنون در زبان فارسی و نزد ایرانیان برجستگی ویژه ای یافته است.

دلایل پدید آمدن این وضعیتِ ناخوشایند البته گوناگون است و بستگی به زبان فارسی ندارد که زبانی بسیار پرمایه و توانا است. به گفته ی دکتر پرویز ناتل خانلری « ناتوانی زبان، ناتوانی کسانی است که به آن سخن می گویند». این وضعیت در واقع دستپخت آنانی است که در حق این زبان کوتاهی های فراوان می کنند و حساسیتی نسبت به نابسامانی های تحمیل شده به آن از خود نشان نمی دهند.

به بیان دقیق تر، مسئول اصلی چون این وضعیتی،  نه تنها  آن قلم به دستانی هستند که نا مسئولانه و به شیوه ی سنتی، برای فضل فروشی، از به کارگیری واژه ها و عبارت های بیگانه ای که برابرهای آن ها در زبان فارسی رایج و یا ساختنی است، پرهیز نمی کنند، بلکه آنانی نیز هستند که توانایی انجام اصلاحات لازم در پهنه ی آموزش زبان فارسی، تشویق برای به کارگیری و نیرومندسازی آن، و نیز ایجاد حساسیت در برابر کژروی های املایی و انشایی دراین زبان را دارند، اما به دلایلی که در نوشته های بعدی روشن می گردد از انجام آن سرباز می زنند.

فراگیری درست و بسامان زبان فارسی روندی زمان گیر و دیرانجام دارد و به دگرگون سازی بنیادی آموزش زبان،  از همان آعاز کودکی و نوجوانی و پشتیبانی و تشویق جدی مسئولان در سراسر رده های آموزشی و قلمرو های نگارشی، نیازمند است.

افزون بر این ها،  هیچ فراگشت و رشد فرهنگی نیز پیش از فراهم شدن زمینه های لازم عینی و ذهنی آن رخ نخواهد داد. نگاهی به روند آخرین دوره ی نوزایی در زبان و ادبیات فارسی که از دست کم ١۰۰- ۹۰ سال پیش تا کنون،  بر پایه ی رشد ناگزیر مناسبات اقتصادی، اجتماعی و سیاسی جامعه ی ایران، به ویژه پس از انقلاب مشروطه،  ادامه دارد، نمایانگر آن است که امروز کشور ایران در ادامه ی ناگزیر دگرگونی های عینی و فراگشت جامعه ی خود ، به همخوانی و همپایی ِ  به تر  زمینه های ذهنی  جامعه و  زبان خود نیازمند است.

جوانان ما امروز تشنگی کنجکاوی خود را، نه با ادبیات ناب گذشتگان، و نه با یاوه گویی های برخی متجددنما، می توانند آرام نمایند. وظیفه ی تاریخی ما و هم اندیشان ما به سهم خود، نمایاندن توانایی های گذشتگان، توشه ی راه ساختن ِ تجربه های آنان و راهنمایی و یاری به نسل مشتاق در کوشش او برای یافتن راه حقیقی تکامل آینده ی انسان هاست و یکی از افزارهای ما در این کار،  زبان مادری ماست که همچون هر زبان دیگری اگر توانا و نیرومند باشد و بتواند هر آن چه را که این تکامل بدان نیازمند است، به خوبی و به درستی بنمایاند،  توشه ی راه و از پیش شرط های ضرور برای  حرکت در جاده های رشد و پیشرفت است.

در تارنمای ما،  مقالات بلند بالا درباره ی فتح جوشقان، عشق ورزی یوسف و زلیخا، پژوهش های تازه در باره ی خانه ی ابوالمظفر عبدالجبار، ناله ها و گدابازی های شاعران بی ذوق و بی هوده نویسی نویسندگان نام جو،  به هیچ روی دیده نخواهد شد. صفحات تارنمای ما میدان جنگ های قلمی دسته های حیدری و نعمتی که با یکدیگر خرده حساب دارند، نیست و سرانجام،  تارنمای ما برای یک مشت بیکاره ی شکم سیر نیست  که درآن حال که هزاران هزار تن از مردم ستم دیده ی ما به نان شب نیارمندند، در پناه حامیان خود در امن و امان نشسته و دو غزل از حافظ را از بر کرده و آن را به نام معلومات، گنجینه ی ناندانی خود کرده اند. اگر کسی بپرسد،  اگر تارنمای آریا ادیب این مطالب را ندارد پس چه دارد ؟ ما با او کاری نداریم. ما تارنمای زبان و ادبیات فارسی را برای دیگران، یعنی آنانی که می دانند تمدن بشر امروزی بسیار فراتر از این فلاکت هاست، می نویسیم.

ما در این تارنما ، از یک سو کوشش خواهیم کرد تا سهمی به اندازه ی توانانی خود در طرح مساله ی ضرورت همخوانی ِ شرایط ذهنی  جامعه  و از جمله زبان فارسی،  با دگرگونی های ناگزیر عینی در جامعه ی ایران،  بر عهده بگیریم و از سوی دیگر خواهیم کوشید تا با آموزش درست و آسان ِ زبان فارسی و آشنایی دادن بیش تر با امکانات بی کران این زبان، به آسان سازی و سامانمندی کاربرد آن یاری برسانیم.

تارنمای زبان و ادبیات فارسی (آریا ادیب) در کاربرد زبان و شیوه ی نگارش خود و درست نویسی، پای بند به آیین های محافظه کارانه نیست و با پرهیز از فرنگی مآبی و عربی مآبی از یک سو،  و دوری از فرنگی ستیزی و عربی ستیزی از سوی دیگر، به جای خود و در آن جا که به توانمندی و غنای زبان فارسی ( که مراد ماست) یاری می رسد، از واژه های هنوز دقیق تر و رساتر فرنگی و عربی نیز بهره خواهد گرفت.  مراد ما رعایت دقت، درست نویسی و  ساده نویسی است تا توده های هر چه بیش تری بتوانند از مطالب آن بهره بگیرند.

ما با بهره گرفتن از اندیشه و آگاهی دانشمندان و صاحب نظران بنام و با برقراری پیوند با دوست داران زبان فارسی و بازتاب نظرات آنان، و با دادن آگاهی های همه سویه پیرامون زبان و ادب فارسی و نمایش جوانب گوناگون  نوزایی و نوسازی در آن، در کنار بازگفت ظرایف و توانایی های این زبان و نیز نشان دادن ایرادها و نارسایی های پدید آمده در آن،  خواهیم کوشید تا ضرورت رشد و هرچه نیرومند تر ساختن زبان فارسی را از دیدگاه های فرهنگی، اجتماعی و سیاسی نیز مستدل نماییم.  

خواست ما  از گشودن این صفحه، نه پدیدآوردن جایی برای دادن تنها  حکم ها و آگاهی های روشنفکرانه و آکادمیک درباره ی زبان فارسی، بلکه از جمله فراهم آوردن میدانی برای طرح آن مسایل گرهی در زبان فارسی است که بررسی و روشن نمودن آن ها به نیرومند تر گردیدن و همپا شدن هرچه بیش تر زبان فارسی با کاروان دانش و فرهنگ و تمدن جهانی یاری می رساند.

مراد ما،  انجام گفت و گوهای جان دار، پرشور و پرمایه در میان آن کسانی است که پیرامون بخش های گوناگون قلمرو  زبان فارسی آگاهی های ارزشمند دارند و برای از میان برداشتن سدهایی که بر سر راه رشد طبیعی این زبان قرار گرفته است،  چاره و تدبیری می شناسند.

این عزیزان، اگر همت کرده و با طرح نظرات خود پیرامون هر کدام از موضوعات دسته بندی شده در این تارنما، یا پیرامون هر موضوعی که خود پیشنهاد می کنند،  به رشد آن شرط ذهنی ضرور که در بالاتر از آن یاد کردیم، یاری برسانند، در حقیقت وظیفه ی میهنی خویش را  انجام داده  و دِین خود را به مردم اشان پرداخته اند.      ایدون باد        آریا ادیب

 

یادداشتی پیرامون نوشته های بهره گرفته در این تارنما:

 شماری از مقاله های ارزشمندی که ما را در کار آشنا ساختن دوست داران زبان و ادب فارسی با گوشه و کنار شگفت آور این زبان و ادبیات یاری می رساند، و از این رو برای نوشته شدن در این تارنما برگزیده  می شود، در بخش هایی از خود، یا یه موضوع مورد نظر ما مربوط نمی گردد و یا با  آیین دستوری و درست نویسی فارسی همساز نیست.

برخی از این مقاله ها، مگر از نظر موضوع و محتوا ، از نظر آیین املایی یا دستوری و درست نویسی فارسی و گاه از نطر تنظیم و ترتیب مطالب، به اندازه ای دارای عیب و ایراد است که اگر به شکل اصلی اشان به کار گرفته شوند، خوانندگان ما پس از خواندن بند هایی ار آن ها شوق و ذوق خواندن را از دست داده و از خواندن دنباله ی آن ها چشم پوشی می نمایند و بدین ترتیب از آشنایی با نکات ارزشمند آن ها محروم می شوند.

از این رو و از آن جا که ما در برابر خوانندگان خود برای آسان فهمی، درست خوانی و درست نویسی فارسی ( که مراد ما در این تارنما است)  اندریافت مسئولیت داریم، برخود روا می داریم که این گونه مقاله ها را به اندازه ی مورد نیاز کوتاه نموده و با ویرایش های دوباره و لازم، همچنین  آن ها را ار نادرستی های املایی، اگر هست، پاک سازیم،  با آیین دستوری و درست نویسی فارسی، اگر نیست، همساز نماییم و واژه ها و عبارت های بسیار پیچیده یا کنارنهاده ی بیگانه را نیز  از آن ها دور ساخته و برابرهای جاری و جاافتاده ی فارسی ِ آن ها را به کار بگیریم.

و  چون به شرف ادبی و اصل فرهنگی در نامیدن نویسنده و منابع بهره گرفته نیز پای بند هستیم، البته بر خود فرض و واجب می دانیم که نام و نشانی این مقاله ها و منابع آن ها را نیز ذکر نماییم. خوانندگان ارجمند ما اگر خواستار خواندن این مقاله ها در اندازه یا شکل نخستین اشان باشند ، با داشتن نام و نشانی آن ها، به آسانی می توانند به این نوشته ها دست یافته و آن ها را بخوانند.

 

نوشته های تارنمای آریا ادیب را نیز که اکنون برخی از تارنماهای آماده خوار با چشم فرو بستن بر نخستین اصل فرهنگی ِ پذیرفته شده در سراسر جهان،  بدون نامیدن  تارنمای ما،  زینت صفحات خود نموده و با این کار عیار خود را به نمایش گذاشته اند، خوانندگان ما خود بی گمان از شیوه ی بخش بندی و نمایش مطالب و آیین نگارشی ما به آسانی تمیز داده و باز می شناسند.  با سپاس،   آریا ادیب.

 

 

 

  

 

 

 

در کلاس "ساده نویسی" برای کودکان و نوجوانان

 

شماره ی نوشته: ٤ / ١٩

 ایرج جهانشاهی قاجار

                                 در کلاس "ساده نویسی" برای کودکان و نوجوانان 

آنانی كه مايه و شوق نويسندگی دارند، كودك و نوجوان را می ‌شناسند، به او عشق می ‌ورزند، خود در كودكی  فراوان كتاب خوانده‌اند و از دشواری ‌ها و لذت‌های خواندن و بهره‌گيری  از كتاب در دوران خردسالی آگاهند و فرزندی دارند يا سر و كارشان بيش تر با كودك و نوجوان است، می ‌توانند نويسنده ی موفقی براي خردسالان باشند. نوشتن برای كودك و نوجوان به مهر و فداکاری مادرانه نياز دارد. به همين سبب، بيش تر نويسندگان بنام و موفق ادبيات كودكان و نوجوانان در سراسر جهان از ميان به ترين مادران و به ترين آموزگاران برخاسته‌اند. آنان كه كودكان را «هيولاهای كوچك» و نوجوانان را «خردسالان بزهكار» می ‌دانند، به تر است هرگز براي كودك يا نوجوان ننويسند.

نويسنده‌ای كه برای كودكان و نوجوانان می ‌نويسد، بايد بپذيرد كه كار و وظيفه‌ای بسيار پرارج و دقيق و دشوار را بر عهده گرفته است. بايد چشم‌هايی آن ‌قدر بينا داشته باشد كه هر چه را که كودك يا نوجوان در دنيای درون و پيرامون خودش می ‌بيند، ببيند. گوش‌هايی آن قدر شنوا داشته باشد كه صداهايی را كه كودك يا نوجوان در دنياي خويش می ‌شنود، بشنود. آن‌قدر خود را دولا كند تا چشمش در ديدگاه، يعنی در همان سطح ديد خواننده ی خردسالش، قرار بگيرد. دولا بشود، زانو بزند، بنشيند، روی زمين دراز بكشد، طاقباز و روی شكم بخوابد تا آن چه را که كودك می ‌بيند بتواند ببيند ـ اسباب‌بازی ‌ها، علف‌ها، سوسك‌ها و همه چيز را. به ياد بياورد كه در كودكی سقف‌ها چه قدر بلند بودند، سايه‌ها چه قدر عمق داشتند، درخت‌ها چه قدر دراز بودند، و غم‌ها، لبخندها، خنده‌ها، خشم‌ها، نفرت‌ها، كينه‌ها چه زود می ‌آمدند و چه زود می ‌رفتند!

نويسنده‌ای كه برای كودكان و نوجوانان می ‌نويسد، بايد از بُرد و تاثیر نوشته‌اش آگاه باشد. بايد همپای نوشته‌اش به ميان خوانندگان برود. از آنان، حتا اگر در دورترين روستاها زندگی می ‌كنند، بياموزد كه چه بنويسد و چه گونه بنويسد تا بداند چه پيامی را چه گونه به خواننده‌اش برساند. به چند كودكی كه در خانه يا در ميان آشنايان و خويشان و همسايگان و مدرسه‌ای می ‌يابد، بسنده نكند. اين نمونه‌ها كم تر می ‌توانند بيانگر ويژگی ‌هاي بيش تر آن خوانندگانی باشند كه در دورترين شهرك‌ها و روستاهای اين سرزمين پهناور زندگی می ‌كنند. اگر بدانيم خواننده ی ما كيست، در كدام خانواده، در كجا و در چه وضعیتی زندگی می ‌كند و چه می ‌داند و چه نمی ‌داند، چه مي‌خواند و چه گونه می ‌خواند و چه برداشتی از نوشته‌ها دارد، آگاهانه برايش خواهيم نوشت.

ساده نويسی

كودك يا نوجوان هنگامی می ‌تواند آن چه را که می ‌شنود يا می ‌خواند بفهمد كه از پيش معنی و مفهوم جزءجزء آن‌ها را بداند و با شنيدن و خواندن آن‌ها به انديشه‌ای كه در گفته يا نوشته پنهان است پي ببرد. به بيان ديگر، چون بُنمايه ی فهمیدن و فهماندن او که مجموعه ی واژه‌هايی است كه در زبان گفتار و نوشتار به كار می ‌برد و دانش پايه‌ای كه در زمينه ی موضوع آن چه که می ‌شنود و می ‌خواند دارد، هر دو محدود است و كودك يا نوجوان به تدريج زبان می ‌آموزد و دانش و بينشی گسترده‌تر می ‌يابد، نوشتن برای او نیز جز از راه «ساده‌نويسی» بی هوده است. البته اين نكته را نيز نبايد ناگفته گذاشت كه ساده‌نويسی بيش از حد و نابجا هم در پرورش ذوق ادبی و هنری كودكان و نوجوانان اثری منفی دارد و گاه برای آنان، به ویژه در دوران نوجوانی، اهانت‌آميز است.

در ساده‌نويسی توجه به چند نكته، اساس و پايه‌ی نويسندگی است كه هر يك می ‌تواند موضوع بحث كتابی جداگانه باشد. در اين جا ما فقط به برخی از آن‌ها ـ واژگان پايه، دانش پايه، زبان و بيان، طول نوشته، شيوه‌ی خط، شيوه‌ی نقطه‌گذاری و ارزيابی و ويراستاری نوشته - كه می ‌تواند راهنمايی براي نويسنده و ويراستار كودكان و نوجوانان باشد، ‌اشاره مي کنیم:

 ١-  واژگان پايه

هنوز در كشور ما درباره‌ی زبان پايه‌ی ِ گفتاری و نوشتاری ِ گروه‌های سنی كودكان و نوجوانان ـ و گروه‌های ديگر ـ پژوهشی علمی نشده است تا نشان دهد كه خردسالان، در هر گروه سنی، به چند واژه و چه واژه‌هايی نياز دارند تا در گفت ‌و شنود يا خواندن و نوشتن، با استفاده از آن‌ها منظورها را بفهمند و بفهمانند. اگر چنين پژوهشی ـ كه كاری است بس دقيق و فنی ـ انجام شده بود، هم پدر و مادر و مربی و معلم درمی ‌يافتند كه در گفت ‌و شنود خود با خردسالان و در زبان‌آموزی، در هر گروه سنی، چه واژه‌هايی بايد به كار ببرند و چه گونه آن‌ها را به كار ببرند تا به تدريج بر دامنه ی واژه های مورد نياز آنان بيافزايند، و هم راهنمايی می ‌شد براي نويسندگان كتاب‌های درسی و كتاب‌ها و مجله‌های گوناگون، تا پيام خود را در قالب واژه‌هايی به كودك يا نوجوان برسانند كه فهم و درك آن متناسب با هر گروه سنی باشد.

كودك، هنگامی كه وارد دبستان می ‌شود، بيش تر قواعد دستوری زبان را به تجربه می ‌داند و با تلفظ و معنی شماره‌ای از واژه‌ها آشناست و آن‌ها را در زبان شفاهی خود به كار می ‌برد. آن چه مدرسه و آموزش و تربيت رسمی و غير رسمی به كودك می ‌آموزند، بيش تر گسترش واژگان و كاربرد زبان است تا فهمیدن و فهماندن از راه شنيدن و گفتن و خواندن و نوشتن براي كودك آسان‌تر شود. اين كار بايد با آگاهی و روشنی درست و بر مبنای واژگان پايه‌ی هر كودك انجام پذيرد.

پژوهشی درباره ی واژگان پايه ی كودكان و نوجوانان درفرانسه نشان داده است كه فرزندان خانواده‌های متوسط و مرفه و با فرهنگ، در دو سالگی هزار، در چهار سالگی دو هزار، در هفت سالگی پنج هزار و در چهارده سالگی بيست هزار واژه می ‌دانند. در همين كشور شماره ی واژگان پايه‌ی بزرگسالان را بيست و پنج هزار دانسته‌اند. اين گونه برآوردها فقط معياری به دست مي دهند كه هر كس در هر سن و ميزانی از سواد به چند واژه برای فهمیدن و فهماندن نياز دارد. به درستی كسی نمی ‌داند كه هر كس در هر مرحله از عمر خود چند واژه می ‌داند، ولی اين نكته روشن است كه هر چه شماره ی اين واژگان بيش تر باشد، فهمیدن و فهماندن و يادگيری و مطالعه آسان تر و عميق تر است.

به طور كلي واژگانی را كه هر كس می ‌داند، می ‌توان در دو گروه اصلی فهرست كرد:

١-  واژگانی كه آن ها را هميشه در گفتن و نوشتن به كار می ‌بريم.

٢-  واژگانی كه آن‌ها را در گفتن و نوشتن به كار نمی ‌بريم، ولی اگر آن‌ها را بشنويم يا بخوانيم، معنی و مفهوم آن‌ها را درمی‌يابيم. براي مثال ما به طور طبيعی می ‌گوييم يا می ‌نويسيم: «اشكش سرازير شد» . ولی اگر بشنويم يا بخوانيم: «سرشكش سرازير شد» ، می ‌دانيم كه معنی و مفهوم «اشك» و «سرشك» يكی است.

اگر بخواهيم اين واژگان را دقيق تر بررسی كنيم، از نظر كاربرد در چهار گروه قرار می ‌گيرند:

١-  آن چه در گفتن به كار می‌بريم.

٢-  آن چه در شنيدن درمی ‌يابيم ولی خود در گفتن به كار نمی ‌بريم.

۳-  آن چه در نوشتن به كار می ‌بريم.

٤-  آن چه در نوشته‌های ديگران می ‌خوانيم و درمی ‌يابيم، ولی خود نمی نويسيم .

هنر ساده‌نويس در اين است كه نخست بداند واژگان پايه ی خواننده‌اش چيست و بيش تر آن‌هایی را به كار ببرد كه او در گفتن و نوشتن خود به كار می برد، سپس از واژگانی استفاده كند كه او معنی و مفهوم آن‌ها را درمي‌يابد، گر چه در شمار واژگان گفتاری و نوشتاری او نيست. اين بدان معنا نيست كه ما از به كار بردن واژه‌ای كه در اين گروه نيست پرهيز كنيم، چون قصد و هدف اين است كه بر شماره ی واژگان آشنای خواننده ی خردسال بيافزاييم. اگر دو گروه اصلی واژگان پايه را که در بالا نام بردیم بشناسيم، به ياری آن‌ها می ‌توانيم واژه‌های ديگر را نيز در نوشته به كار ببريم و معنی و مفهوم آن‌ها را در جمله برای خواننده ی جوان روشن كنيم. نكته ی ديگر در به كار گرفتن واژه‌های تازه و ناآشنای خواننده، تكرار آن‌ها در سراسر متن است تا رفته رفته در شمار واژگان پايه و آشنای خواننده درآيند.

با توجه به اين‌كه زبان رسمی و زبان آموزش و رسانه‌های همگانی، از جمله كتاب و مجله و روزنامه، در كشور ما زبان فارسی است و هنوز نمی ‌دانيم كه يك كودك يا نوجوان كرد، بلوچ، تركمن، گيلك، ترك زبان، عرب زبان، لر و … چه ميزان و كدام واژه‌های فارسي را در گفتار و نوشتار می ‌داند، نوشتن براي اين گروه‌ها (همچون گفتن) دشوار و همانند گام برداشتن در تاريكي است. به همين سبب، به ندرت می ‌توان نوشته‌ای را يافت كه همه ی كودكان ونوجوانان در سراسر كشور، يكسان بتوانند آن را بخوانند و به معنی و مفهوم آن پی ببرند. شايد تنها راه چاره اين باشد كه فهرست واژگان كتاب‌های درسی هر سال تحصيلی و پيش از آن را واژگان پايه ی آن گروه از كودكان و نوجوانان بدانيم و آن‌ها را اساس و پايه ی نوشتن قرار دهيم. اين چاره‌انديشي درست می ‌نمايد، زيرا بيش و كم می ‌توانيم اطمينان داشته باشيم كه كودكان و نوجوانان كشور ما در هر كلاس، خواه ناخواه، كتاب‌‌های درسی را می ‌خوانند و معنی واژه‌های به كار رفته در آن كتاب‌ها را يكسان در سراسر كشور می ‌دانند. بر اين اساس، كودكی که به مدرسه ی راهنمايی راه می ‌يابد در حدود هشت هزار واژه كه در كتاب‌های درسی دبستان آمده است می ‌داند، كه نزديك به دو هزار واژه ی آن علمی و فنی است. به ياری اين واژه‌ها می‌توان در بسياری از زمينه‌ها برای كودكان و نوجوانان نوشت و اطمينان داشت كه فهم و درك نوشته برايشان دشوار نخواهد بود.

 ٢- دانش پايه

هر نوشته از موضوعی سخن می ‌گويد و پيامی دارد كه درك و فهم آن نياز به ميزانی از دانش پايه در آن زمينه دارد. بی ‌گمان آن كودكان و نوجوانانی كه با مادر و پدر و نزديكانی با سواد و علاقه‌مند به مطالعه دمخورند، بيش تر با آن‌ها گفت و گو می ‌شود، به كنجاوی ‌هايشان پاسخ درست تر و كافی داده می ‌شود، زبان گفت و شنودشان فارسی است، برايشان قصه و داستان می ‌گويند و كتاب می ‌خوانند، از كتاب‌های تصويری و كتاب‌ها و نوشته‌های خاص سن خود و راديو و تلويزيون بهره می ‌گيرند، و به مهدكودك و كودكستان و مدرسه راه می ‌يابند، دانش پايه ی گسترده‌تری دارند. ولی با اين همه نابرابری ‌هاي اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و آموزشی، كودكان و نوجوانان ما چه گونه خواهند توانست به دانش پايه‌ی برابری دست بيابند؟

آگاهی از كم و كيف دانش ِ پايه‌ی هر كودك يا نوجوان در زمينه‌ای كه نويسنده می ‌خواهد در آن‌باره بنويسد، اساس و پايه‌ی نوشتن برای خردسالان است. چنين پژوهشی نيز در كشور ما تاكنون به عمل نيامده است تا بدانيم كودكان و نوجوانان در هر سنی در هر زمينه‌ای چه ميزانی از دانش پايه را دارند. به همين سبب، باز به ناگزیر می ‌توان كتاب‌های درسی هر گروه سنی را اساس كار دانست و در آن‌ها به جست و جو پرداخت تا به معياری مشخص و يكسان در سراسر كشور رسيد.

نكته ی مهم اين است كه بدانيم بيش تر كودكان و نوجوانان كشور ما به تنهايی كتاب می ‌خوانند و برايشان ميسر نيست كه پاسخ درست كنجکاوی ‌ها و دشواری ‌هایشان را در فهم مطالب نوشته از مادر و پدر و كسان خويش دریافت کنند. از اين گذشته، چون واژه‌نامه و فرهنگ نامه‌های خاص مراحل گوناگون رشد فكری کودکان و نوجوانان در دسترس نداشته‌اند و ندارند، نمی ‌توانند خود يابنده ی پاسخ پرسش‌هايشان باشند. به همين سبب، اگر قرار است فرهنگ نامه‌ای برای آنان نوشته شود، ضمن آن که بايد خواننده را به كنجکاوی و مراجعه به منابع آن نوشته برانگيزد، به تر است خودكفا و پاسخ گوی بسياری از پرسش‌های جوانان باشد.

 ۳- زبان و بيان

نوشته‌ی مهرآميز، ساده و بی ‌پيرايه، آسان و روان، گيرا و زيبا و دور از هر گونه دشواری را هر خواننده‌ای می ‌پسندد. كودك و نوجوان تشنه‌ی خواندن، چنين نوشته‌ای را تا به پايان می ‌خواند و از آن لذت می ‌برد و نكته‌ها می ‌آموزد. اگر جز اين باشد، عجيب نيست كه نوشته ناخوانده يا درك نشده بماند. توجه به نكته‌های زير می ‌تواند راهنمايی برای نوشتن بر اين پایه باشد:

الف-  گفته‌اند كه كوتاه ترين فاصله ميان دو نقطه يك خط راست است. كوتاه ترين فاصله ميان دو مغز نيز يك جمله ی كوتاه و درست و زيباست. هر چه جمله‌ها كوتاه تر باشد، خواندن و فهم و درك نوشته برای كودك يا نوجوان آسان‌تر است. برای كودكان نوخوان جمله‌های بيش از چهار تا پنج كلمه دشوار می ‌نمايد. برای خوانندگان ِ فرهنگ نامه به تر است از نوشتن جمله‌های بيش از ده تا دوازده كلمه، پرهيز كنيم. جمله‌ها بايد گيرا و رسا، مربوط به هم و كامل كننده‌ی یکدیگر باشند تا خواننده آن‌ها را باعلاقه بخواند و دنبال كند. ساخت و بافت نوشته بايد طوری باشد كه اگر خواننده جمله‌ای از آن را از نظر بياندازد، نوشته معنا و گيرايی اش را از دست بدهد.

ب-  باید برای  بيان مفاهيم، واژه‌های ساده و آسان كه بيش از سه چهار بخش و تلفظ دشوار نداشته باشند، به كار ببريم. اين واژه‌ها از لحاظ خواندن و درك معنا بايد بر اساس واژگان پايه‌ی خواننده يا واژه‌هايی باشند كه يقين داريم كودكان و نوجوانان تلفظ و معنی آن‌ها را به درستی مي‌دانند. اين نكته را نيز نبايد فراموش كرد كه گاهي چند واژه‌ی آشنا با هم تركيب می ‌شوند و عبارت يا جمله‌ای دشوار و دور از ذهن كودك و نوجوان پديد می ‌آورند. پس، در تركيب آن‌ها نيز بايد به سادگی معنا توجه داشته باشيم.

پ-  روی واژه‌های تازه و ناآشنای كودك و نوجوان بايد اِعراب بگذاريم. گاه تلفظ درست واژه‌ای كه كودك و نوجوان برای نخستين بار شكل نوشته شده ی آن را مي‌بيند به او كمك می ‌كند كه به معنی آن پی ببرد، يا به او فرصت می ‌دهد كه با تلفظ درست از ديگری بپرسد و معنی آن را دريابد. گذاشتن اِعراب بر روی واژه‌هايی كه در تركيب، خواندن را دشوار می ‌كنند، خاصه در شعر، نيز ضرورت دارد.

ت-  تا آن جا كه ممكن است بايد نوشته را به زبان گفتاری درست نزديك كنيم. اين بدان معنا نيست كه واژه‌ها و عبارت‌ها را به زبان مردم عوام و شكسته بنويسيم. كودك در كتاب‌های درسی خود شكل درست اين واژه‌ها را ديده است و با آن‌ها آشناست. از اين گذشته، واژه‌ها و عبارت‌ها را مردم سراسر كشورمان يكسان نمی ‌شكنند و كودك و نوجوانی كه فارسی را به صورت زبان دوم از راه خواندن و در كلاس درس ياد گرفته است فقط شكل نوشته شده ی آن‌ها را می ‌شناسد. اگر در متنی، چون نمايش نامه يا گفت ‌و شنود، برای نشان دادن طبقه‌ي گوينده و معرفي او نياز به شكستن واژه يا عبارتی باشد، می ‌توان برای نوجوانان آن‌ها را شكسته نوشت و روی آن‌ها اِعراب گذاشت، يا شكل درست آن‌ها را هم در پانويس صفحه يا در پرانتز آورد.

توجه به نكته‌های زير به نزديك كردن زبان نوشته به زبان گفتاری و آسان كردن خواندن و درك آن كمك می ‌كند :

 ١- در زبان گفتاری هرگز فعل وصفی به كار نمی ‌بريم. در ساده‌نويسی نيز بايد از به كار بردن فعل وصفی پرهيز كنيم. یعنی نمی‌‌ گوييم: «معلم آمده درس را شروع كرد» بلکه می ‌‌گوييم: «معلم آمد و درس را شروع كرد».

نمی ‌گوييم: «مادر‌بزرگ برخاسته به خانه رفت» می گوييم: «مادر‌بزرگ برخاست و به خانه رفت» (به جای «برخاست» هم در زبان گفتاری «بلند شد» را به كار مي‌بريم).

نمی ‌گوييم: «پدر به بازار رفته لباس خريد» می ‌گوييم: «پدر به بازار رفت و لباس خريد ».

٢- در زبان گفتاری معمولن برخي از فعل‌ها را كه در برخی از نوشته‌ها می ‌آيد به كار نمی ‌بريم:

به جای «است» فعل «می ‌باشد» نمی ‌گذاريم. می ‌گوييم: «ليوان روی ميز است» نمی ‌گوييم: «ليوان روی ميز می ‌باشد»

به جای «كرد» فعل‌های «نمود» و «ساخت» نمی ‌گذاريم. می ‌گوييم: «نسرين مادرش را خوشحال كرد» نمی ‌گوييم: «نسرين مادرش را خوشحال نمود» يا «نسرين مادرش را خوشحال ساخت».

به جای «گذاشت» فعل «نهاد» به كار نمی ‌بريم. می گوييم: «نام فرزندنش را افسانه گذاشت» نمی گوييم: «نام فرزندش را افسانه نهاد».

به جای «شد» فعل‌های «گشت» يا «راهی دبستان گرديد» یا به جای «شود» فعل «گردد» نمی ‌گذاريم. می ‌گوييم: «به تر است اين كتاب خوانده شود» نمی ‌گوييم: «به تر است اين كتاب خوانده گردد» در ساده‌نويسی از به كار بردن اين گونه فعل‌ها كه آن ها را معمولن در زبان گفتاری به زبان نمی ‌آوريم بايد پرهيز كنيم.

۳- در زبان گفتاری از آوردن فعل‌های مشابه در يك جمله يا جمله‌های پی ‌د ر پی پرهيز نمی ‌كنيم. در ساده‌نويسی نیز به تر است از همين روش پيروی كنيم. به اين چند جمله از صادق چوبك، كه از نوشته ی او با عنوان «عدل» نقل می ‌شود توجه كنيد. فعل «بود» در این جا بارها تكرار شده است ولی هرگز از روانی و زيبابی و گيرايی نوشته نكاسته است:

 « . . . اسب درشكه‌ای توی جوی پهنی افتاده بود و قلم دست و كاسه زانويش خرد شده بود. كاملن ديده می ‌شد كه استخوان قلم يك دستش از زير پوست حنايي‌اش جا به جا شده بود و از آن خون آمده بود و فقط به چند رگ و ريشه كه تا آخرين مرحله وفاداريشان را از دست نداده بودند گير بود. سم يك دستش ـ آن كه از قلم شكسته بود ـ به طرف خارج برگشته بود. و نعل براق ساييده‌ای كه به سه دانه ميخ‌گير بود، روی آن ديده می ‌شد. آب‌ جو يخ بسته بود. تنها حرارت تن اسب يخ‌های اطراف بدنش را آب كرده بود. تمام بدنش توی آب گل‌آلود خونينی افتاده بود . . . ».

به اين جمله‌ها نیز که از كتاب‌های كودكان و نوجوانان و گفتار راديو نقل می ‌شود نگاه كنيد. در اين جمله‌ها حذف فعل به درستی صورت نگرفته است، زيرا در صورتی می ‌توان فعلی را از جمله‌ای حذف كرد كه فعل حذف شده يكسان باشد، گر چه در ساده‌نويسی حذف فعل به قرينه را هم مجاز نمی ‌دانيم :

-  آموزگار به دسبتان وارد شد و به كلاس رفت.

-  هوشنگ به اتاق وارد شد و فريدون از جای خود برخاست.

-  سه سنگر دشمن منهدم شد و شش تن از مزدوران به هلاكت رسيدند.

-  خود را با مدارك ياد شده معرفی كنند تا به خدمت اعزام شوند.

-  می ‌بايست اين جريان ريشه‌يابی شود و از ميان برود.

٤- در زبان گفتاری تاريخ رويدادها را به طور كامل به زبان می ‌آوريم، مثلن نمی ‌گوييم: « ١٨/٩/٦٠ » بلکه می ‌گوييم: « ١٨ آذرماه‌ ‌ ١۳٦٠». اين‌گونه مختصرنويسی تاريخ رويدادها ویژه ی برخی از اداره‌ها يا سازمان‌هاست كه برای صرفه‌جويی در وقت به خلاصه‌نويسی می ‌پردازند. در ساده‌نويسی درست اين است كه اين گونه تاريخ‌ها به صورت كامل نوشته شوند، و گر نه فهميدن آن بی ‌تأمل ساده نيست و ممكن است که خواننده فوری نتواند دريابد كه نهمين ماه سال آذر است .

 ۵- در زبان گفتاری عددهای مشخص‌كننده ی ساعت‌های شبانه‌روز را همراه با واژه‌هايی كه قيد زمان را می ‌رسانند به زبان می ‌آوريم، مثلن می ‌گوييم: «ساعت ١٠ صبح» ، «ساعت ۷ بعدازظهر» ، «ساعت ١١ شب»، نمی ‌گوييم: «ساعت ١٠» ، «ساعت ١٩» ، «ساعت ٢۳». در ساده‌نويسی نيز درست اين است كه اين‌گونه ساعت‌ها را به شيوه‌ ی زبان گفتاری بنويسيم، زيرا خواننده ی جوان ممكن است فوری نتواند دريابد كه ساعت ١٩ همان ساعت ۷ بعدازظهر و ساعت ٢۳ همان ساعت ١١ شب است.

٦- در زبان گفتاری، زبان و بيانی ساده‌تر، گوياتر، گيراتر، و رساتر به كار می ‌بريم. جمله‌هايمان كوتاه تر است و از پيچيدگی سخن پرهيز می ‌كنيم، توجه درست به اين شيوه‌ ی زبان و بيان، نوشته را بی ‌گمان ساده خواهد كرد.

۷-  واژه‌هايی برگزينيم كه به درستی معنی و مقصود را برسانند و ابهامی براي خواننده باقی نگذارند.

٨-  از آوردن سخنان زاید و تا آن جا كه ممكن است عبارت‌ها و جمله‌های معترضه پرهيز كنيم .

٩-  از نوشتن جمله‌های مركب كه در آن‌ها احساسات و عواطف و معانی و مفاهيم و صفت‌ها و قيدهای گوناگون به كار رفته است، بپرهيزيم. از بازی با واژه‌هايی كه فهم سخن را پيچيده می ‌‌كنند و از به كار بردن واژه‌های مترادف و تشبيه‌ها و استعاره‌‌های نابجا، كه بيان نوشته را از روشنی و سادگی می ‌اندازند، خودداری كنيم. فهم چنين جمله‌هايی برای كودك يا نوجوان اغلب دشوار است. جمله بايد ساختمانی چنان ساده و روشن و استوار داشته باشد كه اگر واژه‌ای از آن بيرون كشيده شود، معنی و مفهوم جمله فرو بريزد.

١٠-  قلم در دست ما چون قلم مو و تخته ی ‌رنگی است در دست يك نقاش هنرمند. از آن به گونه‌ای هنرمندانه استفاده كنيم تا خواننده همان تصويری را ببيند كه در تصور ماست. برای اين كه تصويری درست به خواننده بدهيم، به گستره‌ای از واژه‌ها نياز داريم. برخی از واژه‌ها بيش و كم يك معنی را می ‌رسانند، ولی كمی با هم تفاوت دارند. اين واژه‌ها سايه روشن‌هايی از معنی ديگری را به دنبال می ‌آورند و تصوير ذهنی را كامل‌تر می ‌كنند. مانند سايه روشن‌هايی هستند كه نقاش در اثرش به كار می ‌برد تا تصويری را كامل‌تر به دست بدهد. اين گونه واژه‌ها در شمار مترادف‌ها نيستند كه در ساده‌نويسی بايد از به كار بردن آن‌ها پرهيز كرد.

١١-  دور از هرگونه تكلف و صورت‌سازی  و به زبان امروزی بنويسيم. يكي از سبب‌هايی كه برخی از نوشته‌ها ناخوانده می ‌مانند اين است كه گروهی از نويسندگان زبان زنده و زايای امروز را از زبان نوشتاری گذشتگان باز نمی ‌شناسند، و زبانی در نوشته‌هايشان به كار می ‌برند كه نويسندگان قرن‌ها پيش به كار می ‌بردند. زبان و بيان آشنا، ساده، آسان، روان، گيرا، روشن، صريح و منظم و دقيق را همگان می ‌پسندند و نوشته‌ای با چنين زبان و بيان را آسان‌تر می ‌خوانند و می ‌فهمند. لفاظی و فضل‌فروشی و تكلف در نويسندگی و راز و رمزهای دشوار نوشته، خواننده‌ ی خردسال را از خواندن بيزار می ‌كند. از آزمايش نويسندگی و بدعت‌گذاری روشی تازه يا به كار بردن شيوه‌های نامانوس در نويسندگی و زبان و بيان عالمانه و ادبيانه و صنايع بديعی زبان و نثر فاخر نيز بايد پرهيز كنيم. در نوشتن براي كودك و نوجوان بايد توجه داشت كه خود ِ نوشته در خواننده اثر بگذارد، نه آرايش‌‌ های نابجا ي كلام. اين بدان معنا نيست كه نوشته هنرمندانه نباشد؛ ساده نويسی هنری ویژه ی خود دارد.

١٢-  تا آن جا كه می ‌توانيم از آوردن واژه‌‌ها و اصطلاح‌ها و عبارت‌های بيگانه كه برابرهای آشنا و رايج فارسي دارند و نوساخته‌های نادرست فارسی پرهيز كنيم. واژه‌ها و اصطلاح‌های نوساخته ی درست فارسی را هم كه هنوز در زبان ما جا نيافتاده‌اند و به هيچ واژه‌نامه‌ای راه نيافته‌اند، بايد به گونه‌اي به كار ببريم كه درك معنی و مفهوم آن‌ها برای خواننده‌ ی خردسال دشوار نباشد. هر مطلب يا مفهوم تازه را بايد در پاراگرافی تازه بنويسيم. كودكان و نوجوانان نوشته‌ای را كه بجا بريده شود و بيش تر سر سطر برود آسان تر می ‌خوانند.

١۳- تا آن جا كه ممكن است بايد از آوردن پانويس صفحه برای تشريح و توضيح مطالب لازم خودداری كنيم. اين تشريح و توضيح را، اگر خيلي لازم باشد، می ‌توانيم در خود متن نوشته بياوريم .

١٤-  از درس دادن، غلو كردن در خوش‌بيانی، پيچيده و نامهفوم و يكنواخت نوشتن، حاشيه‌پردازی، بي‌ثباتی و ناهماهنگی و در هم آميختن مسایل جدی با شوخی و بذله‌گويی بايد پرهيز كنيم. كودكان و نوجوانان بايد بياموزند كه مطالب جدی را در يك متن جدی بخوانند.

١۵-  مهرآميز بنويسيم و خودمان را از خواننده جدا ندانيم. بگذاريم احساس كند كه با او و رو در روی او هستيم. هرگز نبايد او را ابله ونادان و بی ‌اهميت بدانيم و از بالا به او نگاه كنيم. نه فرمان بدهيم و امر و نهی كنيم، نه آن ‌قدر فروتن باشيم و خود را دست كم بگيريم كه سخن ما در باورش نگنجد و بی ‌اعتبار جلوه كند. نوشته بايد گويای اين باشد كه نويسنده دوست و دلسوز خواننده است. كودكان و نوجوانان دوست دارند شخصيت آن‌ها را بشناسيم و مانند دو انسان برابر و رو در رو با آن‌ها حرف بزنيم، نه انسانی برتر و بزرگ تر با انسانی هميشه كودك !

  ٤-  طول نوشته

ميزان هر نوشته به موضوع آن، توانايی خواندن و درك و فهم و دانش پايه‌ ی خواننده و حوصله و مدت تمركز حواس خواننده در هر دوره از كودكی يا نوجوانی بستگی دارد. نوشته‌های غير داستانی هر چه كوتاه‌تر باشند آسان‌تر خوانده می ‌شوند. در هر صورت، نوشته نبايد آن‌ اندازه طولانی باشد كه خواننده شوق به پايان رساندن آن را از دست بدهد.

می ‌توانيم با استفاده از راز و رمزهای ساده‌نويسی، به كاربردن درست شيوه‌ ی خط و شيوه‌ ی نقطه‌گذاري، توضيح و تشريح اصطلاح‌ های علمی و فنی و واژه‌ها و تركيب‌ هايی كه يقين داريم خواننده‌ ی خردسال معنی و مفهوم آن‌ ها را به آسانی درك نميی كند، آوردن توضيح‌ها و تشريح‌ها در كادری مشخص و جدا در صفحه و ياری ‌گرفتن از تصويرهای ساده و شوق‌انگيز و متناسب با موضوع، يك نوشته‌  طولانی را كوتاه‌تر جلوه دهيم. شگردهای صفحه‌آرايی و چاپ و هنر گرافيك نيز به اين قصد ياری می ‌دهند.

 ۵- شيوه‌ ی خط

در نوشتن برای كودكان و نوجوانان بايد همان شيوه‌ای را به كار ببريم كه خواننده خردسال در كتاب‌های درسی با آن‌ها آشنا شده و خو گرفته است. بدعت‌ های شخصی را در نوشتن برای كودكان و نوجوانان بايد كنار بگذاريم، زيرا كودك و نوجوان آن‌ ها را غلط می ‌پندارد و خواندن و درك معنی نوشته برايش دشوار می ‌شود. دانش‌آموزی كه با اين شيوه خواندن و نوشتن را آموخته است، اگر در نوشته‌ای با آن چه چشمش با آن‌ ها آشنا نيست روبه‌رو شود، آن ها را غلط می ‌پنداريد و از بازشناسی آن‌ها در نخستين نگاه باز می ‌ماند و به كندخوانی كشانده می شود. اتاقی  كه او در آن زندگی می ‌كند «اتاق» است نه «اطاق»، تشتی كه مادرش در آن لباس می ‌‌شويد «تشت» است نه «طشت» و توفانی كه او از آن هراس دارد «توفان» است نه «طوفان».

آبپاشی كه او با آن گل ها را آب می ‌دهد «آبپاش» ‌است نه «آب‌پاش». براي او «لاک» لاكپشت از پشتش جدا نيست و لكلكی كه بر مناره ی مسجد نزديك خانه‌اش لانه می ‌سازد از دو «لك» جدا از هم نام نگرفته است و «می» را جدا از فعل و «به» حرف اضافه را جدا از واژه. اين ها و ده ها نكته ی ديگر كه او در شيوه ی خط فارسي مدرسه‌اش آموخته است و با آن ها خو گرفته است، ما را بر آن می دارد كه در نوشته ی خود همان شيوه را به كار بگيريم كه او با آن ها آشناست و دست اندازهايی بر سر راه او پديد نياوريم. (اكنون در شيوه‌نامه‌ی كتاب های درسی اصل بر جدانويسي است و به كار بردن يای ميانجی نیز مانند "خانه ی من" پذيرفته شده است). 

 ٦- شيوه ی نقطه‌‌گذاری (نشانه های نگارشی)

در به كاربردن نشانه‌های نقطه‌گذاری بايد دقت كنيم كه راز و رمز كاربرد كدام نشانه‌ها را پيش از اين كودكان و نوجوانان در كتاب‌های درس خود فراگرفته‌اند و هر يك از اين نشانه‌ها چه كاربردی دارند. اين نشانه‌ها، با اين‌كه آسان‌كننده‌ ی متن برای خواندن و درك معنی هستند، اگر فراوان و نابجا به كار روند، خود آفريننده‌‌ی دشواری ‌اند. از ميان اين نشانه‌ها، تا آن جا كه می ‌توانيم، اگر از به كار بردن نقطه ويرگول (؛)، خط فاصله و خط پيوند (-) در ميان جمله ی مركب و واژه‌هاي مركب و بخشی از يك واژه در پايان سطر و بخش ديگرش در اول سطر بعد، و كروشه ( [] ) خودداری كنيم، خواندن نوشته را برای كودك يا نوجوان آسان تر كرده‌ايم.

 ۷- ارزيابي و ويرايش نوشته

به سبب اثر پايداری كه هر نوشته در ذهن كودك يا نوجوان بر جای می ‌گذارد، ناگزيريم درباره ی درستی آن چه که می ‌نويسيم (موضوع، محتوا، زبان، طرز بيان و شكل نوشته) بيش تر دقت و شك كنيم. بسيارند نويسندگانی كه خودشان نميی توانند ويراستار نوشته ی خود باشند و بسيارند ويراستارانی كه نمی ‌توانند نويسنده ی موفقی باشند. نويسنده و ويراستار در پديد آوردن يك نوشته يا كتاب خوب اثری انكارناپذير دارند. همكاری و كاردانی اين دو در ارزيابی، نقد و بررسی و ويرايش نوشته يا كتاب، می ‌تواند يك اثر چاپی را به به ترين و درست‌ترين صورت ممكن درآورد .هر نويسنده می ‌تواند خود ارزياب و ويراستار نوشته ی خود باشد. اين بدان معنا نيست كه از همكاری ويراستاران موضوعی و ويراستاران زبان و بيان بی ‌نياز باشد.

توجه به نكته‌های زير در ويرايش نوشته به نويسنده كمك می ‌كند:

الف-  يك بار نوشته را با صدای بلند براي خود يا ديگری بخوانيم تا معايبش را از راه گوش بيابيم. اين همان كاری است كه خواننده ناخودآگاه انجام خواهد داد، زيرا خواندن هم نخست تبديل رمز نوشتاری به گفتاری است. چون از كودكی بيش تر شنيده‌ايم و كم تر نگاه‌خوانی كرده‌ايم، گوش ما سخن درست از نادرست را به تر از چشم تشخيص می‌دهد.

ب-  درباره ی هر واژه، هر اصطلاح و هر مفهوم و نكته‌ ی آموزنده ای كه در نوشته به كار رفته است شك كنيم. از واژه‌نامه‌ها و كتاب‌های مرجع و معتبر ديگر برای اطمينان‌يافتن از درستی آن چه نوشته‌ايم ياری بگيريم. دقت كنيم كه اصطلاح‌های ادبی، تاريخی، جغرافيايی، علمی، فنی، حقوقی، دينی، اجتماعی، هنری و مانند آن همان باشد كه كودك و نوجوان در كتاب‌های درسی خود خوانده است يا در آينده می ‌خواند، يا در منابع معتبر آمده است. اگر اصطلاح تازه‌ای است، از كارشناسان آن رشته یا نوشته های آنان ياری بگيريم تا اصطلاح نادرستی در نوشته به كار نبريم.

پ-  نوشته را به دقت از نظر دستور زبان فارسی، املا، ‌انشا، ساده‌نويسی، شيوه‌ ی خط، و نقطه‌گذاری بررسي كنيم تا هيچ‌گونه اشتباهی در آن بر جای نماند.

ت-  نوشته را بارها با صدای بلند برای گروه نمونه ی خوانندگان بخوانيم و همچنين در اختيارشان بگذاريم تا خودشان بخوانند و به ياری واكنش‌ها و نظرهای آنان به ويرايش آن بپردازيم.

ث-  نوشته را در اختيار گروهی از صاحب‌نظران ادبيات كودكان و نوجوانان و كسانی كه به موضوع نوشته تسلط و در آن زمينه دستی دارند بگذاريم و انتقادپذير باشيم و راهنمايی های سودمندشان را در ويرايش نوشته به كار ببريم.

 

از : جزیره ی دانش

 

زبان و ادبیات فارسی ( آریا ادیب )

 

 

خوانندگان ارجمند من می توانند مقاله های این تارنما را یا در آرشیو موضوعی در موضوع مربوط به خود بیابند یا در فهرست همه ی نوشته های تارنما  که در ستون آرشیو موضوعی نهاده شده است، هر مقاله را به طور مستقیم فراخوانده و بخوانند. با سپاس، آریا ادیب

 

مقالات نهاده شده در این تارنما در یک نگاه :

 

١–  سرگذشت زبان فارسی

 سرگذشت زبان فارسی                                 جلال خالقی مطلق

درباره ی فقر فرهنگی مهاجمان به زبان فارسی    دکتر جلال متینی

دوره های تاریخی واژه پذیری در زبان فارسی       دکتر علی اشرف صادقی

نگاهی به تاریخچه ی خط و زبان در ایران             نورا نیک سرشت

بخش نخست : دوران پیش از اسلام

● بخش دوم :      دوران پس از اسلام               (خواهد آمد)

 

 ۲ –  دگرگونی های تاریخی در زبان فارسی  (Semantics)

 زبان  و جامعه .                                           دکتر پرویز ناتل خانلری

 تاثیرات زبان عربی در پیدایش زبان دری و شعر عروضی فارسی

    ( تکامل ادب فارسی در دوران پس از اسلام )                             

                                                                   احسان طبری

 

٣ –  مسایل امروز زبان فارسی

جایگاه سیاسی زبان فارسی                                  آریا ادیب

مشکلات کنونی زبان فارسی و راه های حل آن ها       احسان طبری

 آسیب دیدگی های زبان فارسی                             دکتر پرویز ناتل خانلری

 رفتارهای ناهنجار فارسی زبانان با زبان فارسی          دکتر حلیل دوستخواه

         (زبان فارسی از آشوب تا سامان)                         

وضعیت امروز آموزش زبان و ادبیات فارسی                حسین ذوالفقاری  استاد دانشگاه تربیت مدرس

             در دانشگاه های ایران                                عباس علی وفایی استاد دانشگاه علامه طباطبایی

                                                                         عنایت سمیعی    منتقد و شاعر 

                                                                         سعید حمیدیان     استاد دانشگاه و پژوهشگر    

                                                                         شاپور جور کش     شاعر، منقد و مترجم

فارسی شناسی                                                دکتر علی اشزف صادقی

فارسی زبانی عقیم در ساخت دانشواژه ها              دکتر محمد رضا باطنی

مقوله هایی از  زبان شناسی در زبان فارسی           دکتر محمد رضا باطنی

 

٤–  ادبیات  فارسی  ( گفتارهای عمومی )

  ادبیات فارسی                                                        ملک الشعرای بهار

   نخستین نسل ادبیات داستانی ایران                           محمد بهارلو

  شعر شناسی                                                        ملک الشعرای بهار

درباره ی شعر و شاعر                                               احسان طبری

سخنی درباره ی شعر (فارسی)                                  احسان طبری

درباره ی نقد شعر  (چه گونگی نقد شعر نو )                  احسان طبری

تحولات ادبیات فارسی از انقلاب مشروطه تا انقلاب بهمن  دکتر محمد رضا شفیعی کد کنی

ویژگی های سبک شاعران و فالب های شعر کلاسیک     شامل سالار

                                                                               آریا ادیب

 

۵ –  دستور زبان و آیین درست نویسی فارسی

  درباره ی فارسی نویسی                                      ناصر پور پیرار

  بزرگ سازی و کوچک سازی ِ واژه ها در زبان فارسی    احسان طیری

 نکته هایی از درست نویسی  زبان فارسی                آریا ادیب

       (درباره ی : فعل «بایستن» / «است» و «هست» / «گفتی» و «گویی» /  صفت ساده و صفت مفعولی /

       دراز نویسی / «بر علیه» /  نشانه های نگارشی /  گرایش به حذف حرف اضافه /  اضافه کردن «ی» در حالت

       اضافه / گذاشتن و گزاردن / دسته ها و انواع به کارگیری های نادرست واژه ها و عبارات در زبان فارسی /  به

       گردن یا در گردن / اشتباه گرفتن ترکیب اضافی با ترکیب وصفی /  کاربرد نادرست صفت و اسم مونث در زبان

       فارسی،  . . .  )

  غلط های مشهور املایی و دستوری زبان فارسی    دکتر سعید نفیسی

                                                                        مهدی پرتوی آملی

                                                                        محمد نبی عظیمی

  پاک سازی زبان فارسی از قاعده های دستوری

        زبان عربی                                                  محمد پروین گنابادی

 

٦–  خط فارسی

درباره ی تغییر خط فارسی                دکتر پرویز ناتل خانلری

شیوه ی خط فارسی                       دکتر پرویز ناتل خانلری

مساله ی اصلاح خط فارسی             دکتر پرویز ناتل خانلری

درباره ی اصلاح خط فارسی               دکتر پرویز ناتل خانلری

مساله ی خط                                 احسان طبری

سرگذشت فکر تغییر خط فارسی        یحیی آرین پور

 

 ۷ –  زبان عامیانه ، اصطلاحات و ضرب المثل های فارسی                   آریا ادیب

حرف های آ و الف  حرف ب   حرف پ   حرف ت

حرف ج                 حرف چ   حرف ح  حرف خ

حرف های د و ذ

 

۸ –  کالبد شکافی واژه های زبان فارسی (Etimology)

بحثی درباره ی « موشک » و « رزمایش »                                    رستم جمشیدی

« آیین » و « دین »                                                                  مجتبا  آقایی

دگرگردی واژه ها در سیر زمان                                                    دکتر فریدون جنیدی

       (درباره ی واژه های « باد »، « کمر »، « کمربند »، « افسوس »،

       « پرستیدن » (و مشتقات آن)، واژه های «زن»، «بانو» و «دوشیزه»، « آریا»، «ایران» و «اوستا»)

در جست و جوی حل معمای واژه های «تات»، «تاجیک» و «تازی»     دکتر یحیا ذکا

درباره ی واژه ی «کردن»، پسوندهای مکان ِ ساخته شده  از آن         دکتر فریدون جنیدی

        و نام شهر «کرمان»                                                            

درباره ی ریشه ی فارسی واژه ی " عشق "                                  محمد حیدری ملایری

ریشه ی ایرانی نام "دریای سیاه " و رودخانه های " دانوب " و " دُ ن " دکتر بهرام فره وشی       

سرگذشت واژه ی " گل "                                                          دکتر بهرام فره وشی

ریشه ی نام شهرهای: اردبیل، اردکان، اهواز، دلیجان،                      دکتر فریدون جنیدی

   سمرقند، شیراز، قتدهار و مریوان و بسیاری از روستاهای ایران

کند و کاوی در معنی و ریشه ی واژه ی "عجم"                                محمد عجم

     

۹–  ریشه های تاریخی اصطلاحات و ضرب المثل های فارسی               آریا ادیب

                                                                                              مهدی پرتوی آملی

بخش نخست:  

آب از سرچشمه گل آلود است، آب پاکی روی دست کسی ریختن، آب زیر کاه، آبشان از یک جوی نمی گذرد، آتش بیار معرکه، آفتابی شدن، از بیخ عرب شدن، انگار از دماغ فیل افتاده، از کوره در رفتن، از کیسه ی خلیفه بخشیدن، الکی، با آب حمام دوست گرفتن، باج ندادن به شغال، باج سبیل، باد آورده را باد می برد، بادنجان دور قاب چیدن، برو آن جا که عرب نی انداخت، بز بیاری، بل گرفتن، به مشروطه اش رسید، بند را آب دادن، به رخ کشیدن، پارتی بازی، پته اش روی آب افتاد، پدرت را در می آورم، پدر سوخته، پهلوان پنبه، پنبه ی کسی را زدن، تعارف شاه عبدالعظیمی، جنگ زرگری، جور کسی  را کشیدن، جیم شدن، چشم روشنی، چوب توی آستین کسی کردن، حاجی حاجی مکه، حاشیه رفتن، به کرسی نشاندن حرف، حرف مفت، حقه بازی، حمام زنانه، حیدری و نعمتی، خاک بر سر، خر کریم را نعل کرده است، خط و نشان کشیدن برای کسی.

 

بخش دوم:

دری وری، دست شستن از کاری، دست کسی را توی حنا گذاشتن، دست کسی را توی پوست گردو گذاشتن، دنبال نخود سیاه فرستادن، دو قورت و نیمش هم باقی است، ریش و قیچی را به دست کسی دادن، زندگی سگی، زیر پای کسی را جارو کردن، زیر کاسه نیم کاسه ای است، سایه تان از سر ما کم نشود، سبزی پاک کردن، سبیلش آویزان شد، ستون پنجم، سر و کیسه کردن، سر و گوش آب دادن، سگ نازی آباد، سنگ دیگری را به سینه زدن، سوراخ دعا را گم کردن، . . .

 

 ١۰–  واژه نامه ی بیگانه – فارسی     آریا ادیب

 از حرف آ تا ش

 از حرف ص تا ی

 

١١–  هنر ترجمه و مسایل آن

چه گونگی واگویی و نوشتن نام های بیگانه در فارسی   دکتر پرویز ناتل خانلری

مسایل واژه سازی                                                  دکتر داریوش آشوری

 توانایی زبان فارسی در واژه سازی                             دکتر محمود حسابی

نگاهی به برخی از مسایل ترجمه در ایران                    علیزضا سمیعی

واژه و واژه سازی، شیوه های برابر سازی و برابر یابی،    دکتر کوروش صفوی

  خط فارسی و درست نویسی، فارسی سره

  و پسرفت آموزش زبان و ادبیات فارسی در دانشگاه های ایران

   

١۲–  گفتارها و دیدگاه ها

حتا مثلن خاهر : سه پیشنهاد نگارشی                   افشین دشتی

سنت دیرینه ی واژه پردازی پارسی                         رستم جمشیدی

در آشپزخانه ی زبان فارسی                                  از ۴ دیواری

   (در باره ی کاربرد فعل «خوردن» در زبان فارسی)

نیما یوشیج از نگاه دیگران                                    دیدگاه های منتقدان و شاعران امروز

گفتاری پیرامون "زبان"، "گویش" و "لهجه" در فارسی  دکتر ایران کلباسی

 

١٣–  آیا می دانستید که . . .  ؟

  دانستنی های گوناگون از زبان و ادبیات فارسی                  آریا ادیب

فهرست کامل پرسش های " آیا می دانستید که . . . ؟ "

 بخش نخست  از شماره ی ١ تا ٣۸

  بخش دوم       از شماره ی ٣۹ تا ۵٦

 بخش سوم     از شماره ی ۵٧ تا ۷٦

 بخش چهارم    از شماره ی ۷٧ به بعد

 

١۴-  ابزار کار ادبی                                                          آریا ادیب

  ابزار کار ادبی (تعریف های کلی)           

  آشنایی با اصطلاحات ادبی                  

 بخش نخست از حرف آ تا ش

  بخش دوم      از حرف ص تا ی                   

 علم بدیع  ( آرایه های ادبی )                

  علم بیان                                          

مکتب های ادبی و هنری                     

جایزه های ادبی و به ترین آثار ادبی جایزه گرفته در ایران و جهان

علم عروض

 وزن شعر فارسی                                            دکتر پرویز ناتل خانلری             

 علم عروض و وزن شعر فارسی                          آریا ادیب

 

١۵- بررسی ها و پژوهش های ادبی

  ادب شناسی (سبک شناسی) " علویه خانم "         ناصر موذن

در حست و جوی " سر ّ " حافظ                              احسان طبری

  نگاهی به کتاب شعر متعهد ایران                           سعید سلطانی

فردوسی در هاله ای از افسانه ها                          دکتر جلال متینی

واژه های فارسی به کار رفته در قرآن                       پروفسور دکتر آرتور جفری

                                                                         Prof. Dr. Arthur Jeffery

 تاثیر اروپا در زبان و ادبیات فارسی :

نقش اروپا در ادبیات امروز ایران                            پروفسور دکتر الساندرو باوسانی

                                                                         Alessandro Bausani Prof. Dr.

 تحولاتی در نثر امروز فارسی                              پروفسور دکتر پیتر ایوری

                                                                         Peter Avery Prof. Dr.

نمودهای پویایی و ایستایی زبان در آثار جمال زاده      جواد اسحاقیان

نخستین زن شاعر پارسی گوی                              پوریا گل محمدی

مقوله های اقتصادی در ادبیات کلاسیک ایران             احسان طبری

 

١٦ –  تاریخ ادبیات کلاسیک     

 دوره های تاریخی نثر فارسی                                 ملک الشعرای بهار

 دوره ی نخست: دوره ی سامانی ( از ۳٠٠ تا ٤۵٠ ه ق)

 

١۷--  تاریخ ادبیات معاصر

بخش نخست: از دوران مشروطیت تا سال ١٣۰۰ ش  (دوره ی انقلابی)

ویژگی های نوژایی ادبی در دوران مشروطه               دکتر یعقوب آژند

سرگذشت نثر معاصر، خودشناسی                          محمد علی سپانلو

 

بخش دوم: از سال ١٣۰۰ تا ١٣۲۰ ش               (دوره ی تجربه و آزمایش)         

حیات ادبی ایران در دوران رضا شاه                           دکتر یعقوب آژند

سرگذشت نثر معاصر، دوره ی فترت                          محمد علی سپانلو 

 

بخش سوم : از سال ١٣٢٠ تا ١۳٤٠ش          (افول "کهنه" و شکوفایی "تازه")

جریان های ادبی پس از سقوط رضا شاه تا دهه ی چهل     دکتر یعقوب آژند

سرگذشت نثر معاصر، برگشت موج                                 محمد علی سپانلو  

 

بخش چهارم: از سال ١۳٤٠ تا ١۳۵٠ش          (به کرسی نشستن "تازه" ها)   

سرگذشت نثر معاصر، خانه روشنی                           (خواهد آمد)

 

نخستین گام های زنان در ادبیات داستانی معاصر             حسن میر عابدینی

 

١٨- فولکلور ایران، توده شناسی

ادبیات عامیانه ی ایران                                                مهران افشاری

فولکلور ایران :                                                           یحیی آرین پور

ضرب المثل های فارسی                        

 قصه ها و افسانه های فارسی   

 ترانه های ملی ایران

  چهره های فولکلوریک در قصه ها و مثل های ایرانی          احسان طبری

ترانه های عامیانه و برخی مختصات فنی و هنری آن ها      احسان طبری                 

 

١٩- ادبیات کودکان و نوجوانان

نخستین مطبوعات کودکان و نوجوانان در ایران                        علی کاشفی خوانساری

 نقش انقلاب مشروطه در پیدایش ادبیات نو کودکان و نوجوانان   محمد هادی محمدی

آسیب شناسی کتاب های کودکان و نوجوانان                        استاد هارون شفیعی

بررسی حایگاه و نقش پیشگامان ادبیات نو کودکان و نوجوانان :       (خواهد آمد)

  -  عباس یمینی شریف

  -  محمود کیانوش

  -  صمد بهرنگی

  -  پروین دولت آبادی

  -  و دیگران . . .

 

   

 

  زبان فارسی، تاریخ، نوزایی و فراگیری آن

 

بر پایه ی آزموده ها می توان گفت که فراگیری زبان فارسی برای بسیاری از ایرانیان، پس از بیرون آمدن از دامان مادر، در روند آموزش های نا بسامان ِ پس از آن، به بیراهه می افتد و مگر برای برخی از آنان، که به نسبت اندک هستند، برای بسیاری دیگر ( اگر چه حتا از آموزش ها و آگاهی های ویژه ی دیگری برای کسب و کار خود برخوردار می گردند) به روی کاغذ آوردن اندیشه چندان  دشوار می گردد که از نوشتن حتا یک موضوع ساده به فارسی، که به آسانی دریافت شدنی باشد، باز می مانند.

نمی توان ادعا کرد که این وضعیت ویژه ی ایران و ایرانیان است و در زبان دیگری نمونه ندارد، لیکن با پردلی می توان گفت که این دشواری اکنون در زبان فارسی و نزد ایرانیان برجستگی ویژه ای یافته است.

دلایل پدید آمدن این وضعیتِ ناخوشایند البته گوناگون است و بستگی به زبان فارسی ندارد که زبانی بسیار پرمایه و توانا است. به گفته ی دکتر پرویز ناتل خانلری « ناتوانی زبان، ناتوانی کسانی است که به آن سخن می گویند». این وضعیت در واقع دستپخت آنانی است که در حق این زبان کوتاهی های فراوان می کنند و حساسیتی نسبت به نابسامانی های تحمیل شده به آن از خود نشان نمی دهند.

به بیان دقیق تر، مسئول اصلی چون این وضعیتی،  نه تنها  آن قلم به دستانی هستند که نا مسئولانه و به شیوه ی سنتی، برای فضل فروشی، از به کارگیری واژه ها و عبارت های بیگانه ای که برابرهای آن ها در زبان فارسی رایج و یا ساختنی است، پرهیز نمی کنند، بلکه آنانی نیز هستند که توانایی انجام اصلاحات لازم در پهنه ی آموزش زبان فارسی، تشویق برای به کارگیری و نیرومندسازی آن، و نیز ایجاد حساسیت در برابر کژروی های املایی و انشایی دراین زبان را دارند، اما به دلایلی که در نوشته های بعدی روشن می گردد از انجام آن سرباز می زنند.

فراگیری درست و بسامان زبان فارسی روندی زمان گیر و دیرانجام دارد و به دگرگون سازی بنیادی آموزش زبان،  از همان آعاز کودکی و نوجوانی و پشتیبانی و تشویق جدی مسئولان در سراسر رده های آموزشی و قلمرو های نگارشی، نیازمند است.

افزون بر این ها،  هیچ فراگشت و رشد فرهنگی نیز پیش از فراهم شدن زمینه های لازم عینی و ذهنی آن رخ نخواهد داد. نگاهی به روند آخرین دوره ی نوزایی در زبان و ادبیات فارسی که از دست کم ١۰۰- ۹۰ سال پیش تا کنون،  بر پایه ی رشد ناگزیر مناسبات اقتصادی، اجتماعی و سیاسی جامعه ی ایران، به ویژه پس از انقلاب مشروطه،  ادامه دارد، نمایانگر آن است که امروز کشور ایران در ادامه ی ناگزیر دگرگونی های عینی و فراگشت جامعه ی خود ، به همخوانی و همپایی ِ  به تر  زمینه های ذهنی  جامعه و  زبان خود نیازمند است.

جوانان ما امروز تشنگی کنجکاوی خود را، نه با ادبیات ناب گذشتگان، و نه با یاوه گویی های برخی متجددنما، می توانند آرام نمایند. وظیفه ی تاریخی ما و هم اندیشان ما به سهم خود، نمایاندن توانایی های گذشتگان، توشه ی راه ساختن ِ تجربه های آنان و راهنمایی و یاری به نسل مشتاق در کوشش او برای یافتن راه حقیقی تکامل آینده ی انسان هاست و یکی از افزارهای ما در این کار،  زبان مادری ماست که همچون هر زبان دیگری اگر توانا و نیرومند باشد و بتواند هر آن چه را که این تکامل بدان نیازمند است، به خوبی و به درستی بنمایاند،  توشه ی راه و از پیش شرط های ضرور برای  حرکت در جاده های رشد و پیشرفت است.

در تارنمای ما،  مقالات بلند بالا درباره ی فتح جوشقان، عشق ورزی یوسف و زلیخا، پژوهش های تازه در باره ی خانه ی ابوالمظفر عبدالجبار، ناله ها و گدابازی های شاعران بی ذوق و بی هوده نویسی نویسندگان نام جو،  به هیچ روی دیده نخواهد شد. صفحات تارنمای ما میدان جنگ های قلمی دسته های حیدری و نعمتی که با یکدیگر خرده حساب دارند، نیست و سرانجام،  تارنمای ما برای یک مشت بیکاره ی شکم سیر نیست  که درآن حال که هزاران هزار تن از مردم ستم دیده ی ما به نان شب نیارمندند، در پناه حامیان خود در امن و امان نشسته و دو غزل از حافظ را از بر کرده و آن را به نام معلومات، گنجینه ی ناندانی خود کرده اند. اگر کسی بپرسد،  اگر تارنمای آریا ادیب این مطالب را ندارد پس چه دارد ؟ ما با او کاری نداریم. ما تارنمای زبان و ادبیات فارسی را برای دیگران، یعنی آنانی که می دانند تمدن بشر امروزی بسیار فراتر از این فلاکت هاست، می نویسیم.

ما در این تارنما ، از یک سو کوشش خواهیم کرد تا سهمی به اندازه ی توانانی خود در طرح مساله ی ضرورت همخوانی ِ شرایط ذهنی  جامعه  و از جمله زبان فارسی،  با دگرگونی های ناگزیر عینی در جامعه ی ایران،  بر عهده بگیریم و از سوی دیگر خواهیم کوشید تا با آموزش درست و آسان ِ زبان فارسی و آشنایی دادن بیش تر با امکانات بی کران این زبان، به آسان سازی و سامانمندی کاربرد آن یاری برسانیم.

تارنمای زبان و ادبیات فارسی (آریا ادیب) در کاربرد زبان و شیوه ی نگارش خود و درست نویسی، پای بند به آیین های محافظه کارانه نیست و با پرهیز از فرنگی مآبی و عربی مآبی از یک سو،  و دوری از فرنگی ستیزی و عربی ستیزی از سوی دیگر، به جای خود و در آن جا که به توانمندی و غنای زبان فارسی ( که مراد ماست) یاری می رسد، از واژه های هنوز دقیق تر و رساتر فرنگی و عربی نیز بهره خواهد گرفت.  مراد ما رعایت دقت، درست نویسی و  ساده نویسی است تا توده های هر چه بیش تری بتوانند از مطالب آن بهره بگیرند.

ما با بهره گرفتن از اندیشه و آگاهی دانشمندان و صاحب نظران بنام و  با برقراری پیوند با دوست داران زبان فارسی و بازتاب نظرات آنان، و با دادن آگاهی های همه سویه پیرامون زبان و ادب فارسی و نمایش جوانب گوناگون  نوزایی و نوسازی در آن، در کنار بازگفت ظرایف و توانایی های این زبان و نیز نشان دادن ایرادها و نارسایی های پدید آمده در آن،  خواهیم کوشید تا ضرورت رشد و هرچه نیرومند تر ساختن زبان فارسی را از دیدگاه های فرهنگی، اجتماعی و سیاسی نیز مستدل نماییم.  

خواست ما  از گشودن این صفحه، نه پدیدآوردن جایی برای دادن تنها  حکم ها و آگاهی های روشنفکرانه و آکادمیک درباره ی زبان فارسی، بلکه از جمله فراهم آوردن میدانی برای طرح آن مسایل گرهی در زبان فارسی است که بررسی و روشن نمودن آن ها به نیرومند تر گردیدن و همپا شدن هرچه بیش تر زبان فارسی با کاروان دانش و فرهنگ و تمدن جهانی یاری می رساند.

مراد ما،  انجام گفت و گوهای جان دار، پرشور و پرمایه در میان آن کسانی است که پیرامون بخش های گوناگون قلمرو  زبان فارسی آگاهی های ارزشمند دارند و برای از میان برداشتن سدهایی که بر سر راه رشد طبیعی این زبان قرار گرفته است،  چاره و تدبیری می شناسند.

این عزیزان، اگر همت کرده و با طرح نظرات خود پیرامون هر کدام از موضوعات دسته بندی شده در این تارنما، یا پیرامون هر موضوعی که خود پیشنهاد می کنند،  به رشد آن شرط ذهنی ضرور که در بالاتر از آن یاد کردیم، یاری برسانند، در حقیقت وظیفه ی میهنی خویش را  انجام داده  و دِین خود را به مردم اشان پرداخته اند.      ایدون باد        آریا ادیب

 

یادداشتی پیرامون نوشته های بهره گرفته در این تارنما:

 شماری از مقاله های ارزشمندی که ما را در کار آشنا ساختن دوست داران زبان و ادب فارسی با گوشه و کنار شگفت آور این زبان و ادبیات یاری می رساند، و از این رو برای نوشته شدن در این تارنما برگزیده  می شود، در بخش هایی از خود، یا یه موضوع مورد نظر ما مربوط نمی گردد و یا با  آیین دستوری و درست نویسی فارسی همساز نیست.

برخی از این مقاله ها، مگر از نظر موضوع و محتوا ، از نظر آیین املایی یا دستوری و درست نویسی فارسی و گاه از نطر تنظیم و ترتیب مطالب، به اندازه ای دارای عیب و ایراد است که اگر به شکل اصلی اشان به کار گرفته شوند، خوانندگان ما پس از خواندن بند هایی ار آن ها شوق و ذوق خواندن را از دست داده و از خواندن دنباله ی آن ها چشم پوشی می نمایند و بدین ترتیب از آشنایی با نکات ارزشمند آن ها محروم می شوند.

از این رو و از آن جا که ما در برابر خوانندگان خود برای آسان فهمی، درست خوانی و درست نویسی فارسی ( که مراد ما در این تارنما است)  اندریافت مسئولیت داریم، برخود روا می داریم که این گونه مقاله ها را به اندازه ی مورد نیاز کوتاه نموده و با ویرایش های دوباره و لازم، همچنین  آن ها را ار نادرستی های املایی، اگر هست، پاک سازیم،  با آیین دستوری و درست نویسی فارسی، اگر نیست، همساز نماییم و واژه ها و عبارت های بسیار پیچیده یا کنارنهاده ی بیگانه را نیز  از آن ها دور ساخته و برابرهای جاری و جاافتاده ی فارسی ِ آن ها را به کار بگیریم.

و  چون به شرف ادبی و اصل فرهنگی در نامیدن نویسنده و منابع بهره گرفته نیز پای بند هستیم، البته بر خود فرض و واجب می دانیم که نام و نشانی این مقاله ها و منابع آن ها را نیز ذکر نماییم. خوانندگان ارجمند ما اگر خواستار خواندن این مقاله ها در اندازه یا شکل نخستین اشان باشند ، با داشتن نام و نشانی آن ها، به آسانی می توانند به این نوشته ها دست یافته و آن ها را بخوانند.

 

نوشته های تارنمای آریا ادیب را نیز که اکنون برخی از تارنماهای آماده خوار با چشم فرو بستن بر نخستین اصل فرهنگی ِ پذیرفته شده در سراسر جهان،  بدون نامیدن  تارنمای ما،  زینت صفحات خود نموده و با این کار عیار خود را به نمایش گذاشته اند، خوانندگان ما خود بی گمان از شیوه ی بخش بندی و نمایش مطالب و آیین نگارشی ما به آسانی تمیز داده و باز می شناسند.  با سپاس،   آریا ادیب.

 

 

 

  

 

 

 

نگاهی به تاریخچه ی خط و زبان در ایران (1)

 

شماره ی نوشته: ٤ / ١

نورا نیک سرشت

نگاهی به تاریخچه ی خط و زبان در ایران

بخش نخست: دوران پیش از اسلام

آغاز تاریخچه ی خط در ایران باستان که طبق کتیبه ای که در جنوب ایران کشف شده است به حدود پنج تا هفت هزار سال پیش می رسد و برای نمونه می توان از کتیبه های موجود در معبد سه هزار و پانصد ساله ی زیگورات نام برد. ولی از آن جا که مدارک ما در این باره کامل نیست، ما نیز از اشاره به زبان ها و خط های پیش از هخامنشیان خودداری نمودیم.

تاريخ ايران از زمان مادها روشن و مدون است و خلاصه اش اين است كه شخصی به نام دياكو بنیادگذار سلسله ی ماد بود. او هگمتان يا اكباتان (همدان) را پايتخت خود قرار داد. يكی از فرمان روايان بزرگ ماد به نام هُوَخشَتَرَ حكومت آشور را برانداخت و دولت ماد را اقتدار و اهميت بخشيد. جانشين او نیز كه آستياگ نام داشت مغلوب كوروش كبير گرديد و سلسله ی ماد برافتاد. كوروش بنیادگذار سلسله ی هخامنشيان، مركز حكومت خويش را در پاسارگاد قرار داد و كشور ليدي و بابل را مسخر نمود و مهم ترين دولت و سلطنت دنيای قديم را تشكيل داد. داريوش بزرگ ترين شاهنشاه هخامنشی هم، نخست ياغيان را سركوب كرد و كشور ايران را از سر حد چين تا ريگزارهای سوزان افريقا بسط داد و دولت هخامنشی را از مقتدرترين دولت های روی زمين كرد. از زبان مادی سند و آثار كتبی بر جای نمانده است ولی شكی نيست كه زبان مادی با پارسی باستان خويشاوندي نزديك داشته است،‍‌ به طوری كه پارسی ها و مادی ها زبان يكديگر را به خوبی می فهميده اند.

زبان پارسی باستان

زبان ايرانيان در زمان هخامنشيان پارسی باستان يا فرس قديم ناميده می شود كه ريشه ی زبان فارسی كنونی است. كتيبه های شاهان هخامنشی و لوح های زرين و سيمين كه از آن روزگار بر جای مانده به اين زبان نوشته شده است. مجموع واژه های اصلی كتبيبه ها از چهارصد كلمه تجاوز نمی كند و مطالب آن عبارت است از نام و شرح خاندان شاهان، شرح فتوحات، ستايش يزدان، نكوهش دروغ و ناپاكي و سفارش به راستي و نيكو كاری. اين كتيبه ها غالبن به چند زبان است و غير از پارسی باستان، به زبان های آسوری ،ايلامی و آرامی كه میان ملل دست نشانده ی هخامنشيان معمول بوده، نگاشته شده است. مجموع كتيبه های هخامنشی بالغ بر چهل كتيبه است و مهم ترين آن ها در تخت جمشيد، همدان، شوش، نقش رستم، بيستون، وان و الوند، است كه كتيبه ی بيستون از همه مفصل تر و مشتمل بر ٤٢٠ سطر و هيجده هزار و نهصد كلمه است كه داريوش در اين كتيبه چه گونگي فرونشاندن شورش های داخلی و غلبه و تسلط به كشورهای خارجی و حدود متصرفات خود را شرح می دهد و در پايان، مجد و بزرگواری كشور ايران را آرزو می كند.

خط ميخی

كتيبه های هخامنشی به خط ميخی است. ايرانيان اين خط را از قوم كلده و آشور گرفتند و در آن تغييراتی دادند و آن را به صورت الفبايی در آوردند. اين خط که از چپ به راست نوشته می شده دارای ۳٦ حرف بوده و در كنده كاری و نوشتن روی سنگ و اجسام سخت به كار می رفته است. نخستین خط ميخی كه به دست آمده است از زمان آريار منه و آخرين خط میخی از روزگار پادشاهی اردشير سوم است. این خط به سبب دشواری نگارش، از دوران اشكانيان رو به زوال نهاد و به تدريج منسوخ گرديد.

در كتيبه ها پنج كلمه به خط میخی و به صورت پندار نگاری باقي مانده است. پندار نگاری مرحله ی پس از  تصوير نگاری در تاريخچه ی خط را گويند كه تصوير در آن كم كم ساده شده و به صورت علامت و نشانه در آمده است. همچنین برای اسامی معني نيز علایمی ايجاد گرديده است. علایم رياضی نیز كه اکنون به صورت خط بين المللي در آمده از نمونه هاي پندارنگاری است. این پنج کلمه عبارت است از: اورامزدا – اهورامزدا، خشايثيه – شاهنشاه، دهيو – كشور، بغا – خدا، بومي - بوم – سرزمين. گذشته از سنگ نبشته ها، سكه های هخامنشی و خطوط روی برخی ظروف و سنگ ترازو ها و نگين های بر جای مانده از آن عهد، همه به خط ميخی و زبان پارسی باستان است. برای شناختن زبان پارسي باستان چند جمله از بند اول كتيبه ی نقش رستم با زبان پارسی باستان آوزده می شود: « بغ وزر كه اورامزداهی ايمم بوميم اداهی اومام آسمانم اداهی مرتيم اداهی شياتيم ادامرتيهی». ترجمه : خدای بزرگ است اهورا مزدا كه اين زمين را آفريد كه آن آسمان را آفريد كه شادی را برای مردم آفريد.

زبان اوستايی

اوستا قديمي ترين اثر از آثار آريايی است. زبان اوستايی با سانسكريت، زبان ادبی و كهن هنديان شباهت تام دارد و معلوم مي شود كه ايرانيان و هنديان در روزگاری با هم زندگانی كرده و زبان مشتركی داشته اند كه ريشه ی زبان اوستايی و سانسكريت بوده است. زردشت پيامبر ايران باستان كه قرن ها پيش از مسيح زندگی می كرده است، از شمال يا شمال غرب ايران برخاسته و متوجه ی مشرق ايران شده است و پيروانش گشتاسب و گرشاسب در مشرق ايران بوده اند. پس زبان اوستايی در قسمت های شرقی هم مفهوم بوده است.

اوستا داراي دو لهجه است. قسمتي که از خود زردشت است خيلي قديمی و بقيه جديدتر است. گات ها يا سرودهای مذهبی از خود زردشت است. اوستا در قديم ٢١ كتاب را شامل می شده كه مردم ايران آن ها را از حفظ داشتند. در استيلاي اسكندر، مقداري از آن از دست رفت. بلاش اول اشكاني کوشش به گرد آوري اوستا نمود و دستور داد اوستای پراكنده را كه موبدان در حافظه داشتند گرد آوری كنند. ولی اقدام اساسي براي تدوين اوستا در زمان ارشير بابكان انجام گرفت و عده ای از موبدان كه رياست آن ها با تنسر، هيربد هيربدان بود مامور گرد آوری اوستا شدند. پس از اردشير، پسرش شاپور اول خرده اوستا را كه پراكنده بود گرد آوری كرد. به روزگار شاپور دوم ساسانی درباره ی مراسم دينی میان زردشتيان اختلاف افتاد و به دستور شاپور، آذر بد مهر اسپندان موبد موبدان به كتاب اوستا مراجعه و مطالب آن را مرتب نمود.

خط اوستايی

خط اوستايی با احتمال زياد در زمان ساسانيان تنظيم شده است. در این دوره در ضمن تدوين اوستا و كتابت آن متوجه شدند كه خط پهلوي براي نوشتن تلفظ صحيح اوستا، رسا نيست. بنابراين موبدان، الفبايي از روی الفبای پهلوي به وجود آوردند كه بتوان تمام لغات و كلمات مقدس و خواندن صحيح اوستا را به وسيله ی آن نوشت. اين خط دين دبيره نام دارد كه امروزه به خط اوستايی يا دبيری دين نيز خوانده می شود. اين خط كه از راست به چپ نوشته می شود، كامل ترين خط موجود جهان است. زيرا در الفبای اوستايی اعِراب جزو حروف است و  برای همه ی صداها نیز حروف و نشانه ی ویژه وجود دارد. الفبای اوستايی ٤٤ حرف دارد و جدا نوشته می شوند و چون اعِراب داخل حروف است، خواندن و نوشتن با آن بسيار ساده است. به جرات می توان گفت که خط اوستايی يكی از كامل ترين خطوطی است كه تا كنون مورد استفاده قرار گرفته است.

پس از مرگ اسكندر، كشور های تصرف شده، میان جانشينان او تقسيم شد و سلكوس به فرمانروايی ايران منصوب گرديد. مدت هشتاد سال سلوكی ها بر ايران تسلط داشتند تا آن كه مردم خراسان با قيامی مردانه، سلوكی ها را مغلوب ساختند و دولت پارت يا اشكانيان را به وجود آوردند. واژه ی پارت parthava (پرثَوَه) در گذشت زمان به پَرتَو و سپس با تبدیل  (ر) به (ل) و (ث) به (ه)  پَلهَو شده و بر اثر قلب (ل) و (ه) به صورت پَهلَو در آمده است. پارت سرزمين خراسان و گرگان كنونی است كه نامش در كتيبه ی بيستون جزو كشور هايی كه داريوش بر آن ها حكمرانی داشته، آمده است . واژه ی "پهلو" همان گونه كه توضيح داده شد از همان لغت پرتو يا پرثوه است كه در نتيجه ی تطور لغوی به این صورت درآمده است و لفظ "پهلوان" به معنی شجاع از همين واژه ی "پهلوی" است، زیرا پرتوها ( پهلوی ها ) نزدیک به ۵٠٠ سال در برابر یوزش روميان ایستادگی كردند.

زبان پهلوی

پس از استقرار اشكانيان، زبان پهلوی اشکانی  يا زبان مردم خراسان زبان رسمی و درباری ايران شد و تا تسلط اعراب تازی زبان مردم شمال و مشرق ايران بود. از زبان پهلوی اشكاني كه به زبان پهلوی شمالي نيز معروف است، جز چند كلمه به روی سكه ها، آثار مهمي بر جای نمانده است و در زبان ارمنی و لهجه های آذربايجان و خراسان نیز پاره ای از واژه هاي پهلوي اشكانی ديده می شود.

گاهي از كلمه پهلوی، زبان فارسی روان اراده مي شود، به طوري كه در دوره های اسلامي، "پهلوی زبان" می گفته اند که مقصود "زبان پارسی" بوده و آن را در برابر زبان عربی به کار می بردند. اين زبان كه اصل آن از پارسی باستان است، در طی زمان تغيير پيدا كرد و پس از تحول بسيار به صورت پارسی و زبان دری در آمد.

مانی در سال ٢۵١ ميلادی در سن ٤۵ سالگی ادعای پيامبری كرد و برای تبليغ شاپور اول ساسانی به دين خود، كتاب شاپورگان را به زبان پهلوی اشكانی نگاشت. بخشی از آثاری كه اخيرن از مانويان در تورفان  ايالتی از تركستان چين  پيدا شده بنا به عقيده ی شماری از پژوهشگران به خط و زبان پهلوی اشكانی است. رساله ای هم به زبان پهلوی اشكانی در دست است به نام درخت آسوريك كه گروهی از پژوهشگران عقيده دارند كه اصل آن به زبان پهلوی اشكانی بوده و بعد به پهلوی ساسانی در آمده است و اين كتاب در اصل منظوم بوده و شعرهای ١٢ هجايی داشته ولی اكنون وزن های بیت های آن به هم خورده و به نثر تبديل شده است. موضوع درخت آسوريك عبارتست از مناظره ی درخت خرما و بز که ما به عنوان نمونه چند سطر از كتاب را با ترجمه ی آن می آوریم: «درختی رست است تر او شتر و اسوريك، بنش خشك است، سرش هست تر، ورگش كنيا ماند، برش ماند انگور، شيرين بار آورد. مرتومان وينای آن ام درختی بلند». ترجمه : درختی رسته است آن طرف شهرستان آسوريك، بنش خشك است و سر او تر است، برگش به نی ماند و بارش به انگور. شيرين بار آورد. مردمان بينی من آن درخت بلندم.

خط پهلوی

اخيرن سندی به زبان پهلوی اشكانی در اورمان كردستان كشف شده و آن عبارت از دو قباله ی زمين است كه در ١٢٠ سال پيش از ميلاد مسيح آن را به خط پهلوی اشكانی روی پوست آهو نوشته اند. خط پهلوی اشكانی كه با حروف جدا از هم و منقطع و از راست به چپ نوشته می شد، از خط آرامي اقتباس شده بود، خط آرامی را كلدانيان كه تابع ايران بودند در اين كشور رواج دادند. در زمان هخامنشيان اين خط مخصوص نگارش بود و خط ميخی برای كتيبه و كنده كاری به كار مي رفت، در دوره ی اشكانيان خط پهلوی براي كتيبه و كنده كاری هر دو معمول شد. خط پهلوی داراي ٢۵ حرف است و عيب و اشکال بزرگ آن اين است كه حروف صدادار ندارد و يك حرف آن گاه چند صدای مختلف دارد.

اردشير بابكان، اردوان آخرين پادشاه اشكانی را شكست داد و آن سلسله را برانداخت و سلسله ی ساسانی را بنیاد نهاد و پايتخت را از شمال به جنوب آورد. مذهب زردشتی را كه از روزگار تسلط اسكندر به تدريج از رونق افتاده بود، آيين رسمی ايرانيان كرد و آتشكده های خاموش را روشن ساخت. وی و جانشينانش در آبادانی كشور و گسترش علم و فرهنگ و ترويج آداب و رسوم ملی كوشش بسيار نمودند.

زبان پهلوی ساسانی كه به پهلوی جنوبی معروف است با پهلوی اشكانی تفاوت اندکی دارد. با نگاهی به برخی كلمات كه هنوز در زبان پارسي به كار می رود، می توان به اختلاف ميان دو لهجه ی اشكانی و ساسانی پی برد. مثلن  "گرسنه" و  "گسنه" كه به زبان پهلوی اشكانی است، در زبان پهلوی ساسانی  "گشنه" است. همچنين "فرستك" در پهلوی اشكانی، "فرشتك" در پهلوی ساسانی و "فرشته" در زبان پارسی كنونی است. اصل زبان پهلوی جنوبی نيز از پارسی باستان است و چون پاره ای از اصطلاحات دينی و لغات اوستايی در آن راه يافته و از نظر قواعد دستوری با پهلوی اشكانی فرق اندکی دارد، از اين رو آن را لهجه ای از لهجه های پهلوی می شمارند.

از زبان پهلوی ساسانی آثار متعددی یز جای مانده است كه بخش عمده ی آن كتاب های دينی، اخلاقی، ادبی و داستان است. در روزگار ساسانيان اوستا نیز گرد آوری و ترجمه و تفسيرهايی به پهلوی بر آن نوشته شد که  آن را زند گفته اند و شرحی كه سپس براي زند نوشته شد، به پازند معروف است.

خط پهلوی ساسانی از روی خط پهلوی اشكانی تنظيم شد كه در كتيبه ها، حروف آن مانند پهلوی اشكانی از هم جدا نوشته می شد و در نامه ها و تحرير، با هم تركيب می شد . شمار الفبای پهلوی ساسانی را از ١٨ تا ٢۵ حرف نوشته اند و علت اين امر همان گونه که گفته شد آن است كه در این خط يك حرف چند صدای مختلف می دهد. دبيران دوره ساسانی برخی از لغات را به آرامی می نوشتند و هنگام خواندن به پهلوی می خواندند و آن را هُزوار ٍٍِِ‌ش می ناميدند. مثلن « ملكان ملكا » می نوشتند و «شاهنشاه» می خواندند و «يوم» می نوشتند و «روز» می خواندند. با آن كه زبان پهلوی از نظر قواعد دستوری و ريشه ی كلمات با زبان پارسی كنونی اختلاف اندکی دارد، به سبب اين كه الفبای پهلوی حروف صدادار ندارد و يك حرف، صداهاي مختلف می دهد و معمول بودن هزوارش در آن، خواندن كتاب های پهلوی خالی از اشكال نيست. خط پهلوی در دوره ی ساسانيان معمول بوده و تا حدود يك سده پس از اسلام در ايران زمين رواج داشته است و تا زمان حجاج بن يوسف ثقفی دفاتر ديوانی هنوز به خط پهلوی نوشته می شد و پس از آن كه خط عربی جانشين آن گرديد، این خط تا مدتی میان گروهی از ايرانيان به ویژه موبدان برای نامه نگاری و نوشته های دينی به كار مي رفت. كتيبه هايی از دوره ی ساسانيان كشف شده است كه مهم ترين آن ها عبارتست از :

١-  كتيبه ی نقش رستم نزديك تخت جمشيد از اردشير بابكان به سه زبان پهلوی اشكاني و ساسانی و يونانی.

٢ – كتيبه ی حاجی آباد در سه فرسخی تخت جمشيد ار شاپور اول ساسانی كه به پهلوی ساسانی و اشكانی نوشته شده است.

۳ – كتيبه ی پايكوبی میان قصر شيرين و سليمانيه کردستان عراق که بخشی از ایران بوده و كتيبه ی بسيار مفصلی است از نرسي که به خط پهلوی اشكانی و ساسانی نوشته شده است .در اين كتيبه نرسی بيان می كند كه چه گونه بهرام سوم را از تخت پايين آورده و خود به سلطنت رسيده است . اين كتيبه درباره ی حدود و مرزهای ايران در آن زمان اطلاعات بسیار جالبی به دست مي دهد.

كتيبه هايی نیز در طاق بستان و نقش رجب و تخت جمشيد و همچنين لوح ها، سكه ها و مُهر هايی از دوره ی ساسانی باقی است. يكی از آثار پر ارزش به خط پهلوی ساسانی "كارنامه اردشير بابكان" است كه در بخشی از آن می گويد: «پس از مرگ اسكندر گجستک رومی، ايران، شهر ٢٤٠ كدخدايی بود. سپاهان و پارس و نواحی نزديك آن در دست اردوان سردار بود. بابك، مرزبان و شهردار پارس و گمارده اردوان بود».

پایان بخش نخست

 

از : پایگاه تاریخ، فرهنگ و تمدن ایران

 

 

ما پس از این نگاه کلی به تاریخچه ی خط و زبان های ایرانی در دوران پیش از اسلام، در بخش دوم این رساله، با زبان ها و خطوط دوران پس از اسلام نیز در ایران آشنا خواهیم شد. از این رو من خوانندگان ارحمندم را به خواندن دنباله ی این رساله که به زودی در بخش دوم این گفتار در تارنمای آریا ادیب خواهد آمد، فرا می خوانم. با سپاس، آریا ادیب

 

زبان و ادبیات فارسی ( آریا ادیب )

 

 

خوانندگان ارجمند من می توانند مقاله های این تارنما را یا در آرشیو موضوعی در موضوع مربوط به خود بیابند یا در فهرست همه ی نوشته های تارنما  که در ستون آرشیو موضوعی نهاده شده است، هر نوشته را به طور مستقیم فراخوانده و بخوانند. با سپاس، آریا ادیب

 

مقالات نهاده شده در این تارنما در یک نگاه :

 

١–  سرگذشت زبان فارسی

 سرگذشت زبان فارسی                                 جلال خالقی مطلق

درباره ی فقر فرهنگی مهاجمان به زبان فارسی    دکتر جلال متینی

دوره های تاریخی واژه پذیری در زبان فارسی       دکتر علی اشرف صادقی

 

 ۲ –  دگرگونی های تاریخی در زبان فارسی  (Semantics)

 زبان  و جامعه .                                           دکتر پرویز ناتل خانلری

 تاثیرات زبان عربی در پیدایش زبان دری و شعر عروضی فارسی

    ( تکامل ادب فارسی در دوران پس از اسلام )                              

                                                                   احسان طبری

 

٣ –  مسایل امروز زبان فارسی

جایگاه سیاسی زبان فارسی                                  آریا ادیب

مشکلات کنونی زبان فارسی و راه های حل آن ها       احسان طبری

 آسیب دیدگی های زبان فارسی                             دکتر پرویز ناتل خانلری

 رفتارهای ناهنجار فارسی زبانان با زبان فارسی          دکتر حلیل دوستخواه

         (زبان فارسی از آشوب تا سامان)                         

وضعیت امروز آموزش زبان و ادبیات فارسی                حسین ذوالفقاری  استاد دانشگاه تربیت مدرس

             در دانشگاه های ایران                                عباس علی وفایی استاد دانشگاه علامه طباطبایی

                                                                         عنایت سمیعی    منتقد و شاعر 

                                                                         سعید حمیدیان     استاد دانشگاه و پژوهشگر    

                                                                         شاپور جور کش     شاعر، منقد و مترجم

فارسی شناسی                                                دکتر علی اشزف صادقی

فارسی زبانی عقیم در ساخت دانشواژه ها              دکتر محمد رضا باطنی

مقوله هایی از  زبان شناسی در زبان فارسی           دکتر محمد رضا باطنی

 

٤–  ادبیات  فارسی  ( گفتارهای عمومی )

 ادبیات فارسی                                                        ملک الشعرای بهار

   نخستین نسل ادبیات داستانی ایران                           محمد بهارلو

  شعر شناسی                                                        ملک الشعرای بهار

درباره ی شعر و شاعر                                               احسان طبری

سخنی درباره ی شعر (فارسی)                                  احسان طبری

درباره ی نقد شعر  (چه گونگی نقد شعر نو )                  احسان طبری

تحولات ادبیات فارسی از انقلاب مشروطه تا انقلاب بهمن  دکتر محمد رضا شفیعی کد کنی

ویژگی های سبک شاعران و فالب های شعر کلاسیک     شامل سالار

                                                                               آریا ادیب

 

۵ –  دستور زبان و آیین درست نویسی فارسی

  درباره ی فارسی نویسی                                      ناصر پور پیرار

  بزرگ سازی و کوچک سازی ِ واژه ها در زبان فارسی    احسان طیری

 نکته هایی از درست نویسی  زبان فارسی                آریا ادیب

       (درباره ی : فعل «بایستن» / «است» و «هست» / «گفتی» و «گویی» /  صفت ساده و صفت مفعولی /

       دراز نویسی / «بر علیه» /  نشانه های نگارشی /  گرایش به حذف حرف اضافه /  اضافه کردن «ی» در حالت

       اضافه / گذاشتن و گزاردن / دسته ها و انواع به کارگیری های نادرست واژه ها و عبارات در زبان فارسی /  به

       گردن یا در گردن / اشتباه گرفتن ترکیب اضافی با ترکیب وصفی /  کاربرد نادرست صفت و اسم مونث در زبان

       فارسی،  . . .  )

  غلط های مشهور املایی و دستوری زبان فارسی    دکتر سعید نفیسی

                                                                        مهدی پرتوی آملی

                                                                        محمد نبی عظیمی

  پاک سازی زبان فارسی از قاعده های دستوری

        زبان عربی                                                  محمد پروین گنابادی

 

٦–  خط فارسی

درباره ی تغییر خط فارسی                دکتر پرویز ناتل خانلری

شیوه ی خط فارسی                       دکتر پرویز ناتل خانلری

مساله ی اصلاح خط فارسی             دکتر پرویز ناتل خانلری

درباره ی اصلاح خط فارسی               دکتر پرویز ناتل خانلری

مساله ی خط                                 احسان طبری

سرگذشت فکر تغییر خط فارسی        یحیی آرین پور

 

 ۷ –  زبان عامیانه ، اصطلاحات و ضرب المثل های فارسی                   آریا ادیب

حرف های آ و الف  حرف ب   حرف پ   حرف ت

حرف ج                 حرف چ   حرف ح  حرف خ

حرف های د و ذ

 

۸ –  کالبد شکافی واژه های زبان فارسی (Etimology)

بحثی درباره ی « موشک » و « رزمایش »                                    رستم جمشیدی

« آیین » و « دین »                                                                  مجتبا  آقایی

دگرگردی واژه ها در سیر زمان                                                    دکتر فریدون جنیدی

       (درباره ی واژه های « باد »، « کمر »، « کمربند »، « افسوس »،

       « پرستیدن » (و مشتقات آن)، واژه های «زن»، «بانو» و «دوشیزه»، « آریا»، «ایران» و «اوستا»)

در جست و جوی حل معمای واژه های «تات»، «تاجیک» و «تازی»     دکتر یحیا ذکا

درباره ی واژه ی «کردن»، پسوندهای مکان ِ ساخته شده  از آن         دکتر فریدون جنیدی

        و نام شهر «کرمان»                                                            

درباره ی ریشه ی فارسی واژه ی " عشق "                                  محمد حیدری ملایری

ریشه ی ایرانی نام "دریای سیاه " و رودخانه های " دانوب " و " دُ ن " دکتر بهرام فره وشی       

سرگذشت واژه ی " گل "                                                          دکتر بهرام فره وشی

ریشه ی نام شهرهای: اردبیل، اردکان، اهواز، دلیجان،                      دکتر فریدون جنیدی

   سمرقند، شیراز، قتدهار و مریوان و بسیاری از روستاهای ایران

کند و کاوی در معنی و ریشه ی واژه ی "عجم"                                محمد عجم

     

۹–  ریشه های تاریخی اصطلاحات و ضرب المثل های فارسی               آریا ادیب

                                                                                              مهدی پرتوی آملی

بخش نخست:  

آب از سرچشمه گل آلود است، آب پاکی روی دست کسی ریختن، آب زیر کاه، آبشان از یک جوی نمی گذرد، آتش بیار معرکه، آفتابی شدن، از بیخ عرب شدن، انگار از دماغ فیل افتاده، از کوره در رفتن، از کیسه ی خلیفه بخشیدن، الکی، با آب حمام دوست گرفتن، باج ندادن به شغال، باج سبیل، باد آورده را باد می برد، بادنجان دور قاب چیدن، برو آن جا که عرب نی انداخت، بز بیاری، بل گرفتن، به مشروطه اش رسید، بند را آب دادن، به رخ کشیدن، پارتی بازی، پته اش روی آب افتاد، پدرت را در می آورم، پدر سوخته، پهلوان پنبه، پنبه ی کسی را زدن، تعارف شاه عبدالعظیمی، جنگ زرگری، جور کسی  را کشیدن، جیم شدن، چشم روشنی، چوب توی آستین کسی کردن، حاجی حاجی مکه، حاشیه رفتن، به کرسی نشاندن حرف، حرف مفت، حقه بازی، حمام زنانه، حیدری و نعمتی، خاک بر سر، خر کریم را نعل کرده است، خط و نشان کشیدن برای کسی.

 

بخش دوم:

دری وری، دست شستن از کاری، دست کسی را توی حنا گذاشتن، دست کسی را توی پوست گردو گذاشتن، دنبال نخود سیاه فرستادن، دو قورت و نیمش هم باقی است، ریش و قیچی را به دست کسی دادن، زندگی سگی، زیر پای کسی را جارو کردن، زیر کاسه نیم کاسه ای است، سایه تان از سر ما کم نشود، سبزی پاک کردن، سبیلش آویزان شد، ستون پنجم، سر و کیسه کردن، سر و گوش آب دادن، سگ نازی آباد، سنگ دیگری را به سینه زدن، سوراخ دعا را گم کردن، . . .

 

 ١۰–  واژه نامه ی بیگانه – فارسی     آریا ادیب

 از حرف آ تا ش

 از حرف ص تا ی

 

١١–  هنر ترجمه و مسایل آن

چه گونگی واگویی و نوشتن نام های بیگانه در فارسی   دکتر پرویز ناتل خانلری

مسایل واژه سازی                                                  دکتر داریوش آشوری

 توانایی زبان فارسی در واژه سازی                             دکتر محمود حسابی

نگاهی به برخی از مسایل ترجمه در ایران                    علیزضا سمیعی

واژه و واژه سازی، شیوه های برابر سازی و برابر یابی،    دکتر کوروش صفوی

  خط فارسی و درست نویسی، فارسی سره

  و پسرفت آموزش زبان و ادبیات فارسی در دانشگاه های ایران

   

١۲–  گفتارها و دیدگاه ها

حتا مثلن خاهر : سه پیشنهاد نگارشی                   افشین دشتی

سنت دیرینه ی واژه پردازی پارسی                         رستم جمشیدی

در آشپزخانه ی زبان فارسی                                  از ۴ دیواری

   (در باره ی کاربرد فعل «خوردن» در زبان فارسی)

نیما یوشیج از نگاه دیگران                                    دیدگاه های منتقدان و شاعران امروز

گفتاری پیرامون "زبان"، "گویش" و "لهجه" در فارسی  دکتر ایران کلباسی

 

١٣–  آیا می دانستید که . . .  ؟

  دانستنی های گوناگون از زبان و ادبیات فارسی                  آریا ادیب

فهرست کامل پرسش های " آیا می دانستید که . . . ؟ "

 بخش نخست  از شماره ی ١ تا ٣۸

  بخش دوم       از شماره ی ٣۹ تا ۵٦

 بخش سوم     از شماره ی ۵٧ تا ۷٦

 بخش چهارم    از شماره ی ۷٧ به بعد

 

١۴-  ابزار کار ادبی                                                          آریا ادیب

  ابزار کار ادبی (تعریف های کلی)           

  آشنایی با اصطلاحات ادبی                  

 بخش نخست از حرف آ تا ش

  بخش دوم      از حرف ص تا ی                   

 علم بدیع  ( آرایه های ادبی )                

  علم بیان                                          

مکتب های ادبی و هنری                     

جایزه های ادبی و به ترین آثار ادبی جایزه گرفته در ایران و جهان

علم عروض

 وزن شعر فارسی                                            دکتر پرویز ناتل خانلری             

 علم عروض و وزن شعر فارسی                          آریا ادیب

 

١۵- بررسی ها و پژوهش های ادبی

  ادب شناسی (سبک شناسی) " علویه خانم "         ناصر موذن

در حست و جوی " سر ّ " حافظ                              احسان طبری

  نگاهی به کتاب شعر متعهد ایران                           سعید سلطانی

فردوسی در هاله ای از افسانه ها                          دکتر جلال متینی

واژه های فارسی به کار رفته در قرآن                       پروفسور دکتر آرتور جفری

                                                                         Prof. Dr. Arthur Jeffery

 تاثیر اروپا در زبان و ادبیات فارسی :

نقش اروپا در ادبیات امروز ایران                            پروفسور دکتر الساندرو باوسانی

                                                                         Alessandro Bausani Prof. Dr.

 تحولاتی در نثر امروز فارسی                              پروفسور دکتر پیتر ایوری

                                                                         Peter Avery Prof. Dr.

نمودهای پویایی و ایستایی زبان در آثار جمال زاده      جواد اسحاقیان

نخستین زن شاعر پارسی گوی                              پوریا گل محمدی

مقوله های اقتصادی در ادبیات کلاسیک ایران             احسان طبری

 

١٦ –  تاریخ ادبیات کلاسیک     

 دوره های تاریخی نثر فارسی                                 ملک الشعرای بهار

 دوره ی نخست: دوره ی سامانی ( از ۳٠٠ تا ٤۵٠ ه ق)

 

١۷--  تاریخ ادبیات معاصر

بخش نخست: از دوران مشروطیت تا سال ١٣۰۰ ش  (دوره ی انقلابی)

ویژگی های نوژایی ادبی در دوران مشروطه               دکتر یعقوب آژند

سرگذشت نثر معاصر، خودشناسی                          محمد علی سپانلو

 

بخش دوم: از سال ١٣۰۰ تا ١٣۲۰ ش               (دوره ی تجربه و آزمایش)         

حیات ادبی ایران در دوران رضا شاه                           دکتر یعقوب آژند

سرگذشت نثر معاصر، دوره ی فترت                          محمد علی سپانلو 

 

بخش سوم : از سال ١٣٢٠ تا ١۳٤٠ش          (افول "کهنه" و شکوفایی "تازه")

جریان های ادبی پس از سقوط رضا شاه تا دهه ی چهل     دکتر یعقوب آژند

سرگذشت نثر معاصر، برگشت موج                                 محمد علی سپانلو  

 

بخش چهارم: از سال ١۳٤٠ تا ١۳۵٠ش          (به کرسی نشستن "تازه" ها)   

سرگذشت نثر معاصر، خانه روشنی                           (خواهد آمد)

 

نخستین گام های زنان در ادبیات داستانی معاصر             حسن میر عابدینی

 

١٨- فولکلور ایران، توده شناسی

ادبیات عامیانه ی ایران                                                مهران افشاری

فولکلور ایران :                                                           یحیی آرین پور

ضرب المثل های فارسی                        

 قصه ها و افسانه های فارسی   

 ترانه های ملی ایران

  چهره های فولکلوریک در قصه ها و مثل های ایرانی          احسان طبری

ترانه های عامیانه و برخی مختصات فنی و هنری آن ها      احسان طبری                 

 

١٩- ادبیات کودکان و نوجوانان

نخستین مطبوعات کودکان و نوجوانان در ایران                        علی کاشفی خوانساری

 نقش انقلاب مشروطه در پیدایش ادبیات نو کودکان و نوجوانان   محمد هادی محمدی

آسیب شناسی کتاب های کودکان و نوجوانان                        استاد هارون شفیعی

بررسی حایگاه و نقش پیشگامان ادبیات نو کودکان و نوجوانان :       (خواهد آمد)

  -  عباس یمینی شریف

  -  محمود کیانوش

  -  صمد بهرنگی

  -  پروین دولت آبادی

  -  و دیگران . . .

 

   

 

  زبان فارسی، تاریخ، نوزایی و فراگیری آن

 

بر پایه ی آزموده ها می توان گفت که فراگیری زبان فارسی برای بسیاری از ایرانیان، پس از بیرون آمدن از دامان مادر، در روند آموزش های نا بسامان ِ پس از آن، به بیراهه می افتد و مگر برای برخی از آنان، که به نسبت اندک هستند، برای بسیاری دیگر ( اگر چه حتا از آموزش ها و آگاهی های ویژه ی دیگری برای کسب و کار خود برخوردار می گردند) به روی کاغذ آوردن اندیشه چندان  دشوار می گردد که از نوشتن حتا یک موضوع ساده به فارسی، که به آسانی دریافت شدنی باشد، باز می مانند.

نمی توان ادعا کرد که این وضعیت ویژه ی ایران و ایرانیان است و در زبان دیگری نمونه ندارد، لیکن با پردلی می توان گفت که این دشواری اکنون در زبان فارسی و نزد ایرانیان برجستگی ویژه ای یافته است.

دلایل پدید آمدن این وضعیتِ ناخوشایند البته گوناگون است و بستگی به زبان فارسی ندارد که زبانی بسیار پرمایه و توانا است. به گفته ی دکتر پرویز ناتل خانلری « ناتوانی زبان، ناتوانی کسانی است که به آن سخن می گویند». این وضعیت در واقع دستپخت آنانی است که در حق این زبان کوتاهی های فراوان می کنند و حساسیتی نسبت به نابسامانی های تحمیل شده به آن از خود نشان نمی دهند.

به بیان دقیق تر، مسئول اصلی چون این وضعیتی،  نه تنها  آن قلم به دستانی هستند که نا مسئولانه و به شیوه ی سنتی، برای فضل فروشی، از به کارگیری واژه ها و عبارت های بیگانه ای که برابرهای آن ها در زبان فارسی رایج و یا ساختنی است، پرهیز نمی کنند، بلکه آنانی نیز هستند که توانایی انجام اصلاحات لازم در پهنه ی آموزش زبان فارسی، تشویق برای به کارگیری و نیرومندسازی آن، و نیز ایجاد حساسیت در برابر کژروی های املایی و انشایی دراین زبان را دارند، اما به دلایلی که در نوشته های بعدی روشن می گردد از انجام آن سرباز می زنند.

فراگیری درست و بسامان زبان فارسی روندی زمان گیر و دیرانجام دارد و به دگرگون سازی بنیادی آموزش زبان،  از همان آعاز کودکی و نوجوانی و پشتیبانی و تشویق جدی مسئولان در سراسر رده های آموزشی و قلمرو های نگارشی، نیازمند است.

افزون بر این ها،  هیچ فراگشت و رشد فرهنگی نیز پیش از فراهم شدن زمینه های لازم عینی و ذهنی آن رخ نخواهد داد. نگاهی به روند آخرین دوره ی نوزایی در زبان و ادبیات فارسی که از دست کم ١۰۰- ۹۰ سال پیش تا کنون،  بر پایه ی رشد ناگزیر مناسبات اقتصادی، اجتماعی و سیاسی جامعه ی ایران، به ویژه پس از انقلاب مشروطه،  ادامه دارد، نمایانگر آن است که امروز کشور ایران در ادامه ی ناگزیر دگرگونی های عینی و فراگشت جامعه ی خود ، به همخوانی و همپایی ِ  به تر  زمینه های ذهنی  جامعه و  زبان خود نیازمند است.

جوانان ما امروز تشنگی کنجکاوی خود را، نه با ادبیات ناب گذشتگان، و نه با یاوه گویی های برخی متجددنما، می توانند آرام نمایند. وظیفه ی تاریخی ما و هم اندیشان ما به سهم خود، نمایاندن توانایی های گذشتگان، توشه ی راه ساختن ِ تجربه های آنان و راهنمایی و یاری به نسل مشتاق در کوشش او برای یافتن راه حقیقی تکامل آینده ی انسان هاست و یکی از افزارهای ما در این کار،  زبان مادری ماست که همچون هر زبان دیگری اگر توانا و نیرومند باشد و بتواند هر آن چه را که این تکامل بدان نیازمند است، به خوبی و به درستی بنمایاند،  توشه ی راه و از پیش شرط های ضرور برای  حرکت در جاده های رشد و پیشرفت است.

در تارنمای ما،  مقالات بلند بالا درباره ی فتح جوشقان، عشق ورزی یوسف و زلیخا، پژوهش های تازه در باره ی خانه ی ابوالمظفر عبدالجبار، ناله ها و گدابازی های شاعران بی ذوق و بی هوده نویسی نویسندگان نام جو،  به هیچ روی دیده نخواهد شد. صفحات تارنمای ما میدان جنگ های قلمی دسته های حیدری و نعمتی که با یکدیگر خرده حساب دارند، نیست و سرانجام،  تارنمای ما برای یک مشت بیکاره ی شکم سیر نیست  که درآن حال که هزاران هزار تن از مردم ستم دیده ی ما به نان شب نیارمندند، در پناه حامیان خود در امن و امان نشسته و دو غزل از حافظ را از بر کرده و آن را به نام معلومات، گنجینه ی ناندانی خود کرده اند. اگر کسی بپرسد،  اگر تارنمای آریا ادیب این مطالب را ندارد پس چه دارد ؟ ما با او کاری نداریم. ما تارنمای زبان و ادبیات فارسی را برای دیگران، یعنی آنانی که می دانند تمدن بشر امروزی بسیار فراتر از این فلاکت هاست، می نویسیم.

ما در این تارنما ، از یک سو کوشش خواهیم کرد تا سهمی به اندازه ی توانانی خود در طرح مساله ی ضرورت همخوانی ِ شرایط ذهنی  جامعه  و از جمله زبان فارسی،  با دگرگونی های ناگزیر عینی در جامعه ی ایران،  بر عهده بگیریم و از سوی دیگر خواهیم کوشید تا با آموزش درست و آسان ِ زبان فارسی و آشنایی دادن بیش تر با امکانات بی کران این زبان، به آسان سازی و سامانمندی کاربرد آن یاری برسانیم.

تارنمای زبان و ادبیات فارسی (آریا ادیب) در کاربرد زبان و شیوه ی نگارش خود و درست نویسی، پای بند به آیین های محافظه کارانه نیست و با پرهیز از فرنگی مآبی و عربی مآبی از یک سو،  و دوری از فرنگی ستیزی و عربی ستیزی از سوی دیگر، به جای خود و در آن جا که به توانمندی و غنای زبان فارسی ( که مراد ماست) یاری می رسد، از واژه های هنوز دقیق تر و رساتر فرنگی و عربی نیز بهره خواهد گرفت.  مراد ما رعایت دقت، درست نویسی و  ساده نویسی است تا توده های هر چه بیش تری بتوانند از مطالب آن بهره بگیرند.

ما با بهره گرفتن از اندیشه و آگاهی دانشمندان و صاحب نظران بنام و  با برقراری پیوند با دوست داران زبان فارسی و بازتاب نظرات آنان، و با دادن آگاهی های همه سویه پیرامون زبان و ادب فارسی و نمایش جوانب گوناگون  نوزایی و نوسازی در آن، در کنار بازگفت ظرایف و توانایی های این زبان و نیز نشان دادن ایرادها و نارسایی های پدید آمده در آن،  خواهیم کوشید تا ضرورت رشد و هرچه نیرومند تر ساختن زبان فارسی را از دیدگاه های فرهنگی، اجتماعی و سیاسی نیز مستدل نماییم.  

خواست ما  از گشودن این صفحه، نه پدیدآوردن جایی برای دادن تنها  حکم ها و آگاهی های روشنفکرانه و آکادمیک درباره ی زبان فارسی، بلکه از جمله فراهم آوردن میدانی برای طرح آن مسایل گرهی در زبان فارسی است که بررسی و روشن نمودن آن ها به نیرومند تر گردیدن و همپا شدن هرچه بیش تر زبان فارسی با کاروان دانش و فرهنگ و تمدن جهانی یاری می رساند.

مراد ما،  انجام گفت و گوهای جان دار، پرشور و پرمایه در میان آن کسانی است که پیرامون بخش های گوناگون قلمرو  زبان فارسی آگاهی های ارزشمند دارند و برای از میان برداشتن سدهایی که بر سر راه رشد طبیعی این زبان قرار گرفته است،  چاره و تدبیری می شناسند.

این عزیزان، اگر همت کرده و با طرح نظرات خود پیرامون هر کدام از موضوعات دسته بندی شده در این تارنما، یا پیرامون هر موضوعی که خود پیشنهاد می کنند،  به رشد آن شرط ذهنی ضرور که در بالاتر از آن یاد کردیم، یاری برسانند، در حقیقت وظیفه ی میهنی خویش را  انجام داده  و دِین خود را به مردم اشان پرداخته اند.      ایدون باد        آریا ادیب

 

یادداشتی پیرامون نوشته های بهره گرفته در این تارنما:

 شماری از مقاله های ارزشمندی که ما را در کار آشنا ساختن دوست داران زبان و ادب فارسی با گوشه و کنار شگفت آور این زبان و ادبیات یاری می رساند، و از این رو برای نوشته شدن در این تارنما برگزیده  می شود، در بخش هایی از خود، یا یه موضوع مورد نظر ما مربوط نمی گردد و یا با  آیین دستوری و درست نویسی فارسی همساز نیست.

برخی از این مقاله ها، مگر از نظر موضوع و محتوا ، از نظر آیین املایی یا دستوری و درست نویسی فارسی و گاه از نطر تنظیم و ترتیب مطالب، به اندازه ای دارای عیب و ایراد است که اگر به شکل اصلی اشان به کار گرفته شوند، خوانندگان ما پس از خواندن بند هایی ار آن ها شوق و ذوق خواندن را از دست داده و از خواندن دنباله ی آن ها چشم پوشی می نمایند و بدین ترتیب از آشنایی با نکات ارزشمند آن ها محروم می شوند.

از این رو و از آن جا که ما در برابر خوانندگان خود برای آسان فهمی، درست خوانی و درست نویسی فارسی ( که مراد ما در این تارنما است)  اندریافت مسئولیت داریم، برخود روا می داریم که این گونه مقاله ها را به اندازه ی مورد نیاز کوتاه نموده و با ویرایش های دوباره و لازم، همچنین  آن ها را ار نادرستی های املایی، اگر هست، پاک سازیم،  با آیین دستوری و درست نویسی فارسی، اگر نیست، همساز نماییم و واژه ها و عبارت های بسیار پیچیده یا کنارنهاده ی بیگانه را نیز  از آن ها دور ساخته و برابرهای جاری و جاافتاده ی فارسی ِ آن ها را به کار بگیریم.

و  چون به شرف ادبی و اصل فرهنگی در نامیدن نویسنده و منابع بهره گرفته نیز پای بند هستیم، البته بر خود فرض و واجب می دانیم که نام و نشانی این مقاله ها و منابع آن ها را نیز ذکر نماییم. خوانندگان ارجمند ما اگر خواستار خواندن این مقاله ها در اندازه یا شکل نخستین اشان باشند ، با داشتن نام و نشانی آن ها، به آسانی می توانند به این نوشته ها دست یافته و آن ها را بخوانند.

 

نوشته های تارنمای آریا ادیب را نیز که اکنون برخی از تارنماهای آماده خوار با چشم فرو بستن بر نخستین اصل فرهنگی ِ پذیرفته شده در سراسر جهان،  بدون نامیدن  تارنمای ما،  زینت صفحات خود نموده و با این کار عیار خود را به نمایش گذاشته اند، خوانندگان ما خود بی گمان از شیوه ی بخش بندی و نمایش مطالب و آیین نگارشی ما به آسانی تمیز داده و باز می شناسند.  با سپاس،   آریا ادیب.

 

 

 

  

 

 

 

مقوله های اقتصادی در ادبیات کلاسیک ایران

 

شماره ی نوشته: ١٠ / ١۵

 

احسان طبری

مقوله های اقتصادی در ادبیات کلاسیک ایران

 

آثار منثور و منظوم ادبیات کلاسیک ایران که در طی نزدیک به هزار سال پدید شده بسیار متنوع است . این آثار بی شک در عین حال اسناد معتبری است برای شناخت تاریخ ده سده ی اخیر کشور ما و به طور کلی برای آشنایی دقیق با جامعه ی سنتی ایران که بسی بیش تر از این ده سده با تغییرات کمابیش در این آب و خاک دوام آورده و آمیزه ای از نظام اربابی ـ رعیتی، غلام داری و پدر سالاری همراه با استبداد شرقی و نظام خراج بوده است.

این آثار را می توان از زاویه های گوناگون بررسی کرد: ادبی و لغوی، فلسفی و ایدئولوژیک، تاریخی و جامعه شناسی و غیره. نگارنده یک بار به مطالعه ی اجمالی برخی از مهم ترین آثار ادبی منثور و منظوم ایران در جست و جوی مقوله ها و مسایل اقتصادی دست زد و این بررسی اجمالی را چنان که این نوشته نشان خواهد داد، بی فایده نیافته است.
توضیح آن که در سده های میانی دانش اقتصاد به معنای امروزی ما مدون نبوده است و برخی مسایل اقتصادی در «علومی» مانند «سیاست مَدَن» ، «تدبیر منزل» و «علم اخلاق» که اجزای سه گانه ی «حکمت عملی» ( یکی از دو بخش فلسفه) بوده اند، مطرح می شده است. ولی از آن جا که در ادبیات ما زندگی با تمام رنگ آمیزی خود بازتاب یافته است، حیات اقتصادی و هستی مادی اجتماعی به ناچار بازتابی روشن و برجسته دارد و درباره ی مقوله هایی چون کالا، ارزش، قیمت، پول، بازرگانی و مبادله ی کار و تقسیم کار، مزد، فقر و ثروت و امثال آن در این آثار می توان اطلاعات فراوان و گاه جالب و شگفت آوری به دست آورد.
بررسی حاضر به ناچار یک بررسی جامع نیست، بلکه نوعی کار آزمایشی است. بررسی جامع می تواند، هم مطالبی را که ما بدان پرداخته ایم روشن تر سازد و هم مسایل تازه تری را مطرح نماید. درباره ی مسایل طرح شده در این نوشته از جهت تحلیل علمی و طبقاتی سخن ِبسیاری می شد گفت، ولی با توجه به حجم مقاله، ما به ذکر مهم ترین نکات و آوردن نمونه هایی چند از آثار ادبی بسنده کردیم، در این امید که خواننده ی وارد، خود از این یادآوری ها سر رشته ی مطلب را به دست می آورد و مطلب را در نزد خود با تفصیل تجزیه و تحلیل می کند. در تنظیم مسایل نیز شیوه ی ما آن بوده است که نخست به مباحث عام تر بپردازیم و سپس وارد مسایل مشخص تر بشویم، در این امید که این شیوه، آشنایی با این نوشته را برای خواننده آسان تر می کند.

* فقر و ثروت
خطه ی ایران پیوسته کشوری غنی و سرشار از محصولات طبیعی و صنعتی بوده و این سخنان مفاخره آمیز اسدی توسی در گرشاسب نامه را نباید حمل بر اغراق کرد:
ز کان شبه و ز کل سیم و زر / ز پولاد و فیروزه و از گهر
هم از دیبه و جامه گونه گون / به ایران همه هست از ایدر فزون
ولی این سرزمین ثروت خیز به علت نظام های اجتماعی ظالمانه ای که در آن برقرار بوده است نعمات خود را ارزانی کسانی که آفرینندگان ثروت بودند نمی داشت. در کتاب «آداب السلطنه و الوزاره» تصریح می شود که:
« زمین گنج پادشاه است و کلید آن به دست رعیت ».
و در حق رعیت نیز مثل سایری بود که می گوید:
« قالی را تا بزنید گرد پس می دهد و رعیت را تا بزنید پول »
حتا پیش از «کته» و «تورگو» اقتصاددانان فیزیوکرات سده ی هجدهم میلادی که بر خلاف «مرکانتلیست ها» یا سوداگران ( که بازرگانی را منبع ثروت می شمردند) طبیعت و زمین را چنین منبعی می انگاشتند، در آثار شاعران ما به اهمیت این موضوع به مثابه منبع عمده ی ثروت توجه شده است. ابن یمین فریومدی که با جماعت زراعت پیشه سر و کار داشت در واقع این حکم را که می گوید «التمسوالرزق فی خبایا الارض» تأیید می کند و می نویسد :
جستن گوگرد احمد، عمر ضایع کردن است / زور بر خاک سیه آور که یکسر کیمیاست (١)
درباره ی این که فقر یا ثروت کدام به تر است، در ادبیات ما بحثی هست. برخی ثروت را و برخی فقر را به تر شمرده اند. حتا ابوسعید مهنه ای عارف و صوفی می گفت:
« غنا فاضل تر که فقر، که غنا صفت باری تعالی است و فقر بر وی روانه » .
سعدی که در این زمینه مانند دیگر زمینه ها نظریاتی گاه سخت متناقض داده است. در ذم فقر و مدح ثروت از جمله می گوید :
« مشغول کفاف از دولت عفاف محروم است و ملک قناعت زیر نگین رزق معلوم»
هم در خطاب به درویشی که در مدح درویشی و فقر داد سخن می داد گفته است :
توانگران را وقف است و نذر و مهمانی / زکات و فطره و اعتاق و هدی و قربانی
توکی به نعمت ایشان را که نتوانی / جز این دو رکعت آن هم به صد پریشانی
«مرزبان نامه» در معایب فقر مطالبی دارد که طنز و گوازه آن پنهان نیست و در واقع نویسنده در نکوهش ثروت سخن می گوید. از جمله می نویسد:
« مرد مقل حال را به وقت گفتار، اگر دُر چکاند بسیارگوی شمرند، اگر مراعاتی نماید سپاس ندارند، اگر مُواساتی ورزد مقبول نیفتند، اگر حلیم بود به بدلی منسوب شود، اگر تجاسر کند به دیوانگی موسوم گردد. باز مرد توانگر را چون اندک هنری بود آن را بزرگ دارند اگر اندک دهشی از او بینند شکر و ثنای بسیار گویند، اگر بخیل باشد کدخدا سر و دانا گویند و اگر سخنی نه بر وجه گوید به صد تأویل و تعلیل آن را نیکو و شایسته گردانند». (٢)
اسدی نیز در نکوهش فقر و فقیران می گوید:
کسی نیست بدبخت و کم بودتر / ز درویش نادان دل خیره سر
که نه چیز دارد، نه دانش، نه رای / نژندیست بهره ش به هر دو سرای (۳)
ولی کسانی فقر را بر ثروت ترجیح نهاده اند. خواجه عبدالله انصاری در «مناجات نامه» می گوید :
« علم بر سر، تاج است و مال بر گردن، غُل»
نظامی می گوید :
فراوان خزینه فراوان غم است / کم اندوه آن را که دنیا کم است
سعدی آسودگی بی چیزان و مُغِلان را بدین شکل توصیف می کند:
نه بر اشتری سوارم نه چو خر به زیر بارم / نه خداوند رعیت نه غلام شهریارم
غم موجود و پریشانی معدوم ندارم / نفسی می کشم آسوده و عمری به سرآرم
و نیز می گوید :
قارون گرفتمت که شدی در توانگری / سگ نیز با قلاده زرین همان سگ است
و شاعر دیگری نداری را لباس عافیت می داند نه دارایی را:
چنین زربفت وقت سوختن گفتار به دارایی / ندارایی لباس عافیت باشد نه دارایی
نظامی می گوید: هر که تهی کیسه تر است آسوده تر است و از پی کاروان که خطر دزدان و حرامیان آن را تهدید می کند، تهی دستان شاد و ایمن می روند و سعدی می گوید: مرد عارف مال گرد نمی آورد و لذا خاطرش مشوش نیست ولی دارندگان متاع به ناچار از دزد می ترسند .(٤)
سرانجام درباره این که ثروت مایه ی اعتبار و شخصیت انسان است یا برعکس انسان بر ثروت مقدم است نیز شاعران ما گاه نظریات متفاوتی می دهند. از جمله فردوسی در وصف «خواسته» یا « چیز» چنین می گوید :
بپرسید دیگر که از خواسته / چه دانی که دارد دل آراسته
چنین داد پاسخ که مردم به چیز / گرامی است گر چیز خوار است نیز
اگر نیستت چیز لختی بوَرز / که بی چیز را کس ندارند ارز
مروت نباید اگر چیز نیست / همان جان نزد کَسَت نیز نیست
ولی اسدی بر آن است که جهان به انسان آراسته است و ارزش خواسته و چیز نیز از اوست:
زمانه به مردم شد آراسته / وز او ارج گیرد همی خواسته (۵)
یکی دیگر از مباحثی که در زمینه ی فقر و ثروت در آثار ادبی ما دیده می شود ابراز حیرت از فاصله ایست که از این جهت بین مردم وجود دارد و یا آن چیزی که اصطلاحن آن را «تبعیض» یا «سر تبعیض» نام نهاده اند. اگر خداوند عادل است پس چه گونه چنین افراط و تفریطی را روا داشته و گروهی را غرقه در نعمات و جمع کثیری را محروم از اولیه ترین حوایج زندگی پسندیده است. مسعود سعد سلمان با خشم تمام می نویسد :
نرسد دست من به چرخ بلند / ورنه بگشودمیش بند از بند
قسمتی کرد سخت ناهموار / بیش و کم در میان خلق افکند (٦)
این نیابد همی به رنج پلاس / وان نپوشد همی ز ناز پرند
یا بابا طاهر عریان همدانی می گوید :
اگر دستم رسد بر چرخ گردون / از او پرسم که این چونست و آن چون
یکی را داده ای صد ناز و نعمت / دگر را نان جون آلوده در خون
ناصر خسرو علوی قبادیانی تبعیض را در مقیاس وسیعی مطرح می کند و مساله ی فقر و ثروت را نیز به میان می آورد و می نویسد :
بار خدایا اگر ز روی خدایی / طینت انسان همه جمیل سرشتی
چهره رومی و روی زنگ چرا شد / همچو دل دوزخی و روی بهشتی؟
از چه سعید اوفتاد و ز چه شقی شد / زاهد محرابی و کشیش کنشتی ؟
چیست خلاف اندر آفرینش عالم / چون همه را دایه و مشاطه تو گشتی؟
نعمت منعم چراست دریا دریا / محنت مفلس چراست کشتی کشتی؟
سر انجام این بیت امیر خسرو دهلوی را نیز که به کوتاهی ولی رسایی، تبعیض اجتماعی را مطرح می کند یاد کنیم:
یکی گوهر برد بی کندن کان / یکی در کار کان کندن کند جان!

*پول و قدرت اجتماعی آن:
به جای واژه ی «پول» که امروز متداول است در ادبیات کلاسیک ما واژه ی «زر» یا «سیم» به اقتضای آن که پول طلا بوده یا نقره به کار می رفته و گاه خود واژه ی «زر» به معنای اعم پول است. واحدهای مشهور پول در ایران که از دوران پیش از اسلام مرسوم بوده عبارت است از: دینار، درهم، پشیر، دانگ و تسو . دینار که پولی بود از طلا و از ریشه لاتینی
Denarius می آید و در آغاز اسلام شکل و طراز ما قبل اسلامی آن حفظ شد و سپس از زمان عبدالملک مروان یک « رفرم پولی» انجام گرفت و سکه ها رنگ اسلامی به خود گرفت.

وزن و عیار دینار در آغاز زیاد بود و عیارش گاه به صد در صد می رسید، ولی از سده ی چهارم هجری آشفتگی فراوان در عیار دینار و وزن آن روی داد که بدان در اشعار و نوشته های قرون وسطایی ما اشاره های بسیاری شده است (۷). اوج این «بحران پولی» در دوران سلطنت گیخاتو است (٦٩۳ هجری ) که به انتشار پول کاغذی (چاو) برای مدتی دست زده شد و در اثر مقاومت مردم، ایلخان مغول و وزیرش صدر جهان مجبور شدند از آن دست بردارند. واژه ی دِرهم از «دراخما» ی یونانی است و آن پولی از نقره بود. در عیار درهم نیز از دوران آل بویه غش راه یافت و با فلزات پست آمیخته شد. واژه ی پشیز با Pecunia شاید هم ریشه باشد. «تسو» ( معرب آن « طسوح» ) و «دانگ» ( معرب آن «دانق» ) که گاه به صورت « تنگه » تلفظ می شده همه از اجزای درهم هستند و از فلزات پست ضرب می شده اند.
بر خلاف اقتصاد فئودالی اروپا، پول و مناسبات پولی در ایران رواج بسیار داشته و نقش پول در جامعه نقشی خطیر بوده است و بدین معنی در بسیاری از نوشته های ادبی ما اشاره های متعدد به آن شده است، ولی پیش از آن که بدین موضوع بپردازیم، نخست ببینیم پول چیست.
پول کالای خاصی است که در جریان تکامل تولید کالایی و مبادله، از انبوه کالاها جدا می شود و نقش ویژه ای می پذیرد که همان نقش معادل کل است. به این نکته که پول نقش معادل کل را ایفا می کند، متفکران ما شاید با استفاده از استنباط یونانیان، آشنایی داشته اند. مثلن خواجه نصیر الدین توسی در «اخلاق ناصری» چنین می نویسد:
« چون مردم مدنی الطبع است و معشیت او جز به تعاون ممکن نه ... تعاون موقوف بود به آن که بعضی خدمت بعضی کنند. از برخی بستانند به برخی بدهند تا مکافات و مساوات و مناسبت مرتفع نشود. چه نجار چون عمل خود به صباغ دهد، صباغ عمل خود به او، تکافی حاصل آید. تواند بود که عمل نجار از عمل صباغ بیش تر بود و یا بهتر و بر عکس. پس به ضرورت به «متوسط» و «مقومی» احتیاج افتد و آن دینار است. پس دینار «عادل متوسط» است میان خلق و لیکن « عادلی صامت» است و احتیاج به عادلی ناطق باقی».
سپس خواجه نصیر می گوید که آن عادل ناطق انسان است. به باقی بحث، ما را کاری نیست ولی همین نقل قول نشان می دهد که خواجه نصیر پول را «عادل و مُقوِم متوّسط» می دانسته یعنی به نقش معادل کل بودن پول توجه داشته است.
سعدی بیش از دیگر گویندگان ما به قدرت پول در جامعه اشاره کرده است و می گوید:
هر که به دینار دست رس ندارد، از همه عالم کس ندارد
و نیز:
چه خوش گفت آن تهی دست سلحشور / جُوی زر بهتر از پنجاه من زور
و نیز :
بی زر نتوانی که کنی با کس زور / زور ده مَرده چه خواهی زر یک مُرده ببار  

و نیز :
به زر بر کشی چشم دیو سفید / به دست تهی بر نیاید امید
غزالی در « کیمیای سعادت » می گوید :
هر که زر دارد همه چیز دارد
و فردوسی در اهمیت زر چنین می نویسد :
ترا هست دینار و گنج و درم / چو باشد درم دل نباشد دژم
چنان دان که این گنج تا پشت توست / زمانه کنون پاک در مشت توست
هم آرایشی پادشاهی بود / جهان بی درم در تباهی بود
دقیقی درچکامه ی معروف خود می گوید :
به دو چیز گیرند مرمملکت را / یکی تیغ هندی، دگر زرِ کانی
یکی زر نام ملک بر نبشته / دگر آهن آب داده یمانی
اوحدی «عاشق بی درم» را زبون می خواند و عمادی شهریاری در همین مضمون می نویسد:
سئوال کردم گُل را که بر که می خندی / جواب داد که بر عاشقان بی دینار
و کمال الدین اسمعیل نقش پول را در پوشاندن معایب معرفتی و اخلاقی و آراستن صاحب عیب به فضیلت ها بدین طرز بیان می کند:
گر تو خری، ترا ز خری هیچ نقص نیست / تا مر تراست سیم به خرواره در خره (٨)
و در همین زمینه و درباره همین اندیشه سنایی نقش «چیز» (ثروت) را برجسته می سازد و در حدیقه الحقیقه می گوید :
پیر با چیز هست خواجه، عزیز / پیر بی چیز را که داشت به چیز
و نیز در همین مضمون مسعود سعد سلمان با اندوه تلخ شِکوِه کنان می نویسد :
ابلهی کن ! برو! که تره فروش / تره نفروشدت به عقل و تمیز
چیز باید، که کار در عالم / چیز دارد، که خاک بر سر چیز
و سرانجام این شعر معروف را در ستایش زر و توصیف قدرت آن، که جمال الدین قزوینی در «تاریخ گزیده» آورده است و سخت نمونه وار است ذکر کنیم.
ای زر تویی آن که جامع اللذاتی / محبوب جهانیان به هر اوقاتی
بی شک تو خدا نه ای، ولیکن به خدا / ستار عیوب و قاضی الحاجاتی
و مثل سایری است که : «از شما عباسی، از ما رقاصی» و « آدم پول داشته باشد، کوفت داشته باشد». ولی با همه ی مزایای پول و مشکل گشایی و معجز نمایی آن، تملک آن در شرایط جامعه سنتی ما پیوسته مایه ی دردسر بود. اولن به سبب کثرت دزدان و حرامیان و قبایل چادر نشین که کاروان ها را غارت می کردند و به شهرها می تاختند و کاروان سراها و تیمچه ها و دکان ها را به تاراج می بردند و از ثروتمندان باج می گرفتند، دوم به سبب همدستی شحنگان و عسسان و محتسبان با دزدان و زورگویی دایمی آن، سوم به سبب خراج ها و سیورسات و تحفه های سنگین که پادشاهان و امیران و عمال آن ها می ستده اند و بازرگانان و دیگر ثروتمندان را اشکلک می گذاشتند و به چوب می بستند تا اقرار به مال داری کنند و آن را عرضه ی حضور نمایند. شعرهای فراوانی از این حالات و حوادث حکایت می کند. مولوی توصیه می کند که باید زر خویش را مانند دین خود و مقصد مسافرت خویش پنهان داشت که گفته اند:«اُستُر ذَهَبَکَ و ذِهابک و مذهبک».
در بیان این سه کم جنبان لبت / از ذهاب و از ذهب و ز مذهبت
مولوی توجه داشت که فقدان امنیت راه ها و کثرت حرامیان و غارتیان مانع رونق تجارت است و تا امنیت واقعی برقرار نشود، امکان بسط فعالیت بازرگانی نیست. وی می گوید :
شمع تاجر آن گه است افروخته / که بود رهزن چو هیزم سوخته
اوحدی مراغه ای در منظومه ی « جام جم » شاه را به مجازات شحنگان و عسسان ِ شریک دزد و رفیق قافله تشویق می کند و می گوید :
گر تو را تیغ حکم در مشت است / شحنه کش باش، دزد خود کشته است
دزد را شحنه راه و رخنه نمود / کشتن دزد بی گناه چه سود؟
دزد با شحنه چون شریک بوَد / شحنه دزد و مال هر دو ببرد

به حرامی چو شحنه شد خندان / به حرمدان فرو ببرد دندان

مَهل ای خواجه کاین زبون گیران / شهر ویران کنند و ده ویران
امیر خسرو دهلوی به شاهان پند می دهد که به نام « خراج» دست به تاراج مردم نزنند و میگوید :
شناسنده باید خداوند تاج / که تارج را نام ننهد خراج
نصیحت امیر خسرو ما را به یاد نصیحت دیگری می اندازد که تفصیلش در « سیاست نامه» ی خواجه نظام الملک آمده است و آن گفت و گویی است که ما بین احمدبن حسن میمندی وزیر معروف غزنویان با سلطان محمود می رود و ما این داستان را عینن از سیاست نامه نقل می کنیم:
« چون سلطان محمود از دَعَوات خواندن (٩) فارغ شد، قبا در پوشید، کلاه بر سر نهاد و در آینه نگاه کرد. چهره خود بدید. تبسم کرد. احمد حسن را گفت: « دانی که این زمان در دل من چه می گردد؟ » گفت:« خداوند بهتر داند». گفت: «می ترسم که مردمان مرا دوست ندارند، از آنچه که روی من نه نیکوست و مردمان به عادت پادشاه نیکو روی دوست دارند». احمدحسن گفت: « یک کار می کن که ترا از زن و فرزند و جان خویش دوست تر دارند و به فرمان تو در آب و آتش روند». گفت:« چه کنم ؟» گفت: « زر را دشمن گیر، تا تو را دوست دارند !».
البته این نصحیت وزیر عبث بود، هم سلطان محمود و هم پسرش مسعود ( به تصریح مکرر در مکرر ابوالفضل بیهقی در تاریخ مسعودی) عادت داشتند که به ضرب چوب و شکنجه و به هر بهانه از ثروتمندان و متمکنین و بازرگانان پول بستانند. زیرا آیین استبداد شرقی آن ها را بر جان و مال رعایا مسلط ساخته بود. ابوالفضل بیهقی این دسپوتیسم را در این عبارت به خوبی بیان کرده است که:
«جهان بر سلاطین گردد. هر کسی را که برکشیدند، نرسد کسی را که گوید: چرا چنین است؟ که مأمون گفته است در این باب: نَحنُ الدّنیا ، من رَفَعنا اِرتَفَعِ و من وَضَعنا اِتضع». (١٠)
جور و ستم وحشیانه ی سلاطین و امرای مستبد پیوسته نه تنها مایه ی کساد بازرگانان و نهفته شدن زر، بلکه موجب اختلال کامل اقتصاد و دل سردی عمومی و سقوط قیمت ها و فرار اهالی می شد. حمداله مستوفی در « عقد العلی فی موقف الاعلی » این حکایت نمونه وار تاریخی را آورده است :
« اسمعیل گیلکی که پادشاه طبس بود روزی از دروازه شهر بیرون آمد، یکی را دید که بزغاله ای داشت و به شهر می برد، امیر گفت : « این بزغاله را از کجا خریده ای؟» گفت: « ای امیر! سال دیگر از دولت تو به مرغی باز خرم».
نظامی در« مخزن الاسرار » می گوید :
گر مَلِک اینست و چنین روزگار / زین ده ویران دهمت صدهزار
در چنین اوضاعی زر داشتن، چنان که گفتیم مایه درد سرهای بسیار بود، لذا در اشعار کلاسیک ما بسیار به این نکته بر می خوریم که درویشی و نداری از آن جا که مایه ی ایمنی است بر ثروتمندی ترجیح دارد. از آن جمله :
شُکرها می کنم در این ایام / که تهی دست گشته ام چو چنار
زان که چون گُل اگر زرم بودی / دست گیتی مرا نهادی خار
بسِتندی به صد شکنجه و چوب / به قیاس جماعت زر دار
امیر خسرو دهلوی می گوید :
ایمن بود از شکنجه، درویش / زر هر چه که بیش تر بلا بیش
و مکتبی این داستان را که به صورت های گوناگون در کتاب ها آمده است می آورد :
بود سوداگری توانایی / همسفر با حکیم دانایی
از قضا کردشان کسی آگاه / کز کمین بسته اند دزدان راه
خواجه گفت آه اگر مرا دانند / آن چه دارم تمام بستانند
گفت دانای روزگار که آه / گر ندانندم این گروه تباه
ترس از غارتگران و شاهان و شحنگان و حرامیان و تاراجگران، صاحبان زر را به دفینه سازی وا می داشت و زر و سیم و جواهر به خاک سپرده می شد تا از دست یغما در امان باشد. شاعران ما به این دفینه سازی با نظر منفی می نگرند و آن را نشانه ی ممسک بودن و پرهیز از بخشندگی و علامت بی خردی می دانند، سعدی می گوید :
« سیم بخیلی وقتی از خاک به در آید که او به خاک رفته است ».
و نیز می گوید :
به زیر زمین در، چه گوهر چه سنگ / کز او خورد و پوشش نیاید به چنگ
و امیر خسرو دهلوی می گوید :
درم در جهان بهر خوش خوردنست / نه از بهر زیر زمین کردن است
زری را که در گور کردی به زور / چو گورت کند، سر برآرد به زور
و ابن یمین فریومدی گوید:
گر تمتع نباشد از زر و سیم / چه زر و سیم چه سفال و حجر
و این نیز از وحید قزوینی است:
ز جمع مال ندانم نشاط ممسک چیست
که همچو کیسه، زر از بهر دیگری دارد
و از این نمونه ها بسیار است.

۩  ۩  ۩

پی نوشت ها:

١- حکم عربی یعنی « روزی را در گوشه و کنار زمین طلب کنید » در شعر ابن یمین « گوگرد احمر» اشاره است به یکی از دواهای افسانه آمیز کیمیاگری که با در دست داشتن آن تبدیل مس به زر ممکن می شد . ابن یمین می گوید خاک سیاه جانشین واقعی گوگرد احمر است و لذا باید زور و تلاش را متوجه آن ساخت.
٢- این سخنان یاد آور وضعی است که مارکس در « سرمایه » برای نقش آراینده و پیراینده ی پول می آورد.
۳- جالب است که هم سعدی و هم اسدی بر آنند که چون مرد فقیر به واسطه ی فقر از عهده ی اجرای مراسم مذهبی بر نمی آید پس «در هر دوسرای» دچار نژندی و پریشانی است.
٤- نظامی : «هر که تهی کیسه تر آسوده تر»
و نیز :
از پی کاروان تهی دستان / شاد و ایمن روند چون مستان
سعدی :
آن کس که از دزد بترسد که متاعی دارد / عارفان جمع نکردند و پریشانی نیست
۵- طبیعی است این سخن اسدی متضاد سخن پیشین اوست. شاعران به اقتضای حال و مقال و در سیر داستان هایی که می سروده اند به ناچار دچار چنین قضاوت های متفاوتی می شدند و این امر تا حدی طبیعی و گزیر ناپذیر است .
٦- یعنی در میان مردم بیشی و کمی ثروت، فقر و غنا را برقرار ساخته است.
۷- مثلن ناصر خسرو می گوید : زر چون به عیار آید کم بیش نگردد / کم بیش زری باشد کان باغش و بار است
و مولوی می گوید : طالب زر گشته جمله پیر خام / لیک قلب از زر نداند چشم عام
این شعرا اتفاقن در دوران رواج غش در دینار و درهم می زیسته اند.
٨- درخره یعنی دربار
٩- یعنی خواندن دعا
١٠-  یعنی ما جهانیم، هر که را بر کشیم و مقام دهیم ، برکشیده می شود و هر کس را فرو گذاریم و دچار خذلان سازیم افتاده می شود.


از: "برخی بررسی ها درباره ی جهان بینی ها و جنبش های اجتماعی در ایران"